Από τον Γιάννη Ζαβραδινό
Ήταν λίγο μετά τις εννιά η ώρα, όταν άνοιξαν οι πόρτες του Crow Club για να υποδεχτούν παλιούς γνώριμους και νέους φίλους που σαν μια παρέα θα γιορτάζαμε την επί σκηνής επιστροφή των Verbal Delirium στην Αθήνα. H ατμόσφαιρα ζεσταινόταν σταδιακά όσο περνούσε η ώρα όσο και η προσμονή και αυτό γιατί το κοινό έχει πλέον ως δεδομένο την εξαιρετική απόδοση του εκάστοτε setlist, την παρουσία και αλληλεπίδραση με τον κόσμο που υπάρχει εδώ και χρόνια. Αυτό είναι το αποτέλεσμα χρόνων σκληρής δουλειάς ,συνέπειας και αφοσίωσης. Αμοιβή τους, η αγάπη και η ενέργεια που λαμβάνουν σε κάθε τους εμφάνιση. Η αναγνώριση τους (εντός κι εκτός συνόρων) ήταν θέμα χρόνου κάτι που σίγουρα δίνει δύναμη και κίνητρο για περαιτέρω συνέχεια.
Μαζί τους θα απολαμβάναμε τον Nικήτα Κίσσονα (Methexis) που αποτελεί σημαντικό μέρος της ιστορίας της μπάντας κι αυτό φυσικά λειτουργεί αμφίδρομα μιας και η προσθήκη του σε κάθε ζωντανή εμφάνισή των Verbal έχει αποδειχτεί καλλιτεχνικά πετυχημένη (αν όχι απαραίτητη). Το αυτόνομο πνεύμα και όραμα του μας έχει χαρίσει υπέροχα μουσικά ταξίδια γεμάτα εσωτερικότητα και συναισθηματική πλήρωση. Ανέβηκε πρώτος στην σκηνή με μια κιθάρα για να μας χαρίσει μέσα σ΄ένα όμορφο και ευλαβικό κλίμα μια ακουστική εκδοχή κομματιών από τις δυο υπέροχες δουλειές του The Fall of Bliss και Suiciety. Ξεκίνησε με τα Track the Saviours και Lines on a Bust από το πρώτο για να καταλήξει στα Remember, Fear’s a Relic και το συγκινητικό The Relic. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε το πώς προσάρμοσε τόσο πλούσιες ενορχηστρώσεις (των αυθεντικών εκτελέσεων) σε εξίσου πλούσια chord progressions, άλλο ένα δείγμα του ταλέντου και της συνθετικής του ευελιξίας.Τέλος πριν αποχωρήσει και ευχαριστήσει το κοινό που, ερμήνευσε το erased σε μια άκρως ενδιαφέρουσα διασκευή του θέλοντας έτσι να τιμήσει την θητεία του στους Verbal Delirium.
Έπειτα από μια δεκάλεπτη διακοπή και με θερμό χειροκρότημα ο Jargon και η παρέα του (χωρίς τον Νικόλα Νικολόπουλο αυτή τη φορά) έλαβαν θέσεις και με τα τύμπανα του Βασίλη Αρμάου άνοιξαν το set τους με μια δυναμική εκτέλεση του 10.000 Roses, έτσι όπως δεν την έχουμε ακούσει ποτέ! Η αλήθεια είναι πως η ακουστική του χώρου προσφέρεται για πιο heavy καταστάσεις και αυτό το εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο χωρίς να αλλοιώσει την prog αισθητική τους. Η άψογη συνεργασία μεταξύ μπάντας και του ηχολήπτη βγήκε στο άψογο ηχητικό αποτέλεσμα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Το δίωρο setlist μέσα από μια λογική διαδοχή συμπεριέλαβε κομμάτια από τους τρεις δίσκους που εξ αρχής αγαπήθηκαν και αυτό φάνηκε στην ετοιμότητα του κοινού που γνώριζε και καλωσόριζε την κάθε στιγμή. Τα So Close, The Scene Remains και Lullaby ήρθαν να εντείνουν τον παλμό και την συγκίνηση σε αναμονή του λατρεμένου Losing Game και αυτή ήταν ίσως η κορύφωση της βραδιάς. Κάπου εδώ νομίζω πως χρήζει επισήμανσης η διαμόρφωση της τωρινής σύνθεσης που δείχνει να σταθεροποιείται κάτι πλέον βγαίνει στο σφιχτοδεμένο και ομοιογενές παίξιμο τους. Ο Γιώργος Κυριακίδης στην κιθάρα υπεύθυνος για τον σκληρό χαρακτήρα του γκρουπ ενισχύει όταν χρειάζεται με ουσία και τεχνική στα καίρια solos του. Ο νεοφερμένος Στράτος Μοριανός στο πιάνο έδινε την εντύπωση πως παίζει χρόνια στους Verbal με την χαμηλών τόνων άνεση του να χτίζει τις βάσεις με μελωδικά πατήματα με ζήλο και αφοσίωση. Η ρυθμική βάση αποτελούμενη από τους Γιώργο Παγίδα (μπάσο) και Βασίλη Αρμάο (ντραμς) σε τρομερή ταύτιση στους χρόνους, στις παύσεις, τις “χρωματιστές” μπασογραμμές, ένα ομολογουμένως συμπαγές ντουέτο. Ο Γιάννης “Jargon” Kοσμίδης με την χαρακτηριστική θεατρικότητα του στην ερμηνεία, εμφατικός στην εσωτερικότητα και τον ρομαντισμό των στίχων του, ήταν εκπληκτικός δε και στον χειρισμό των πλήκτρων.
Το Children of Water ως teaser trailer της μελλοντικής τους πιο λυρικής κατεύθυνσης και μουσικής τους ωρίμανσης αφού είχαν προηγηθεί τα Misleading Path και Close to You, από το Imprisoned Words of Fear με ασίγαστο πάθος. Η γιορτή συνεχίστηκε με το παλιό και αγαπημένο Disintegration, ενώ τα Decayed Reflection, Fear (αμφότερα από τα πιο πολύπλοκα τραγούδια στο ρεπερτόριό τους) άφησαν άναυδο το κοινό με την καλοπροβαρισμένη και συναισθηματικά άρτια παρουσίασή τους. Το Dancing Generation που έχει παγιωθεί ως standard στις ζωντανές τους εμφανίσεις είχε την τιμητική του με τον Jargon να ψιθυρίζει το κλασσικό “dance now… you fools”. To set έκλεισε με το δυνατό Images From a Grey World που αγγίζει επικίνδυνα τα όρια του prog metal, ιδανικός επίλογος σε μια ιδανική βραδιά με τους Verbal Delirium.
H αποθέωση ήταν αναπόφευκτη από ένα κοινό που μάλλον… ήθελε κι άλλο. Η μπάντα ανταπόδωσε με θερμές ευχαριστίες, φωτογραφίες έλαβαν χώρο κι όταν τελικά κατέβηκαν από την σκηνή μουσικοί και μουσικόφιλοι έγιναν μια αγκαλιά. Ελπίζουμε με την πρώτη ευκαιρία να ξαναδούμε τους Verbal Delirium να μας συντροφεύσουν με τραγούδια βγαλμένα από From the Small Hours of Weakness…
Setlist: 10,000 Roses, So Close, The Scene Remains, Lullaby, Losing Game, Misleading Path, Close To You, Sudden Winter, Children of Water, Disintegration, Decayed Reflection, Fear, Dancing Generation, Images (encore) |
Φωτογραφίες: Πάνος Μοσχογιαννάκης (Rule Of Thirds Photography)
Κάντε το πρώτο σχόλιο