Mother of Millions – Artifacts

Intro: Dimitris Kaltsas
25 / 02 / 2019

In 2014, Human proved to be one of the most impressive alt-prog debuts of the first half of the 10s. Three years later, Sigma certified the progress of the band by raising the bar way up high and achieving a superb sound quality. The bet for this year’s Artifacts is difficult to be won, but it is the quintet of Prokopiou, Konstantinidis, Priftis, Tsamkosoglou and Bakaouris that has built these high expectations. Whether the third album of Mother of Millions will be another huge step in the evolution of their sound and not just a decent continuity depends on the band’s vision. Ultimately, the light at the end of the tunnel may be revealed through simplicity.

Three out of three and all of them special

I have been following the band’s course since its very first steps, as this is my third review of their recordings. To be honest, I find it very nice to see how a band is progressing, with which I “stuck” with its sound and style from the first second. The albums act as “stations” and so you see how you yourself have changed in time.

Back to the album now, the third full-length album by Mother of the Millions, which seems to be build on the solid bases they first built with Sigma and also develops the sound they developed there for the first time. There’s no doubt that the unchanged lineup contributes to this as the band’s character is formed collectively, as well as the fact that social circumstances (which affect the band’s lyrical concepts) are no longer as extreme as during the time of their debut. Musically, the band continues to play alt-prog, further enhancing the dimensions of arrangements in their sound. The keys here have a more prominent role and the atmosphere they create is better communicated to the listeners because of the “big” production, which is, in my opinion, the best of their career so far. I would simply describe it as cinematic, clean and powerful and this is the greatest advantage of Artifacts. The amazing thing with the musicians in Mother of Millions is their less-is-more mentality that gives space to the songs and does not overload them. I also have to admit I just loved the jazzy drumming.

The album starts with the incredible Amber, the most proggy with superb riffing and a terrific job on vocals, choir and lead. This selection grabs your attention instantly and focuses it on the album, but some of the tracks that follow did not keep me in the same mood. For example, Rite, Soma and Anchor while trying to balance between melody and rhythm, they lean more towards the melody and in combination with the somewhat melancholic vocals, create a more or less uniform effect that does not reach the album opener. Of course there are points that only Mother of Millions can write, such as the guitar solos in Soma and Anchor, the drums in Rite and the instrumental Nema! The latter is a piano composition written by Makis Tsamkosoglou that has a strong Ludovico Einaudi influence. This in itself is a huge achievement for the band, sincev they manage to experiment with different musical forms than alt-prog and create a different and pioneering result, classifying them as one of the bands that can bring a fresh breath to the genre. However, the magnum opus in Artifacts is undoubtedly Artefact, a song where the keys have a sound reminiscent of the organ and in combination with the Byzantine influenced vocals, the female Greek narration and its simple rhythm, it resembles an epic chant. This song achieves this sense of deep emotion and mental uplifting. Wonderful!

In their third album, Mother of Millions manage to deliver a very good album that loses in details to Sigma, but it is at the same high level. The most important, however, is that they have found their sound and the path they want to follow. Personally, I will follow them because I believe they will offer even better releases in the future.

8 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion

While quality is very important, quantity and consistency is something that especially young bands also that want to keep their name in the discussion. Artifacts is the third release in five years from Mother of Millions and just as its predecessors there are only positive remarks to be made. Amber opens the album with acapella harmonic vocals and the soft guitars coming in, before everything becomes heavier and sharp. Right from the first song of the album it shows how the band has taken the time and the experience of touring and playing with bands like Leprous and Pain of Salvation.

The songs have a great balance between heaviness and melodic. The heavy progressive and mellow parts seem like they complete each other creating a beautiful puzzle. All members of the band work like a well oiled machine and it feels like there is a bit more space given to Makis Tsamkosoglou and his keyboards which provide an additional layer for the album to expand. Lastly, once again Giorgos Prokopiou shines with his performances in both the heavy parts but with also the rendering in the soft passages. Third album for Mother of Millions and as it seems the band is getting better and better!

