Red Frame – Whakapakoko

Intro: Giannis Zavradinos

The declassification of the Greek prog scene from rising to an esteblished current inside and outside the Greek borders was a matter of time to happen and time proved to be a valuable ally. It played a catalytic role in creating the expectations for the expansion of the sound beyond the basic aspects of progressive music, as it has been shaped over the decades. Even the stagnation during the lockdown with its well-known harmful effects that deprived us of the enjoyment of live performances, did not stand in the way of creating new collaborations and bands. Under conditions of creative introversion, musicians – in most cases beyond their main bands – motivated by the expression of inspirations and emotions, find a way out through improvisational tendencies. One such case is Red Frame from Thessaloniki, Greece.

[bandcamp width=100% height=120 album=236298728 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Chemistry is the key

The power trio of Red Frame consists of Alexander Kiourntiadis on violin, George Baltas on drums (both known as members of Mother Turtle) and Sakis Gallo on baritone guitar, and their debut album is titled Wakapakoko. The record company that released the album is none other than Submersion Records which has the same sound base as the band, specializing in avant-garde, ambient and experimental music in general.

The solid base of Baltas-Gallo with exceptional themes give space to Kiourdiadis to unfold his talent in a lyrical and dramatic way and to emphasize the escalations that arise effortlessly and irreconcilably. His style and technique bring to mind Graham Smith (String Driven Thing, Van Der Graaf Generator) and David Cross with alternating dynamics and peaks. The themes sound like they came from the darkest moments of Mahavishnu Orchestra and King Crimson (Lark’s tongues in Aspic / Starless and Bible Black) flirting “dangerously” with the doom element. The only exceptions to the rule are the staccato and almost dancy Sniff My P(h)unk and the playful Light at the End of which breaks for a while the prevailing mood and flow. The style is generally homogeneous, without much development, something that absolutely justifies the end result as a choice, otherwise it would alter the beautiful and atmospheric nightmare that the three musicians who work so well together have set up in such a structured way. The appropriate use of the baritone guitar instead of more common instruments such as guitar or bass contributes to the flexibility of the orchestration, identifying rhythm and melody in an organic way. The production does the obvious by faithfully capturing the artistic intention of the group as a whole and as separate units.

Red Frame with their quirky and imaginative approach tick another box in the subcategories of the Greek scene utilizing classic influences, appetite for creation and talent. Through the six tracks and a total duration of thirty minutes, they express their intention to share with us aspects that were not possible to express in their previous collaborations due to stylistic peculiarities. Side project or not, they should invest in chemistry, collaboration, automation and homogeneity that they undoubtedly have. Wakapakoko promises a lot as a first meeting with the public that will surely demand continuity.

8 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion

Whakapakoko is the result of the need for expression of three musicians, in the unprecedented conditions of social isolation due to the pandemic. Through the compositions the listener receives a permanent intensity and a feeling that something is constantly happening. In this light, the trio from Thessaloniki artistically achieved its purpose. Stylistically, the band moves on the borders between avant-prog and the progressive rock of King Crimson and despite the claustrophobic character of the compositions, there are some necessary “breaths”. Of course the two main features of the album are firstly the absence of bass, with the baritone guitar partly replacing it, and secondly the use of the violin as a basic lead instrument. Alexander Kiourntiadis is an excellent violinist and his style has a great variety, since he can move easily from beautiful melodic phrases to noisy avant-jazz. His themes give character to the album, of course pressing on the wavy rhythmic patterns created by Sakis and Giorgos. If there is one objection to the end result, it is that in the 30 minutes of the total duration, there is a compositional repeatability, which probably would not exist if there was another lead instrument. Nevertheless, all fans of experimental music should listen to the debut of Red Frame.

7.5 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός

O αποχαρακτηρισμός της Ελληνικής prog σκηνής από ανερχόμενο σε υπολογίσιμο ρεύμα εντός κι εκτός συνόρων ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κι ο χρόνος αποδείχτηκε πολύτιμος σύμμαχος. Έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να δημιουργηθούν συνθήκες για απαιτήσεις όσον αφορά την επέκταση του ήχου πέραν των βασικών πτυχών της προοδευτικής μουσικής, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέσα από τις δεκαετίες και φυσικά έτσι όπως μάθαμε να την αγαπούμε. Ακόμα και η στασιμότητα του lockdown με τις γνωστές επιζήμιες επιπτώσεις του που μας στέρησαν την απόλαυση των ζωντανών εμφανίσεων, δεν στάθηκε εμπόδιο να δημιουργήσει νέους συσχετισμούς και συνεργασίες. Κάτω από συνθήκες δημιουργικής εσωστρέφειας οι μουσικοί – στις περισσότερες των περιπτώσεων πέρα από τα βασικά σχήματα – με κίνητρο την εξωτερίκευση εμπνεύσεων και  συναισθημάτων, βρίσκουν διέξοδο σε αυτοσχεδιαστικές τάσεις. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Θεσσαλονικείς Red Frame.

[bandcamp width=100% height=120 album=236298728 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Η χημεία είναι το κλειδί

To power trio των Red Frame αποτελείται από τους Aλέξη Κιουρντιάδη στο βιολί, τον Γιώργο Μπαλτά στα τύμπανα (αμφότεροι παλιοί γνώριμοι από τους Μother Turtle) και τον Sakis Gallo στην βαρύτονη κιθάρα και η παρθενική τους δουλειά τιτλοφορείται Wakapakoko. Η εταιρεία που επιμελείται της κυκλοφορίας δεν είναι άλλη από την Submersion Records η οποία έχει την ίδια βάση με την μπάντα και ειδικεύεται σε avant-garde, ambient και εν γένει πειραματική μουσική.

H συμπαγής βάση των Μπαλτά-Gallo με εξαιρετικά θέματα δίνουν χώρο στον Κιουρντιάδη να ξεδιπλώσει το ταλέντο του με έναν λυρικό και δραματικό τρόπο και να τονίζει τις κλιμακώσεις που προκύπτουν αβίαστα και ασυμβίβαστα. Το ύφος και τεχνοτροπία του φέρνει στο μυαλό τους Graham Smith (String Driven Thing, Van Der Graaf Generator) και David Cross με τις εναλλασσόμενες δυναμικές και κορυφώσεις. Τα θέματα ακούγονται λες και είναι βγαλμένα από τις πιο σκοτεινές στιγμές των Mahavishnu Orchestra και Κing Crimson (εποχής Lark’s tongues in Aspic/ Starless and Βible Βlack) να φλερτάρει «επικίνδυνα» με το doom στοιχείο. Οι μόνες εξαιρέσεις στον κανόνα το στακάτο και σχεδόν χορευτικό Sniff My P(h)unk και το παιχνιδιάρικο Light at the End of που σπάει για λίγο την επικρατούσα διάθεση και ροή.  Ένα ομοιογενές γενικό ύφος χωρίς ιδιαίτερη ανάπτυξη, κάτι που δικαιώνει απόλυτα ως επιλογή το τελικό αποτέλεσμα διαφορετικά θα αλλοίωνε τον πανέμορφο και ατμοσφαιρικό εφιάλτη που έχουν τόσο δομημένα στήσει οι τρεις μουσικοί που συνεργάζονται υπέροχα. Η εύστοχη χρήση της βαρύτονης κιθάρας αντί πιο συνηθισμένων οργάνων όπως κιθάρα ή και μπάσο συνεισφέρει στην ευελιξία της ενορχήστρωσης,  ταυτίζοντας ρυθμό και μελωδία με έναν τρόπο οργανικό. Η παραγωγή κάνει τα αυτονόητα αποτυπώνοντας με πιστότητα την καλλιτεχνική πρόθεση του σχήματος ως σύνολο κι ως ξεχωριστές μονάδες.

Οι Red Frame με την ιδιόμορφη και ευφάνταστη προσέγγιση τους τικάρουν άλλο ένα κουτάκι στις υποκατηγορίες της εγχώριας σκηνής αξιοποιώντας κλασικές επιρροές, όρεξη για δημιουργία και ταλέντο. Μέσα από τα έξι κομμάτια συνολικής διάρκειας τριάντα λεπτών,  εκδηλώνουν την πρόθεση τους να μοιραστούν μαζί μας πτυχές που σε πρότερες συνεργασίες τους  λόγω υφολογικών ιδιαιτεροτήτων δεν ήταν εφικτό να εκφράσουν. Side project ή όχι,  θα πρέπει να επενδύσουν στην χημεία, την αλληλοκάλυψη, τους αυτοματισμούς, την ομοιογένεια που αδιαμφισβήτητα φανερώνουν. Το Wakapakoko υπόσχεται πολλά σαν πρώτη συνάντηση με το κοινό που σίγουρα θα απαιτήσει συνέχεια.

8 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^nd opinion

Το Whakapakoko είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης για έκφραση τριών μουσικών, μέσα στις πρωτοφανείς συνθήκες της κοινωνικής απομόνωσης λόγω πανδημίας. Μέσω των συνθέσεων ο ακροατής λαμβάνει μία μόνιμη ένταση και μία αίσθηση πως μονίμως κάτι συμβαίνει. Υπό αυτό το πρίσμα το τρίο από τη Θεσσαλονίκη πέτυχε καλλιτεχνικά τον σκοπό του. Υφολογικά η μπάντα κινείται στα όρια μεταξύ του avant-prog και του progressive rock των King Crimson και παρά τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα των συνθέσεων, στο τελικό άκουσμα υπάρχουν και κάποιες απαραίτητες «ανάσες». Φυσικά τα δύο βασικά χαρακτηριστικά του δίσκου είναι πρώτον η έλλειψη μπάσου, με την βαρύτονη κιθάρα να παίρνει μέρος του ρόλου του και δεύτερον η χρήση του βιολιού ως βασικού lead οργάνου. Ο Aλέξης Κιουρντιάδης είναι εξαιρετικός βιολιστής και το παίξιμο του έχει μεγάλη ποικιλία, αφού μπορεί να κινηθεί με ευκολία από όμορφες μελωδικές φράσεις σε θορυβώδη avant-jazz παιξίματα. Τα θέματά του δίνουν χαρακτήρα στον δίσκο, πατώντας φυσικά στα κυματώδη ρυθμικά μοτίβα που δημιουργούν ο Σάκης με τον Γιώργο. Αν υπάρχει μία ένσταση για το τελικό αποτέλεσμα είναι πως στα 30 λεπτά της συνολικής διάρκειας, υπάρχει μια συνθετική επαναληψιμότητα, που πιθανότατα να μη υπήρχε με τη ύπαρξη ενός ακόμα lead μουσικού. Παρόλα αυτά, όλοι οι φίλοι της πειραματικής μουσικής καλό είναι να ακούσουν το ντεμπούτο των Red Frame.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας