Spiralmaze – Dunes of Dorlmeus

Intro: Dimitris Kaltsas

This year’s release of Dunes of Dorlmeus by the Cretan Spiralmaze reminded us how quickly four whole years have passed since the release of the band’s debut album Back To The Center, an album that had impressed us very much (our reviews here).

However, the truth is that while listening to their second album it feels like time hasn’t changed much (or anything) in the band’s character and its musical oreintation. And that is great news.

[bandcamp width=100% height=120 album=1696246940 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The astral trips continue

In their second album, Spiralmaze continue where they had left off with their first album. Their love for space / psych / prog music leads them to a defined sound spectrum, which they know ABSOLUTELY. And it’s precisely this word that distinguishes Spiralmaze from the rest of the bands we hear from time which also play similar music. The Cretans are excellent composers and musicians and fully own the secrets of the ‘astral trip’, which is not only decorated with the familiar keys, but mainly build it ABSOLUTELY (this word again) magnificently.

Thus, in Dunes of Dorlmeus of course you will hear the harvest of Ozric Tentacles, though executed and structured in such a way that not only does it not bother, but rather excites. With the almost perfect production as a given, here we do not deal with another Ozric clone, but with the ABSOLUTE evolution of this particular sound. The exceptional variety of synths (for example listen to the last song titled Jimmy the Dog), the guitar ingenuity, and especially the way the melodies maneuver through each track, prove that these are not mere jams, but for thoroughly worked compositions.

Beyond the trippy, space atmosphere that is diffused throughout the material, you’ll discover grooves (FTFO), a lot of synthwave (Laccadive), ska passages (Dunes of Dorlmeus) as well as imaginative and well-developed prog rock (Third Zone). The success of Spiralmaze in their second album is due to the fact that, even though we more or less know what we will hear, they constantly surprise us. And this constant addition of different elements (e.g. a bass solo or jazz drumming loops) is done without spoiling the flow of the tracks. That’s because those who like doing these “trips” give extraordinary importance to smooth flow, a balance of dynamic and quiet parts. Hence, the lack of turbulence on familiar paths will certainly reward you with an unforgettable journey to the world of Dunes of Dorlmeus

.

8 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Η κυκλοφορία του φετινού Dunes of Dorlmeus από τους Χανιώτες Spiralmaze μας υπενθύμισε πόσο γρήγορα πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους Back To The Center που μας είχε εκπλήξει όλους θετικά (οι κριτικές μας εδώ).

Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι ακούγοντας το δεύτερο album τους η πάροδος του χρόνου φαίνεται πως δεν άλλαξε πολλά (ή έστω το παραμικρό) στον χαρακτήρα της μπάντας και τον μουσικό της προσανατολισμό. Και αυτό είναι απόλυτα ευτυχές νέο.

[bandcamp width=100% height=120 album=1696246940 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Τα αστρικά ταξίδια συνεχίζονται

Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Spiralmaze συνεχίζουν να κάνουν ότι και στο πρώτο τους album. Η αγάπη τους για την space / psych / prog μουσική τους οδηγεί σε ένα καθορισμένο ηχητικό φάσμα, το οποίο και γνωρίζουν ΑΠΟΛΥΤΑ. Και ακριβώς σε αυτή την λέξη διακρίνονται οι διαφορές από τα υπόλοιπα group που ακούμε κατά καιρούς να κινούνται σε αυτό το στυλ. Οι Χανιώτες είναι εξαιρετικοί συνθέτες και μουσικοί και κατέχουν πλήρως τα μυστικά του astral trip, το οποίο δεν ντύνουν μόνο με τα γνωστά πλήκτρα, αλλά κυρίως το χτίζουν με ΑΠΟΛΥΤΑ (πάλι αυτή η λέξη) μελετημένο τρόπο.

Έτσι, στο Dunes of Dorlmeus και βέβαια θα ακούσεις την σοδειά των Ozric Tentacles, όμως εκτελεσμένη και δομημένη με τέτοιο τρόπο που όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά ενθουσιάζει. Με δεδομένη ελέω τεχνολογίας την σχεδόν τέλεια παραγωγή, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια αντιγραφή, αλλά για την ΑΠΟΛΥΤΗ εξέλιξη του συγκεκριμένου ήχου. Η εξαιρετική ποικιλία των synths (άκουσε για παράδειγμα την σύνθεση που κλείνει τον δίσκο και τιτλοφορείται ως Jimmy the Dog), η ευρηματικότητα στις κιθάρες και κυρίως ο τρόπος που (εξ)ελίσσονται οι μελωδίες μέσα σε κάθε ένα από τα κομμάτια, αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για πρόχειρα jams, αλλά για καλοδουλεμένες συνθέσεις.

Πέρα από την τριπαρισμένη, space ατμόσφαιρα που υπάρχει διάχυτη σε ολόκληρο το υλικό και γκρούβες θα ανακαλύψετε (FTFO) και μπόλικο synthwave (Laccadive) και ska περάσματα (Dunes of Dorlmeus) αλλά και ευφάνταστο και καλοεκτελεσμένο prog rock (Third Zone). Η επιτυχία των Spiralmaze και στο δεύτερο άλμπουμ τους οφείλεται στο γεγονός ότι ενώ γνωρίζουμε τι περίπου θα ακούσουμε, καταφέρνουν συνεχώς να ετοιμάζουν μια μικρή έκπληξη. Και αυτή η συνεχής προσθήκη διαφορετικών στοιχείων (από ένα σόλο σε μπάσο, μέχρι λούπες από jazz drumming) να γίνεται χωρίς να χαλάει η ροή των κομματιών. Κι αυτό, γιατί όσοι καταφεύγουν σε αυτά τα «ταξίδια» δίνουν εξαιρετική σημασία στο να υπάρχει μια ομαλή ροή, μία ισορροπία δυναμικών και ήρεμων μερών. Άρα η έλλειψη αναταράξεων σε γνωστά μονοπάτια, είναι σίγουρο ότι θα σας ανταμείψει με μια αξέχαστη διαδρομή στον κόσμο των Dunes of Dorlmeus.

8 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής