None Other, Methexis @ Cafe Santan, 21-04-2017

Από τον Δημήτρη Καλτσά

Το βράδυ της Παρασκευής που μας πέρασε ήταν πολύ ιδιαίτερο και όχι μόνο για τους συμμετέχοντες μουσικούς που το περίμεναν πώς και πώς. Η συνειδητοποίηση ότι θα παραστούμε και θα έχουμε την ανταπόκριση από live στην ιδιαίτερη πατρίδα μας ήταν αρκετό για να κάνει τη συγκεκριμένη συναυλία ξεχωριστή για όλη την παρέα του Progrocks.gr και τους υπόλοιπους επιστήθιους φίλους μας με τους οποίους μοιραστήκαμε την εμπειρία με περίσσεια χαρά. Το στοιχείο που επέτεινε την αρχική μας αισιοδοξία ήταν το γεγονός πως το θρυλικό Cafe Santan ήταν σχεδόν γεμάτο από νωρίς και η ανυπομονησία ήταν έκδηλη στα πρόσωπα των παρευρισκομένων.

Oι Methexis του Νικήτα Κίσσονα ανέβηκαν στη σκηνή και αφού καλωσόρισαν το ενθουσιώδες κοινό ξεκίνησαν γρήγορα με το πανέμορφο Eradicated Will από το ντεμπούτο της μπάντας, The Fall Of Bliss. Η αλλαγή από την τελευταία φορά που τους είχαμε δει ζωντανά σε εκείνο το αξέχαστο live με τους Agusa (κλικ) ήταν εμφανής. Μετά την αποχώρηση του Χάρη Μπότση η μπάντα είναι πλέον τριμελής και αυτό έκανε την εμφάνισή τους ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, ίσως λόγω αυτής ακριβώς της δυσκολίας. Από την αρχή έγινε φανερό πως το επιπλέον βάρος το έχει επωμιστεί ο Νικήτας, οποίος ήταν εξίσου κινητικός στα χέρια με την κιθάρα και στα πόδια με τα πετάλια, ενώ έχει αναλάβει βέβαια και το βάρος των φωνητικών.

Παρά τις όποιες αρχικές επιφυλάξεις το πείραμα αποδείχθηκε επιτυχημένο. Το δέσιμο των τριών είναι πλέον εμφανώς μεγαλύτερο και ο προσωπικός χαρακτήρας του καθενός αναδεικνύεται πολύ έξυπνα. Τα γεμίσματα του Θοδωρή Χριστοδούλου στα ντραμς ακούγονταν πιο πλούσια (όπως π.χ. στο Poetic Mirrors Wound Heroes που ακολούθησε), ενώ οι φράσεις του Μαμπρέ Κασαρτζιάν στο μπάσο χρωμάτιζαν υπέροχα τα κομμάτια, νομίζω πολύ πιο πλούσια απ’ ότι στις studio εκτελέσεις των κομματιών και γενικά όλο το set ξεχείλιζε από ενέργεια, ισορροπώντας ευφυώς μεταξύ ακρίβειας και πειραματισμού.

Οι λίγες φωνητικές αστάθειες εξαφανίστηκαν με τη βελτίωση του ήχου μετά το Sunlight και ειδικά μετά το δύσκολο «τεστ» στο μελωδικότατο Lines on a Βust η επιτυχία ήταν μονόδρομος για τους Methexis, αν και η setlist τους γινόταν εκθετικά πιο απαιτητική προς το τέλος. Αυτό που είχε εντυπωσιάσει από την αρχή παγιώθηκε στη συνέχεια: η υψηλή τεχνική της μπάντας είχε μαγέψει τους παρευρισκομένους που όντως δεν παρακολουθούσαν κάτι συνηθισμένο. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο «κουρεμένο» line-up των Methexis ο lead ρόλος του Kίσσονα είναι αυξημένος και αυτό ήταν εμφανές πως το απήλαυσαν όλοι εστιάζοντας στην ταστιέρα του και απολαμβάνοντας την πολυπλοκότητα και τις εναλλαγές.   

Το επικό και σκοτεινό heavy prog Track the Saviours ξεσήκωσε το κοινό, ενώ στο πιο groovy Remember, Fear’s a Relic φάνηκε πως το συγκεκριμένο αποτελεί υφολογικά ιδανικό πεδίο δράσης για την μπάντα, οδηγώντας με φυσικότητα στο αγαπημένο The Relic που γέμισε με μελωδίες το χώρο. Ίσως εκεί ένας πολύ απαιτητικός ακροατής των Methexis δικαιολογημένα να ζητούσε μια πιο πλούσια ενορχήστρωση, αλλά ακόμα κι αν το έκανε θα το ανακαλούσε αμέσως μετά…

Όπως ανακοίνωσε ο Νικήτας, το κλείσιμο της εμφάνισης του trio από την Αθήνα θα ήταν μια διασκευή στους King Crimson. Η ανακοίνωση προκάλεσε ενθουσιασμό που αποδείχθηκε χλιαρός σε σχέση με το αποθεωτικό χειροκρότημα όταν ολοκληρώθηκε η -πραγματικά και όχι κατ’ ευφημισμόν- διασκευή του δεύτερου μέρους του Larks’ Tongues in Aspic. Ήταν πολύ περισσότερο από ένα ιδανικό κλείσιμο. Σε εντυπωσιακά καλές ηχητικές συνθήκες αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν έξοχο ως εκτέλεση, άποψη και ενέργεια. Αφού γελάσαμε για την (δικαιολογημένη πλέον) ομοιότητα του Μαμπρέ με τον Tony Levin, αποχαιρετήσαμε τους Methexis λίγο πριν οι ντόπιοι None Other μας προσφέρουν κάτι διαφορετικό και εξίσου ενδιαφέρον.                   

Μετά τις καθόλου τυπικές φιλοφρονήσεις για ό,τι προηγήθηκε από τον πάντα χαμογελαστό Σπύρο Χαρμάνη, τα φώτα χαμήλωσαν αρκετά και δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο τη λήψη φωτογραφιών (καθότι δυστυχώς δεν έγινε σχετική ενδοσυνεννόηση για την παρουσία φωτογράφου μας) με αποτέλεσμα οι εικόνες να έχουν αναπόφευκτα μια “underground” αισθητική. Το βολιώτικο trio των None Other έκανε δυναμικότατο μπάσιμο με το I, Replicator, επιτυγχάνοντας αυτό που, όπως φάνηκε στη συνέχεια, ήταν και η αρχική τους πρόθεση: να συνεπάρουν το κοινό με το εκρηξιγενές alt-prog τους που επί σκηνής ακουγόταν πολύ πιο ευθύ και άμεσο. Το Bearer συνέχισε στην ίδια κατεύθυνση και ανεξάρτητα της εντοπιότητας των μελών, οι παρευρισκόμενοι δικαιολογημένα ενθουσιάστηκαν.

Τα αφηγηματικά ακουστικά σημεία του Than The Common Plague είχαν αντικατασταθεί από ηλεκτρικές εκρήξεις, ο Λάμπρος Ζαφειρόπουλος χτυπούσε ανηλεώς τα τύμπανα, ο Γιάννης Μπαλτής έπαιζε μανιασμένα όντας αεικίνητος στη σκηνή, ενώ ο ιθύνων νους της μπάντας είχε επενδύσει φανερά στην αυξημένη ένταση της φωνής του. Αυτό το τελευταίο ήταν και το απόλυτο highlight στην εμφάνιση της μπάντας. Εκτός των πολύ ωραίων κομματιών και της αστείρευτης ενέργειας, αυτό που αναπόφευκτα εντυπωσίασε άπαντες ήταν η ερμηνευτική και εκτελεστική φωνητική δεινότητα του Χαρμάνη που ρίσκαρε φανερά και δεν εκτέθηκε πουθενά συνδυάζοντας χρώμα και έκταση που έκαναν τα κεφάλια όλων να γυρίζουν προς το μέρος του σε κάθε ρεφραίν.

Ο ήχος ήταν σύμμαχος των None Other, καθώς παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα και ήταν πιθανότατα κατά τι καλύτερος από εκείνο των Methexis. Η σφήνα του Exit Music των Radiohead ήταν μια όμορφη έκπληξη, όπως και η εκτέλεση τριών κομματιών από το ντεμπούτο του Σπύρου (Closure, Just Another Story, Sober Sun), κάτι το οποίο μας θύμισε πόσο ωραίο album ήταν το Just Another Story αλλά και πόσο αναδεικνύεται ηχητικά από το τωρινό σχήμα των None Other. Η εκτέλεση του Torpor Serving ήταν αξιοθαύμαστη και οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν με τη διασκευή στο αγαπημένο We’re Going Wrong των Cream.

Αυτό που φάνηκε από την εμφάνιση των None Other ήταν πως επέλεξαν έναν πιο άμεσο, πιο ηλεκτρικό και πιο εναλλακτικό τρόπο έκφρασης που χωρίς καμία αμφιβολία τους ταιριάζει απόλυτα. Το βράδυ της Παρασκευής φάνηκε πόσο επηρεασμένος και εμπνευσμένος είναι ο Σπύρος από τα ψυχεδελικά και rhythm ‘n’ blues βρετανικά 60s και alternative 90s (Radiohead και Muse) αλλά και πόσο υπέροχα ακούγονται αυτά μαζί ως συστατικά τραγουδιών ενός singer-songwriter που είναι prog από εσωτερική ανάγκη. Νομίζω πως -πέρα της φωνητικής ερμηνείας- το touch του στην κιθάρα είναι ο συνδετικός κρίκος όλων. Μετά το Sober Sun και τον αποχαιρετισμό των None Other στον κόσμο που τους είχε αγκαλιάσει με το θερμό του χειροκρότημα, είχε μείνει μια γεύση που κανείς από όσους βρίσκονταν στο Cafe Santan δε νομίζω πως περίμενε να είναι τόσο γλυκιά.

Η πρώτη σκέψη λίγο πριν φύγουμε από τον χώρο ήταν ότι βιώσαμε κάτι σπάνιο και αυτό δεν σχετίζεται μόνο με το αδιαμφισβήτητο επίπεδο των δύο συγκροτημάτων, αλλά και με τα δομικά τους χαρακτηριστικά. Απολαύσαμε δύο power trio κιθάρας/φωνής, μπάσου και ντραμς αρκετά διαφορετικά και εξίσου επιτυχημένα, που διαφέρουν στην ηχητική τους προσέγγιση, αλλά ταιριάζουν πολύ γιατί παίζουν μουσική που βασίζεται σε συνθέσεις με εσωτερικότητα, προσωπικότητα και πειραματική τόλμη. Η τελευταία σκέψη αφορούσε τους διαδόχους των Suiciety και Than The Common Plague και ήταν πλέον βάσιμα άκρως αισιόδοξη. Εις το επανιδείν.