Out of prog 2017 #3

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

The third and last part of Out of prog for 2017 releases includes 11 releases from the fields of metal, jazz, ambient, desert rock, noise, folk, electronica and vintage heavy rock. It’s probable you’ll see some of them in our annual lists at the end of December. 

Translation: Alexandros Mantas

John Garcia – The Coyote Who Spoke in Tongues
[Napalm Records]

What a pleasant and ideal release at the beginning of the year. The project of an acoustic version of what we call desert rock / stoner sound was more or less expected by his numerous fans, especially when we are talking about the man who is committed body and soul to this sound right from the start. A tour where acoustic cover versions of songs of the legendary Kyuss featured had already taken place and The Coyote Who Spoke in Tongues comes as a reward for Garcia. Leave aside the omnipresent basses and the electric instruments and give in to a sole acoustic guitar which accompanies the telltale voice of Garcia. There are new songs here along with the familiar Green Machine, Gardenia, Space Cadet and El Rodeo which are unbelieavably stripped and unrecognizable. Garcia differentiated himself from anything he has done in the past. He is in a stage now where after conceiving the plot, he leaves his stamp as a mature artist! His voice alone is a trademark and lends its beauty well to this special venture.

Kostas Rokas

Spectral Voice – Eroded Corridors of Unbeing
[Dark Descent Records]

Nobody harbours ambitions that the debut album of a band will be an extraordinary one, but last year’s Blood Incantation or this year’s Spectral Voice are exceptions. The Americans play dragging, ominous, cohesive and visionary death / doom since they pull off to formulate claustrophobic surroundings in the dark corridors of our mind. Think of the Finnish death / doomsters Unholy blending with Incantation and the muddy dISEMBOWELMENT. A mishmash that is not likely to be nailed and convince the listener but the band breezed through it thanks to its mastery of death metal, the production, the Incantation-worshipping riffs, the outbreaks and the clean melancholic guitars. The five tunes are lengthy, dragging, brute and unholy with muddy vocals alternating with sporadic growls and completing it.

Some dark fillers could be omitted of course, like towards the end of the album where something more intriguing might work better instead of a straightforward melancholic passage that promptly passes out from memory. Nevertheless, it is worth your time to have a listen to it in a dark place with earphones and enjoy this album which is going to suck you in from the get-go.

Dina Dede

Tony Allen – The Source
[Decca Records]

In 2017 Tony Allen did a long-awaited abrupt-face and struck twice through Blue Note Records of course. After a homage-EP to Art Blakey earlier this year, The Source keeps investigating the jazzier side of things, without sacrificing the one-the-kind afrobeat approach of which Mr. Allen is famous for. Tagged as “the best drummer in the world” from the lips of Brian Eno and Damon Albarn, Tony Allen applies his ever-present polyrhythmic sensitivities over ostinato bass lines and sexy themes on the wind instruments that will send you straight to the dance floor; the eleven brand-new and beautiful compositions, whose best part is written by Mr. Allen, will take care of that. If you want to know what it is all about, think of the psychedelic afro-funk bands of Fela Kuti accepting the invitation of Miles Davis and Dizzy Gillespie for a frenzied party in Lagos. And just to make sure that the live feeling will be captured, it was recorded live, mixed and mastered on analogue tape. It doesn’t get any better than this.

Vangelis Christodoulou

MΕΤΖ – Strange Peace

Metz is a renowned punk group you wouldn’t bet to pop up in a website whose domain name includes the prefix “prog”. But listening to their latest release Strange Peace it makes perfect sense to be included in the column of Out of Prog. METZ never fail to prove it with every album they do and on Strange Peace we find them coping with elliptical rhythms in Mess of Wires, the Killing Joke mania in Drained Lake, the alternative (in the good sense of the word) Caterpillar and they are the absolute winners for the third time in a row. On Sink no less, they experiment more with electronic sounds and the result is very good indeed. The unquestionable highlight is the six-minute Raw Materials that bookends the album with its complex riffs and rhythm changes and get us wondering which side are they on (this composition brought to mind my favourite Cave In). Those who took a delight in this year’s release of At the Drive In, the new album of METZ will let them know where the action is with regard to the meta-post-punk era.

Alexandros Topintzis

Argus – From Fields of Fire
[Cruz del Sur Music]

It seems that the activity of Brian Balich will keep us engaged for a long time, at least those us who get a kick out of the traditional metal sound. After the splendid Arduini / Balich album earlier this year, the gifted frontman strikes back with his main band Argus with one more remarkable album. Candlemass, Iron Maiden, Mercyful Fate, Manowar, Satan, Angelwitch, Trouble and loads of other influences are spotted in this record which render this album very interesting but also versatile, at least as far albums of that kind go. The rookies Justin Campbell and Dave Watson make their presence felt right from the start and it seems as if they took the band to the next level. Especially the latter along with the long-serving Jason Mucio have established a magnificent duo that spawns beautiful riffs, memorable melodies and scorching solos. Balich, just like on his previous album, steals the show and he proves that he is a frontman with personality and passionate singing. Argus demonstrated to all the bands who try to emulate the 80s sounds how to get it right, earnestly, no retro-fetishly, with precise playing and appropriate production but above all they have written quality compositions.

Tasos Poimenidis

Robert Plant – Carry Fire
[Nonesuch Records Inc.]

Three years after the awesome Lullaby and… The Ceaseless Roar, Robert Plant is back with momentum. Carry Fire is one more victory in the personal career of the 69-year old legend. Positioning folk music in a modern rock context is once again the case here with a trifle sweeter and more eastern results this time. The feeling of his voice and its addictive tone are intact, no matter how its spectrum is now not as wide as it used to be. Plant belongs to a rare category of artists who after all these years have nothing to prove to anybody but they are still inspired and in step with the times. Expanding this concept, we could say that he is in a category by himself since his special musical proposal and the unforced growth that his latest releases emanate, place him on the other side of “should-have-retired rockers”.

Kostas Barbas

Glen Porter – Mr. Vampire & The Deadly Walkers
[Content Label]

From California, home to a huge musical tradition, comes Glen Porter (Ryan Stephenson) who carries in him the entire musical folklore of the place he was raised in which is evident throughout his work.  From his first album in 2008 until today a lot of things have happened in the musical firmament, always aiming at the exploration of new tracks.

His musical palette combines the energy of surf rock with spaghetti western mysteries, the hail of breaks with merciless groove, everything sieved through the sound of Porter’s guitar with a sense of decadence looming over during the entire duration of the trip in the fascinating world of the dead.

I say “dead” because the title of the album imparts loud and clear the intentions of ‘Mr. Vampire & The Deadly Walkers’ for what is next to come. Yet, the listener is still unaware of the addition of Mr. Vampire’s vocals which add up to the flow of the narrative. The continuous and intense flirting with post-punk is also one more arrow in Porter’s quiver which also adds an interesting perspective. In case he flies under your radar, his new album is a marvelous opportunity to broaden your taste horizons.

Giorgos Zoukas

Daniel Saylor – Spring Rain
[Bedlam Tapes]

On his debut album Spring Rain, the very young composer Daniel Saylor from Florida of the U.S.A. mingles inspiringly and ingeniously all the main modern trends of jazz and electronic music, pulling off to mould a sound lousy with references and at the same time particularly pioneering.

It is very hard to impart with words the surprise that I experienced when I listened to the influences from the space surrealism of Sun Ra and the emotional fusion of Jean-Luc Ponty walking hand-in-hand with elements of IDM artists like Autechre. On the instrumental compositions, with the labyrinthine repetitive structure of glitch hop as it was illustrated in Cosmogramma of Flying Lotus as a signpost, Daniel gives free rein to his musicians to improvise with tension and melodiousness. The artistic outcome is multifaceted, mysterious and chock-full with emotions. Listen to Ashes into Rivers – Part II or Forward Junctioni and see for yourselves… This beautiful noise which is punctuated quietly by ambient themes brings to mind the most lyrical moments of Vangelis Papathanasiou of the Blade Runner soundtrack.

Spring Rain has already clinched a prominent slot in the list of my favorite albums of 2017.

Nikos Filippaios

Sorcerer – The Crowning of the Fire King
[Metal Blade Records]

Sorcerer arrived on the scene in the 1990s with a string of demos of tremendous quality that combined doom with epic metal. An anthology of their short career was their only official release and also, unfortunately, their swan song which marked their split. Two years ago a rumour circulated that Sorcerer would put out a new album and it sounded like a poor joke but finally In the Shadow of the Inverted Cross – like a belated vindication – became a fact. The come-back of the band was quite likeable and raised the expectations and this year’s The Crowning of the Fire King lived up to them.

The band has now evolved its sound which is heavily influenced by the power metal scene, particularly the one that originates from their country (e.g. Tad Morose) and not only, tipping towards the epic instead the doom element. The references to the traditional sound of Black Sabbath (Tony Martin era), Rainbow and others help the band to structure an album which is characterized by epic outbreaks, melodious parts and very good guitar work.

Andres Engers and the performance of the two guitarists provide the guarantee that this release will overcome any average patches, like the pretentiousness in the somewhat more digestible songs or some glaring references, and may make it to the top-list of this genre for 2017.

Christos Minos

Hällas – Excerpts From a Future Past
[The Sign Records]

Sweden is the cradle of superb rock and metal music. For many years now, this conclusion is verified every time that a promising band from the country we speak of decides to make the big step: to release its debut album. Hällas, after a string of four exciting compositions which were included in the self-titled EP of 2015, entitle their masterpiece Excerpts From a Future Past. Indeed, the title is indicative since the band treads firmly both on mid 70s and the early 80s rock /metal sound. To be precise, The Swedish will strike a chord with those who take delight in the magic which is emanated by the guitar harmonies of Wishbone Ash, the early Iron Maiden (Paul DiAnno era) and Thin Lizzy. Simultaneously, the band seems to have absorbed the influences from Eloy and Rush of the 1980s era (especially Grace Under Pressure). Finally, NWOBHM and more precisely the most obscure bands of this movement that married prog rock with the primitive metal (Shiva, Omega, Saracen) can be linked with the style of the Swedish. Hats off to the best epic album of the year!

Thomas Sarakintsis

Four Tet – New Energy
[Text Records]

Kieran Hebden, the mastermind of the sonic venture that goes under the name Four Tet, seems to make music that suits the listener when their train of thought is submerged all the more in a sterile normality imposed by routine. There is where the redemptive snapshots that Hebden prepared turn up to mobilize the imagination, intending to bring you in contact with a different reality or maybe better to give you the opportunity to mingle with sounds, images and scents which might had already been before your senses, but the latter were idle enough to take them in.

In New Energy, the now 39-year old creator keeps integrating his sense of melody and rhythmology into his style in such a way that they interact like communicating vessels. Free of redundant rhythmical eruptions and sharp conversations between beats and bleeps as well, Hebden depicts an expressiveness which is mainly gentle and warm where the ambient electronic motifs (that recall Pause and Rounds) and the techno structures of his latest albums are the epicentre. His fondness for the dreamy tones of Indian music, the Latino-originating traditions and his general tendency to, allow me to say that, an exotic, almost otherworldly euphoria, tear at the heartstrings again and again here.

Panagiotis Stathopoulos

Tο τρίτο και τελευταίο μέρος της στήλης Out of prog για κυκλοφορίες του 2017 περιλαμβάνει 11 albums από τα πεδία των metal, jazz, ambient, desert rock, noise, folk, electronica και vintage heavy rock. Είναι πολύ πιθανό κάποια από αυτά να τα δείτε στις ετήσιες λίστες μας κατά το τέλος του έτους. 

Μετάφραση: Aλέξανδρος Μαντάς

John Garcia – The Coyote Who Spoke in Tongues
[Napalm Records]

Ευχάριστη και ιδανική κυκλοφορία στην αρχή της χρονιάς. Για τους πολλούς φίλους του ήταν  λίγο-πολύ αναμενόμενο το εγχείρημα μιας ακουστικής εκδοχής σε αυτό που αποκαλούμε desert  rock / stoner ήχο. Ειδικά όταν προέρχεται  από τον άνθρωπο που έχει δώσει ψυχή και σώμα σε αυτό τον ήχο, από την γέννησή του ως σήμερα. Έχει προηγηθεί μια περιοδεία με  ακουστικές εκτελέσεις τραγουδιών των θρυλικών Kyuss και το The Coyote Who Spoke in Tongues έρχεται ως επιβράβευση για τον ίδιο τον Garcia. Αφήστε στην άκρη τα μπουκωμένα μπάσα και τα  φορτωμένα με ηλεκτρισμό έγχορδα και αφεθείτε σε μια  ακουστική κιθάρα που συνοδεύει την χαρακτηριστική φωνή του John Garcia. Mε  νέες συνθέσεις αλλά και τα γνωστά  Green Machine, Gardenia, Space Cadet, El Rodeo  να είναι τόσο μα τόσο γυμνά και αγνώριστα μπροστά μας. Ο Garcia διαφοροποιείται ολοκληρωτικά με ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα. Βρίσκεται στη φάση που αφού έγραψε την ιστορία αρχίζει να βάζει το προσωπικό στίγμα ενός ώριμου καλλιτέχνη! Η φωνή του από μονή της αποτελεί σήμα κατατεθέν και προσφέρει την χαρακτηριστική ομορφιά της σε αυτήν την πολύ ιδιαίτερη απόπειρα.

Κώστας Ρόκας

Spectral Voice – Eroded Corridors of Unbeing
[Dark Descent Records]

Κανείς δεν έχει απαίτηση το ντεμπούτο μιας μπάντας να είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά το περσινό Blood Incantation ή το φετινό Spectral Voice αποτελούν εξαιρέσεις.  Από τους Αμερικάνους ακούμε αργό και δυσοίωνο, συνεκτικό και οραματιστικό death / doom μιας και καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού μας. Φανταστείτε λοιπόν τους Φινλανδούς death / doom-άδες Unholy να αναμειγνύονται με τους Incantation και τους λασπώδεις dISEMBOWELMENT. Στυλ όχι εύκολο να εκτελεστεί και να πείσει τον ακροατή, αλλά η μπάντα το καταφέρνει με την death μαεστρία της, την παραγωγή, τα Incantation-worshipping riffs, τα ξεσπάσματα και τις καθαρές μελαγχολικές κιθάρες. Τα πέντε κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια, αργόσυρτα, βάναυσα και ανίερα με τα λασπώδη φωνητικά να εναλλάσσονται με σποραδικά γρυλίσματα και να το ολοκληρώνουν.

Θα μπορούσαν βέβαια μερικά σκοτεινά fillers να λείπουν, όπως στο τέλος  του δίσκου που θα μπορούσε να κλείσει με κάτι πιο συναρπαστικό κι όχι απλά με ένα ευθύ μελαγχολικό πέρασμα που ξεχνιέται αμέσως. Παρόλα αυτά, αξίζει κάποιος να να το ακούσει ένα βράδυ, σε ενα σκοτεινό μέρος με τα ακουστικά στα αυτιά και να απολαύσει αυτό το σκοτεινό άλμπουμ που θα σε ρουφήξει μέσα του από το πρώτο λεπτό.

Ντίνα Δέδε

Tony Allen – The Source
[Decca Records]

Το δύο χιλιάδες δεκαεπτά βρίσκει τον Tony Allen να παίρνει μία πολυαναμενόμενη στροφή, και το αποτέλεσμα αυτής της στροφής να αποτυπώνεται πρωτοφανώς και εις διπλούν μέσω Blue Note! Έπειτα από ένα EP – φόρο τιμής στον Art Blakey νωρίτερα μέσα στη χρονιά, το Source συνεχίζει να εξερευνά την πιο πιο τζαζ πλευρά των πραγμάτων, χωρίς να θυσιάζει τη μοναδική afrobeat προσέγγιση για την οποία ο κ. Allen είναι γνωστός. Τιτλοφορούμενος ως ο καλύτερος ντράμερ στον κόσμο δια στόματος Brian Eno και Damon Albarn, ο Tony Allen εφαρμόζει τις πανταχού παρούσες πολυρυθμικές ευαισθησίες του πάνω από οστινάτο μπασογραμμές και σέξυ θέματα στα πνευστά, που θα σε στείλουν κατευθείαν στην πίστα για χορό. Οι 11 καινούριες και όμορφες συνθέσεις στο δίσκο – από τις οποίες οι περισσότερες γράφτηκαν από τον κ. Allen θα το καταστήσουν σίγουρο αυτό. Αν πρέπει να ξέρεις τι παίζει εδώ, φαντάσου τις ψυχεδελικές αφροφάνκ μπάντες του Fela Kuti να αποδέχονται την πρόσκληση των Miles Davis και Dizzy Gillespie για ένα φρενήρες live στο Λάγος. Και για να σιγουρευτούμε ότι η οργανικότητα του live θα αποτυπωθεί, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ζωντανά, μιξαρίστηκε και μαστερίστηκε σε αναλογική ταινία. Δεν γίνεται καλύτερο από αυτό.

Βαγγέλης Χριστοδούλου

MΕΤΖ – Strange Peace

Οι METZ είναι ένα περίφημο punk group, που σίγουρα δεν θα πόνταρες ότι θα βρεις κείμενο για τον νέο τους δίσκο, σε ιστότοπο που περιλαμβάνει στο domain name του, το πρόθεμα ‘prog’. Όμως ακούγοντας το Strange Peace δικαιολογείται απόλυτα να φιλοξενείται στην στήλη Out of Prog. Οι METZ το πράττουν με κάθε κυκλοφορία τους και στο Strange Peace τους βρίσκουμε να παλεύουν με τους ελλειπτικούς ρυθμούς (Mess of Wires), την Killing Joke μανία (Drained Lake) και την καλώς εννοούμενη εναλλακτικότητα (Caterpillar) και να κερδίζουν κατά κράτος, τρίτη συναπτή φορά. Μάλιστα στο Sink τους βρίσκουμε να πειραματίζονται με ηλεκτρονικούς ήχους, ακόμα πιο έντονα και με πολύ καλό αποτέλεσμα. Απόλυτο highlight το εξάλεπτο Raw Materials που κλείνει τον δίσκο και μας αφήνει να απορούμε σε ποια πλευρά βρίσκονται τελικά, με τα στρυφνά του riffs και τις εναλλαγές ρυθμών (θύμισαν τις καλύτερες στιγμές των αγαπημένων μου Cave In, με αυτή την σύνθεση). Όσοι φέτος απόλαυσαν την επιστροφή των At the Drive In, με το νέο album των METZ θα αντιληφθούν που παίζεται το σοβαρό παιχνίδι της meta post punk εποχής.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Argus – From Fields of Fire
[Cruz del Sur Music]

Φαίνεται ότι τα πεπραγμένα του Brian Balich θα μας απασχολούν για καιρό, τουλάχιστον όσους από εμάς αρεσκόμαστε στον παραδοσιακό metal ήχο. Μετά το εξαιρετικό Arduini / Balich νωρίτερα μέσα στη χρονιά, ο χαρισματικός metal frontman επιστρέφει με την μόνιμη μπάντα του, τους Argus, με έναν ακόμη πολύ αξιόλογο δίσκο. Candlemass, Iron Maiden, Mercyful Fate, Manowar, Satan, Angelwitch, Trouble και πολλές άλλες επιρροές διακρίνονται στο δίσκο αυτό και τον καθιστούν ενδιαφέρων αλλά και πολύπλευρο, τουλάχιστον για τα μονοπάτια στα οποια κινείται. Οι νεοφερμένοι Justin Campbell και Dave Watson ξεχωρίζουν από τα πρώτα κομμάτια και φαίνεται πώς να ανέβασαν επίπεδο την μπάντα. Ειδικά ο δεύτερος, παρέα με τον «παλιό» Jason Mucio δημιουργούν ένα εξαιρετικό δίδυμο, παράγοντας όμορφα riffs, αξιομνημόνευτες μελωδίες και τρομερά σόλο. Ο Balich, όπως και στην έτερη φετινή  δισκογραφική του δουλειά, κλέβει την παράσταση και δείχνει ότι είναι ένας frontman με προσωπικότητα και πάθος στις ερμηνείες του. Οι Argus δείχνουν σε όλες τις μπάντες του χώρου που προσπαθούν να παίξουν στα πρότυπα της δεκαετίας του 80  πως γίνεται σωστά, σοβαρά, χωρίς ρετρολαγνεία, με σωστή παραγωγή, άρτιο παίξιμο και πάνω από όλα ποιοτικές συνθέσεις.

Τάσος Ποιμενίδης

Robert Plant – Carry Fire
[Nonesuch Records Inc.]

Τρία χρόνια μετά το φοβερό Lullaby and… The Ceaseless Roar, ο Robert Plant επιστρέφει με κεκτημένη ταχύτητα. Το Carry Fire αποτελεί μία ακόμα νίκη στην προσωπική δισκογραφία του 69άχρονου μύθου. Η τοποθέτηση της folk μουσικής σε ένα σύγχρονο rock πλαίσιο είναι η υπόθεση και εδώ, με λίγο πιο γλυκά και ανατολίτικα αποτελέσματα αυτή τη φορά. Η αισθαντικότητα της φωνής του και η μεθυστική χροιά της παραμένουν ανέπαφες, όσο από το εύρος της και αν έχει χάσει. Ο Plant ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία καλλιτεχνών που μετά από τόσα χρόνια δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν, αλλά παραμένουν εμπνευσμένοι και μέσα στην εποχή τους. Επεκτείνοντας αυτό το σκεπτικό, θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε ως «κατηγορία μόνος του», αφού η ιδιαίτερη μουσική του πρόταση και η αβίαστη προοδευτικότητα που αναδίδουν οι τελευταίες του δουλειές, τον τοποθετούν ακριβώς στην αντίπερα όχθη του rock «μπαρμπαδισμού».

Κώστας Μπάρμπας

Glen Porter – Mr. Vampire & The Deadly Walkers
[Content Label]

Από την Καλιφόρνια με την τεράστια μουσική παράδοση μας έρχεται ο Glen Porter (Ryan Stephenson), ο οποίος κουβαλάει στο πετσί του όλη την μουσική παρακαταθήκη του τόπου στον οποίο μεγάλωσε και το διαπιστώνουμε μέσα από τις δουλειές του. Από την πρώτη του κυκλοφορία (2008) μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλά στο μουσικό του κόσμο, πάντα με στόχο την εξερεύνηση νέων ατραπών.

Η μουσική του παλέτα συνδυάζει την ενέργεια του surf rock με το μυστήριο του spaghetti western, τα καταιγιστικά breaks με το ανελέητο groove, όλα κοσκινισμένα μέσω του σκονισμένου ήχου της κιθάρας του Porter, νιώθοντας μια αίσθηση παρακμής να πλανάται καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού του στον γοητευτικό κόσμο των νεκρών.

Και λέω νεκρών, γιατί ο τίτλος του δίσκου γνωστοποιεί «δυνατά και καθαρά» τις προθέσεις του ‘Mr. Vampire & The Deadly Walkers’ για το τι θα επακολουθήσει,  αυτό ωστόσο που δεν γνωρίζει ο ακροατής είναι η ύπαρξη φωνητικών, πλέον, στις συνθέσεις του Mr. Vampire, προσθέτοντας επιπλέον πόντους στη αφηγηματική του ροή. Το έντονο και συνεχές φλερτ με το post-punk είναι επίσης ένα νέο στοιχείο στη φαρέτρα του Porter και δίνει μια ενδιαφέρουσα προοπτική. Αν δεν τον γνωρίζετε, ο νέος του δίσκος είναι μια θαυμάσια αφορμή για να εμπλουτίσετε τα γούστα σας.

Γιώργος Ζούκας

Daniel Saylor – Spring Rain
[Bedlam Tapes]

Στο ντεμπούτο του, Spring Rain, ο νεότατος συνθέτης Daniel Saylor από τη Florida των Η.Π.Α., συγκεράζει με εμπνευσμένο και ευφυή τρόπο τα μεγάλα μοντέρνα ρεύματα της τζαζ και της ηλεκτρονικής μουσικής, κατορθώνοντας να πλάσει έναν ήχο πλούσιο σε αναφορές και την ίδια στιγμή ιδιαίτερα πρωτοποριακό.  

Είναι δύσκολο να μεταδώσω γραπτά την έκπληξη που ένιωσα, ακούγοντας επιρροές από το τον διαστημικό σουρεαλισμό του Sun Ra  και το αισθαντικό fusion του Jean-Luc Ponty να συμβαδίζουν με στοιχεία IDM καλλιτεχνών όπως οι Autechre.  Στις ορχηστικές του συνθέσεις, ο Daniel, έχοντας ως οδηγό την λαβυρινθώδη επαναληπτική δομή του glitch hop όπως αποτυπώθηκε στο Cosmogramma του Flying Lotus, δίνει το περιθώριο στους μουσικούς του να αυτοσχεδιάσουν με ένταση και μελωδικότητα. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι πληθωρικό, μυστηριώδες και γεμάτο συγκίνηση. Ακούστε το Ashes Into Rivers – Part II ή το Forward Junction και θα καταλάβετε… Αυτή η όμορφη φασαρία διακόπτεται από ήσυχα ambient θέματα, που θυμίζουν τις πιο λυρικές στιγμές του Βαγγέλη Παπαθανασίου στο soundtrack του Blade Runner.

Το Spring Rain έχει από τώρα κερδίσει μία περίοπτη θέση στη λίστα των αγαπημένων μου δίσκων του 2017.

Νίκος Φιλιππαίος

Sorcerer – The Crowning of the Fire King
[Metal Blade Records]

Oι Sorcerer εμφανίστηκαν τη δεκαετία του ‘90 με μερικά demos απίστευτης ποιότητας που συνδύαζαν το doom με το epic metal. Η μοναδική επίσημη κυκλοφορία τους, μια ανθολογία της σύντομης καριέρας τους, ήταν δυστυχώς το κύκνειο άσμα τους και σήμανε την άδοξη διάλυση τους. Πριν δύο χρόνια η είδηση για νέο δίσκο Sorcerer ακούστηκε σαν ένα περίεργο αστείο, αλλά τελικά το In the Shadow… τους -σαν ετεροχρονισμένη δικαίωση- ήταν γεγονός. Η επιστροφή της μπάντας ήταν αρκετά συμπαθητική και άφηνε προσδοκίες που το φετινό The Crowning of the Fire King τις πραγματοποιεί.

Η μπάντα πλέον έχει εξελίξει τον ήχο της, με έντονες επιρροές από το power metal ιδιαίτερα της πατρίδας τους (Tad Morose λ.χ.) και όχι μόνο, δείχνει να προκρίνει περισσότερο το επικό από το doom στοιχείο. Οι αναφορές στον παραδοσιακό ήχο των Black Sabbath (Martin era), των Rainbow κ.ά. βοηθούν τη μπάντα να στήσει ένα δίσκο που χαρακτηρίζεται από επικές εξάρσεις, μελωδικά σημεία και πολύ καλά κιθαριστικά σημεία.

Ο Andres Engers και η απόδοση του κιθαριστικού διδύμου προσφέρει τα εχέγγυα στην κυκλοφορία να ξεφύγει από τις μέτριες στιγμές της, όπως η κάποια επιτήδευση στα πιο εύληπτα κομμάτια ή κάποιες εξόφθαλμες αναφορές, και να γίνει ίσως μια από τις καλύτερες στο χώρο φέτος.

Χρήστος Μήνος

Hällas – Excerpts From a Future Past
[The Sign Records]

Η Σουηδία είναι κοιτίδα παραγωγής έξοχης rock και metal μουσικής. Αυτή  η πολυετής διαπίστωση επαναλαμβάνεται και επαναπιστοποιείται κάθε φορά που μία φέρελπις μπάντα από την εν λόγω χώρα αποφασίζει να πράξει το μεγάλο βήμα: να θέσει σε κυκλοφορία το παρθενικό της album. Οι Hällas, ύστερα από μία τετράδα συναρπαστικών συνθέσεων που εμπεριέχονταν στο ομότιτλο EP του ’15, τιτλοφορεί τον αριστούργημά της ως Excerpts From a Future Past. Πράγματι, ο τίτλος είναι ενδεικτικός καθώς η μπάντα πατάει στέρεα τόσο στα mid 70s όσο στον early 80s rock / metal ήχο. Για να ακριβολογούμε, όσοι εκ του ακροατηρίου συνεπαίρνονται με τη μαγεία που εκπέμπουν οι κιθαριστικές αρμονίες των Wishbone Ash, πρώιμων Iron Maiden επί Paul Di Anno και Thin Lizzy οι Σουηδοί θα τους συγκινήσουν. Παράλληλα, η μπάντα δείχνει να έχει αφομοιώσει τους Eloy και τους 80s Rush και δη της Grace Under Pressure περιόδου. Τέλος, το NWOBHM και συγκεκριμένα τα πιο σκοτεινά obcure συγκροτήματα του κινήματος αυτού, που πάντρευαν άρρηκτα το prog rock με το πρωτόλειο metal (Shiva, Omega, Saracen) μπορούν να συνδεθούν με το ύφος των Σουηδών. Υποκλινόμαστε στο έπος της χρονιάς!

Θωμάς Σαρακίντσης

Four Tet – New Energy
[Text Records]

Ο Keiran Hebden, ο ιθύνων νους πίσω από το ηχητικό εγχείρημα Four Tet, μοιάζει να φτιάχνει μουσική για τις στιγμές που ο ειρμός σου βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε μια αποστειρωμένη κανονικότητα, σε αυτή που πολλές φορές σε υποβάλλει ο ρους της καθημερινότητας. Κι εκεί, είναι που τα στιγμιότυπα που προετοίμασε ο Hebden καταφθάνουν λυτρωτικά, ώστε να κινητοποιήσουν τη φαντασία, αποσκοπώντας στην συνάντησή σου με μια αλλιώτικη πραγματικότητα, ή καλύτερα στο να σμίξεις με ήχους, εικόνες και μυρωδιές που μπορεί να απλωνόντουσαν εμπρός σου, μα δεν έδειχνες την ανάλογη παρατηρητικότητα για να σου εντυπωθούν.

Στο New Energy, ο 39χρονος πια δημιουργός, εξακολουθεί να τοποθετεί στην τεχνοτροπία του τη μελωδικότητα και τη ρυθμολογία με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Δίχως πολλές ρυθμικές εξάρσεις και αιχμηρές συνομιλίες μεταξύ beats και bleeps, ο Hebden αποτυπώνει μια εκφραστικότητα κατά κύριο λόγο μειλίχια και ζεστή, έχοντας στο επίκεντρο τόσο ambient μοτίβα που ανακαλούν στη μνήμη τα χρόνια των δίσκων Pause και Rounds, όσο και techno υποδομές των τελευταίων LP του. Αυτή, δε, η αγάπη του για τα ονειρικά ηχοχρώματα της ινδικής μουσικής, των λατινογενών παραδόσεων και γενικότερα η ροπή του προς μια, ας μου επιτραπεί η έκφραση, εξωτικής σχεδόν απόκοσμης ευφορίας, συγκινούν επανειλημμένως εδώ.

Παναγιώτης Σταθόπουλος