Marillion – F.E.A.R.

Intro: Lila Gatzioura
04 / 11 / 2016

Marillion have a long and very important career, reaching 18 studio albums, which include diamonds – landmarks that defined the neo-prog scene, affecting dozens of bands and a whole generation of new musicians. However, they have always remained a “love or hate” band, even within the circles of their own fans; those who stubbornly refuse to see the whole picture and insist on being divided into camps of the first (i.e. until the 4th album, 1979-1988) and the second period (from the 5th album onwards, 1989 to this day). Pretty underestimated and on the fringe of publicity following their commercial success in the 80s, it was their enthusiastic fans who mostly kept the flame burning, especially in recent years, supporting the thirst of the band members to create, as Marillion proved to be pioneering in the crowdfunding process, broke away from record labels, thus gaining full control of their creations. Therefore pioneers, daring, experimenters, far from following stereotypes, with variations in style and sometimes variations in every album, gifted, adorable, daredevils, ‘gods’. And because I belong to those that have deified them, as this is my favorite band, I could write endlessly about how they are worth it and the respect and appreciation they rightfully won both by the audience and people of the art. Let’s focus now on their latest work, F.E.A.R. a.k.a. Fuck Everyone And Run.

Lost on the way to El Dorado?

Marillion’s choice of an acronym for the title for their new album (Fuck Everyone And Run) playing with the pronunciation of it, (F.E.A.R. = fear), was very interesting and a successful one (they had done something similar a long time ago with Fugazi). Does the f *** word guarantee commercial success nowadays? I do not know what happened, but it seems that suddenly people discovered Marillion! There has been a total blast in the music media, with the band being at the forefront earning dithyrambic reviews for their new album, so this is a further reason for high expectations. While listening to the album, I read somewhere that it is the best album they have released in the last 20 years (!), and elsewhere, that it sounds like Brave (!) (perhaps their best album with Steve Hogarth on vocals)… Get serious people! Even though I am pleased with the fame/ celebrity they have received with anyone that discovers their music for the first time and with words that should have been said years ago, F.E.A.R. is a mediocre album for a band of this caliber, with several weak moments that make the album boring at a few parts.

Both the opening and the closure of the album are indifferent, with all the interest moving in between. Speaking of synthesis, it sounds discontinuous, while the prevailing impression is that parts from older unused material were sewn together. This of course is not necessarily bad, but a comparison with their previous work is rather unavoidable (for example El Dorado: (iv) – F E A R has a strong aroma of Anoraknophobia etc.). Thus, although there is nothing wrong with it, it is something that you have heard before and this is the feeling the listener has throughout the album. As a favorite track I picked out The Leavers: (i) – Wake Up in Music with a catchy melody, which in parts reminded me of the beloved “Berlin”, while I also find good songs El Dorado: (i) – the Gold, which contains a beautiful solo on guitar and The New Kings (iv) – Why is Nothing Ever True? which is quite intensely charged. On the plus of the album there are the lyrics, as there is nothing digestible or silly here. They are crafted with dedication and really deserve our attention. The band though is not in the best form… which makes me wonder… Ian, where are you in this album? The drums can barely be heard. The patterns Steve in Rothery’s guitar seem to be repeated and are not of the high standards we are accustomed to. Steve Hogarth’s voice sounds tired, and without surprises., whereas Pete Trewavas is ok, quite decent in his post. Mark, my warmest congratulations! You have saved the album! Indeed, the work on the keys is fantastic. In fact, Mr. Mark Kelly does all the work on this album. Just, unfortunately, it is not enough by itself for the final outcome. Please, take your time.

5.5 / 10

Lila Gatzioura

2^nd opinion 

After the excellent Sounds That Can not Be Made, Marillion return, more politically active than ever, with a new album unfortunately not worthy of its predecessor. In F.E.A.R. lengthy compositions are dominant, based mainly on the keyboards by Mark Kelly. Although there are some good moments scattered here and there throughout the album, as a whole it is tiring and repetitive. Another big minus is clearly the slack performance by Steve Hogarth. His distinctive timbre and interpretation are truly there, but the listener feels a tired voice passing through the microphone. Steve Rothery’s solos add a fresh breeze of air and could save the situation if he hadn’t kept the best of them for his solo album The Ghosts of Pripyat. Eventually, the situation is partly saved by the last track, The New Kings, which the British legends build masterfully. In conclusion, F.E.A.R. stands decently because of the quality bar name of Marillion. It will certainly please their fans, but in the final assessment of their discography it will take a place in the lower shelves.

6 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Λίλα Γκατζιούρα
04 / 11 / 2016

Οι Marillion έχουν μια μακρά και σημαντικότατη πορεία, φτάνοντας αισίως τα 18 studio albums, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και διαμάντια – έργα σταθμοί που καθόρισαν μία νέα σκηνή στο χώρο του prog, επηρεάζοντας δεκάδες συγκροτήματα και μια ολόκληρη νέα γενιά μουσικών. Ωστόσο, παρέμεναν πάντα μια “love or hate” μπάντα, ακόμα και μέσα στους κύκλους των ίδιων της των θαυμαστών για εκείνους που αρνούνται πεισματικά να δουν ολόκληρη την εικόνα και επιμένουν να χωρίζονται σε στρατόπεδα της πρώτης (ήτοι μέχρι τον 4^ο δίσκο, 1979-1988) και της δεύτερης περιόδου (από τον 5^ο δίσκο και εφεξής, 1989 έως σήμερα). Αρκετά υποτιμημένοι  και στο περιθώριο της δημοσιότητας κατόπιν της εμπορικής επιτυχίας τους στα 80s, ήταν οι φανατικοί τους οπαδοί  που κυρίως κράτησαν τη φλόγα ζωντανή στηρίζοντας, ειδικά τα τελευταία χρόνια, τη δίψα των μελών της μπάντας για δημιουργία, καθώς οι Marillion πρωτοπορώντας στη μέθοδο του crowdfunding, απαγκιστρώθηκαν από δισκογραφικές εταιρείες, αποκτώντας τον απόλυτο έλεγχο των δημιουργημάτων τους. Πρωτοπόροι λοιπόν, τολμηροί, πειραματιστές, έξω από στεγανά και στερεότυπα, με εναλλαγές στο ύφος και στο στυλ ενίοτε ανά δίσκο, χαρισματικοί, αξιολάτρευτοι, παλαβοί, Θεοί. Και επειδή ανήκω και γω σε αυτούς που τους έχουν θεοποιήσει, μιας και πρόκειται για την αγαπημένη μου μπάντα, θα μπορούσα να γράφω  ατελείωτα για την αξία τους και το σεβασμό και την εκτίμηση που δικαιωματικά έχουν κερδίσει τόσο από το κοινό, όσο και από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ας επικεντρωθούμε όμως στο τώρα, στην τελευταία τους δουλειά, το “F.E.A.R”. a.k.a. “Fuck Everyone And Run”.

Χαμένοι στο δρόμο για το El Dorado;

Η επιλογή των Marillion να επιλέξουν ως τίτλο για το νέο τους δίσκο ένα ακρωνύμιο (Fuck Everyone And Run) παίζοντας και με την προφορά του (F.E.A.R. =φόβος) ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και πετυχημένη (κάτι παρόμοιο είχαν κάνει και πολύ παλιά με το Fugazi). Είναι άραγε η f*** word που εγγυάται στις μέρες μας την εμπορική επιτυχία; Δεν ξέρω τι συνέβη, αλλά φαίνεται πως ξαφνικά ο κόσμος ανακάλυψε τους Marillion! Κακός χαμός στα μουσικά ΜΜΕ, με την μπάντα να βρίσκεται στο προσκήνιο λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές για το νέο της πόνημα, οπότε ένας λόγος παραπάνω για μεγάλες προσδοκίες. Ακούγοντας λοιπόν το album, διαβάζω κάπου ότι είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει εδώ και 20 χρόνια (!), ενώ αλλού, ότι μοιάζει με το “Brave” (!) (σ.σ. ίσως ο κορυφαίος δίσκος τους με τον Steve Hogarth). …ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ! Όσο κι αν χαίρομαι με τη θετική διασημότητα που έχουν λάβει, με όποιον πρωτανακαλύπτει τώρα τη μουσική τους για το λόγο αυτό και με λόγια που όφειλαν να έχουν ειπωθεί εδώ και χρόνια, το “F.E.A.R.” είναι ένα μέτριο album για τα δεδομένα του συγκροτήματος, με αρκετές αδύναμες στιγμές που κάνουν το δίσκο βαρετό σε σημεία.