9 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
25 / 02 / 2019

To 2014 το Human αποδείχτηκε ένα από τα εντυπωσιακότερα alt-prog ντεμπούτα του πρώτου μισού των 10s. Τρία χρόνια μετά, το Sigma πιστοποίησε την πρόοδο του σχήματος ανεβάζοντας κατά πολύ τον πήχη και επιτυγχάνοντας μία εκπληκτική ποιότητα ήχου. Το στοίχημα για το φετινό Artifacts είναι πλέον αρκετά πιο δύσκολο να κερδηθεί, αλλά το κουιντέτο των Προκοπίου, Κωνσταντινίδη, Πρίφτη, Τσαμκόσογλου και Μπακαούρη είναι εκείνο που έχει χτίσει αυτές τις υψηλές προσδοκίες. Το αν το τρίτο album των Αθηναίων θα είναι ένα ακόμα βήμα εξέλιξης του ήχου τους και όχι απλά μία αξιοπρεπής συνέχεια εξαρτάται από το πώς ακριβώς δημιουργεί το σύνολο και πώς το βάθος στην άκρη του τούνελ μπορεί τελικά να κρύβεται στην απλότητα.

Τρία στα τρία και όλα ξεχωριστά

Τη δισκογραφική πορεία της μπάντας την ακολουθώ από το ξεκίνημά της, μιας και αυτή είναι η τρίτη μου κριτική σε ισάριθμους δίσκους τους. Για να είμαι ειλικρινής το βρίσκω πολύ ωραίο το να βλέπω πώς εξελίσσεται μια μπάντα που από την πρώτη στιγμή «κόλλησα» με τον ήχο και το ύφος της. Οι δίσκοι λειτουργούν ως «σταθμοί» και έτσι βλέπεις και εσύ πώς άλλαξες με τον καιρό.

Πίσω στον δίσκο όμως τώρα, όπου οι Mother of Millions μας παρουσιάζουν την τρίτη τους κυκλοφορία, η οποία φαίνεται να πατά στέρεα στις βάσεις που έθεσαν με το Sigma και να εξελίσσει τον ήχο που ανέπτυξαν για πρώτη φορά εκεί. Το σταθερό lineup συμβάλει σε αυτό μιας και ο χαρακτήρας της μπάντας διαμορφώνεται συλλογικά, καθώς επίσης και το ότι οι κοινωνικές καταστάσεις (που επηρεάζουν θεματολογικά την μπάντα) δεν είναι πλέον τόσο ακραίες όπως στο ντεμπούτο τους. Μουσικά η μπάντα συνεχίζει να κινείται στον χώρο του alt-prog ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την ορχηστρική διάσταση του ήχου τους. Τα πλήκτρα, εδώ, έχουν έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν κοινωνείται καλύτερα στους ακροατές λόγω της «μεγάλης» παραγωγής, που είναι κατά την άποψή μου η καλύτερη της καριέρας τους. Κινηματογραφική, καθαρή και δυνατή θα την περιέγραφα και αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα του Artifacts. Το καταπληκτικό με τους μουσικούς των Mother of Millions είναι η less-is-more νοοτροπία τους που δίνει χώρο στα τραγούδια και δε τα παραφορτώνει, ενώ επίσης λάτρεψα το jazzy παίξιμο του ντράμερ.

