Seven Impale – Contrapasso

Intro: Dimitris Kaltsas
14 / 10 / 2016

Seven Impale belong to that category of bands that you love to love. That is because they combine the enthusiasm of youth with the creative passion for progressive rock, without being attached to any of their influences and without any compromise to achieve any kind of success. Two years ago they amazed us with City of The Sun and the album climbed too high in our annual chart for 2014.

As expected, Contrapasso picks the interest of more listeners, though the band does not seem to have any intention to make it easy for the audience. Behind this beautiful cover art, analyzing the music of Seven Impale is a hard and yet unexpectedly enjoyable task.

[bandcamp width=650 height=120 album=4020906852 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

From light to darkness…

…and from the “sunny” second album City of the Sun to the dark and unearthly Contrapasso. From the cover artwork to the song titles and the vocals, the atmosphere is way gloomier in the new work of the exquisite Seven Impale. The Norwegians keep stirring our imagination in their new album as well, since they experiment in new paths that include gothic and electronica influences to heavy progressive and fusion. Vocals are distributed among more band members and constitute one of the changes in style, matching the darker and heavier compositions.

Extreme experimental elements (see e.g. Arcturus, Leprous, Dead Can Dance!) meet the sounds of Frank Zappa and Jaga Jazzist in a production that sounds definitely rawer and murkier from that in City of the Sun. The duration of the tracks remains long but the “dead bands” in the music (and the duration of the album) have increased and this does not necessarily help the flow of the album, even if it contributes to the obscurity that builds the character of Contrapasso.

The sax plays a protagonist role, either adding (in some places only) melodies or as a second main instrument along the guitars, which range in this record between heavy prog and heavy eclectic, as if you listened to Van Der Graaf Generator in full distortion.

The first half of the album along with Serpenstone constitute the stronger parts of Contrapasso that exhibits no coherent structure which might confuse, maybe tire or elsewhere excite the listener. “I’ve reached the final conclusion. The epitome of confusion.” And nevertheless, it is this confusion that is so attractive from a group that, it appears to me, will not cease to surprise us!

7 / 10

Thanos Patsos

2^nd opinion 

The thing I love about Seven Impale is that their music doesn’t bear any residues. They do not consider themselves bound to follow basic rules and influences, and this attitude rewards them (artistically). Their second album complements or better deepens the perspective of the Norse for progressive music and give us one of the best releases this year. With key differences the variety of rhythms, melodies and primarily style in comparison to City of The Sun, Seven Impale most worthily represent all uncategorized bands of their era. The network of their influences includes the Norwegian “avant-garde” metal scene (Arcturus, Ulver, Vulture Industries), ska and ambient / electronics, and thus Contrapasso is difficult to digest. And if there wasn’t some riff repetition (e.g. in Serpenstone) it would be even more difficult. Exactly as we like it.

8.5 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
14 / 10 / 2016

Οι Seven Impale ανήκουν στις περιπτώσεις συγκροτημάτων που αγαπά να αγαπά κανείς. Κι αυτό, γιατί συνδυάζουν τον νεανικό ενθουσιασμό με το δημιουργικό πάθος για progressive rock, χωρίς «ευκολίες» μέσω επιρροών και χωρίς κανένα συμβιβασμό για την επίτευξη της όποιας επιτυχίας. Στο “City Of The Sun” (κλικ) πρόπερσι εξέπληξαν ακόμα και τους πιο αισιόδοξους και το album σκαρφάλωσε πάρα πολύ ψηλά στο ετήσιο chart μας για το 2014.

Το “Contrapasso” συγκεντρώνει, απόλυτα λογικά, το ενδιαφέρον πολλών πια, αν και η μπάντα δε φαίνεται να έχει καμία διάθεση να μας κάνει τη ζωή εύκολη. Στον δύσβατο δρόμο πίσω από αυτό το υπέροχο εξώφυλλο, η ανάλυση της «δύσβατης» μουσικής των Seven Impale είναι ένα έργο πάντα απρόσμενα απολαυστικό.

[bandcamp width=650 height=120 album=4020906852 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Από το φως στο σκοτάδι…

…και από το αισιόδοξο δεύτερο άλμπουμ “City of the Sun” στο σκοτεινό και «απόκοσμο» “Contrapasso”. Από το εξώφυλλο μέχρι τους τίτλους των τραγουδιών και τα φωνητικά, η ατμόσφαιρα είναι σαφώς πιο ομιχλώδης στο καινούριο πόνημα των εξαιρετικών Seven Impale. Οι Νορβηγοί δε σταματούν να μας κινούν την περιέργεια και στην καινούρια τους δουλειά αφού πειραματίζονται σε καινούρια μονοπάτια που περιέχουν από gothic και electronica επιρροές μέχρι heavy prog και heavy fusion. Τα φωνητικά μοιράζονται σε περισσότερα μέλη του συγκροτήματος και αποτελούν μία από τις αλλαγές στο ύφος, ταιριάζοντας στις σκοτεινότερες και βαρύτερες συνθέσεις.

Ακραία πειραματικά στοιχεία (βλ. Arcturus, Leprous, Dead Can Dance!) παντρεύονται με τους ήχους των Frank Zappa και Jaga Jazzist με μία παραγωγή που είναι σαφώς πιο ακατέργαστη από αυτή του “City of The Sun”. Η διάρκεια των κομματιών παραμένει μεγάλη αλλά τα «νεκρά σημεία» (και η διάρκεια του άλμπουμ) έχουν αυξηθεί και αυτό δε βοηθάει τη ροή του δίσκου, παρ’ ότι προσδίδει την επιπλέον δόση ζοφερότητας που χτίζει τον χαρακτήρα του “Contrapasso”.

Το σαξόφωνο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, είτε προσδίδοντας (σε περιορισμένα μέρη) μελωδία είτε σαν δεύτερο κύριο όργανο μαζί με τις κιθάρες οι οποίες κινούνται σε αυτόν το δίσκο στα όρια του heavy prog / heavy εκλεκτικού prog, ως Van Der Graaf Generator σε αυξημένη παραμόρφωση.

Το πρώτο μισό του άλμπουμ μαζί με το “Serpenstone” αποτελούν τα δυνατότερα μέρη του “Contrapasso” που δε δείχνει κάποια συνέχεια με δομή που ίσως μπερδεύει, αλλού κουράζει και αλλού εξιτάρει. “I’ve reached the final conclusion. The epitome of confusion.” Και παρόλα αυτά, η «σύγχυση» αυτή είναι τόσο ελκυστική από ένα γκρουπ που, μου φαίνεται, δε θα σταματήσει να μας εκπλήσσει!

7 / 10

Θάνος Πάτσος

2^η γνώμη 

Αυτό που λατρεύω σε groups σαν τους Seven Impale είναι ότι δεν κουβαλάνε κατάλοιπα. Δεν θεωρούν τους εαυτούς τους υποχρεωμένους να ακολουθήσουν επιρροές και βασικούς κανόνες, με αυτή την στάση τους να τους επιβραβεύει (καλλιτεχνικά). Το δεύτερο album τους έρχεται να συμπληρώσει ή καλύτερα να εμβαθύνει την οπτική των Νορβηγών για την προοδευτική μουσική και να μας προσφέρει μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες. Με καίριες διαφοροποιήσεις στην ποικιλία ρυθμών, μελωδιών και κυρίως στυλ σε σχέση με το “City of The Sun”, οι Seven Impale πλέον εκπροσωπούν επάξια τα ανένταχτα σε κατηγορίες συγκροτήματα της εποχής τους. Με το πλέγμα των επιρροών να περιλαμβάνει πλέον την Νορβηγική “avant-garde” metal σκηνή (Arcturus, Ulver, Vulture Industries), το ska και την ambient/ηλεκτρονική, το “Contrapasso” είναι δυσκολο άκουσμα. Και αν δεν υπήρχαν κάποιες άσκοπες επαναλήψεις βασικών riffs (π.χ. στο “Serpenstone”) θα ήταν ακομα πιο δύσκολο. Δηλαδή ακριβώς έτσι όπως μας αρέσει.

8.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής