Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Dimitris Anastasiadis
For some unspecified reason I was walking up towards Asomaton Street early on, so I got to Death Disco by 19:30. The temperature was ideal, the sun still up; in short, it was a typical Monday quiet afternoon in downtown Athens. What I was thinking the previous days, thoughts which turned to gigantic ones as the time of the concert was approaching, was relevant to whether Föllakzoid’s special music, this alloy of space / kraut rock infused with psychedelic touches, could be captured ‘live, and if a live performance would deprive or strengthen their right atmosphere, whether the result would be a deliberate attempt to create “kosmiche” music or a spontaneous, electrifying reappearance of Kraut ghosts of the past.
Walking languidly, I arrived at Lepeniotou Street in front of the almost empty Death Disco. Almost empty because just outside the venue, I saw members of Föllakzoid, who were probably talking about the road that would take, in the last ride before the beginning of the concert. We exchanged a few pleasant words, mainly with the very friendly guy Domingo Garcia (guitar), who was wearing a beautiful t-shirt NASA, a must for the occasion. Domingo is a lanky figure, somewhat clumsy, speaks with an amusing naiveté and immediacy, but there is something charismatic about him, something that is initially attractive. This brief acquaintance enhanced even more my curiosity about their impending appearance.
After two hours which went by excruciatingly slowly, some people began to gather literally at the last minute before the event. Shortly after 21:30, in a place that was not in any case crowded , but it was in my opinion, as full as it needed to be, Kooba Tercu got on stage.
Kooba Tercu is a really special case of a band. Particularly, because their music is actually a hybrid of many genres, which lends a special charm to their live performances. They have that almost uncontrollable punk attitude on stage, experimenting with psychedelic sounds, filtered from their countless pedals onstage. The six-member band warmed up the audience, and played material from their homonymous album. At some moments I was swept away by their indomitable vitality, with elements from disparate genres (in some parts they were reminiscent of Santana to Queens of the Stone Age), but some other times I think they were in turns swayed into a prolonged experimentation and improvisation, which I felt that had no direction or purpose. Overall, of course, Kooba Tercu is a remarkable band with great music perception and willingness to experiment, which released energy on stage and paved the way in an appropriate manner for the band from Santiago, Chile.
Föllakzoid came on stage just before 23:00. This time there was no one on keyboards, just three guys with the unique support of dense smoke waves covering the stage. From the first note, from the first rocking of Domingo Garcia, from the larger than life posture of Juan Pablo Rodriguez through the glasses of whom one thought the stars were reflected in the darkness and low light, and Diego Lorca’s robust playing that gave shape to chaos, you could feel the essence of the Chilean band.
The songs are a vehicle to trigger this particular trance state to the public. We were just in a prolonged and uplifting musical trip, like crossing the Atacama Desert up to the ALMA observatory some random night to watch the immense galaxy. This hypnotic atmosphere with -almost dance- uplifting music moments captured the audience, which was connected perfectly with the band. It was the absolute minimalism, with psychedelic space lapses, a kind of spontaneity to be very rarely met. Conventions are to be broken (the length of time, the loyal performance of the tracks etc.) but everything has a meaning, everything has its functional characteristics, a position in space and time.
Even though it doesn’t really matter so, they played tracks from ‘II’ (‘9’ and ‘Trees’, the latter as an encore) and ‘III’ (‘Electric’ the very first song of the concert, ‘Earth’ and ‘Feurzeug’). Föllakzoid, the leaders of the revival of psychedelia in Chile is clearly a live band. And it is a great live band. They enjoyed every second on stage and there were moments when you thought you are in a semi-trance state. For me it was the surprise concert of the season so far at least and actually on an unsuspecting night of Monday in Athens. I hope they come back soon, and I hope there are going to be many more people and of course something has to be done with the time, so that we can catch the last train home.
Από τον Δημήτρη Αναστασιάδη
Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο βρέθηκα να ανηφορίζω την Ασωμάτων από νωρίς, με αποτέλεσμα να φτάσω στο Death Disco στις 19:30. Η θερμοκρασία ιδανική, ο ήλιος βαστούσε ακόμα, εν ολίγοις ένα τυπικό ήσυχο δευτεριάτικο απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό που σκεφτόμουν τις προηγούμενες ημέρες, σκέψεις οι οποίες γιγαντώνονταν όσο πλησίαζε η ώρα της συναυλίας, ήταν σχετικό με το αν η ιδιαίτερη μουσική των Föllakzoid, αυτό το κράμα space / krautrock εμποτισμένο με ψυχεδελικές πινελιές, θα μπορούσε να αποτυπωθεί live, αν το ζωντανό αφαιρούσε ή ενίσχυε την ατμοσφαιρικότητά τους, αν σε τελική ανάλυση το αποτέλεσμα θα ήταν μια επιτηδευμένη προσπάθεια δημιουργίας “kosmiche” μουσικής ή μια πηγαία, ηλεκτρισμένη επανεμφάνιση των Kraut φαντασμάτων του παρελθόντος.
Περπατώντας νωχελικά, έφτασα στην Λεπενιώτου μπροστά από το σχεδόν άδειο Death Disco. Σχεδόν άδειο, γιατί έξω ακριβώς από το μαγαζί, ήταν οι Föllakzoid, οι οποίοι μάλλον συζητούσαν για τον δρόμο που θα πάρουν στην τελευταία βόλτα τους πριν την έναρξη της συναυλίας. Ανταλλάξαμε λίγες ευχάριστες κουβέντες κυρίως με τον φιλικότατο Domingo Garcia (κιθάρα), ο οποίος φορούσε ένα υπέροχο t-shirt NASA, ό,τι πρέπει για την περίσταση δηλαδή. Ο Domingo είναι μια ψηλόλιγνη φιγούρα, κάπως άχαρη, μιλάει με μια διασκεδαστική αφέλεια και αμεσότητα, αλλά έχει κάτι χαρισματικό, κάτι που σε μαγνητίζει εξαρχής. Αυτή η σύντομη γνωριμία έκανε ακόμα μεγαλύτερη την περιέργειά μου για την επικείμενη εμφάνιση τους.
Αφού πέρασαν δύο βασανιστικά αργές ώρες άρχισε να μαζεύεται κάποιος κόσμος, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή πριν την έναρξη του event. Λίγο μετά τις 21:30, σε ένα μαγαζί που δεν ήταν σε καμία περίπτωση γεμάτο, αλλά είχε κατά τη γνώμη μου όσο κόσμο χρειαζόταν εμφανίστηκαν οι Kooba Tercu.
Οι Kooba Tercu είναι μια πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος. Ιδιαίτερη γιατί η μουσική τους είναι πραγματικά ένα υβρίδιο πολλών μουσικών ειδών, κάτι που προσδίδει μια ιδιαίτερη γοητεία στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Πιο συγκεκριμένα, έχουν πάνω στη σκηνή σε σημεία ένα σχεδόν ανεξέλεγκτο punk attitude, την ίδια στιγμή που πειραματίζονται με ψυχεδελικούς ήχους, φιλτραρισμένους από τα κυριολεκτικά αναρίθμητα πετάλια τους. Το εξαμελές σχήμα ζέστανε το κοινό, είχε τους πιστούς ακολούθους του και έπαιξε υλικό από τον ομώνυμο δίσκο του. Κάποιες στιγμές με παρέσυρε αυτή η ακατάβλητη ζωτικότητα τους, με στοιχεία από ετερόκλητα μουσικά είδη (σε σημεία μου θύμιζαν από Santana μέχρι Queens of the Stone Age), αλλά κάποιες φορές νομίζω ότι παρασύρονταν με την σειρά τους σε έναν παρατεταμένο πειραματισμό και αυτοσχεδιασμό, ο οποίος αισθανόμουν ότι με έβγαζε από το κλίμα και ότι δεν είχε κατεύθυνση ή σκοπό. Συνολικά βέβαια, οι Kooba Tercu είναι μια πολύ αξιόλογη μπάντα, με εξαιρετική μουσική αντίληψη και διάθεση για πειραματισμό, η οποία έβγαλε ενέργεια στη σκηνή και προετοίμασε το κοινό με τον κατάλληλο τρόπο για το σχήμα από το Santiago της Χιλής.
Oι Föllakzoid βγήκαν στη σκηνή λίγο πριν τις 23:00. Αυτή τη φορά δεν είχαν κάποιον στα keyboards. Τρεις τύποι onstage με μοναδική συνδρομή τα πυκνά κύματα καπνού που κάλυπταν την σκηνή. Από την πρώτη νότα, από το πρώτο λίκνισμα του Domingo Garcia, από το larger than life στήσιμο του Juan Pablo Rodriguez στα γυαλιά του οποίου μέσα στο σκοτάδι και τον χαμηλό φωτισμό νόμιζες αντανακλούνταν τα άστρα και στο στιβαρό παίξιμο του Diego Lorca που δομούσε το χάος καταλάβαινες το essence των Χιλιανών.
Τα τραγούδια είναι όχημα, για να προκαλέσουν αυτό το ιδιαίτερο trance state στο κοινό. Απλώς βρισκόσουν σε ένα παρατεταμένο και uplifting μουσικό trip, σαν να διέσχιζες την έρημο Ατακάμα και να κατέληγες στο παρατηρητήριο ALMA κάποιο τυχαίο βράδυ για να παρακολουθήσεις τον απέραντο γαλαξία. Αυτή η υπνωτική ατμόσφαιρα, με σχεδόν χορευτικές στιγμές μουσικής ανάτασης είχε καταλάβει το κοινό, το οποίο είχε συνδεθεί απόλυτα με το συγκρότημα. Ο απόλυτος μινιμαλισμός, με ψυχεδελικά space παραστρατήματα, μια πηγαιότητα που συναντάται πολύ σπάνια. Καταλύονται οι συμβάσεις (η χρονική διάρκεια, η πιστή απόδοση των κομματιών κ.τ.λ.) αλλά όλα έχουν νόημα, όλα έχουν την λειτουργική αξία τους, την θέση τους στον χώρο και στον χρόνο. Η επαναλαμβανόμενη παλινδρομική κίνηση του κορμιού του χαρισματικού Domingo Garcia που σε μαγνήτιζε και η γοητευτική βραδυκινησία του Juan Pablo, βραδυκινησία που γεμίζει τον χώρο, που πηγάζει από απέραντη άνεση και όχι από νωθρότητα, τα εξακολουθητικά ρυθμικά μοτίβα με τις ψυχεδελικές αποχρώσεις και τα χαοτικά φωνητικά δημιουργούσαν μια σχεδόν μυσταγωγική ατμόσφαιρα, μια ανόθευτη ψυχεδελική εμπειρία.
Χωρίς να έχει και πολύ σημασία έπαιξαν κομμάτια από το “II” (το “9” και το “Trees”, το τελευταίο ως encore) και το “III” (το “Electric” με το οποίο άρχισε η συναυλία, το “Earth” και το “Feurzeug”). Οι Föllakzoid, οι ηγέτες του revival της ψυχεδέλειας στη Χιλή, είναι μια ξεκάθαρα live μπάντα. Και είναι μια εξαιρετική live μπάντα. Απολαμβάνουν κάθε δευτερόλεπτο στη σκηνή και είναι στιγμές που νομίζεις ότι βρίσκονται σε ημι-trance state. Για μένα ήταν η live έκπληξη της χρονιάς ως τώρα τουλάχιστον και μάλιστα ένα ανύποπτο βράδυ μιας Δευτέρας στην Αθήνα. Ελπίζω να ξανάρθουν σύντομα, ελπίζω να έχει πολύ περισσότερο κόσμο και φυσικά κάτι να γίνει με την ώρα, για να προλαβαίνουμε και τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Be the first to comment