Threshold – Dividing Lines

Intro: Christos Minos

The British band Threshold has come a long way in the history of progressive metal. With only rare changes in their lineup from the late 80’s to the present day, they’re still thriving, serving the music they love. From their excellent 1993 debut Wounded Land, the classic Psychedelicatessen to 2017’s Legends of the Shires they continue a string of excellent releases. Perhaps their name never made it into the most well-known bands of the genre. Threshold, however, remain an iconic band in the context of European progressive metal and beyond.

When expectations are too high

Dividing Lines comes five years after the release of Legends of the Shires and according to the band,  it is its darker and less optimistic sibling. The 2017 album was the one that marked the return of Glynn Morgan after 1994’s Psychedelicatessen. His voice is also present on this year’s album in order to outline with its dynamics the black colors that characterize our modern everyday life and on which the band sets its sights.

An overwhelming mood for the image of the world and its future immersed in war conflicts and ecological destruction characterizes the first songs of the album. Being short in duration, their immediacy does not undermine their technical excellence and make for an impressive start. Karl Groom’s heavy and meaningful riffs combined with the imaginative sound of Richard West’s keyboards intertwine to create memorable tracks. Glynn Morgan sounds excellent bringing out the meaning of the lyrics which he passionately sings.

The problem of the record is centered in the fact that it may not be able to live up to the expectations it creates. The first tracks, cleverly placed, raise the excitement with their melodies and their ability to sound like a catchier aspect of progressive metal.

The first long track, The Domino Effect, appears in the middle of the record. Without being anything genius, the piece shows the first cracks in the edifice of Dividing Lines. The album’s inspiration is starting to show a little weariness which becomes apparent on tracks like Complex. Until Defense Condition, the other epic track of the record, which again raises the bar of expectations with its unexpectedly hard style, has a sense of triviality.

The previous ones do not negate the quality of Threshold and their ability to compete with bands younger and more famous than them, but it becomes obvious that the effort was somehow left incomplete. Maybe this sounds like a harsh judgement, considering the image of modern traditional metal, but their name also raises great demands. In its duration, Dividing Lines sounds a bit uneven, and perhaps a less ambitious goal regarding the length of its compositions could be achieved.

In conclusion, Threshold’s new record does not deliver from what we have been used to for so many years. The truth is that the changes are small and everything is judged based in the songwriting. In general, the band succeeds, but Dividing Lines cannot be one of their greatest releases.

7 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

One of the very few prog metal bands that have a distinctive sound and a very consistent catalog of albums released a new record entitled Dividing Lines. This is very solidly and tightly played progressive metal. There is nothing groundbreaking, but everything is so well done, that you don’t expect any experiments. Threshold present a collection of strong and powerful songs here, most of which are very melodic and catchy. I was expecting a little  bit more from the two epics but these songs are lacking some memorable hooks, while Glynn Morgan’s voice lacks the sublime beauty that filled the previous album. There are a lot of synthesizer sounds and some beautiful orchestrations, characteristic of the sound of Threshold. Karl Groom’s guitar sound is absolutely stellar and in combination with the rest of the instruments builds a very good atmosphere. Maybe some fans won’t like it, but you just can’t to expect another grandiose opus like Legends of the Shires. Dividing Lines is a good and very enjoyable release. Even after more than thirty years, Threshold  is far from sounding old-fashioned.

7.5 / 10

Goran Petrič

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος

Oι Βρετανοί Threshold έχουν διανύσει μια μακρά διαδρομή στην ιστορία του προοδευτικού metal. Με μόνο σπάνιες αλλαγές στο δυναμικό τους από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 μέχρι και σήμερα, παραμένουν ακμαιότατοι υπηρετώντας τη μουσική που αγαπούν. Από το εξαιρετικό τους ντεμπούτο Wounded Land του 1993, το κλασσικό Psychedelicatessen μέχρι το Legends of the Shires του 2017 συνεχίζουν μια σειρά εξαιρετικών κυκλοφοριών. Ίσως το όνομα τους δεν κατάφερε ποτέ να εισχωρήσει μέσα στα πιο γνωστά και αρχετυπικά του ιδιώματος. Οι Threshold όμως παραμένουν μια εμβληματική μπάντα για τα συμφραζόμενα του Ευρωπαϊκού προοδευτικού metal και όχι μόνο.

Όταν οι προσδοκίες είναι πολύ υψηλές

To Dividing Lines εμφανίζεται πέντε χρόνια μετά τη κυκλοφορία του Legends of the Shires και κατά λεγόμενα της μπάντας είναι ο σκοτεινός και λιγότερο αισιόδοξος αδελφός του. Ο δίσκος του 2017 ήταν εκείνος που σηματοδότησε την επιστροφή του Glynn Morgan μετά από το Psychedelicatessen του 1994. Η φωνή του είναι παρούσα και στο φετινό δίσκο προκειμένου να σκιαγραφεί με τη δυναμική της τα μελανά χρώματα που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη καθημερινότητα μας και στα οποία η μπάντα θέτει στο στόχαστρο της.

Μια συντριπτική διάθεση για την εικόνα του κόσμου και το μέλλον του βουτηγμένο στις αδελφοκτόνες πολεμικές συγκρούσεις και την οικολογική καταστροφή διαπνέει με την ένταση της τα πρώτα τραγούδια του δίσκου. Όντας μικρά σε διάρκεια, η αμεσότητα τους δεν υπονομεύει τη τεχνική τους αρτιότητα τους και συνιστούν ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα. Τα σκληρά και ουσιαστικά riffs του Karl Groom συνδυαζόμενα με τον ευφάνταστο ήχο των πλήκτρων του Richard West συμπλέκονται στη δημιουργία ευκολομνημόνευτων κομματιών. Ο Glynn Morgan ακούγεται εξαιρετικός αναδεικνύοντας το νόημα των στίχων τους οποίους περιβάλλει με το πάθος του.

Το πρόβλημα του δίσκου εντοπίζεται στο γεγονός πως ίσως αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των προσδοκιών που ο ίδιος δημιουργεί. Τα πρώτα κομμάτια, τοποθετημένα με έξυπνο τρόπο, ανεβάζουν τον ενθουσιασμό με τις μελωδίες τους και την ικανότητα τους να αφουγκράζονται την εύπεπτη πτυχή του προοδευτικού metal.

Το πρώτο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι, The Domino Effect, εμφανίζεται στη μέση του δίσκου συνιστώντας μια άτυπη τομή του. Το κομμάτι, χωρίς να συνιστά κάτι το μεγαλοφυές, παρουσιάζει τις πρώτες ρωγμές του οικοδομήματος του Dividing lines. Η έμπνευση του δίσκου αρχίζει να δείχνει μια μικρή κόπωση που γίνεται έκδηλη στα κομμάτια του όπως το Complex. Μέχρι το Defence Condition, το έτερο μεγάλο κομμάτι του δίσκου, το οποίο σηκώνει και πάλι το πήχη των προσδοκιών με τo απρόσμενα σκληρό ύφος του εμφανίζοντας όμως μια αίσθηση τετριμμένου.

Τα προηγούμενα δεν αναιρούν τη ποιότητα των Threshold και την ικανότητα τους να συναγωνιστούν μπάντες νεότερες και πιο διάσημες από αυτούς μόνο που γίνεται εμφανές πως η προσπάθεια έμεινε κάπου ημιτελής. Ίσως ακούγεται σαν αυστηρή κρίση, αναλογιζόμενοι και της εικόνας του σύγχρονου παραδοσιακού metal, αλλά το όνομα τους εγείρει και μεγάλες απαιτήσεις. Στη διάρκειά του το Dividing Lines ακούγεται κάπως άνισος και ίσως θα εξυπηρετούσε την απήχηση του μια συγκρατημένη διάθεση για το μήκος των συνθέσεων του.

Εν κατακλείδι, ο νεός δίσκος των Threshold δεν απάδει από αυτά που μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια με τη παρουσία τους. Η αλήθεια είναι πως οι αλλαγές είναι μικρές και όλα κρίνονται στις συνθέσεις. Η μπάντα τα καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, όχι όμως σε τέτοιο σημείο που να θεωρηθεί το Dividing Lines ως μία από τις κορυφαίες τους κυκλοφορίες.

7 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Ένα από τα ελάχιστα prog metal συγκροτήματα που έχουν έναν χαρακτηριστικό ήχο και έναν πολύ συνεπή κατάλογο άλμπουμ, κυκλοφόρησε ένα νέο δίσκο με τίτλο Dividing Lines. Πρόκειται για πολύ στιβαρά και σφιχτά παιγμένο progressive metal. Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτοποριακό, αλλά όλα είναι τόσο καλά φτιαγμένα, που δεν γίνεται να περιμένεις πειράματα. Οι Threshold παρουσιάζουν εδώ μια συλλογή δυνατών τραγουδιών, τα περισσότερα από τα οποία είναι πολύ μελωδικά και πιασάρικα. Περίμενα λίγο περισσότερα από τα δύο μεγάλα κομμάτια, αλλά από αυτά τα τραγούδια λείπουν κάποια αξιομνημόνευτα hooks, ενώ η φωνή του Glynn Morgan δεν έχει την ομορφιά που γέμιζε το προηγούμενο άλμπουμ. Υπάρχουν πολλοί ήχοι συνθεσάιζερ και μερικές όμορφες ενορχηστρώσεις, χαρακτηριστικές του ήχου των Threshold. Ο ήχος της κιθάρας του Karl Groom είναι άψογος και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα όργανα δημιουργεί μια πολύ καλή ατμόσφαιρα. Ίσως σε κάποιους οπαδούς της μπάντας ο δίσκος να μην αρέσει, αλλά δεν μπορεί να απαιτεί κανείς άλλο ένα μεγαλειώδες έργο όπως το Legends of the Shires. Το Dividing Lines είναι μια καλή και πολύ ευχάριστη κυκλοφορία. Ακόμη και μετά από περισσότερα από τριάντα χρόνια, οι Threshold απέχουν πολύ από το να ακούγονται παλιομοδίτικοι.

7.5 / 10

Goran Petrič