Evergrey – The Atlantic

Intro: Meletis Doulgeroglou
20 / 02 / 2019

Evergrey, the spiritual child of keyboard player Rikard Zander and singer / guitarist Tomas Englund has always been a special band that constantly produces high quality albums (In Search of Truth, Recreation Day, The Inner Circle) that have been underestimated by prog fans due to the lack of plurality of progressive elements or by the power / heavy fans who considered them too complex. However, a neutral listener would recognize the creative mastery of a melancholic and dark atmosphere as well as the lyrical depth and pluralism (the effect of heresies on one’s life, the abhorrence of child rape etc.) along with the very special and beautiful voice of Englund and the high level of technique of the latter along with Dannage. However, the band almost broke up when Jonas Ekdahl (drums) and Henrik Danhage (guitars) left the band. The remarkable Hymns for the Broken (2014) with the return of the old members signaled their rebirth and their second adolescence with releases every two years. The question is whether this is also attributed to their sound.

Enthusiasm does not guarantee consistency

Evergrey is one of the healthiest bands in the world judging from the frequency of their releases, the excellent chemistry of the members and their performance onstage. As a result, their audience has grown, which was also helped by a more direct and less complex musical approach. Although Hymns for the Broken combined the melancholy, the dynamics and the straightness, as well as some progressive touches, The Storm Within, was good but considerably more commercial, with compositions that could not stand the test of time except only few. Therefore, the musical content of The Atlantic could not be predictable.

The first song that was released was the album opener, A Silent Arc, one of the best and most complex tracks they have written, which caused excitement, but had few similarities with the rest of the album. The outcome disappoints those who were expecting the incorporation of their progressive elements and their bridging with their past. One could say that this release has quite similar DNA to its predecessor, without adding the velvet voice of Englund’s wife, Karina. This practically means that many of the compositions are more direct, quite commercial with catchy choruses and heavy guitars. The heavy riffs have long been a trademark of Evergrey, and Danhage surely proves to be a very capable composer. However, the repeatability had not been an element of the Swedes until the present release. Unfortunately, however, it is clear that there is a camouflaged repetition. Yes, melancholy is here, the atmosphere also, the low scales, everything we know about Evergrey, but nothing inventive or new. A recipe that wins does not change someone would say, but capitalizing on a larger audience does not imply artistic success.

I must not be unfair to the Swedes as there are very nice compositions here that prove the good psychological state of the band such as the magnificent A Silent Arc, the melancholic and beautiful End of Silence and the effective ballad Departure. Tomas Englund shines on the whole thing by proving that time has worked beneficially on his voice, although he has taken on the same role in Redemption, rendering a multitude of sounds and emotions, sharing with us the transitional situations in exploring the manifestations of human psychosynthesis, which is also the a key theme of the three albums since Hymns for the Broken, a lyrical concept that reflects psychological transitions until the band stabilized in 2014. Particular mention should also be made for the detailed cover art by the Greek Yannis Nakos.

Since The Storm Within is Evergrey’s most commercially successful album, their new release is likely to reward them for their 20-year career. Press reviews are very positive, but personally the flavor that it leaves is rather bitter, because a band that did not hesitate to modify its sound follows a linear path with controlled experimentation and refutes the admittedly increased expectations I had for this release. They are musically capable of very high flights as they have proven in the past, but I do not know if the ship we see in the cover floundering in The Atlantic has chosen to sail in serene waters without any bumps and the unpredictability of the ocean.

6.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion

Evergrey return with their eleventh release entitled The Atlantic. Stylistically the music on the album is Evergrey like we know them: dark, melodic, melanholic and progresssive. I was skeptical about this album as the band’s previous The Storm Within was a huge disappointment to me, but The Atlantic restores my faith in the band. This is an album full of energy and well constructed and executed songs. The band made a good decision and dropped most of symphonic power influences that were present on their previous work.The songwriting is very good and the album feels very cohesive and focused, while the melodies are solid and memorable. Many of the choruses are just straight up sing-along material. Englund is on top of his vocal talent and he sounds better than ever. The guitars had never sounded so crunchy and perfect and in my opinion the best parts of this album are by far the guitar solos. It’s hard to pick favourite songs but my vote goes for Weightless and End of Silence. There are some minor flaws especially in terms of production and some arrangements but overall it’s a very good album and an enjoyable voyage for the listener.

8 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Μελέτης Δουλγκέρογλου
20 / 02 / 2019

Οι Evergrey, το πνευματικό παιδί του keyboard player Rikard Zander και του τραγουδιστή / κιθαρίστα Tomas Englund ανέκαθεν ήταν μια ιδιαίτερη μπάντα που ενώ παρήγαγε σταθερά ποιοτικότατους δίσκους (In search of Truth, Recreation Day, The Inner Circle), είτε υποτιμούνταν από τους prog οπαδούς ελλείψει πλουραλισμού προοδευτικών στοιχείων είτε από τους power/heavy οπαδούς που τους θεωρούσαν πιο πολύπλοκους. Ένας ουδέτερος όμως θα αναγνώριζε τη μαεστρία στη δημιουργία μελαγχολικής και σκοτεινής ατμόσφαιρας καθώς και το στιχουργικό βάθος και πλουραλισμό (η επίδραση των αιρέσεων στη ζωή ενός ανθρώπου, ο αποτροπιασμός του παιδικού βιασμού κ.α.) μαζί με την πολύ ιδιαίτερη και όμορφη φωνή του Englund και την κιθαριστική ικανότητα του τελευταίου μαζί με τον Dannage. Το δημιούργημα των Evergrey όμως κλυδωνίστηκε σημαντικά το 2010 με την αποχώρηση των Jonas Ekdahl (τύμπανα) και Henrik Danhage (κιθάρες) και λίγο έλειψε να οδηγήσει στην διάλυση της μπάντας. Το ιδιαίτερα αξιόλογο Hymns for the Broken (2014) με την επιστροφή των παλαιών μελών σήμανε την αναγέννηση και τη δεύτερη εφηβεία τους με κυκλοφορίες ανά δύο έτη. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτό το σφρίγος αποδίδεται και ηχητικά.

Ο ενθουσιασμός δε συνεπάγεται συνέπεια

Οι Evergrey είναι μια από τις πιο υγιείς μπάντες στο χώρο αν κρίνουμε από τη συχνή παραγωγή δίσκων, από την εξαιρετική χημεία των μελών και την απόδοση τους στο σανίδι. Ως αποτέλεσμα, έχουν μεγαλώσει το ακροατήριο τους, γεγονός που υποβοηθήθηκε και από μια μουσική προσέγγιση πιο άμεση και λιγότερο σύνθετη. Μολονότι το Hymns for the Broken συνδύαζε αγαστά τη μελαγχολία, τη δυναμική και την ευθύτητα αλλά και ορισμένες προοδευτικές φόρμες, ο διάδοχος του (The Storm Within) αξιοπρεπέστατος μεν, αλλά αισθητά πιο εμπορικός με συνθέσεις που δεν είναι άφθαρτες στο χρόνο εκτός ολίγων. Ως εκ τούτου, ο ερχομός του The Atlantic δεν μπορούσε να προβλεφθεί όσον αφορά στο μουσικό του περιεχόμενο.

Το πρώτο κομμάτι που προωθήθηκε καθώς και το εισαγωγικό του δίσκου A Silent Arc, ένα από τα πιο σύνθετα και ποιοτικά κομμάτια που έχουν γράψει προκάλεσε ενθουσιασμό αλλά δεν προοικονομούσε για το υπόλοιπο του album. Το αποτέλεσμα μάλλον όμως δεν ικανοποιεί όσους περίμεναν την ενσωμάτωση των προοδευτικών στοιχείων τους και το γεφύρωμα με το παρελθόν τους. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η παρούσα κυκλοφορία έχει αρκετά παρόμοιο DNA με τον προκάτοχο του, χωρίς την προσθήκη της βελούδινης φωνής της γυναίκας του Englund, Karina. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πολλές εκ των συνθέσεων είναι πιο άμεσες, αρκετά εμπορικές με πιασάρικα ρεφραίν και βαριές κιθάρες. Ανέκαθεν τα βαριά riffs ήταν ένα σήμα κατατεθέν των Evergrey και σίγουρα ο Danhage αποδεικνύεται ένας πολύ ικανός συνθέτης. Όμως η επαναληψιμότητα και στασιμότητα ευτυχώς μέχρι την παρούσα κυκλοφορία δεν αποτελούσε στοιχείο των Σουηδών. Δυστυχώς όμως πλέον είναι σαφές πως οι Σουηδοί επαναλαμβάνονται, καμουφλαρισμένα μεν αλλά υπαρκτά. Ναι, η μελαγχολία είναι εδώ, η ατμόσφαιρα επίσης, οι χαμηλές κλίμακες, όλα όσα ξέρουμε για τους Evergrey, τίποτα όμως εφευρετικό ή κάτι νεότερο που αξίζει να μάθουμε. Συνταγή που κερδίζει δεν αλλάζει θα αποφανθεί κάποιος, όμως η κεφαλαιοποίηση ενός ευρύτερου πλήθους ακροατηρίου και εισπράξεων δε συνεπάγεται μουσικό κέρδος ή υστεροφημία.

