PreHistoric Animals – The Magical Mystery Machine (Chapter One)

Intro: Christos Minos

The Swedish band PreHistoric Animals have released their second album, The Magical Mystery Machine (Chapter One). From the album title and the story that unfolds in the lyrics, we understand that we are at the starting point of an ambitious concept album. PreHistoric Animals have now been transformed from a two-member project of Samuel Granath (keyboards, drums) and Stefan Altzar (vocals, guitar) into full band with the addition of Daniel Magdic (guitar – ec member of Pain of Salvation) and Noah Magnusson (bass) who complete the line-up. The band is now ready for ambitious journeys in the wider prog field.

[bandcamp width=100% height=120 album=1022502927 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A multifaceted concept album of high aesthetics

We live in “interesting times” and this was a curse for the Chinese. The pandemic exudes fear that compromises the certainties that we had maintained for years in our daily lives. That’s why the story of The Magical Mystery Machine (Chapter One) may seem creepily relevant, and through the band’s fiction we can better reflect on what we experience.

 Earth is now a planet in danger and salvation is found on another planet where life could possibly be supported on borrowed time as the diary of the protagonists of story reveals. A boy and a girl shoulder the task of bringing together the negative and positive features of humanity, in order to become the basis of rebirth in a new environment. They are asked to place them in a box which will become the driving force of their exit from the impending disaster. Like the box of the mythical Pandora, we speculate that this time hope will be the first to be freed from cohabitation with human suffering.

Based on this interesting story, the band creates great music and its narration becomes a very pleasant journey. Guided by the wonderful melodies, the music has elements of different decades. We can hear the synth sound of the ‘80s, pop melodies and influences from the neo-prog movement. Even metal appears in their compositions and also a strong nostalgia for the alt-rock movement of the ‘90s. The band’s music reminded me of many different things and what impressed me most was the way that these are combined. In Floogate they sound like Coheed and Cambria and 3 and these influences are not limited to this particular track.

In the title track the keys have something of the sound of OSI and the style of Kevin Moore, and as the track flows in the style of Frost* is a strong reference. The heavier What a Lucky day! and First we’ll go to Mars are quite reminiscent of their compatriots A.C.T., especially in the way the heavy parts (which have a prog metal touch) intertwine with melodies.

Most of the songs do not last more than 7 minutes and that’s enough time for the band to play prog with an increased sense of melody which can stick to the listener’s mind.

In the last and longest track, which is also my favorite, the best elements of the band parade to leave as a legacy a track that combines the past and the present, ’70s and contemporary progressive rock with some heavier moments. With this track the album finds its cornerstone and automatically gains the respect of prog fans. The Magical Mystery Machine (Chapter One) can be heard by both prog rock and metal fans (at times they even reminded me of Ayreon) and in any case it’s certainly a very good record.

8 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

The second album of the Swedish PreHistoric Animals is one of the pleasant surprises in the field of prog metal. Basically, they walk on the fine line between modern rock (in terms of production and playing style) and metal with a strong influence from Subsignal. In short, it is a neo-prog band, but not so melancholic in its melodies. Their songs are quite different from each other, for example No Mortal Girl has Ever Seen the Light Inside has strong oriental parts on the lead guitar, What a Lucky Day has a pop mood, the title track has some djenty touches, Floodgate has a tribal aesthetic on the drums and so on. However, there is a certain homogeneity in the album that is achieved mainly by the rhythm guitar, which has minimal distortion and a characteristic syncopated playing that creates an original sound. Great idea! In my opinion, the composition that stands out is the Into Battle (Like my Father), a 10-minute track that sounds like a mix of Riverside and Gazpacho with a great bassline in the chorus and a clever alternation of rhythm that doesn’t tire the listener. The Magical Mystery Machine (Chapter one) is a nice album that made me listen to it again and again. I has some weaknesses (plethora of ideas), but it has all you need to lift your spirits, especially if you feel down.