Όσον αφορά τα κομμάτια, ο δίσκος ξεκινά με το απίστευτο Amber που είναι το πιο proggy και riff-άτο και με φοβερή δουλειά στα φωνητικά, χορωδιακά και μη. Η επιλογή αυτή αρπάζει αμέσως την προσοχή σου και την εστιάζει στον δίσκο, όμως κάποια από τα κομμάτια που ακολουθούν δεν με κράτησαν στην ίδια διάθεση. Για παράδειγμα τα Rite, Soma και Anchor ενώ προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ μελωδίας και ρυθμού κλίνουν περισσότερο προς την μελωδία και σε συνδυασμό με τα κάπως μελαγχολικά φωνητικά, δημιουργούν ένα ομοιόμορφο αποτέλεσμα που υστερεί συγκριτικά με το εναρκτήριο τραγούδι. Βέβαια υπάρχουν σημεία που μόνο οι Mother of Millions μπορούν να γράψουν, όπως τα solos κιθάρας στα Soma και Anchor, τα τύμπανα του Rite και το ορχηστρικό κομμάτι Nema! Το Nema είναι μια σύνθεση πιάνου του Μάκη Τσαμκόσογλου που θυμίζει τον Ιταλό συνθέτη Ludovico Einaudi. Αυτό από μόνο του είναι μεγάλο παράσημο για την μπάντα, μιας καταφέρνουν να πειραματιστούν με παράταιρα στο alt-prog μουσικά ιδιώματα και να δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα διαφορετικό και πρωτοποριακό, κατατάσσοντάς τους ως μια από τις μπάντες που μπορούν να φέρουν μια φρέσκια πνοή στον ήχο. Το αποκορύφωμα όμως του Artifacts κατ’ εμέ, είναι το Artefact, ένα τραγούδι που τα πλήκτρα που έχουν μια χροιά εκκλησιαστικού οργάνου και σε συνδυασμό με τα επηρεασμένα από τη βυζαντινή μουσική φωνητικά, την γυναικεία ελληνική απαγγελία και τον απλό του ρυθμό , θυμίζει μια επική ψαλμωδία. Με αυτό το κομμάτι επιτυγχάνουν αυτή την αίσθηση κατάνυξης και συνάμα ψυχικής ανάτασης. Υπέροχο!

Στο τρίτο τους πόνημα οι Mother of Millions καταφέρνουν να μας χαρίσουν ένα πολύ καλό album που όμως χάνει στα σημεία από το Sigma, αλλά είναι σε αυτό το επίπεδο. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχουν βρει τον ήχο τους και την πορεία που θέλουν να ακολουθήσουν. Και προσωπικά θα ήθελα να την παρακολουθήσω γιατί πιστεύω ότι θα προσφέρουν ακόμα καλύτερες κυκλοφορίες στο μέλλον.

8 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Η ποιότητα της μουσικής σίγουρα είναι σημαντική για μια μπάντα, αλλά η συνέπεια και η ποσότητα της μουσικής παίζει σημαντικό ρόλο, ειδικά για νέες μπάντες που θέλουν να δημιουργήσουν όνομα. Το Artifacts είναι ο τρίτος δίσκος σε πέντε χρόνια για τους Αθηναίους Mother of Millions και για τρίτη φορά, μόνο καλά λόγια μπορούν να ειπωθούν. Το Amber ανοίγει τον δίσκο με acapella φωνητικά και μελωδικές κιθάρες που σιγά σιγά χτίζουν μέχρι η μουσική να γίνει πιο βαριά και στακάτα. Από την αρχή του δίσκου ένα πράγμα γίνεται εμφανές. Η μπάντα ακούγεται πολύ πιο ώριμη, και η εμπειρία των περιοδειών με μπάντες όπως οι Leprous και οι Pain of Salvation έχουν βοηθήσει.

Υπάρχει μια ωραία ισορροπία μεταξύ μελωδικής και βαριάς μουσικής. Τα heavy progressive και τα μελωδικά μέρη συμπληρώνουν το ένα το άλλο δημιουργώντας ένα όμορφο παζλ. Το συγκρότημα είναι πιο δεμένο από ποτέ και ίσως λίγος περισσότερος χώρος έχει δοθεί στα πλήκτρα του Μάκη Τσαμκοσόγλου που δίνουν ένα ακόμα επίπεδο στη μουσική του δίσκου. Τέλος, για μια ακόμη φορά ο Γιώργος Προκοπίου είναι εξαιρετικός και στα heavy σημεία αλλά ειδικά με την ερμηνεία του στα μελωδικά περάσματα. Ο τρίτος δίσκος των Mother of Millions δείχνει ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα και καλύτερα για την μπάντα!

9 / 10

Λευτέρης Σταθάρας