[Rune Grammofon, 2021]
Intro: Dimitris Kaltsas
The music of Krokofant is clearly divided into two phases. The trio from Norway released the first three quite similar albums (self-titled, II, III) from 2014 to 2017 and the big change came in the amazing Q (2019), when Tom Hasslan (guitar), Jørgen Mathisen (saxophone) and Axel Skalstad (drums) collaborated with Ståle Storløkken (Elephant9) on keyboards and Ingebrigt Håker Flaten on bass. Two years later, the lineup is exactly the same and the expectations for Fifth are very high.
Five of a Perfect Trio
The artistic liftoff of Krokofant with Q probably pushed them to keep the two experienced guests for their next album, offering us four brand new tracks. Those who enjoyed the previous collaboration of the five musicians will not be disappointed in the slightest with their new effort. The style does not change much, and the appetite with which the musicians write and play remains high.
Krokofant are declared friends of progressive rock and this becomes clear through the explosive jazz-rock they play. Their main influences are the titans of the genre Soft Machine (one would say that the album title is a reference) and Mahavishnu Orchestra on the one hand and King Crimson on the other. At the same time, there are moments that close to free-jazz (mainly due to saxophonist Jørgen Mathisen), while of course, they bear many of the trademark elements of the Scandinavian jazz and prog scene. One of the biggest successes of the band at Fifth is that Krokofant manage to keep a balance between the improvisational parts with the extended solos and the melodic breaths. Of course, any aspiring listener should be ready for the band’s “acrobatics”. Despite these musical themes work perfectly as beacons in the compositions and give additional character and solidity to the final result. Respectively, moments that are structurally reduced to a clearer progressive rock style function as “welders” of the compositions, while magnifying the adventurous feeling.
The opening Watcher of the Fries in addition to the reference to Genesis through its title (perhaps the title of the year btw), has many of the elements mentioned above, although it is the most inaccessible track of the album. At the beginning, the band presents and develops the main melody through the saxophone. Then a KingCrimson-ish explosion leads the piece to a solo section, and despite the improvisational nature, they manage to maintain a structural orientation, with the excellent rhythm section of Flaten and Skalstad playing a key role. And somehow at the end the main theme returns, giving room for a breath. Big Heavy Thing that follows stands as a more structured composition, since the soloing has a more melodic character here. Some of the key melodies bring Motorpsycho to mind, while its most experimental parts are closer to Canterbury prog. Five Flat Pennies starts with a characteristic organ riff, with Storløkken having a bit of the aura of Dave Stewart and Mike Ratledge in his playing style. After that a wonderful Norwegian-type melody develops for a while, until Tom Hasslan shows his potential with a fantastic solo, leading the track to a prog climax, which at times sounds like Van der Graaf Generator. Pretty Frypan that closes the album is the album’s moodiest moment, a composition in which progressive rock and jazz-rock really marry perfectly and Jørgen Mathisen shines with his saxophone.
Krokofant have risen to a higher level as a band through their new format. They have found the perfect balance between them, as well as in the music they present. Of course, Fifth will not reach a wide audience, as it’s too complicated, despite the intelligent ways with which the band has smoothed its edges. In any case, this album will excite everyone who loves progressive rock as much as jazz, having a preference for the more inaccessible versions of both genres.
8.5 / 10
Kostas Barbas
2nd opinion
With each new release, Krokofant manage to evolve their sound, to change directions without deviating from their path to the top and in short to offer great records, one after the other. And on their fifth album, with the imaginative title Fifth, through their four labyrinthine compositions, they manage to lead the listener on an experimental walk through labyrinthine melodies and intricate improvisations that make up their jazz-rock hybrid. With the valuable contribution of Ståle Storløkken and Ingebrigt Håker Flaten, Krokofant complicates things with a genuinely progressive mood and intention, and highlights a sound characterized by the improvisational impulses on the one hand and the intense conversation with the legacy of e.g. King Crimson; influences that tie in beautifully with the enthusiastic character in the compositions that unfold in the 40 plus minutes of Fifth. This timelessness is based on the ability to sound relevant and not on the “vintage aesthetic” of mediocrity mixes. Krokofant have created a genuinely enjoyable album, nothing short of an excellent example of contemporary artistic perception of the genre’s evolution, which seems to be a trademark of the impressive production of the Norwegian scene.
8.5 / 10
Panos Papazoglou
[Rune Grammofon, 2021]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Η μουσική των Krokofant διακρίνεται εμφανώς σε δύο φάσεις. Το trio από Τη Νορβηγία κυκλοφόρησε τρία πρώτα αρκετά παρεμφερή σε ύφος albums (ομώνυμο, ΙΙ, ΙΙΙ) από το 2014 μέχρι το 2017 και η μεγάλη αλλαγή ήρθε στο εκπληκτικό Q (2019), όταν οι Tom Hasslan (κιθάρα), Jørgen Mathisen (σαξόφωνο) και Axel Skalstad (ντραμς) συνεργάστηκαν με τον Ståle Storløkken (Elephant9) στα πλήκτρα και τον Ingebrigt Håker Flaten στο μπάσο. Δύο χρόνια μετά, η σύνθεση είναι ακριβώς η ίδια και το οι προσδοκίες για το Fifth είναι πολύ υψηλές.
Five of a Perfect Trio
Η καλλιτεχνική εκτόξευση των Krokofant με το Q πιθανότατα τους ώθησε να κρατήσουν τους δύο έμπειρους καλεσμένους και για τον επόμενό τους δίσκο, προσφέροντας μας σε σύντομο χρονικό διάστημα τέσσερα ολοκαίνουργια κομμάτια. Όσοι απήλαυσαν την προηγούμενη συνεργασία του (πλέον) κουιντέτου δεν θα απογοητευτούν ούτε στο ελάχιστο με το νέο τους πόνημα. Το ύφος δεν αλλάζει ιδιαίτερα, ενώ παράλληλα η όρεξη με την οποία γράφουν και παίζουν οι μουσικοί παραμένει και αυτή στα ύψη.
Οι Krokofant είναι δηλωμένοι φίλοι του progressive rock και αυτό γίνεται σαφές στο εκρηξιγενές jazz-rock που επιχειρούν. Οι βασικές επιρροές είναι οι τιτάνες του είδους Soft Machine (αυτό το καταλάβαμε από τον τίτλο του δίσκου θα πει κάποιος) και οι Mahavishnu Orchestra από τη μία και οι King Crimson από την άλλη. Παράλληλα υπάρχουν στιγμές που αφήνονται στη free-jazz (κυρίως μέσω του σαξοφωνίστα τους Jørgen Mathisen), ενώ όπως είναι λογικό, διαθέτουν πολλά εκ των trademark στοιχείων της σκανδιναβικής jazz και prog σκηνής. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μπάντας στο Fifth είναι πως καταφέρνουν να κρατήσουν μια ισορροπία ανάμεσα στα αυτοσχεδιαστικά σημεία με τα εκτεταμένα σόλο και στις μελωδικές ανάσες. Βέβαια καλό θα είναι ο επίδοξος ακροατής να είναι έτοιμος για «ακροβασίες». Παρόλα αυτά, τα ξεκάθαρα μουσικά θέματα λειτουργούν τέλεια ως φάροι μέσα στις συνθέσεις και δίνουν επιπροσθέτως χαρακτήρα και στιβαρότητα στο τελικό αποτέλεσμα. Αντίστοιχα, στιγμές που δομικά ανάγονται σε πιο ξεκάθαρο progressive rock ύφος λειτουργούν ως «συγκολλητές» των συνθέσεων, μεγεθύνοντας παράλληλα την περιπετειώδη αίσθηση της ακρόασης αυτών.
