Taylor’s Universe – Almost Perfected

Intro: Giannis Zavradinos
Translation: Alexandros Mantas
20 / 12 / 2017

Taylor’s Universe is a magnificent avant-prog group from Denmark under the guidance of the much-talented and multi-instrumentalist Robin C Taylor. At times, in order to realize best their musical vision, a lot of remarkable musicians such as Κarsten Vogel (Secret Oyster, Burnin’ Red Ivanhoe) and Michael Denner (Mercyful Fate / King Diamond among others) have paraded through their ranks.

Their career, which spans more than twenty years, features fifteen studio albums, famous for their unwavering quality and consistency that do justice to musicians. Discipline and ambience in equal measures is the common ground of these releases; a truly creative yet “smooth” platform of expression, free of the typical “digressions” and singularities we normally bump into this particular genre.

[bandcamp width=650 height=120 album=2861129403 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Not almost

In this year’s Almost Perfected which is released through Marvel of Beauty –the label that Taylor himself has founded- the band adhered to the recipe of success with impressive results; fresh ideas, crystal-clear sound and meticulous arrangements which support absolutely the themes and their relaxed development. Interesting guitar outbreaks interchange with keyboards that complete the multi-color palette of the melody either as pads (organ, mellotron, piano) or as lead instruments (minimoog). The vocal harmonies also work well and more than often bring Northettes to mind (obviously it is not accidental that they are called… Taylorettes) and a tight but economical rhythmic basis sets the limits and defines the frame for the skillful musicians to unfold their talent. What gives more oomph is the saxophone that takes a leaf out of Wayne Shorter’s book when the music of Weather Report was ethereal and exotic.

The natural flow of the four tunes, but also their balanced coherence is so emphatic that the result could be a single suite without a trace of repetition. Mean Attack is a punchy kick-off that develops gracefully thanks to the changes of mood from start to finish. Things relax a bit and they become more “analytical” in Definitely Greek and the bittersweet Remembering Johannesburg takes us to more nostalgic soundscapes. The circle becomes complete with the mesmerizing Dark Side of Alec where the main soloists bid us farewell one after the other with a beautiful bow until the songs fades out.

Robin C Taylor drives safely the vehicle of Taylor’s Universe and its course is respected and universally acknowledged. In Almost Perfected the 70s references are more than ever and this time they are more in the vein of progressive rock / fusion, successfully blended with modern aesthetic. The band has stricken a happy medium, unattached to obsessions of the past and pointless rehashes, always maintaining its unique identity. Let’s just hope that inspiration will always come together with growth and further progress to dodge the peril of stagnation that recipes often conceal. Fortunately there is no clue so far that something like this is on the cards and we can enjoy one more great album of theirs. Therefore, we beg to differ with Taylor’s Universe about the title.

8 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion

Τaylor’s Universe return to the four-song format in their fiftieth album, something they did on the marvelous Evidence for the last time. The musical vehicle of Robin Taylor changes direction once more. Avant-prog takes a backseat and pure prog rock takes the lead. The development of the songs is slow-paced, emanating successfully a wonderful atmosphere. Nevertheless, even though the vision of Robin Taylor is aesthetically satisfactory and the playing of all the musicians who participate is impeccable, the intense laid-back nature of the songs is somewhat wearisome. The opener Mean Attack is an exception with many and abrupt changes but overall the compositional weight that Taylor has accustomed us to, is partially replaced by an enjoyable, yet pointlessly extensive jamming character.

In conclusion, Almost Perfected is a step ahead after the weak From Scratch, but falls short of their top-notch albums like Certain Undiscoveries, Soundwall, Kind of Red and Evidence.

6.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός
20 / 12 / 2017

Οι Taylor’s Universe είναι ένα υπέροχο avant-prog σχήμα από την Δανία υπό την καθοδήγηση του πολυτάλαντου πολυοργανίστα Robin C Taylor. Έχοντας κατά καιρούς φιλοξενήσει αξιόλογους μουσικούς από την εγχώρια σκηνή,  μεταξύ των οποίων οι Κarsten Vogel (Secret Oyster, Burnin’ Red Ivanhoe) και Michael Denner (Mercyful Fate / King Diamond), έχει επιδείξει πληθώρα επιλογών και έμπνευσης στο εκάστοτε μουσικό όραμα του.

Η εικοσάχρονη παρουσία τους κοσμείται από 15 studio δουλειές οι οποίες φημίζονται για την σταθερή ποιότητα και την συνέπεια ισάξια με αυτή των συμμετεχόντων. Kοινή συνισταμένη, πειθαρχία και ατμοσφαιρικότητα στην ίδια στάθμη. Μια δημιουργική μεν αλλά «λεία» πλατφόρμα έκφρασης, χωρίς τις συνηθισμένες «παρεκτροπές» και ιδιομορφίες που είθισται να συναντούμε  στο εν λόγω ιδίωμα.

[bandcamp width=650 height=120 album=2861129403 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Not almost

Στο φετινό Almost Perfected που κυκλοφορεί μέσω της Marvel of Beauty -εταιρεία που ίδρυσε ο ίδιος ο Taylor- η συνταγή επιτυχίας τηρείται με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Φρέσκες ιδέες, κρυστάλλινος ήχος και προσεγμένες ενορχηστρώσεις που υποστηρίζουν στο απόλυτο τα θέματα και την χαλαρή ανάπτυξη τους. Ενδιαφέρουσες κιθαριστικές εκρήξεις να εναλλάσσονται με τα πλήκτρα που πότε ως πλάτες (όργανο, mellotron, πιάνο) και πότε ως σόλο (minimoog) συμπληρώνουν την πολύχρωμη παλέτα της μελωδίας. Πετυχημένη χρήση φωνητικών αρμονιών που συχνά φέρνει στο μυαλό τις Νorthettes στο The Rotter’s Club (καθόλου τυχαία οι εν προκειμένω λέγονται… Taylorettes) και μια σφιχτοδεμένη αλλά φειδωλή ρυθμική βάση που θέτει τα όρια και τους χώρους για να ξεδιπλωθεί το ταλέντο και η εκτελεστική δεινότητα των μουσικών. Αυτό όμως που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση είναι το παίξιμο στο σαξόφωνο που δείχνει να πατάει στις ακροβασίες του Wayne Shorter την εποχή που η μουσική των Weather Report ήταν αιθέρια και εξωτική.

Η αβίαστη ροή των τεσσάρων κομματιών αλλά και η ισορροπημένη ομοιογένεια μεταξύ τους είναι τόσο εμφατική που θα μπορούσε να είναι μία ενιαία σουίτα, χωρίς ίχνος επαναληψιμότητας. Δυναμικό ξεκίνημα με το Mean Attack με την έξυπνη ανάπτυξη μέσω εναλλαγών διάθεσης από την αρχή ως το τέλος. Η συνέχεια πιο χαλαρή, πιο «αναλυτική» με το Definitely Greek για να μας πάει σε πιο νοσταλγικά ηχοτοπία του γλυκόπικρου Remembering Johannesburg. Ο κύκλος ολοκληρώνεται με το υπνωτιστικό Dark Side of Alec με τους κύριους σολίστες να μας αποχαιρετούν ο ένας μετά τον άλλον με μια όμορφη υπόκλιση μέχρι το σβήσιμο του κομματιού.

O Robin C Taylor οδηγεί το όχημα των Taylor’s Universe με ασφάλεια και σιγουριά και η πορεία του διεθνώς αναγνωρισμένη και σεβαστή. Στο Almost Perfected οι 70s παραπομπές περισσότερες όσο ποτέ, αυτή την φορά προσκείμενες στο progressive rock / fusion επιτυχώς συνδυασμένες με την μοντέρνα αισθητική. Αυτή τη φορά δείχνουν να βρίσκουν την χρυσή τομή χωρίς παρελθοντολαγνείες και άσκοπες αντιγραφές, διατηρώντας πάντα την ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους. Ας ελπίσουμε μόνο η έμπνευση να ταυτίζεται πάντα με την εξέλιξη και την περαιτέρω πρόοδο, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος της στασιμότητας που συχνά κρύβουν οι συνταγές. Ευτυχώς οι συγκυρίες μέχρι στιγμής μας διαψεύδουν και μας επιτρέπουν να απολαύσουμε μια ακόμη τους σπουδαία δουλειά. Ας μας επιτρέψουν λοιπόν και οι Τaylor’s Universe να διαφωνήσουμε με τον τίτλο.

8 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^η γνώμη

Στo 15o album τους, οι Τaylor’s Universe επιστρέφουν στη φόρμα τεσσάρων μεγάλων κομματιών που είχαμε συνατήσει για τελευταία φορά στο εξαιρετικό Evidence. Το μουσικό όχημα του Robin Taylor αλλάζει ύφος για άλλη μία φορά. Το avant-prog παραχωρεί την πρωτοκαθεδρία στο καθαρό prog rock και η ανάπτυξη των κομματιών είναι αργή, αναδύοντας επιτυχώς μία εξαίσια ατμοσφαιρικότητα. Ωστόσο, αν και το όραμα του Robin Taylor ικανοποιεί αισθητικά και όλοι οι συμμετέχοντες μουσικοί αποδίδουν άψογα, ο έντονα laid back χαρακτήρας των συνθέσεων κουράζει ελαφρώς. Εξαίρεση αποτελεί το εναρκτήριο Mean Attack με τις πολλές και απότομες αλλαγές του, αλλά γενικά το συνθετικό βάρος στο οποίο μας έχει συνηθίσει ο Taylor έχει μερικώς αντικατασταθεί από έναν απολαυστικό μεν, αλλά αχρείαστα εκτενή jamming χαρακτήρα.    

Συνολικά, το Almost Perfected αποτελεί ένα βήμα προς τα εμπρός μετά το αδύναμο From Scratch, αλλά υπολείπεται αρκετά από τα κορυφαία albums τους Certain Undiscoveries, Soundwall, Kind of Red και Evidence.

6.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς