Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
In the second half of the 1980s, the early progressive branches of the metal trunk, which was in full bloom in the then rock environment, were beginning to sprout. On the other hand, prog rock was in the doldrums and it was plain that a rejuvenating force with contemporary elements was necessary. At the same time, it was when the grunge movement, a harder version of alternative rock, was beginning to launch in Seattle and would sweep swiftly over the local underground scene. Spreading like wildfire, grunge became a culture with a dress code of its own, a lo-fi visual aesthetic, a general blurriness generating from alcohol, but mostly from heroin, which dominated the beginning of the 90s claiming many lives way before their time had come and finally drowning the last rock movement with revolutionary facets so ingloriously and as suddenly as it intruded our lives some years before.
Yet, the musical imprint lingered on and it took some time for its reverberation to become clear over other genres or it was debased, on purpose or not (until the 00s of course..). The swift ascent of grunge to the top and into a main trend was a reason to be considered by the metal and hard rock fans as an enemy. Not without a good reason, since the alternative turn of Queensrÿche in Hear In the Now Frontier (1997), Anthrax in Sound of White Noise (1993), Def Leppard in Slang (1996) and Mötley Crüe in their self-titled album (1994) didn’t find them on top form. But grunge had also three direct, beneficial effects. Firstly, it was largely thanks to it that hair metal came to its end. Secondly, it contributed mighty to the musical amalgam of Tool. Thirdly, some bands dotted around the globe embraced the expressive elements of grunge, as well as its punky approach, often inserting funk metal elements and blending them ingeniously with progressive music (mostly prog metal that was at its peak back then). Thus there was the initial form of alt-prog, way before post-hardcore, post-rock, post-metal or mathcore claim for themselves the “alt” niche of crossover / alt-prog.
And yet, it was these bold bands that blended successfully and inspiringly the assorted sonic trends that paid the price of breaking new ground and disbanded before they would savour the recognition they deserved. Let us dig into the past back in the 90s and recall some of them (in chronological order).
Mind Over Four
Back in 1983 in LA, four restless musicians released a new-wave / post-punk EP. In 1987, in a time when glam rock ruled, the amazing progressive metal / proto-alternative album entitled Out Here burst on to the world. Mind Οver Four (1989) and The Goddess (1990) followed it up and the alternative elements were multiplied.
In 1993 with grunge on the crest of its wave, they had already toured with Pantera and Prong, among others, and they released probably their best album, Half Way Down. Tempos are slowed down here, the rhythms are often dragging and the result is a mixture of aggressive and prog music where progressive metal, as essence, coexists with the alternative / grunge element in equal doses. Their biggest alternative influence is, to my ears, Jane’s Addiction. The lyrics are more personal and allegorical than ever (and clearly not so sociopolitical), in unison with the reality of grunge’s Generation X. Empty Hands that came next was a pure alternative album and it sounds rather topsy-turvy.
Mind Over Four: four musicians with different musical background in a fair unification where the autonomous artistic expression is the only prerequisite. Unique as they were, they never ripped off nor did they influence any other band, at least not consciously. But they still remain an object of desire among music lovers who are well aware of the importance of their opus.
Petros Papadogiannis
Selected discography: Out Here (1987), Mind Over Four (1989), The Goddess (1990), Half Way Down (1993)
King‘s X
This legendary trio from Springfield achieved to define anew the American rock in a no-nonsense way, bringing emphatically back to the fore the harmony in vocals. 
The Beatlesque vocal lines entangled in soul / gospel sensitivities are credited to the iconic figure and personality of the bassist / singer Doug Pinnick. The result of this was a highly successful offset to the heavy guitars and the groovy rhythms and of course compositions that stick to your mind and lingering feelings. The scorching solos of the amazing Ty Tybor provide the necessary thrust to their intricate and plethoric music. Five wonderful records from 1988 to 1994, five reasons to become fond of them. It was a mere coincidence that popularity and success slipped out of their hands. During the same time, grunge from Seattle was galloping and rendered everything else out-dated. The then alternative rock groups had but two choices: to streamline their sound or find themselves on the periphery. King’s X proved themselves to be flexible enough and grunge turned out to be a compatible “donor”. The outcome is impressive and perceptible on their self-titled album (1992) and Dogman (1994). One way or another, thanks to their progressive slant, restlessness and agility never came in short supply. That’s why they are still in business up to this day.
Giannis Zavradinos
Selected discography: Out of the Silent Planet (1988), Gretchen Goes to Nebraska (1989), Faith Hope Love (1990), King’s X (1992), Dogman (1994)
Last Crack
If somebody ever asks you for an early 90s band whose music encompasses all the features of the hard American sound of the time, but it has to be an obscure one, then your answer has to be the following: Last Crack. The strengths of metal are blended with funk and alternative on the two seminal albums they bequeathed us. Especially Burning Time (which was released in the same year as Badmotorfinger no less) is recommended to every fan of alternative rock and metal. Grunge is present all over the place in its most hard rock and metal side (Alice in Chains, Soundgarden). Granted, Buddo isn’t as good as Cornell, but the way he utilizes his voice while singing on the higher register is astonishing. The compositions on both records flaw without a hitch, but this is not an easy listening. The progressive element is in the DNA of the songs and the hooks, as well as twists and turns are far from absent. I don’t know if this is the reason that success was elusive for them or was it the circumstances or the poor promotion. The only certainty is that their musical legacy sounds still fresh up to this day and – in hindsight – it deserves a place in the pantheon of the alternative rock of the 90s.
Kostas Barbas
Discography: Sinister Funkhouse #17 (1989), Burning Time (1991)
Galactic Cowboys
Galactic Boys are for sure a special case of a band. After all, Christians coming from Texas with a particular progressive angle in their music is not commonplace. Since they were friends with the members of King’s X, they managed to support many bigger bands, but they never achieved a breakthrough. 
Their style might well be described as a mixture of alternative rock, thrash metal (Anthrax and Metallica mostly) and progressive metal. In spite of the heavy parts, their music carried a pop carelessness mainly through the vocals emanating a feeling I would call “college rock”. Grunge that reigned at the time obviously influenced them, and makes its presence felt sometimes more and sometimes less. Especially their third album, Machine Fish could be described as thrasy-metallica-grunge. Their style is quite distinguishable, even though they evolved in all their LPs and one EP they released from 1991 to 2000 (out of which Space in Your Face and Machine Fish are the best). The only thing that someone could impute to them is that they never pulled off to release an undisputable masterpiece. Nevertheless, fans of musical paradoxes and uncommon sound mixtures might as well give them a chance.
Kostas Barbas
Selected discography: Galactic Cowboys (1991), Space in Your Face (1993), Machine Fish (1996)
The Beyond
In 1988 in Derby of Great Britain, four weirdos that felt natural to them to cover AC/DC and Mudhoney alike, formed The Beyond. 
Their live shows landed them a contract with Harvest. In 1991, in a time when the sound of Seattle was the next big thing, the British released Crawl, a fantastic album of hypertechnical progressive metal / rock (the bassist and the drummer are killing it) with non-metal vocals, jazzy rhythms and alternative and early grunge elements. The follow-up came two years later. Chasm, though less technical than the debut album, is a rare composite of prog and the then alternative rock trend. With regard to their music, Rush (they toured with them!) meet Seattle. The vocal melodies of Pearl Jam in Ten flirt with the melancholic guitar moments of Alice in Chani’s Dirt in a prog framework.
Even though they had a strong label that supported them, they never pulled big crowds. Yet, it will come as no surprise if I ever learn that members of Tool or Deftones cited them as a favourite group of theirs. The Beyond were literally “beyond”; ahead of their time, more than the listener could ever imagine.
Petros Papadogiannis
Discography: Crawl (1992), Chasm (1993)
Thought Industry
The fact that they signed to the mighty Metal Blade, championed by Jason Newsted, provided them the opportunity to embark on their artistic vocation which was to break down boundaries that would lead, in turn, to the composition of original music. Dali’s art that adorned the cover of their first album betokened a content of equal aesthetic. 
The surreal lyrics (with doses of political commentary) emerged from a universe where thrash met alternative rock (mainly grunge) and punk. In songs like Daughter Mobius there are obvious nods to the alternative sound and they became all the more evident in The Chalice Vermillion. The title-track also stands out with its frenzied alternating rhythms. The whole album suggests that there is no disposition whatsoever for musical compromises. Grunge is the vehicle the band was looking for to convey a fraction of its experimentations. The coherence of the album that balances between rhythms, which on the one hand nod to Primus and Faith No More and on the other hand to refined thrash, is a tall order in its own right.
Τhe band finds in the grunge field the space to unfold its musical experimentations and prove that the rebirth of progressive metal would go through seemingly alien paths, but the final result would be a testimony of how fertilizing this influence was.
Christos Minos
Selected discography: Songs for Insects (1992), Mods Carve the Pig: Assassins, Toads and God’s Flesh (1993)
I Mother Earth
If there is a group in the alt-prog scene of the 1990s that bounced to a wider audience, then I Mother Earth from Canada is the one you are looking for. 
The albums Dig (1993), Scenery and Fish (1996) and Blue Green Orange (1999) made it to the top of the local charts and their music was marked as an extraordinary mixture of complex grunge and Rush’s prog (it is not accidental that Geddy Lee and Alex Lifeson guested respectively on the songs Good for Sule and Like a Girl). The slapping bass, the heavy riffs and tribal percussion as a derivative of the alternative grunge generation provided a solid base to their technical knowledge so as to unfold unknown virtues that were present to the best part of the other side of rock. Since Edwin departed and thus their music was deprived of his vocals, the grunge aesthetic was considerably diluted while the electronic elements and other modernisms that were introduced in stages alienated them from their well-crafted sound. As a result, their latest release The Quicksilver Meat Dream (2003) fails to focus properly on a style and consequently fails to make an impression compared to their back catalogue in the 90s.
Alexandros Topintzis
Selected discography: Dig (1993), Scenery and Fish (1996), Blue Green Orange (1999)
Damn the Machine
Damn the Machine was the brainchild of original Megadeth guitar-wizard Chris Poland and they released their only self-titled album in 1993. The band fused many different styles like jazz, blues, progressive, thrash and brought to table something very unique, highly original, twisted, and yet entertaining. 
The musicianship is very strong, the songs are very well structured, Poland really knew how to create very enjoyable and jazz influenced guitar parts. His precision in the guitar solos is quite impressive, while he focuses on emotion and melodies rather than virtuosity. Clemmons’ vocals are clean and unique, and perfectly befit the music. The rhythm section is amazing throughout the album. Almost all of the songs are politically centered in the vein of Queensrÿche, Warrior Soul and Pearl Jam. The grunge influences are very obvious, especially in the lyrics and some psychedelic instrumental parts. The highlight of their short career was the tour with Dream Theater. Unfortunately this record passed under the radar of many prog metal / rock fans back then and despite the good reviews, the band broke up soon after recording some demos and never released a second album. In many ways Damn the Machine were way ahead of their time and definitively deserved much more recognition.
Goran Petrić
Discography: Damn the Machine (1993)
Depressive Age
Since they defected from the “Real Socialism” of the east part of Germany to the “free” west one, Depressive Age never refrained from taking chances in their musical career. When they were taking their first steps, they fell sophistically into step with the trends of the time and the thrash movement that was on the crest of its wave. 
Album-by-album, they went off the thrash field and the incorporation of fresh elements was a successful procedure which was honed to perfection on their swan song, Electric Scum.
Grunge, gothic and industrial were mixed with hard metal riffs, acoustic guitars and a reminiscence of the past days of thrash. The songs are mostly short in duration and they draw their straightforwardness from the momentum of grunge and the teachings of Alice in Chains that always maintained their progressive slant. Moreover, the Faith no More (Teenage Temples) influences enrich the final outcome which is totally compatible with the distinguishable voice of Jan Lubitzki who sketches out the ambiguous social reality of his time.
In Electric Scum grunge breathed new life into metal and it is a testimony to the way that the latter was benefitted from their encounter by engulfing sounds that were once demonized…
Christos Minos
Selected discography: Lying in Wait (1993), Symbols for the Blue Times (1994), Electric Scum (1996)
Floater
A little farther to the south of Seattle in Portland, Oregon, Floater were formed in 1993 and are active up to this day without discontinuity. There are two main reasons why they are included in this feature, and these reasons are their first (and best) two albums. The debut Sink (1993) is drenched in grunge, nodding to Soundgarden and Alice in Chains as well as to purveyors of the selfsame musical groundbreaking effort that Floater ventured (e.g. Depressive Age). 
The minor-as-it-gets groove of the band, combined with sharp riffs and aggressive disposition produced the sound of Floater, a sound that could be viewed as the precursor of System of a Down seven years later. But their glimpses into their future are not confined here. In the mysterious Glyph (1995), the wicked grunge attractiveness is in line with ethereal, psychedelic melodies, unpredictable prog structures and rhythm changes that, at times, cross-refer to the yet-to-come Tool.
Floater never gained the recognition that the uniqueness of their music unquestionably dictated. Those (few) who were hooked to their music are still scratching their heads wondering how just three people (Robert Wynia – bass, vocals, keyboards, David Amador – guitar, Peter Cornett – drums, guitar, vocals) gave birth to Glyph, one of the well-kept secrets of the 90s.
Dimitris Kaltsas
Selected discography: Sink (1994), Glyph (1995)
Cherub
Cherub could be the strangest and most obscure band in this feature and they were the only genuine representatives of this sound in the metal-dominated Germany of the 90s. They were formed in 1994 and in the same year they released their debut album through Massacre Records which was also meant to be their swan song. After that, their traces were lost and they remain up to this day a mystery band that took its chances not to jump in the progressive metal bandwagon of the time, but instead they opted for an unbeaten path. Sarc Art (1994) sounds mοre grunge than metal whereas the progressive element is present in the structures of the songs rather than in the performances of the musicians. The double vocals inevitably bring Alice in Chains to mind while the heavy guitars imbue the compositions with the necessary intensity. Their only album is impressively homogenous, even though is hobbled by the flat and dry production, weak vocals and some iffy parts. Nevertheless, Cherub are one of the kind in the German prog metal, projecting rock onto metal in tunes like Bestial Inner Being and Resignation Maintain? that will always sound as the aesthetic crowning achievements of a band that didn’t make it to mature.
Dimitris Kaltsas
Discography: Sarc Art (1994)
Kyyria
Back in the mid-90s, along with the mutation of metal, the youth was experiencing its own “trainspotting”. Grunge, techno and drugs defined the sound of the time and influenced all and sundry. Even in the infertile (with regard to the other branches of rock, excepting metal) Finland the long-forgotten Kyyria are referred now as the ex-band of Santeri Kallio, Niclas Etelävuori (keyboards, bass respectively in Amorphis) and Mika Karppinen (drummer in HΙΜ). 
In spite of the success they achieved and their career, my opinion is that none of the aforementioned names is included in the credits of an album better than Blessed Ravings (1994) up to this day at least. With keyboards that differentiate ecstatically the sound they adopt on the guitars and the vocals (an odd mixture of Queensrÿche, Alice in Chains and Faith No More), Kyyria were probably not too anal about the crucial details that may be the key factors for the commercial success of an album (loose production, ugly cover), but on the pure artistic side they concocted a weird piece for its time. Otherworldly vocals, rhythmic – almost dance – sequences back-to-back with funky passages, undisputable high technique at the rhythm section and, mainly, its intangible structure as a whole are the things that strongly define one more forgotten monument of the 90s. Despite their fantastic debut, the band was a glutton for ecstasy pills and consequently disbanded before the end of the decade.
Alexandros Topintzis
Discography: Blessed Ravings (1994), Alien (1997), Inner Wellness (1998)
Haji’s Kitchen
It’s true that Lewisville is a bit far off from Seattle, but the Texans Haji’s Kitchen were a unique case in prog metal, not only because of their origin but in a broader sense. 
They were formed in 1992 and the self-titled debut was released three years later through the legendary Shrapnel Records. From the cover onwards the grunge influences leap to the eye and they are verified by the sleazy guitar styles, the sickening vocal melodies and the voice of Eddie Ellis which brings to mind Staley (and to a lesser extent their homie Anselmo). The ten impeccable compositions are an enjoyable mixture of grunge and groovy Pantera-like metal in the prog context of precise playing with riffs, solos (Head and Stine are an amazing guitar duo), killer rhythm section and melodies that impress anyone who wasn’t aware of them until now. The fact that they gained no traction put them into a hiatus until a few members resurfaced with our endeared Eniac Requiem (Space Eternal Void, 1998) whereas the band reappeared in 2001 with the good, but inferior Sucker Punch (2001) and in 2012 with all the original members and the addition of Daniel Tomkins (TesseracT, vocals) with the even more technical and hopeful Twenty Twelve.
The magic of the debut album of Haji’s Kitchen is immune to the passage of time and it is a testament that the prog gems are very often hidden in obscure places, regardless of the era.
Dimitris Kaltsas
Selected discography: Haji’s Kitchen (1995), Sucker Punch (2001)
Mindfeed
Mindfeed was a British band formed by vocalist Glynn Morgan (Threshold) in 1996. Their debut album Perfect Life was released one year later. The sound of the band was set somewhere between prog metal and grunge rock. The album is full of amazing crunchy riffs and in every song Morgan’s voice is the focus point. My favorite song on their debut is Mother with great guitar harmonies, dark atmosphere and lyrics influenced by Alice in Chains. 
Even Morgan sounds a lot like Staley at some moments. A mere 11 months after their debut, they released a second album, the darker and heavier Ten Miles High which is even better than their debut. Here we find stellar musicianship, more aggressiveness, Morgan‘s voice in top form and the overall sound more mature, while the lyrics are very meaningful and inspired. After a brief tour with Skyclad and Symphony X, they started working on a third album, but they broke up in the middle of the process. Mindfeed never gained a huge popularity in metal circles, but they remain as one of the first European bands that combined prog metal with grunge and paved the way for many others.
Goran Petrić
Discography: Perfect Life? (1997), Ten Miles High (1998)
Engine
Engine never caused a stir among the metal and alternative fans. Nevertheless, their first two albums didn’t go unnoticed, especially by the fans of Fates Warning. Both Engine (1999) and Superholic (2002) were embraced equally by the devoted fans of progressive music and by listeners favorably inclined towards more straightforward stuff. 
The final outcome is a marriage of a grungy nu metal amalgam, radically different by the proposal of Fates Warning or the direction of Agent Steel of the guitarist Bernie Versailles. We should stress that Joey Vera, the noteworthy bassist of Armored Saint / Fates Warning, but also the drummer Pete Parada with his punk rock past provide the necessary staccato / groovy base where Versailles’ sharp riffs are built upon. The two albums yield a new community with regard to style and genre, only that the self-titled debut is somewhat (or much more) weaker than the very good Superholic. The band manages loosely the concept aura of Alder / Vera, allowing to the sharp riffs of Versailles to come to the fore which are typical of the alternative, but also metal trends that were in vogue at the time. Therefore, the band showcases an easy-to-grasp compositional inspiration under the shade of grunge / alternative metal which, truth be told, isn’t particularly missed by many.
Thomas Sarakintsis
Discography: Engine (1999), Superholic (2002)
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, ενώ το metal μεσουρανούσε στο rock στερέωμα, πρωτοεμφανίστηκαν τα πρώτα δείγματα από το προοδευτικό παρακλάδι του. Το prog rock από την άλλη διένυε την χειρότερη περίοδό του ιστορικά και ήταν φανερό πως μια αναγεννητική δύναμη με πιο επίκαιρα συστατικά ήταν αναγκαία. Παράλληλα, τότε ήταν που πρωτοεμφανίστηκε στο Seattle το grunge κίνημα, μια σκληρή εκδοχή εναλλακτικού rock που γρήγορα κατέκλυσε την τοπική και ευρύτερη underground σκηνή. Με ταχύτητα έκρηξης το grunge απέκτησε διαστάσεις κουλτούρας με ενδυματολογικό στίγμα, lo-fi εικαστική αισθητική, μία γενικευμένη θολούρα, απόρροια του αλκοόλ και κυρίως της ηρωίνης, που κατέκλυσε τα 90s στο ξεκίνημά τους, τελειώνοντας πολλές ζωές πάρα πολύ πρόωρα και τελικά πνίγοντας το τελευταίο rock κίνημα με επαναστατικές διαστάσεις άδοξα και όσο ξαφνικά είχε μπει στις ζωές μας λίγα χρόνια πριν.
Ωστόσο, το μουσικό στίγμα έμεινε, αν και η επιρροή του ήχου άργησε κάπως να φανεί σε άλλα είδη ή αγνοήθηκε, ηθελημένα και μη (μέχρι τα 00s βέβαια…). Η ταχύτατη ανάδειξη του grunge σε κυρίαρχη τάση έκανε τους metal και hard rock οπαδούς να το αντιμετωπίζουν ως εχθρό. Και μπορεί να δικαιολογούνται μερικώς, γιατί η εναλλακτική στροφή των Queensrÿche στο Hear In the Now Frontier (1997), των Anthrax στο Sound of White Noise (1993) των Def Leppard στο Slang (1996) ή των Mötley Crüe στο ομώνυμο album (1994) δεν ήταν ακριβώς ό,τι καλύτερο μας έδωσαν, αλλά το grunge είχε και τρεις άμεσες, ευεργετικές επιδράσεις. Πρώτον: εν πολλοίς εξαιτίας του απεβίωσε το hair metal. Δεύτερον: συνέβαλε σημαντικά στο μουσικό αμάλγαμα των Tool. Τρίτον: κάποια διάσπαρτα ανά την υφήλιο σχήματα εναγκάλισαν τα εκφραστικά στοιχεία του grunge και την αλήτικη αισθητική του, συχνά προσθέτοντας funk metal στοιχεία και παντρεύοντάς τα ιδιοφυώς με την προοδευτική μουσική (κυρίως prog metal που μεσουρανούσε τότε). Έτσι λοιπόν, εγένετο η πρώτη μορφή alt-prog, πολύ πριν το post-hardcore, το post-rock, το post-metal ή το mathcore καταλάβουν τον ‘alt’ θώκο του crossover / alt-prog.
Και όμως, τα τολμηρά αυτά σχήματα που ένωσαν επιτυχημένα και εμπνευσμένα διαφορετικές ηχητικές τάσεις πλήρωσαν το τίμημα της πρωτοπορίας και στην πλειοψηφία τους διαλύθηκαν πριν λάβουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Ας σκαλίσουμε τα βιώματά μας από τα 90s και ας θυμηθούμε μερικές από αυτές (με χρονολογική σειρά).
Mind Over Four
Το 1983 στο Los Angeles τέσσερις ανήσυχοι μουσικοί κυκλοφορούν ένα new-wave / post-punk EP. To 1987, σε ένα περιβάλλον όπου επικρατεί το glam rock, σκάει το φανταστικό progressive metal / proto-alternative album με τίτλο Out Here. Ακολουθούν τα Mind Οver Four (1989) και The Goddess (1990), όπου τα alternative στοιχεία πολλαπλασιάζονται. Το 1993, με το grunge να είναι στο απόγειό του και ενώ έχουν περιοδεύσει με τους Prong και τους Pantera μεταξύ άλλων, οι Αμερικανοί κυκλοφορούν το μάλλον καλύτερό τους album Half Way Down. Οι ταχύτητες πέφτουν, συχνά οι ρυθμοί είναι αργόσυρτοι και το αποτέλεσμα είναι μία μίξη επιθετικής προοδευτικής μουσικής όπου συνυπάρχει το progressive metal ως ουσία με το alternative / grunge στοιχείο ισομερώς. Μεγαλύτερη εναλλακτική επιρροή τους εδώ θαρρώ υπήρξαν οι Jane’s Addiction. Οι στίχοι περισσότερο εσωτερικοί και αλληγορικοί από ποτέ (φανερά λιγότερο κοινωνικοπολιτικοί), εναρμονισμένοι στα δεδομένα της Generation Χ του grunge. Το Empty Hands που ακολούθησε, ένα καθαρά alternative άλμπουμ, ηχεί μάλλον μπερδεμένο.
Mind Over Four. Τέσσερις μουσικοί με διαφορετικές επιρροές σε μία ισότιμη ένωση όπου η αυτόνομη καλλιτεχνική έκφραση είναι μοναδική της προϋπόθεση. Ως μοναδικοί που υπήρξαν δεν αντιγράφηκαν και δεν επηρέασαν κάποια μπάντα, τουλάχιστον όχι αντιληπτά. Παραμένουν όμως αντικείμενο λατρείας στις μουσικές παρέες που αντιλαμβάνονται τη σπουδαιότητά του έργου τους.
Πέτρος Παπαδογιάννης
Επιλεγμένη δισκογραφία: Out Here (1987), Mind Over Four (1989), The Goddess (1990), Half Way Down (1993)
King‘s X
Το θρυλικό τρίο από το Springfield κατάφερε να προσδιορίσει εκ νέου τον ήχο του Αμερικάνικου rock με τρόπο ουσιαστικό, επαναφέροντας στο προσκήνιο με εμφατικό τρόπο την αρμονία στα φωνητικά. Οι Beatlesque γραμμές δεμένες με soul / gospel ευαισθησίες πιστώνονται στην εμβληματική φιγούρα και προσωπικότητα του μπασίστα / τραγουδιστή Doug Pinnick. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα άκρως πετυχημένο αντιστάθμισμα απέναντι στις heavy κιθάρες και τους γκρουβάτους ρυθμούς και φυσικά συνθέσεις που αποτυπώνονται στη μνήμη και τα συναισθήματα. Τα περίτεχνα solos του εξαιρετικού Ty Tabor δίνουν την απαιτούμενη ώθηση στην πολυσύνθετη και πληθωρική μουσική τους. Πέντε υπέροχοι δίσκοι μεταξύ 1988 – 1994, πέντε λόγοι να τους αγαπήσουμε. Το ότι η δημοσιότητα και η επιτυχία τους διέφυγε είναι καθαρά συγκυριακό. Tην ίδια χρονική περίοδο, η έκρηξη του grunge που ξεκίνησε από το Seattle έκανε τα πάντα να ακούγονται παρωχημένα. Τα alternative rock σχήματα της εποχής είχαν δυο επιλογές: να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα ή να βρεθούν στο περιθώριο. Οι King’s X αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ευέλικτοι και το grunge συμβατός «δότης». Το αποτέλεσμα αισθητό και εντυπωσιακό στο ομώνυμο (1992) και στο Dogman (1994). Ούτως ή άλλως λόγω της prog πτυχής τους, η ανησυχία και ευστροφία δεν έλειψε ποτέ από τους King’s X. Γι’ αυτό τους έχουμε ακόμα και σήμερα κοντά μας.
Γιάννης Ζαβραδινός
Επιλεγμένη δισκογραφία: Out of the Silent Planet (1988), Gretchen Goes to Nebraska (1989), Faith Hope Love (1990), King’s X (1992), Dogman (1994)
Last Crack
Αν ποτέ κάποιος σας ζητήσει μια early 90s μπάντα της οποίας η μουσική περικλείει όλα τα χαρακτηριστικά του αμερικάνικου σκληρού ήχου της εποχής, αλλά είναι ταυτόχρονα και αρκετά άγνωστη, τότε η απάντηση σας οφείλει να είναι: οι Last Crack. Τα καλύτερα στοιχεία του metal μπερδεύονται με το funk και το alternative στους δύο σεμιναριακούς δίσκους που μας άφησαν. Ιδιαίτερα το Burning Time (το οποίο κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το Badmotorfinger παρακαλώ) προτείνεται σε κάθε φίλο του alternative rock και metal. Το grunge υπάρχει σε κάθε στιγμή της μουσικής τους πρότασης, μέσω της πιο hard rock και metal πλευράς του (Alice in Chains, Soundgarden). Ο Buddo μπορεί να μην είναι Cornell, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιεί το γρέζι παραμένοντας υψίφωνος είναι εξαιρετικός. Οι συνθέσεις και στους δύο δίσκους τους ρέουν άψογα, αλλά όχι πάντα εύκολα. Το progressive υπάρχει στο dna των κομματιών και τα hooks και οι «απότομες στροφές» κάθε άλλο παρά απουσιάζουν. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο λόγος που δεν συνάντησαν ποτέ την επιτυχία ή έφταιξαν πιο πολύ οι συγκυρίες και το ανύπαρκτο marketing. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα και σήμερα η μουσική παρακαταθήκη τους ακούγεται φρέσκια και – εκ των υστέρων – της αξίζει μια θέση στο πάνθεον του alternative rock των 90s.
Κώστας Μπάρμπας
Δισκογραφία: Sinister Funkhouse #17 (1989), Burning Time (1991)
Galactic Cowboys
Οι Galactic Cowboys αποτελούν σίγουρα μια ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού σχήματος. Άλλωστε, Χριστιανούς από το Τέξας με μια ιδιαίτερη προοδευτική ματιά στον τρόπο που δημιουργούν μουσική δεν πετυχαίνεις και κάθε μέρα. Όντας φίλοι με τους King’s X κατάφεραν να βρεθούν ως support σε σημαντικά σχήματα, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν το breakthrough. Το στυλ τους μπορεί να περιγραφεί ως ένα μείγμα alternative rock, thrash metal (Anthrax και Metallica κυρίως) και progressive metal. Παρά τα σκληρά σημεία, η μουσική τους είχε μια pop ανεμελιά κυρίως μέσω των φωνητικών, βγάζοντας ακόμα και ένα αίσθημα κολεγιακού rock. Το grunge της εποχής τους είχε επηρεάσει και αυτό ξεκάθαρα όπως είναι λογικό, κάποιες στιγμές περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Ειδικά το τρίτο τους πόνημα, Machine Fish, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘thrasy metallica grunge’. Το ύφος τους είναι γενικότερα αρκετά αναγνωρίσιμο, παρόλο που στους έξι δίσκους και ένα EP που κυκλοφόρησαν από το 1991 ως το 2000 (με κορυφαία τα Space In Your Face και Machine Fish), δεν παρέμειναν ποτέ στάσιμοι. Το μόνο που μπορεί κανείς να τους προσάψει είναι ότι ποτέ δεν κυκλοφόρησαν ένα αδιαφιλονίκητο αριστούργημα. Παρ’ όλα αυτά, όλοι οι φίλοι των μουσικών παράδοξων και των ιδιαίτερων ηχητικών μίξεων καλό θα ήταν να τους δώσουν μία ευκαιρία.
Κώστας Μπάρμπας
Επιλεγμένη δισκογραφία: Galactic Cowboys (1991), Space in Your Face (1993), Machine Fish (1996)
The Beyond
Το 1988 στο Derby της Μ. Βρετανίας, τέσσερις παράξενοι τύποι που ένοιωθαν εξίσου άνετα με το να διασκευάζουν AC/DC αλλά και Mudhoney δημιουργούν τους The Beyond. Οι live εμφανίσεις τους τους φέρνουν στο ενεργητικό της Harvest. Το 1991, σε μία εποχή που ο ήχος του Seattle γινόταν το next big thing, οι Βρετανοί κυκλοφορούν ένα φανταστικό άλμπουμ υπερτεχνικού προοδευτικού metal / rock (ο μπασίστας και ο ντράμερ οργιάζουν πραγματικά) με μη metal φωνητικά, jazz-ίστικους ρυθμούς και alternative και πρώιμα grunge στοιχεία. Η συνέχεια ήλθε δύο χρόνια έπειτα. Το Chasm, αν και λιγότερο τεχνικό από το ντεμπούτο, αποτελεί ένα σπάνιο κράμα prog και της εναλλακτικής rock τάσης της εποχής. Στη μουσική τους, οι Rush (με τους οποίους περιόδευσαν!) συναντούν το Seattle. Οι φωνητικές μελωδίες των Pearl Jam του Ten ερωτοτροπούν με τις μελαγχολικές κιθαριστικές στιγμές του Dirt των Alice In Chains, σε ένα prog πλαίσιο.
Παρόλο που είχαν ισχυρό label που τους στήριξε, δεν κατάφεραν να φτάσουν σε μεγάλα ακροατήρια. Ωστόσο, δε θα ξαφνιαστώ αν κάπου μέλη των Tool ή των Deftones για παράδειγμα τους αναφέρουν ως ένα γκρουπ που λατρεύουν. Οι The Beyond ήταν πραγματικά ‘beyond’. Πέρα από την εποχή τους, περισσότερο από όσο μπορούσε να αντιληφθεί ο τότε ακροατής.
Πέτρος Παπαδογιάννης
Δισκογραφία: Crawl (1992), Chasm (1993)
Thought Industry
H ένταξή τους στην κραταιά Μetal Blade, μετά από θερμή εισήγηση του Jason Newsted, τους έδωσε τη δυνατότητα να ξεκινήσουν τον καλλιτεχνικό αγώνα τους που συνίστατο από υπερπήδηση των στεγανών και συνακόλουθα τη σύνθεση πρωτότυπης μουσικής. Το έργο του Νταλί που κοσμούσε το εξώφυλλο της πρώτης κυκλοφορίας προϊδέαζε για ένα αναλόγως αισθητικής περιεχόμενο. Οι σουρρεαλιστικοί στίχοι (με δόσεις πολιτικού σχολίου) αναδύονταν από ένα σύμπαν όπου το thrash συναντούσε το alternative rock (κυρίως grunge) αλλά και το punk. Σε τραγούδια όπως το Daughter Mobius υπάρχουν ξεκάθαρες αναφορές στον εναλλακτικό ήχο που γίνονται ακόμα εμφανέστερες στο The Chalice Vermillion. Eπίσης, ξεχωρίζει το ομώνυμο κομμάτι με τους μανιακά εναλλασσόμενους ρυθμούς του. Όλος ο δίσκος αποπνέει τη διάθεση να μην συνθηκολογήσει σε μουσικούς συμβιβασμούς: με το grunge η μπάντα βρίσκει το όχημα να μεταφέρει ένα μέρος των πειραματισμών της. Η συνεκτικότητα του έργου που ακροβατεί σε ρυθμούς που από τη μία παραπέμπουν σε Primus και Faith no more και από την στο εκλεπτυσμένο Thrash είναι από μόνο του ένα μεγάλο κατόρθωμα.
Στον grunge ήχο η μπάντα βρίσκει ένα πεδίο να ξεδιπλώσει τους μουσικούς της πειραματισμούς και να αποδείξει πως η αναγέννηση του προοδευτικού metal περνούσε από οδούς φαινομενικά αλλότριες που όμως το τελικό αποτέλεσμα απεδείκνυε πόσο γονιμοποιός υπήρξε αυτή η επιρροή.
Χρήστος Μήνος
Επιλεγμένη δισκογραφία: Songs for Insects (1992), Mods Carve the Pig: Assassins, Toads and God’s Flesh (1993)
I Mother Earth
Αν υπάρχει ένα γκρουπ στην alt-prog σκηνή των 90s που έκανε γκελ σε ευρύτερο κοινό, τότε αυτοί είναι σίγουρα οι Καναδοί I Mother Earth. Με τα Dig (1993), Scenery and Fish (1996) και Blue Green Orange (1999) να χτυπάνε κορυφές στα τοπικά charts, η μουσική τους για περίπου μια πενταετία αναγνωρίσθηκε ως μια εξαιρετική μίξη του πιο περίτεχνου grunge και του prog των Rush (καθόλου τυχαία τα guests των Geddy Lee και Alex Lifeson στα τραγούδια Good for Sule και Like A Girl αντίστοιχα). Το slapping μπάσο, τα βαριά riffs και το tribal percussion, ως απότοκη πτυχή της alternative γενιάς έδωσαν μια εξαιρετική βάση στην τεχνική κατάρτιση του γκρουπ, ώστε να ξεδιπλώσει αρετές άγνωστες στην πλειοψηφία της διαφορετικής πλευράς του rock. Η φυγή του Edwin από τα φωνητικά μετά το δεύτερο αλμπουμ τους μείωσε αισθητά την grunge αίσθηση της μουσικής τους, ενώ και η σταδιακή εισαγωγή ηλεκτρονικών στοιχείων και άλλων μοντερνισμών τους απομάκρυνε από τον καλοσχεδιασμένο ήχο τους, με αποτέλεσμα η τελευταία κυκλοφορία τους The Quicksilver Meat Dream (2003) να μην εστιάζει ορθά σε ύφος και μοιραία να μην κερδίζει τις εντυπώσεις, σε σχέση με την δισκογραφία τους στα 90s.
Αλέξανδρος Τοπιντζής
Επιλεγμένη δισκογραφία: Dig (1993), Scenery and Fish (1996), Blue Green Orange (1999)
Damn the Machine
Οι Damn The Machine ήταν δημιούργημα του μάγου Chris Poland, αρχικού κιθαρίστα των Megadeth και κυκλοφόρησαν τον μοναδικό ομώνυμο δίσκο τους το 1993. Η μπάντα ανέμειξε διαφορετικά είδη όπως jazz, blues, progressive και thrash με αποτέλεσμα να δημιουργήσει κάτι το μοναδικό, εντελώς πρωτότυπο, δύστροπο και όμως διασκεδαστικό. Τρομερή τεχνική, τα τραγούδια είναι εξαιρετικά δομημένα και ο Poland ήξερε πολύ καλά πως να δημιουργήσει διασκεδαστικά, jazz-ίστικα κιθαριστικά θέματα. Η ακρίβεια με την οποία αποδίδει τα solos είναι εντυπωσιακή ενώ εστιάζει στο συναίσθημα και στις μελωδίες αντί στην τεχνική. Το φωνητικά του Clemmons είναι διαυγή και μοναδικά και κολλάνε τέλεια με το μουσικό περιεχόμενο. Το rhythm section εντυπωσιάζει καθ’όλη τη διάρκεια του album. Σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι πολιτικοποιημένα όπως αυτά των Queensrÿche, Warrior Soul και Pearl Jam. Οι grunge επιρροές είναι εμφανείς, ιδιαίτερα στα φωνητικά και σε κάποια ψυχεδελικά ορχηστρικά μέρη. Το αποκορύφωμα της σύντομης καριέρας τους ήταν η περιοδεία με τους Dream Theater. Δυστυχώς ο δίσκος πέρασε απαρατήρητος από πολλούς τότε οπαδούς του prog metal/rock και παρά τις θετικές κριτικές η μπάντα διέλυσε μετά τις ηχογραφήσεις κάποιων demos και δεν κυκλοφόρησαν ποτέ ένα δεύτερο album. Κατά πολλούς τρόπους οι Damn the Machine ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους και άξιζαν οπωσδήποτε μεγαλύτερη αναγνώριση.
Goran Petrić
Δισκογραφία: Damn the Machine (1993)
Depressive Age
Aπό την αυτομόλησή τους από τη μια πλευρά της Γερμανίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στον «ελεύθερο» δυτικό τμήμα της, οι Depressive Age δεν σταμάτησαν ποτέ να τολμούν στην μουσική τους καριέρα. Οι απαρχές αυτής ακολουθούσαν με πρωτότυπο τρόπο τις επιταγές της εποχής τους, και το thrash κίνημα που διήγε μέρες δόξας. Η από δίσκο σε δίσκο σταδιακή τους απομάκρυνση από το χώρο του thrash και η υιοθέτηση καινούργιων δρόμων ήταν μια επιτυχημένη διαδικασία που κορυφώθηκε στο κύκνειο άσμα τους, Electric Scum.
