Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
από τον Πάρη Γραβουνιώτη
Όταν ανακοινώθηκε η είδηση πώς οι πολυαγαπημένοι Ciccada θα απέδιδαν ζωντανά ολόκληρο το αριστουργηματικό The Snow Goose, το πρώτο πράγμα που όφειλα να πράξω ήταν να ρίξω μια ματιά στο πρόγραμμά μου και να ακυρώσω οτιδήποτε είχα να κάνω το βράδυ της Κυριακής της 7ης Μαΐου. Κι αυτό φυσικά γιατί έχοντας δει τους Έλληνες prog rockers πάμπολλες φορές ζωντανά, πέραν της αδιαμφισβήτητης ποιότητάς τους, προσεγγίζουν με σεβασμό και απόλυτη ακρίβεια τα έργα άλλων καλλιτεχνών που αποφασίζουν να διασκευάσουν. Οπότε η επιτυχία ήταν δεδομένη, ακόμη και αν αυτή τη φορά το εγχείρημα της απόδοσης του magnum opus των θρυλικών Camel φάνταζε αρκετά δύσκολο.
Μετά από μια αρκετά κουραστική μέρα, ο δρόμος από την Ποσειδώνος προς το Ίλιον Plus περιελάμβανε τρομερή κίνηση και αυτή ήταν η βασικότερη αιτία που κατέφτασα στον συναυλιακό χώρο 20 περίπου λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης που είχε οριστεί στις 21:00. Ευτυχώς για εμένα η καθυστέρηση δεν απέβη μοιραία, έτσι έδραξα της ευκαιρίας και χαιρέτησα μερικά φιλικά πρόσωπα πριν πάρω θέση στην -ειδικά διαμορφωμένη από τραπέζια- σκηνή. Η ώρα είχε μόλις περάσει τις 21:30 και οι Ciccada είχαν ήδη βγει στο σανίδι για να μας μαγέψουν με τις μοναδικές μελωδίες του Andy Latimer και της παρέας του. Τα όμορφα σκίτσα με θεματική τη σχετική νουβέλα που προβάλλονταν στον προτζέκτορα σε συνδυασμό με τις πρώτες νότες του The Great Marsh μας έβαλαν σιγά σιγά στον κόσμο του The Snow Goose. Rhayader φυσικά στη συνέχεια, με τα πλήκτρα του ηγέτη Νικόλα Νικολόπουλου να οδηγούν τη μπάντα, και το σαξόφωνο της Μαριέττας Τσακμακλή έναντι του φλάουτου της αυθεντικής εκτέλεσης να προσδίδει έναν διαφορετικό πλην όμως όμορφο τόνο στο κομμάτι.
Στο Rhayader Goes To Town έλαμψαν οι καταπληκτικές κιθαριστικές μελωδίες του Γιώργου Μούχου, σε μία από τις πιο αναγνωρίσιμες συνθέσεις των Βρετανών. Η τριάδα των Sanctuary / Frith / The Snow Goose που ακολούθησε, όντας και η πιο ακουστική στιγμή του δίσκου, δημιούργησε μια μαγευτική ατμόσφαιρα, ενώ η χαρακτηριστική διπλή πνευστή μελωδία από σαξόφωνο/φλάουτο στο Friendship υπήρξε ένα από τα highlights της βραδιάς. Οι τόνοι ανέβηκαν αισθητά στο Migration με τα χαρακτηριστικά φωνητικά της Ευαγγελία Κοζώνη (να αναφέρουμε ότι συνόδευε όποτε χρειαζόταν και με το ακορντεόν της), πριν ξαναπέσουν με το μελαγχολικό Rhayader Alone που κλείνει και την πρώτη πλευρά του δίσκου.
Εκείνη τη στιγμή ο Γιώργος Μούχος μας είπε πως η συγκεκριμένη ιδέα να παίξουν ζωντανά το The Snow Goose υπήρχε από τις πρώτες μέρες της ίδρυσης των Ciccada, αλλά δυστυχώς είχε μπει στον πάγο. Η εκτέλεση του Flight Of The Snow Goose υπήρξε εντυπωσιακή, πριν πάρουν τη σκυτάλη οι στοιχειωμένες μελωδίες του Preparation. Το χαρακτηριστικό μπάσιμο του Dunkirk έδωσε τον τόνο, η υπόλοιπη μπάντα άρχισε να μπαίνει σταδιακά φτάνοντας στην απογείωσή του στην ίσως κορυφαία στιγμή της βραδιάς. Το σκοτεινό θέμα του Preparation επαναλήφθηκε στο Epitaph, και το συναισθηματικό Fritha Alone μας υπενθύμισε πως πλησίαζε το επικό φινάλε του θρυλικού δίσκου. Όπως και έγινε, με τα La Princesse Perdue και The Great Marsh που έκλεισαν το set οι Ciccada να εισπράττουν το πιο ζεστό χειροκρότημα του κόσμου. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως το rhythm section των Άγγελου Μαλ και Γιάννη Ηλιάκη σε μπάσο και drums αντίστοιχα ήταν αψεγάδιαστο και απόλυτα ακριβές. Μάλιστα ο τελευταίος μας διηγήθηκε την ιστορία πίσω από τη δημιουργία του The Snow Goose, και πιο συγκεκριμένα για την μάλλον όχι ενθουσιώδη αντίδραση του ιδιοκτήτη της Decca όταν ο Latimer του ανακοίνωσε ότι έχουν έτοιμο έναν δίσκο 100% ορχηστρικό! Φυσικά όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Το live μας επιφύλασσε μια έκπληξη καθώς την ίδια μέρα είχε γενέθλια ο Γιώργος Μούχος, με τον ίδιο να σβήνει επί σκηνής τα κεράκια της τούρτας που του έκανε δώρο η μπάντα του. Στο φινάλε της βραδιάς είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και τρεις συνθέσεις των Ciccada. Το πανέμορφο instrumental A Storyteller’s Dream από το A Child In The Mirror ντεμπούτο τους συνεπήρε τους θεατές με τη μελωδικότητα και τις πλούσιες ενορχηστρώσεις του. Στο πολύπλοκο symphonic / folk prog του Eternal που εκπροσώπησε το δεύτερο album τους The Finest Of Miracles ανέλαβε τα φωνητικά η σταθερή τραγουδίστριά τους Δήμητρα Σπέλα, η οποία λόγω και της ορχηστρικής φύσης της εν λόγω συναυλίας είχε πιο περιορισμένο ρόλο.
Το εντυπωσιακό Garden Of Delights από το ντεμπούτο τους, ήταν η επιλογή των Ελλήνων prog rockers για να κλείσουν με αποστομωτικό τρόπο μια εξαιρετική βραδιά για τους λάτρεις του προοδευτικού ήχου. Εν κατακλείδι, το εγχείρημα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, πράγμα που λίγο πολύ το περιμέναμε όλοι όσοι είχαμε απολαύσει ζωντανά τους Ciccada στο παρελθόν. Ας ελπίσουμε να το επαναλάβουν στο εγγύς μέλλον ούτως ώστε να δώσουν το παρόν και όσοι δεν είχαν την τύχη να παρευρεθούν στο Ίλιον Plus το βράδυ της Κυριακής.
Φωτογραφίες: Άρτεμις Κονδυλοπούλου artemis-schubert.com
Be the first to comment