Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
Spyros Charmanis is not just another all-around solo musician behind a one-man project. He is permanently living in the beautiful city of Volos, started as a drummer, though he primarily(?) is a very talented guitarist who probably hasn’t realized yet how good a singer he is, while his crossover prog rock has identity and no barriers.
In his third album he introduced himself as None Other and Than The Common Plague amazed us with the setup of its concept and the compositional level. Kostas Barbas had the pleasure to discuss with the always cheerful and disarmingly sincere artist.
Questions: Kostas Barbas
Good evening Spyros and congratulations on Than The Common Plague.
-Good evening Kostas, thank you ProgRocks.gr and thank you especially for the support!
Having now gone a long way since the release of the album, how do you see in retrospect the process of its creation? Would you change anything?
As for the music, the truth is that no, I wouldn’t, even after such a long time, I do not feel that something is missing… I would be disrespectful, if you like, to the material. I mean that it was to come out for any reason and this is what happened (and well done so far). Any changes I would do have to do with the production, which always concerns me too much. So there are some points, that if they had to be rewritten today, I would approach them otherwise and they have to do more with how I could “translate” better the current dynamics of the song. And of course, I would do everything possible to find a real piano!
The recording took place in Volos while the master abroad. Are you satisfied with the final result?
– In addition to what I said above, of course I am. It was the best I could do and I’m extremely proud of it. Regarding mastering, the reason why it was done abroad is not about appearances or because there are not remarkable professionals here, but because with this technician we have collaborated many times, so I trust him. He knows what I’m asking and therefore we work fast. The second happiest thing in the whole process (in addition to the good result) is that a part of the final process can escape stress-free from my hands and my perfectionism and I’m always glad when this happens!
In this album you play all the basic rock instruments and at the same time you sing. Does this work better for you, being the singer-songwriter or are you open to the creation of a band in the future?
-I would love to say yes to the second part, but I’m afraid that I do not have the time a complete band requires in all respects… from finding the right musicians to ending up in trust, either interpersonal or musical. I do not know if it works better for me to be alone, but it is for sure that I know definitely to work this way! Something which is a blessing and a curse, of course, as I am sure that many of the times when you may find yourself in a dead end (and there are many such times during the composition), exchanging ideas or jamming with your partners can do wonders. Apart from that, with a full band, a live recording of the material could be done, which has always seemed very attractive to me. But there are already a lot of “ifs” gathering and I get a headache (laughs)… Who knows, hopefully sometime in the future this might happen, and I wish I would not find out that I am such a ‘tyrant’ to my teammates as I fear I might be.
The creation of a band means that we will see you presenting your material live?
-The truth is that I have many times fantasized this, just before I start getting a headache with the “accounting” of the entire project! I wish, however this would happen. Being a student, we got together with some guys and played some of the older stuff live twice and I remember this with nostalgia. Perhaps the most important of course, is that it got me thinking about how you need to approach the compositions more effectively and, if possible, less overblown in terms of production, as they should be able to be played live by a band of 4-5 people. This was definitely a nice school, such as any “status” of a band is.
The two previous albums were released under your name. How come you used the name of None Other this time?
-Besides the fact that I liked this as a sequence of words and that it is a play on words as I am on my own, I thought that a band name sounds better and perhaps easier for one to remember, than a “strange” Greek name.
The music, though basically progressive rock, is characterized by great variety. What are your influences in synthesis and playing?
-Besides the sounds and favorite hearings that all musicians have anyway, the greater, let’s say, effect is to try to get the music somewhere that the listener (and me) does not expect… I like the element of surprise in music and as a listener this is what I seek to hear. But of course there are names, either in synthesis or in playing, in orchestration or in terms of production, but the truth is that my hearings do not have the range I would like. Some names I could mention are Steven Wilson, Omar Rodriguez-Lopez, Patrick Watson, Åkerfeldt’s guitar playing… and then there are the classics.
The orchestration gives the album some sensation… How did the presence of the bouzouki come up and how do choose your orchestration options in general?
-I was lucky enough as Yiannis Viliotis who plays the bouzouki, is married to my sister! He is so great that he made me change my mind about the instrument. In each family private gathering he usually plays for us and I usually sit and stare at him. Bravo Catherine, excellent choice (laughs). As for the song that found room for the bouzouki, it has this guitar riff which is blues enough at its base and I always thought that rebetiko is our blues, so we tried it and I was very glad we did. Generally, I try to imagine the song as a story or picture, so the orchestration choices have to do with how I can translate what I read or see in my mind. The truth is that I spend a long time in my mind…
The vocals and the vocal melodies are definitely the surprise of the album. If you put your qualities as a singer and a musician in a scale, which way would it tilt?
-Thank you very much for the comment, but certainly it would not tilt towards the singer. I see the voice as another part of the orchestration and I try to sing according to how I imagine that I can. Many times of course, there is a gap between fantasy and reality … but this effort is most of the times enough until it goes somewhere, where it has a reason to exist, so all is good.
I think there is an influence on the way you sing by Daniel Gildenlöw of Pain of Salvation, especially in the way of intense emotions transferred to the listener. Is that true and if so to what extent?
-Yes, definitely, because as I grew up I listened to their older records a lot and certainly this is an honorary comment as he is extraordinary and of some enviable range… Now that you mention it, I look forward to their new album.
The concept of the album is quite heavy and personal, while besides the lyrics there is prose as well, accompanying the album. Can you tell us a few words about that?
-Yes, this is a difficult question too. The album concept (and the full title) essentially has to do with cancer and how the hero of the story copes with the news, the treatments, the result etc. I can say that when I started to think about new music, I had something else in mind to what eventually came out concerning the story, but eventually with all of the stuff arising as ideas, I could not do differently and anyway they were excellent ideas – I mean that I believed in them a lot as they kept me awake many times (and this is a good criterion), I could not ignore them. And it is what they say, that writing about something, you actually “exorcise” it. The story is generally filled with such beautiful clichés. The whole idea of the book was once again such an idea when, starting, I wondered what I could do differently this time and finally I can say that I am extremely satisfied with the final output and the whole appearance.
The story of the concept besides being personal and true is also tragic and certainly for the person who experienced it (i.e. you) quite uncomfortable. The fact that it is set to music is the proof that you have overcome it? What is left after something like this, especially when looking and leafing through Than The Common Plague today?
-Yes, luckily. I would not go so far as to describe it tragic, as unfortunately it is something so common, these days… Approaching pop psychology, certainly writing about something or anyway externalizing it, it’s the first step to leave it behind. There are many useful things, perhaps even pleasant, which I keep from the whole process and I usually think of them when I see the album after such a long time.
The version of the album in book form is excellent. Did you edit by yourself the artistic part of the release?
-Thank you! I have to thank Ypsilon editions and my friend Nikos Mouras for the original photo! The only thing that I took care of was the technical details for the images and the format of the text. The modification of the text and the rest relating to the proper printing and the final result was (thankfully) out of my hand.
What are your intentions and your ambitions as a musician?
-Generally I would say they are identical to those of the majority of DIY musicians. To manage to create music that in turn creates my need to hunt and -to a virtual level – manage to draw interest and be heard. Also, I am delighted when I get to know people through music or when partnerships or collaborations come up. It is always wonderful.
To what kind of audience do you think you address your music?
-If I judge based on what I’m looking for myself as a listener, I would say to people who appreciate honest music and give it the time it takes to reward them. Certainly not to my grandmother, however! It would feel wonderful if this were to happen, of course (laughs)!
Whose modern Greek musicians’ work do you consider remarkable?
-Well, there are so many… There are too many artists in Greece who are excellent at what they do and I admire them, either because they write interesting things or because their concerts are always some kind of experience. Methexis are excellent, I like Universe217 quite enough (their last album was the last album I bought), Big Nose Attack are very good live… I also appreciate many Greek artists who think very differently and in a fresh way on the music, as Kostis Drygiannakis, Yiannis Anastasakis. I recently saw Mohammad live and it was quite an experience, George Kontrafouris, whom I saw live for the first time last year and he was alone on a piano, he was exciting. They’re really a lot and I surely forget many…
Thank you for your time Spyros! We wish you the best!
-Thank you very much Kostas and ProgRocks.gr, your interest is an honor! Good luck and I hope we meet again.
Ο Σπύρος Χαρμάνης δεν είναι απλώς άλλος ένας μοναχικός μουσικός δημιουργός πίσω από ένα one-man project. Ζει μόνιμα στον πανέμορφο Βόλο, ξεκίνησε ως drummer αν και είναι πρωτίστως(;) ένας πολύ ταλαντούχος κιθαρίστας που πιθανότατα ούτε ο ίδιος έχει ακόμα συνειδητοποιήσει πόσο καλός τραγουδιστής είναι, ενώ το ο crossover prog rock του έχει ταυτότητα και κανέναν περιορισμό.
Στο τρίτο του album μας συστήθηκε ως None Other και στο Than The Common Plague μας κατέπληξε με το στήσιμο του concept και το συνθετικό επίπεδο (οι κριτικές μας εδώ). Ο Κώστας Μπάρμπας είχε τη χαρά να συνομιλήσει με τον πάντα πρόσχαρο και αφοπλιστικά ειλικρινή καλλιτέχνη.
Ερωτήσεις: Κώστας Μπάρμπας
Καλησπέρα Σπύρο και συγχαρητήρια για το Than The Common Plague.
-Καλησπέρα Kώστα, ευχαριστώ πολύ ProgRocks.gr και ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη στήριξη!
Έχοντας περάσει πια αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του album, πώς βλέπεις εκ των υστέρων την διαδικασία δημιουργίας του; Θα άλλαζες κάτι;
–Όσον αφορά τα της μουσικής η αλήθεια είναι πως όχι, ακόμα και τόσο καιρό μετά δεν αισθάνομαι ότι του λείπει κάτι… θα ήταν και ασεβές, αν θες, προς το υλικό . Εννοώ ότι αυτό ήταν να βγει για τον οποιονδήποτε λόγο και αυτό βγήκε (και καλά έκανε). Οι όποιες αλλαγές θα έκανα έχουν να κάνουν με τον τομέα της παραγωγής, ο οποίος πάντα με απασχολεί υπερβολικά πολύ. Είναι μερικά σημεία λοιπόν που, αν τα ξαναέγραφα σήμερα, θα τα προσέγγιζα αλλιώς και έχουν να κάνουν περισσότερο με το πώς θα μπορούσα να «μεταφράσω» καλύτερα τις εκάστοτε δυναμικές του τραγουδιού. Και φυσικά, θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να βρω ένα πραγματικό πιάνο!
Η ηχογράφηση έλαβε χώρα στον Βόλο ενώ το master στο εξωτερικό. Είσαι ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα;
– Πέραν των όσων είπα παραπάνω, φυσικά και είμαι, ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω τότε και είμαι εξαιρετικά υπερήφανος. Όσον αφορά το mastering, ο λόγος που έγινε στο εξωτερικό δεν είναι για το φαίνεσθαι ή επειδή δεν υπάρχουν αξιολογότατοι επαγγελματίες και εδώ, αλλά γιατί με τον συγκεκριμένο τεχνικό έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές πλέον. Τον εμπιστεύομαι, ξέρει τι ζητάω και ως εκ τούτου δουλεύουμε γρήγορα. Το δεύτερο πιο ευτυχές στην όλη διαδικασία (πέραν του καλού αποτελέσματος) είναι ότι μια πλευρά της τελικής διαδικασίας μπορεί χωρίς άγχος να ξεφύγει από τα χέρια και την τελειομανία μου και πάντα χαίρομαι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο!
Στο δίσκο παίζεις όλα τα βασικά rock όργανα και τραγουδάς. Λειτουργείς καλύτερα υπό αυτό το καθεστώς του singer/songwriter ή είσαι ανοιχτός στη δημιουργία μιας μπάντας στο μέλλον;
-Θα ήθελα πάρα πολύ να πω ναι στο δεύτερο σκέλος, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν έχω τον χρόνο που απαιτεί μια πλήρης μπάντα, από όλες τις απόψεις… από το να βρεις του κατάλληλους μουσικούς μέχρι να καταλήξεις σε σχέσεις εμπιστοσύνης, είτε διαπροσωπικές είτε μουσικές. Δεν ξέρω αν λειτουργώ καλύτερα μόνος, το μόνο σίγουρο είναι ότι έτσι ξέρω σίγουρα να λειτουργώ! Κάτι το οποίο είναι ευχή και κατάρα βέβαια, καθώς είμαι σίγουρος ότι σε πολλές από τις στιγμές που μπορεί να βρεθείς σε αδιέξοδο (και είναι πολλές αυτές οι φορές στη διάρκεια της σύνθεσης), το να ανταλλάσσεις ιδέες ή να τζαμάρεις με τους συνεργάτες σου μπορεί να κάνει θαύματα. Χώρια πως με μια πλήρη μπάντα, θα μπορούσε να γίνει live ηχογράφηση του υλικού, κάτι το οποίο πάντα μου φαινόταν πολύ ελκυστικό. Ήδη όμως μαζεύονται πολλά «αν» και με πιάνει πονοκέφαλος (γέλια)… Ποιος ξέρει, μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον να συμβεί, και μακάρι να μην ανακαλύψω ότι είμαι τόσο «τύραννος» προς τους συμπαίκτες μου όσο φοβάμαι.
Η δημιουργία μιας μπάντας σημαίνει ότι θα σε δούμε να παρουσιάζεις το υλικό σου ζωντανά;
–Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές το φαντασιώνομαι, λίγο πριν αρχίσουν να με πονοκεφαλιάζουν τα «λογιστικά» του όλου εγχειρήματος! Μακάρι, ωστόσο. Όντας φοιτητής ακόμα, είχαμε βρεθεί με κάτι παιδιά και είχαμε παίξει και κάποιο από το παλιότερο υλικό ζωντανά δυο φορές και το θυμάμαι με νοσταλγία. Ίσως το πιο σημαντικό βέβαια, είναι ότι με έβαλε σε σκέψεις για το πως θα πρέπει να προσεγγίζω τις συνθέσεις πιο ουσιαστικά και, ει δυνατόν, λιγότερο παραφουσκωμένες από άποψη παραγωγής, καθώς θα πρέπει να μπορούν να παιχτούν ζωντανά από μια μπάντα 4-5 ανθρώπων. Αυτό ήταν σίγουρα ένα ωραίο σχολείο, όπως είναι και κάθε «καθεστώς» μπάντας, άλλωστε.
Οι δύο προηγούμενοι δίσκοι κυκλοφόρησαν με το όνομά σου. Πώς και χρησιμοποίησες το όνομα None Other αυτή τη φορά;
–Πέραν του ότι μου άρεσε σαν αλληλουχία λέξεων και του ότι είναι και ένα play on words καθώς είμαι μόνος μου, θεώρησα ότι ένα όνομα μπάντας είναι και σε εξωτερικά αυτιά πιο εύηχο και ίσως ευκολότερο να το θυμηθεί κανείς, από ένα «περίεργο» ελληνικό όνομα.
Η μουσική αν και κατά βάση progressive rock, χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία. Ποιες είναι οι επιρροές σου συνθετικά αλλά και παικτικά;
–Εκτός των ακουσμάτων που όλοι οι μουσικοί έτσι κι αλλιώς έχουν, η μεγαλύτερη ας πούμε επιρροή είναι να προσπαθώ να πάω κάπου τη μουσική που ο ακροατής (αλλά και εγώ) να μην το περιμένει… Μου αρέσει πολύ το στοιχείο της έκπληξης στη μουσική και ως ακροατής αυτό επιζητώ να ακούσω. Φυσικά όμως υπάρχουν και ονόματα, είτε συνθετικά είτε παικτικά είτε και ενορχηστρωτικά ή από άποψη παραγωγής, η αλήθεια είναι όμως πως τα ακούσματα μου δεν έχουν το εύρος που θα ήθελα. Μερικά ονόματα που θα μπορούσα να αναφέρω είναι ο Steven Wilson, ο Omar Rodriguez-Lopez, ο Patrick Watson, το παίξιμο του Åkerfeldt στην κιθάρα μου αρέσει επίσης πολύ… και μετά τα κλασσικά.
Η ενορχήστρωση δίνει στον δίσκο άλλο αέρα. Πώς προέκυψε η παρουσία του μπουζουκιού και πώς κάνεις τις ενορχηστρωτικές επιλογές σου γενικότερα;
–Ο Γιάννης Βιλιώτης που παίζει το μπουζούκι, είχα την τύχη να παντρευτεί την αδερφή μου! Είναι τόσο εξαιρετικός ώστε με έκανε να αλλάξω γνώμη για το όργανο, στις εκάστοτε οικογενειακές μαζώξεις συνήθως κάθεται και μας παίζει και συνήθως κάθομαι και τον χαζεύω. Μπράβο Κατερίνα, εξαιρετική επιλογή (γέλια). Όσον αφορά το τραγούδι που βρέθηκε χώρος για το μπουζούκι, έχει αυτό το riff της κιθάρας το οποίο μπλουζίζει αρκετά στη βάση του και πάντα πίστευα ότι το ρεμπέτικο είναι τα δικά μας μπλουζ, οπότε το δοκιμάσαμε και πολύ χάρηκα που το κάναμε. Γενικά προσπαθώ να φανταστώ το τραγούδι σαν ιστορία ή εικόνα, οπότε οι ενορχηστρωτικές επιλογές έχουν να κάνουν με το πώς μπορώ να μεταφράσω αυτό που διαβάζω ή βλέπω στο μυαλό μου. Περνάω πολύ καιρό μέσα στο μυαλό μου, η αλήθεια είναι.
Τα φωνητικά και οι φωνητικές μελωδίες είναι σίγουρα η ευχάριστη έκπληξη του δίσκου. Αν έβαζες τις ιδιότητές σου ως τραγουδιστή και οργανοπαίχτη σε μια ζυγαριά, προς τα πού θα έγερνε αυτή;
–Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, αλλά σίγουρα δεν θα έγερνε προς την πλευρά του τραγουδιστή. Τη φωνή τη βλέπω ως άλλο ένα μέρος της ενορχήστρωσης και προσπαθώ να τραγουδήσω σύμφωνα με το πώς φαντάζομαι ότι μπορώ. Πολλές βέβαια υπάρχει απόσταση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας… αλλά η προσπάθεια αυτή τις περισσότερες φορές αρκεί μέχρι το να πάει κάπου όπου έχει λόγο ύπαρξης, οπότε όλα καλά.
Νομίζω ότι υπάρχει μια επιρροή στον τρόπο που τραγουδάς από τον Daniel Gildenlöw των Pain of Salvation, κυρίως στον τρόπο μεταφοράς εντόνων συναισθημάτων στον ακροατή. Ισχύει και αν ναι σε ποιο βαθμό;
-Ναι σίγουρα, γιατί μεγαλώνοντας τους παλαιότερους δίσκους τους τους άκουγα πάρα πολύ και σίγουρα είναι τιμητικότατο σχόλιο καθώς είναι εξαιρετικός και με αξιοζήλευτο εύρος… Τώρα που το λες, ανυπομονώ για τον καινούριο τους.
Το concept του δίσκου είναι αρκετά βαρύ και προσωπικό, ενώ εκτός των στίχων υπάρχει και πεζό κείμενο που συνοδεύει τον δίσκο. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια;
–Ναι, είναι και δύσκολη ερώτηση. Το concept του δίσκου (αλλά και ο πλήρης τίτλος) ουσιαστικά έχει να κάνει με τον καρκίνο και με το πώς διαχειρίζεται ο ήρωας της ιστορίας την είδηση, τις θεραπείες, το αποτέλεσμα κλπ. Μπορώ να πω πως όταν ξεκίνησα να σκέφτομαι καινούρια μουσική δεν σκόπευα σε αυτό που βγήκε τελικά ως προς την ιστορία, αλλά τελικά με όλα αυτά που προέκυπταν ως ιδέες δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς και ήταν εξαιρετικές ιδέες -εννοώ ότι τις πίστευα πολύ, καθώς με κρατούσαν πολλές φορές άυπνο (είναι ένα καλό κριτήριο), δεν γινόταν να τις αγνοήσω. Και είναι και αυτό που λένε, ότι γράφοντας για κάτι ουσιαστικά το «ξορκίζεις» κιόλας. Η ιστορία γενικά είναι γεμάτη με τέτοια όμορφα κλισέ. Η όλη ιδέα του βιβλίου ήταν άλλη μια τέτοια ιδέα όταν, ξεκινώντας, αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικό αυτή τη φορά και επιτέλους μπορώ να πω ότι είμαι εξαιρετικά ικανοποιημένος από την τελική εκτύπωση και το όλο παρουσιαστικό.
Η ιστορία του concept εκτός από προσωπική και αληθινή, είναι επίσης τραγική και σίγουρα για αυτόν που την έζησε (εσένα δηλαδή) δυσάρεστη. Το γεγονός ότι είναι και μελοποιημένη πια αποτελεί απόδειξη πως την έχεις ξεπεράσει; Τι μένει μετά από κάτι τέτοιο, ειδικά κοιτώντας και ξεφυλλίζοντας το Than The Common Plague σήμερα;
–Ναι, ευτυχώς. Δεν θα πήγαινα τόσο μακρυά ώστε να την χαρακτηρίσω τραγική, είναι κάτι τόσο σύνηθες δυστυχώς στις μέρες μας άλλωστε… Πηγαίνοντας προς pop ψυχολογία μεριά, σίγουρα γράφοντας για κάτι ή τέλος πάντων εξωτερικεύοντας είναι το πρώτο βήμα να το αφήσεις πίσω σου. Υπάρχουν και πολλά πράγματα χρήσιμα, ίσως και ευχάριστα, τα οποία κρατώ από την όλη διαδικασία και συνήθως αυτά σκέφτομαι όταν βλέπω τον δίσκο μετά από τόσο καιρό.
Η έκδοση του δίσκου σε μορφή βιβλίου είναι εξαιρετική. Επιμελήθηκες μόνος σου και το καλλιτεχνικό κομμάτι της κυκλοφορίας;
–Σε ευχαριστώ! Έχω τις εκδόσεις Ύψιλον καθώς και τον φίλο Νίκο Μούρα -του οποίου είναι και η αρχική φωτογραφία- να ευχαριστήσω για αυτό! Η μόνη επιμέλεια που μου αναλογούσε ήταν τεχνικές λεπτομέρειες για τις εικόνες και τη μορφή του κειμένου, η τροποποίηση του κειμένου και τα λοιπά που αφορούν την σωστή εκτύπωση και το γενικότερο τελικό αποτέλεσμα ήταν (ευτυχώς) εκτός του χεριού μου.
Ποιες είναι οι προθέσεις σου και ποιες οι φιλοδοξίες σου ως μουσικός;
–Γενικότερα θα έλεγα ότι είναι ίδιες με αυτές της πλειονότητας των DIY μουσικών. Να καταφέρω δηλαδή να δημιουργήσω μουσική η οποία μου να μου δημιουργεί την ανάγκη να την κυνηγήσω και -σε ιδεατό επίπεδο- να καταφέρει να τραβήξει ενδιαφέρον και να ακουστεί. Επίσης, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν γνωρίζω κόσμο μέσω της μουσικής ή όταν προκύπτουν συμπράξεις ή συνεργασίες. Πάντα είναι υπέροχο.
Σε ποιο κοινό πιστεύεις ότι απευθύνεσαι;
–Αν το κρίνω με βάση του τι ψάχνω κι εγώ ο ίδιος ως ακροατής, θα έλεγα ανθρώπους που εκτιμούν την ειλικρινή μουσική και της δίνουν το χρόνο που χρειάζεται για να τους ανταμείψει. Σίγουρα όχι στη γιαγιά μου πάντως! Θα αισθανόμουν υπέροχα αν συνέβαινε κάτι τέτοιο βέβαια (γέλια)!
Ποιων σύγχρονων Ελλήνων μουσικών θεωρείς το έργο αξιόλογο;
–Είναι τόσοι πολλοί… Υπάρχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα οι οποίοι είναι εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν και τους θαυμάζω, είτε γιατί γράφουν ενδιαφέροντα πράματα είτε γιατί οι συναυλίες τους είναι πάντα εμπειρίες. Οι Methexis είναι εξαιρετικοί, οι Universe217 μου αρέσουν αρκετά (ο τελευταίος τους ήταν ο τελευταίος δίσκος που αγόρασα), οι Big Nose Attack είναι πολύ καλοί live… Εκτιμώ επίσης αρκετούς Έλληνες καλλιτέχνες οι οποίοι σκέφτονται πολύ διαφορετικά και φρέσκα πάνω στη μουσική, όπως ο Κωστής Δρυγιαννάκης, ο Γιάννης Αναστασάκης, τους Mohammad είδα πρόσφατα ζωντανά και ήταν εμπειρία, ο Γιώργος Κοντραφούρης, τον οποίο είδα live πρώτη φορά πέρυσι και ήταν αυτός μόνος του σε ένα πιάνο, ήταν συναρπαστικός. Είναι πραγματικά πολλοί και σίγουρα ξεχνάω αρκετούς…
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου Σπύρο! Σου ευχόμαστε τα καλύτερα!
–Σε ευχαριστώ πολύ Κώστα και ProgRocks.gr, το ενδιαφέρον σας με τιμάει! Καλή συνέχεια και εύχομαι να τα ξαναπούμε.
Be the first to comment