Φυσικά δεν πρέπει να είμαι άδικος με τους Σουηδούς δεδομένου πως υπάρχουν πολύ όμορφες συνθέσεις που αποδεικνύουν την καλή ψυχολογική κατάσταση του συγκροτήματος όπως το προαναφερθέν μεγαλειώδες A Silent Arc, το μελαγχολικό και όμορφο End of Silence και η καθιερωμένη και αποτελεσματική μπαλάντα Departure. Στο όλο εγχείρημα λάμπει ο Tomas Englund αποδεικνύοντας πως ο χρόνος έχει λειτουργήσει ευεργετικά στη φωνή του παρότι έχει αναλάβει τον ίδιο ρόλο στους Redemption, αποδίδοντας ένα πλήθος ηχοχρωμάτων και συναισθημάτων, μοιραζόμενος με εμάς τις μεταβατικές καταστάσεις στην εξερεύνηση των εκφάνσεων της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης που είναι και το βασικό θέμα των τριών album από το Hymns for the Broken έως τώρα, ένα στιχουργικό θέμα που αντικατοπτρίζει τις ψυχολογικές μεταβάσεις ώσπου να σταθεροποιηθεί το συγκρότημα το 2014. Ιδιαίτερη μνεία και στο λεπτομερώς φιλοτεχνημένο εξώφυλλο από τον ομοεθνή μας Γιάννη Νάκο.

Δεδομένου πως το The Storm Within είναι το πιο εμπορικά επιτυχημένο album των Evergrey, το νέο τους πόνημα είναι πολύ πιθανό να τους ανταμείψει για την 20ετή πορεία τους στο χρόνο, οι κριτικές από τον Τύπο είναι πολύ θετικές, προσωπικά όμως η γεύση που μου αφήνει είναι σχετικά πικρή, γιατί μια μπάντα που δε δίστασε να τροποποιήσει τον ήχο της, ακολουθεί μια γραμμική ατραπό με ελεγχόμενους πειραματισμούς και διαψεύδει τις ομολογουμένως αυξημένες προσδοκίες που είχα για την εν λόγω κυκλοφορία. Μουσικά είναι ικανοί για πολύ υψηλές πλεύσεις όπως έχουν αποδείξει στο παρελθόν, δεν ξέρω όμως αν το πλοίο που βλέπουμε να πλανιέται στο The Atlantic έχει επιλέξει να πλέει σε γαλήνια νερά χωρίς καμία φουρτούνα και το απρόβλεπτο του ωκεανού.

6.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη

Οι Evergrey επιστρέφουν με την ενδέκατη κυκλοφορία τους με τίτλο The Atlantic. Στυλιστικά η μουσική στο άλμπουμ είναι οι Evergrey όπως τους γνωρίζουμε: σκοτεινοί, μελωδικοί, μελαγχολικοί και προοδευτικοί. Ήμουν σκεπτικός για την επερχόμενη κυκλοφορία του συγκεκριμένου άλμπουμ, καθώς το The Storm Within ήταν μια τεράστια απογοήτευση για μένα, αλλά το The Atlantic επαναφέρει την πίστη μου στο συγκρότημα. Είναι γεμάτο ενέργεια και καλά δουλεμένα και εκτελεσμένα τραγούδια. Η μπάντα πήρε μια σωστή απόφαση και έριξε το μεγαλύτερο βάρος των επιρροών στη συμφωνική δύναμη που που υπήρχε στον προηγούμενο δίσκο τους. Τα τραγούδια είναι πολύ καλά και το άλμπουμ ακούγεται πολύ συνεκτικό και εστιασμένο, ενώ υπάρχουν μερικές αξέχαστες μελωδίες και δεν λείπουν τα sing-along ρεφραίν. Ο Englund βρίσκεται φωνητικά στην καλύτερή του φάση. Οι κιθάρες δεν είχαν ακουστεί ποτέ τόσο τέλεια και κατά τη γνώμη μου τα καλύτερα μέρη αυτού του άλμπουμ είναι μακράν τα σόλο κιθάρας. Είναι δύσκολο να διαλέξω αγαπημένα τραγούδια, αλλά θα ξεχώριζα τα Weightless και End of Silence. Υπάρχουν μερικές δευτερεύουσες ατέλειες, ειδικά όσον αφορά την παραγωγή και την ενορχήστρωση, αλλά συνολικά είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ και ένα απολαυστικό ταξίδι για τον ακροατή.

8 / 10

Goran Petrić