Το grunge, το gothic, το industrial διασταυρώνονταν με τα σκληρά metal riffs, τις ακουστικές κιθάρες και μια ανάμνηση του thrash παρελθόντος τους. Τραγούδια ως επί το πλείστον μικρά σε διάρκεια που που αντλούσαν την αμεσότητά τους από τη ορμή του grunge και τις διδαχές των Alice in Chains δεν έχασαν διόλου τον προοδευτικό τους χαρακτήρα. Επιπροσθέτως οι επιρροές από Faith no More (Teenage Temples) εμπλουτίζουν το τελικό αποτέλεσμα το οποίο είναι απολύτως ταιριαστό με τη ξεχωριστή φωνή του Jan Lubitzki που σκιαγραφεί τη διαμορφούμενη κοινωνική πραγματικότητα των καιρών του.
Στο Electric Scum, το grunge που αναζωογονεί το metal είναι ακόμα μια απόδειξη του πόσο ωφελημένο υπήρξε το τελευταίο από τη συνάντησή του με ήχους που κάποτε είχαν δαιμονοποιηθεί…
Χρήστος Μήνος
Επιλεγμένη δισκογραφία: Lying in Wait (1993), Symbols for the Blue Times (1994), Electric Scum (1996)
Floater
Λίγο νότια του Seattle, στο Portland του Oregon, σχηματίστηκαν το 1993 οι Floater που είναι αδιαλείπτως ενεργοί μέχρι σήμερα. Οι δύο βασικοί λόγοι για τους οποίους συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το αφιέρωμα είναι βέβαια τα δύο πρώτα (και καλύτερα) albums τους. Το ντεμπούτο τους, Sink (1993), είναι βουτηγμένο στο grunge, έχοντας παραπομπές τόσο στους Soundgarden και Alice In Chains, όσο και σε εκφραστές της ίδιας μουσικής τομής που επιχείρησαν οι Floater (π.χ. Depressive Age). Το άκρως μινόρε groove της μπάντας σε συνδυασμό με τα κοφτά riffs και την επιθετική διάθεση προσομοιάζουν τη μουσική των Floater με αυτό που εισήγαγαν οι System of a Down επτά χρόνια αργότερα. Η προφητικότητά τους όμως δε σταματά εκεί. Στο άκρως μυστηριακό Glyph (1995) η άρρωστη grunge θελκτικότητα συμπλέει με αιθέρια ψυχεδελική μελωδικότητα, απρόβλεπτες prog δομές και ρυμθικές μεταπτώσεις που σε πολλά σημεία παραπέμπουν στους κατοπινούς Tool.
Οι Floater ποτέ δεν κατάφεραν να αποκτήσουν την αναγνώριση που αναμφισβήτητα άξιζε η μοναδικότητα της μουσικής τους. Όσοι (λίγοι) δέθηκαν με τη μουσική τους θα εξακολουθούν να απορούν πώς ήταν δυνατόν να είναι μόνο τρία άτομα (Robert Wynia – μπάσο, φωνητικά, πλήκτρα, David Amador – κιθάρα, Peter Cornett – ντραμς, κιθάρα, φωνητικά) και να θεωρούν το Glyph ως ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά των 90s.
Δημήτρης Καλτσάς
Επιλεγμένη δισκογραφία: Sink (1994), Glyph (1995)
Cherub
Η πιο περίεργη και πιθανότατα η λιγότερο γνωστή περίπτωση σχήματος εδώ είναι οι Cherub, που υπήρξαν οι μοναδικοί γνήσιοι αντιπρόσωποι του συγκεκριμένου ήχου στην μεταλοκρατούμενη Γερμανία των 90s. Σχηματίστηκαν το 1994 και τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους από την Massacre Records, που έμελε να είναι και το κύκνειο άσμα για το σχήμα, ενώ μετά από αυτό τα ίχνη τους χάθηκαν και παραμένουν μέχρι σήμερα ένα μυστηριώδες συγκρότημα. Για την ακρίβεια, ένα συγκρότημα που τόλμησε να μην ακολουθήσει το ισχυρό ρεύμα του progressive metal τη εποχής, αλλά επέλεξε έναν πολύ πρωτότυπο μονοπάτι. Το Sarc Art (1994) είναι περισσότερο grunge παρά metal, ενώ το progressive στοιχείο δεν προκύπτει τόσο εκτελεστικά, όσο δομικά. Τα διπλά φωνητικά παραπέμπουν (μοιραία) στους Alice In Chains, ενώ η βαρύτητα της κιθάρας προσδίδει την απαραίτητη εκρηκτικότητα στις συνθέσεις τους. Ο μοναδικός τους δίσκος είναι εντυπωσιακά ομοιογενής, χωλαίνοντας ωστόσο στην επίπεδη και ξερή παραγωγή, τα αδύναμα φωνητικά και τις συνθετικές αδυναμίες. Παρόλα αυτά, οι Cherub αποτελούν μέχρι σήμερα μία μοναδική περίπτωση στο γερμανικό prog metal, προτάσοντας το rock στο metal σε κομμάτια όπως τα Bestial Inner Being και Resignation Maintain? που θα ακούγονται πάντα ως αισθητικά επιτεύγματα μιας μπάντας που δεν πρόλαβε ποτέ να ωριμάσει.
Δημήτρης Καλτσάς
Δισκογραφία: Sarc Art (1994)
Kyyria
Πίσω στα μέσα των 90s, παράλληλα με την μετάλλαξη του metal, η νεολαία ζούσε το δικό της «trainspotting». Grunge, techno και ναρκωτικά καθόρισαν τον ήχο της εποχής και επηρέασαν τους πάντες. Ακόμα και στην αφιλόξενη (για τα έτερα παρακλάδια του rock πλην metal) Φινλανδία, η ξεχασμένη περιπτωσάρα των Φινλανδών Kyyria πλέον αναφέρεται ως η πρώην μπάντα των Santeri Kallio, Niclas Etelävuori (keyboards, μπάσο αντίστοιχα στους Amorphis) και Mika Karppinen (drums στους HΙΜ). Παρά την προσωπική επιτυχία και καριέρα, προσωπικά εκτιμώ ότι κανείς εκ των συμμετεχόντων δεν περιλήφθηκε στα credits δίσκου καλύτερου από το Blessed Ravings (1994) μέχρι σήμερα. Με τα πλήκτρα να διαφοροποιούν εκστατικά τον ήχο που υιοθετούν στις κιθάρες και τα φωνητικά (μια περίεργη μίξη Queensrÿche, Alice in Chains, Faith No More), οι Kyyria μπορεί να μην ασχολήθηκαν σχολαστικά με καίριες λεπτομέρειες που επηρεάζουν την εμπορική επιτυχία μιας κυκλοφορίας (μέτρια παραγωγή, άσχημο εξώφυλλο), όμως καλλιτεχνικά δημιούργησαν ένα αλλόκοτο δημιούργημα για την εποχή του. Φευγάτα φωνητικά, ρυθμικές, σχεδόν χορευτικές αλληλουχίες κολλητά με funk περάσματα, αδιαμφισβήτητη τεχνική στο rhythm section και κυρίως η ακαθόριστη δομή του ως σύνολο, χαρακτηρίζουν έντονα ένα ακόμα ξεχασμένο μνημείο των 90s. Παρά το καταπληκτικό ντεμπούτο τους, η μπάντα έδειξε τρομερή αδυναμία στα χαπάκια ecstasy και μοιραία πριν καν κλείσει η δεκαετία, κατέληξε.
Αλέξανδρος Τοπιντζής
Δισκογραφία: Blessed Ravings (1994), Alien (1997), Inner Wellness (1998)
Haji’s Kitchen
Μπορεί το Lewisville να πέφτει αρκετά μακριά από το Seattle, αλλά οι Τεξανοί Haji’s Kitchen αποτέλεσαν μία ξεχωριστή περίπτωση prog metal μπάντας, όχι μόνο για τον τόπο καταγωγής τους, αλλά και γενικότερα. Σχηματίστηκαν το 1992 και το ομώνυμο ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά από τη θρυλική Shrapnel Records. Οι grunge επιρροές ξεκινούν από το εξώφυλλο και επιβεβαιώνονται στα βρώμικα κιθαριστικά παιξίματα, τις «άρρωστες» φωνητικές μελωδίες και τη φωνή του Eddie Ellis που παραπέμπει κυρίως στον Staley (και λιγότερο στον συντοπίτη τους Anselmo). Οι δέκα άψογες συνθέσεις αποτελούν μία απολαυστική μίξη grunge και groove metal (Pantera κοπής) σε prog metal πλαίσια εκτελεστικής τελειότητας, με riffs, solos (οι Head και Stine είναι εκπληκτικό κιθαριστικό δίδυμο), εκρηκτικό rhythm section και μελωδίες που προκαλούν εντύπωση σε οποιονδήποτε τους αγνοούσε μέχρι πρότινος. Η μη αναγνώριση τους οδήγησε σε απραξία, πριν την επανεμφάνιση μερικών μελών με τους αγαπημένους Eniac Requiem (Space Eternal Void, 1998), ενώ το 2001 επέστρεψαν με το καλό αλλά υποδεέστερο Sucker Punch (2001) και το 2012 με όλα τα παλιά μέλη συν τον Daniel Tomkins (φωνητικά, TesseracT) στο ακόμα πιο τεχνικό και ελπιδοφόρο Twenty Twelve.
Η μαγεία του ντεμπούτου των Haji’s Kitchen δεν φθείρεται από τον χρόνο και αποτελεί μια άμεση απόδειξη πως συχνά τα prog διαμάντια βρίσκονται θαμμένα βαθιά, ανεξάρτητα εποχής.
Δημήτρης Καλτσάς
Επιλεγμένη δισκογραφία: Haji’s Kitchen (1995), Sucker Punch (2001)
Mindfeed
Οι Mindfeed ήταν ένα συγκρότημα από τη Αγγλία που δημιουργήθηκαν από τον τραγουδιστή Glynn Morgan (Threshold) το 1996. Το ντεμπούτο τους Perfect Life Perfect Life κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά. Ο δίσκος βρίθει από εκπληκτικά riffs και σε κάθε τραγούδι η φωνή του Morgan είναι το σημείο αναφοράς. Το αγαπημένο μου κομμάτι από αυτό το album είναι το Mother με τις εξαιρετικές του κιθαριστικές αρμονίες, την σκοτεινή του ατμόσφαιρα και στίχους επηρεασμένους από τους Alice in Chains. Ακόμα και ο Morgan ακούγεται σαν τον Staley σε σημεία. Μόλις έντεκα μήνες αργότερα κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους δίσκο, το βαρύτερο και ακόμα πιο σκοτεινό Ten Miles High που είναι ακόμα καλύτερο από το ντεμπούτο τους. Το μουσικό επίπεδο εδώ είναι άλλης κλάσης, η φωνή του Morgan είναι στα καλύτερά της και συνολικά το αποτέλεσμα ακούγεται πιο ώριμο, ενώ οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι και με σημαντικά νοήματα. Μετά από μια σύντομη περιοδεία με τους Skyclad και τους Symphony X άρχισαν να δουλεύουν πάνω στον τρίτο τους δίσκο αλλά διέλυσαν εν μέσω της διαδικασίας. Οι Mindfeed δεν έγιναν ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλείς στους metal κύκλους αλλά παραμένουν από τους πρώτους που συνδύασαν το prog metal με το grunge, στρώνοντας το δρόμο για πολλούς άλλους.
Goran Petrić
Δισκογραφία: Perfect Life? (1997), Ten Miles High (1998)
Engine
Ουδέποτε οι Engine απασχόλησαν σοβαρά το ευρύ metal και εναλλακτικό κοινό. Παρόλα αυτά, οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν δεν άφησαν παντελώς αδιάφορους τους υποστηρικτές, κυρίως των Fates Warning. Τα Engine (1999) και Superholic (2002) ασπάστηκαν τόσο οι φίλα διακείμενοι στον προοδευτικό ήχο ακροατές όσο και ακροατές με κατεξοχήν straightforward ακούσματα. Το περιεχόμενο αποτελεί προϊόν ανάμειξης ενός γκρουβάτου grungy nu metal αμαλγάματος ριζικά διαφορετικού απ’ ό,τι οι Fates Warning ή οι Agent Steel του κιθαρίστα Bernie Versailles προσέφεραν με τις μπάντες τους. Να σημειωθεί ότι ο σημαίνων μπασίστας των Armored Saint / Fates Warning Joey Vera αλλά και ο Pete Parada, drummer με punk rock παρελθόν, παράσχουν το απαραίτητο στακάτο / groovy παίξιμο υποστηρίζοντας τα μάλα τα κοφτά riffs του Versailles. Μεταξύ των δύο δίσκων υφίσταται μία κοινότητα ύφους και είδους, μόνο που ποιοτικά το ντεμπούτο ομότιτλο θεωρείται ελαφρώς έως και αρκετά πιο αδύναμο από το πολύ καλό Superholic. H μπάντα διαχειρίζεται με χαλαρότητα την progressive αύρα των Alder / Vera, παρέχοντας κυρίαρχο ρόλο στα κοφτά riffs του Versailles τα οποία παραπέμπουν στις εναλλακτικές αλλά και μοντέρνες metal εκφάνσεις της τότε περιόδου. Έτσι, η μπάντα αναδεικνύει έναν εύληπτο συνθετικό οίστρο υπό τη σκιά του grunge / alternative metal, το οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν νοσταλγήθηκε και ιδιαίτερα.
Θωμάς Σαρακίντσης
Δισκογραφία: Engine (1999), Superholic (2002)
Κάντε το πρώτο σχόλιο