Το εναρκτήριο Watcher of the Fries εκτός από την αναφορά τους στους Genesis μέσω του τίτλου του (ίσως ο τίτλος της χρονιάς), διαθέτει πολλά από τα στοιχεία που προαναφέραμε, παρόλο που είναι το πιο δύσβατο κομμάτι του δίσκου. Με την έναρξη του η μπάντα παρουσιάζει και αναπτύσσει μέσω του σαξόφωνου τη βασική μελωδία. Στη συνέχεια μια έκρηξη KingCrimson-ισμού οδηγεί το κομμάτι σε ένα solo section, στο οποίο παρά τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα, καταφέρνουν σε πολλά σημεία να κρατήσουν ένα δομικό προσανατολισμό, με το εξαιρετικό rhythm section των Flaten και Skalstad να παίζει καίριο ρόλο σε αυτό. Και κάπως έτσι στο τέλος του κομματιού επιστρέφει το αρχικό θέμα, δίνοντας χώρο για μία ανάσα στον ακροατή. Το Big Heavy Thing που ακολουθεί στέκεται ως μια πιο δομημένη σύνθεση, αφού το soloing έχει πιο μελωδικό χαρακτήρα εδώ. Κάποιες από τις βασικές μελωδίες φέρνουν στο νου τους Motorpsycho, ενώ τα πιο πειραματικά του σημεία «φωνάζουν» Canterbury. Με ένα χαρακτηριστικό organ riff μπαίνει το Five Flat Pennies, με τον Storløkken να έχει λίγο από την αύρα των Dave Stewart και Mike Ratledge στο παίξιμό του. Στη συνέχεια μια υπέροχη Νορβηγικής ιδιοσυγκρασίας μελωδία αναπτύσσεται για ώρα, μέχρι ο Tom Hasslan με ένα φανταστικό σόλο να δείξει τις δυνατότητές του, οδηγώντας το κομμάτι σε μια prog κορύφωση, που σε σημεία αντηχεί μέχρι και τους Van der Graaf Generator. Το Pretty Frypan που κλείνει το album, αποτελεί και την πιο moody στιγμή του. Εδώ ο Jørgen Mathisen κεντάει με το σαξόφωνο, πάνω σε μια σύνθεση που το progressive rock και το jazz-rock πραγματικά παντρεύονται ιδανικά.
Οι Krokofant μέσω του νέου τους format έχουν ανέβει επίπεδο ως μπάντα. Έχουν βρει τις τέλειες ισορροπίες και μεταξύ τους, αλλά και στη μουσική που παρουσιάζουν. Φυσικά το Fifth δεν θα μπορέσει να φτάσει σε ένα εκτεταμένο ακροατήριο, αφού παραμένει ένα δύσκολο άκουσμα, πάρα τους ευφυείς τρόπους με τους οποίους η μπάντα έχει λειάνει τις άκρες του. Όπως και να ‘χει, θα ενθουσιάσει όλους όσους αγαπούν το progressive rock εξίσου με τη jazz, έχοντας μια προτίμηση στις πιο δύσβατες εκδοχές των δύο ειδών.
8.5 / 10
Κώστας Μπάρμπας
2η γνώμη
Με κάθε τους κυκλοφορία πια οι Νορβηγοί Krokofant καταφέρνουν να εξελίσσουν τον ήχο τους, να αλλάζουν κατευθύνσεις χωρίς να παρεκκλίνουν από την πορεία τους προς την κορυφή και εν ολίγοις να προσφέρουν απανωτές δισκάρες. Και στον πέμπτο δίσκο τους λοιπόν, με τον ευφάνταστο τίτλο Fifth, μέσα από τις 4 δαιδαλώδεις συνθέσεις τους καταφέρνουν να οδηγήσουν τον ακροατή σε έναν πειραματικό περίπατο μέσα από λαβυρινθώδεις επωδούς και πολύπλοκους αυτοσχεδιασμούς που συγκροτούν το jazz-rock υβρίδιό τους. Με την πολύτιμη συνδρομή και συνθετική συμβολή των Ståle Storløkken, Ingebrigt Håker Flaten, οι Krokofant περιπλέκουν τα πράγματα με γνήσια προοδευτική διάθεση και πρόθεση και αναδεικνύουν έναν ήχο που χαρακτηρίζεται από τις αυτοσχεδιαστικές ορμές αφενός και αφετέρου την έντονη συνομιλία με την παρακαταθήκη των πρώιμων King Crimson φερ’ ειπείν. Επιρροές που δένουν υπέροχα με τον ενθουσιώδη χαρακτήρα στις πανηγυρικές συνθέσεις που ξετυλίγονται στα 40κάτι λεπτά του Fifth. Μια διαχρονικότητα που στηρίζεται στην ικανότητα να πρωταγωνιστεί στο σήμερα και όχι στη «vintage αισθητική» που αναμασά μετριότητες. Οι Krokofant δημιούργησαν ένα γνήσια απολαυστικό άλμπουμ, τίποτα λιγότερο από ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονης καλλιτεχνικής αντίληψης για την πορεία ενός ήχου, ο οποίος φαίνεται να αποτελεί σήμα κατατεθέν της εντυπωσιακής παραγωγής της νορβηγικής σχολής.
8.5 / 10
Πάνος Παπάζογλου