8 / 10

Giannis Voulgaris

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος

H σουηδική μπάντα των PreHistoric Animals κυκλοφορεί φέτος το δεύτερο δίσκο της, το The Magical Mystery Machine (Chapter One). Από τον τίτλο του και την ιστορία που εξελίσσεται εντός του καταλαβαίνουμε πως βρισκόμαστε στην αφετηρία ενός μεγαλόπνοου σχεδίου. Oι PreHistoric Animals με ανακαινισμένη σύνθεση σε σχέση με το αποτελούντο τους, έχουν μετατραπεί πλέον από ένα διμελές project των Samuel Granath (πλήκτρα, drums) και  Stefan Altzar (φωνητικά, κιθάρα) σε μια ολόκληρη μπάντα με τους Daniel Magdic (δεύτερη κιθάρα – πρώην Pain of Salvation) και Noah Magnusson (μπάσο) να συμπληρώνουν τη σύνθεση. Το πλήρωμα της μπάντας είναι έτοιμο για φιλόδοξα ταξίδια στο ευρύτερο χώρο του prog.

[bandcamp width=100% height=120 album=1022502927 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ένα πολύπλευρο concept album υψηλής αισθητικής

Ζούμε σε «ενδιαφέρουσες εποχές» και αυτό για τους Κινέζους συνιστούσε κατάρα. Η πανδημία έχει ενσκήψει έχοντας συμπαρασύρει με το φόβο που αποπνέει τις βεβαιότητες που για χρόνια διατηρούσαμε στην καθημερινότητά μας. Για αυτό το λόγο, η ιστορία του The Magical Mystery Machine (Chapter One) μπορεί να φαίνεται ανατριχιαστική επίκαιρη και μέσα από τη μυθοπλασία της μπάντας μπορούμε να αναλογιστούμε καλύτερα τα όσα ζούμε.

 Η Γη είναι πλέον ένας θνησιγενής πλανήτης και η σωτηρία εντοπίζεται σε έναν άλλο πλανήτη όπου θα μπορούσε ενδεχομένως να υποστηριχθεί εκ νέου η ζωή που κυλάει με δανεικό χρόνο όπως μας φανερώνει το ημερολόγιο των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Διόλου τυχαία, ένα αγόρι και ένα κορίτσι επωμίζονται με την αποστολή να συγκεντρώσουν τα αρνητικά και τα θετικά γνωρίσματα της ανθρωπότητας, ώστε να γίνει η βάση της αναγέννησης σε ένα καινούργιο πλέον περιβάλλον. Καλούνται να τα τοποθετήσουν σε ένα σε ένα κουτί το οποίο θα γίνει ο κινητήριος μοχλός της εξόδου τους από την επερχόμενη καταστροφή. Σαν το κουτί της μυθικής Πανδώρας εικάζουμε πως αυτή τη φορά η ελπίδα θα είναι η πρώτη που θα ελευθερωθεί από τη συγκατοίκηση με τα δεινά της ανθρώπινης κατάστασης.

Πάνω σε αυτήν την ενδιαφέρουσα ιστορία η μπάντα δημιουργεί μουσική ικανή να της δώσει υπόσταση και η αφήγηση της να γίνει ένα πολύ ευχάριστο ταξίδι. Με γνώμονα τις υπέροχες μελωδίες, η μουσική κινείται σε διάφορες δεκαετίες και ρεύματα. Μπορούμε να ακούσουμε τον synth ήχο του ‘80, pop μελωδίες και ταυτόχρονα επιρροές από το neo-prog κίνημα. Μέχρι και το metal εμφανίζεται στις συνθέσεις τους και επίσης μια έντονη νοσταλγία για το alt-rock κίνημα της δεκαετίας του ‘90. Η μουσική της μπάντας μου θυμίζει πολλά και διαφορετικά πράγματα και αυτό που προσωπικά με εντυπωσιάζει είναι ο τρόπος να τα συνδυάζει. Στο Floogate μου θύμισαν μπάντες όπως οι Coheed and Cambria και οι 3 και αυτές οι επιρροές δεν περιορίζονται μόνο στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Στο ομώνυμο κομμάτι τα πλήκτρα έχουν κάτι από τον ήχο των OSI και την τεχνοτροπία του Kevin Moore και όσο το κομμάτι κυλάει το ύφος των Frost* μου ερχόταν πολύ έντονο ως αναφορά. Τα πιο σκληρά What a Lucky day! και First we’ll go to Mars θυμίζουν αρκετά στους συμπατριώτες τους A.C.T., ειδικά ο τρόπος που τα σκληρά σημεία συνυφαίνονται με τις μελωδίες, έχοντας επίσης στοιχεία prog metal.

Τα τραγούδια στη πλειοψηφία τους δεν κυμαίνονται πάνω από τα 7 λεπτά και είναι αρκετός χρόνος για την μπάντα να είναι prog με αυξημένη αίσθηση της μελωδίας που μπορεί να μείνει αξιομνημόνευτη στον ακροατή.

Στο τελευταίο κομμάτι,το μεγαλύτερο σε διάρκεια, το οποίο είναι και το αγαπημένο μου, τα καλύτερα στοιχεία της μπάντας παρελαύνουν για να αφήσουν ως παρακαταθήκη ένα κομμάτι που συνδυάζει το παρελθόν και το παρόν, το προοδευτικό rock του ‘70 και το σύγχρονο με κάποιες πιο σκληρές στιγμές. Με αυτό το κομμάτι ο δίσκος βρίσκει τον ακρογωνιαίο του λίθο και γίνεται αυτόματα αγαπητός από τους λάτρεις του prog. Τo The Magical Mystery Machine (Chapter One) μπορεί να ακουστεί τόσο από φίλους του prog rock όσο και του metal (ώρες ώρες μου θύμισαν και Ayreon)και να αναγορευτεί ως ένας πολύ καλός δίσκος.

8 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Ο δεύτερος δίσκος των Σουηδών PreHistoric Animals είναι μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις στον χώρο του prog metal. Βασικά, ακροβατούν στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο μοντέρνο ηχητικά rock (παραγωγή και παίξιμο από τους μουσικούς) και το metal με έντονη επιρροή από τους Subsignal. Με λίγα λόγια είναι μια neo-prog μπάντα, αλλά όχι τόσο μελαγχολική στις μελωδίες της. Τα τραγούδια τους είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, για παράδειγμα το No Mortal Girl has Ever Seen the Light Inside έχει έντονα ανατολίτικα σημεία στη lead κιθάρα, το What a Lucky Day έχει μια pop διάθεση, το ομώνυμο κάποιες djenty πινελιές, το Floodgate μια tribal αισθητική στα τύμπανα κ.ο.κ. Παρόλα αυτά όμως, υπάρχει μια κάποια ομοιογένεια στον δίσκο που επιτυγχάνεται κυρίως από τη ρυθμική κιθάρα, η οποία έχει ελάχιστη παραμόρφωση και χαρακτηριστικό syncopated παίξιμο που δημιουργεί έναν πρωτότυπο ήχο. Ωραία ιδέα! Αυτό που ξεχωρίζει ως σύνθεση πάντως νομίζω πως είναι το Into Battle (Like my Father) που στα 10 του λεπτά μου μοιάζει σαν μια μίξη Riverside και  Gazpacho με υπέροχη μπασογραμμή στο ρεφρέν και έξυπνη εναλλαγή ρυθμού που δεν ξενίζει ούτε κουράζει. Το The Magical Mystery Machine (Chapter one) είναι ένας ωραίος δίσκος που μόλις τέλειωσε ένιωθα πλήρης και ήθελα να τον ακούσω ξανά. Με τις αδυναμίες του προφανώς (πληθώρα ιδεών), αλλά ό,τι πρέπει για να σου φτιάξει τη διάθεση, αν είσαι στα «κάτω» σου.

8 / 10

Γιάννης Βούλγαρης