Τόσο η έναρξη όσο και το κλείσιμο του δίσκου είναι αδιάφορα,  με όλο το ενδιαφέρον να κινείται στο ενδιάμεσο. Συνθετικά μοιάζει ασυνεχές, ενώ κυριαρχεί η εντύπωση ότι ράφτηκαν μεταξύ τους μέρη από παλιότερο αχρησιμοποίητο υλικό. Αυτό δεν είναι φυσικά κατ’ ανάγκη κακό, αλλά κάνει τη σύγκριση με προηγούμενα έργα τους αναπόφευκτη (για παράδειγμα το “El Dorado: (iv) – F E A R” έχει έντονο αέρα από “Anoraknophobia” κ.ο.κ.). Έτσι, μολονότι δεν υπάρχει κάτι κακό, είναι κάτι που έχεις ξανακούσει  και η αίσθηση αυτή διατρέχει τον ακροατή καθόλη τη διάρκεια του δίσκου. Ως αγαπημένο κομμάτι ξεχώρισα το “The Leavers: (i) – Wake Up in Music” με «κολλητική» μελωδία, που σε σημεία μου θύμισε το λατρεμένο “Berlin”, ενώ καλά κομμάτια είναι επίσης και τα “El Dorado: (i)- The Gold”, το οποίο περιέχει και ένα όμορφο σόλο στην κιθάρα  και “The New Kings (iv) – Why Is Nothing Ever True?”, το οποίο έχει έντονη φόρτιση. Στα θετικά προσμετρώνται και οι στίχοι, καθώς δεν υπάρχει τίποτα εύπεπτο ή ανόητο εδώ. Είναι δουλεμένοι με αφοσίωση κα αξίζουν προσοχής. Η μπάντα από την πλευρά της δεν είναι και στην καλύτερη φόρμα… Αναρωτιέμαι… Ian, που είσαι σε αυτό το album; Τα drums σχεδόν δεν ακούγονται. Στην κιθάρα του Steve Rothery, τα μοτίβα φαίνονται να επαναλαμβάνονται και είναι λίγα για το επίπεδo που μας έχει συνηθίσει. Η δε φωνή του Steve Hogarth ακούγεται κουρασμένη, ενώ λείπουν οι εκπλήξεις. Pete Trewavas, ok, αξιοπρεπής στο πόστο του. Mark, τα θερμά μου συγχαρητήρια! Σώζεις το δίσκο! Πράγματι, η δουλειά στα πλήκτρα είναι φανταστική. Για την ακρίβεια ο κ. Mark Kelly κάνει ΟΛΗ τη δουλειά στο album. Απλώς, δυστυχώς, δεν είναι αρκετή από μόνη της για το σύνολο. Παράκληση: πάρτε το χρόνο σας.

5.5 / 10

Λίλα Γκατζιούρα

2^η γνώμη 

Μετά το εξαιρετικό “Sounds That Can’t Be Made” οι Marillion επιστρέφουν, πιο πολιτικοποιημένοι από ποτέ, με έναν δίσκο δυστυχώς όχι αντάξιο του προκατόχου του. Στο “F.E.A.R.” κυριαρχούν οι απλωμένες, μακροσκελείς συνθέσεις βασισμένες κυρίως στις keyboard πλάτες που δημιουργεί ο Mark Kelly. Αν και διάσπαρτες καλές στιγμές υπάρχουν καθόλη τη διάρκεια, ο δίσκος σαν σύνολο κουράζει και πλατειάζει έντονα. Ένα ακόμα μεγάλο μείον αποτελεί η σαφέστατα πεσμένη απόδοση του Steve Hogarth. Η χαρακτηριστική χροιά και τα ερμηνευτικά του trademark είναι μεν εκεί, αλλά ο ακροατής νιώθει μια κουρασμένη φωνή να περνάει στο μικρόφωνο. Τα σόλο του Steve Rothery δίνουν έναν αέρα και θα μπορούσαν να σώσουν την κατάσταση αν δεν είχε κρατήσει τα καλύτερα εξ αυτών για το προσωπικό του “The Ghosts of Pripyat” (κλικ). Τελικά την κατάσταση σώζει εν μέρει το τελευταίο κομμάτι, “The New Kings”, το οποίο οι Βρετανοί θρύλοι χτίζουν αριστοτεχνικά. Συμπερασματικά, το “F.E.A.R.” στέκεται αξιοπρεπώς λόγω του ποιοτικού πήχη του ονόματος Marillion. Θα ευχαριστήσει σίγουρα τους φανατικούς φίλους τους, αλλά στην τελική αποτίμηση της δισκογραφίας τους θα πάρει θέση στα χαμηλά ράφια.

6 / 10

Κώστας Μπάρμπας