Long Distance Calling – TRIPS

Intro: Dimitris Kaltsas
26 / 07 / 2016

Since 2006 when they first appeared, the German band Long Distance Calling have been highly productive and in every step they evolved their sound which can be classified as the most adventurous post-rock / progressive rock with great dedication to the metal instrumental phraseology.

Over the years, the stable quartet of David Jordan (guitar), Florian Füntmann (guitar), Jan Hoffmann (bass) and Janosch Rathmer (drums) first established themselves in the public consciousness as a talented, explosive band, mainly by their second full-length album, Avoid the Light (2009). In The Flood Inside (2013), we first heard quite enough vocals and in this year’s TRIPS there is finally a singer (Peter Carlsen) who participated in the composition of several tracks as well. The album was released by InsideOut, a fact which automatically raises the bar and our expectations as well.

An ambitious interstellar journey

A comeback for Long Distance Calling with their fifth album and their first one with InsideOut. From their first steps, Long Distance Calling focused on instrumental pieces and sporadically had guest vocals on some tracks. TRIPS is the debut for the singer Peter Carlsen and this new album is almost 50% instrumental – 50% with vocals.

The last thing that anyone could blame Long Distance Calling for is that they repeat themselves. TRIPS has fresh ideas and escapes from the extended post-rock songs of the past and the band seems to be more concentrated in the new direction they have chosen.

The album starts with Gateway which sounds like an Alan Parsons’s song, a space intro that gives a picture of the prevailing mood (but not the sound). The album does not have many electronic elements, but the tracks seem to be taking us up to the stars.

Overall this trip is very pleasant by the first hearing. The tracks with vocals are very pop à la Muse, with Carlse’s voice matching nicely in the loose pieces and in the parts where the turns go up. The instrumental tracks remind us of the old Long Distance Calling with Trauma moving around a powerful groovy riff that gives way to a nice melodic guitar, while the groove in Momentum is given by the drums; the piece ends perhaps with the most beautiful guitar lead in the album.

Something remarkable is that all tracks in this album are around five minutes in length, with the exception of Flux which closes the album, that lasts 12 and a half minutes. In the last track of the album there is an attempt to make a patchwork of beautiful melodies by mixing post-rock with prog and metal.

While the first hearing is very pleasant with the band succeeding to enclose many good ideas scattered in the album, after multiple hearings there were not many memorable parts to be mentioned. There is a lack of nerve in the tracks that makes them seem more procedural than they really are. Vapid keys, drums reminiscent of disco beats and even when the turns go up there is no feeling that the track can take off. Some songs like Momentum may sound much better live, while Reconnect and Lines and have nice chorus that can make the album more easily accessible but fall into the category of nerveless, lacking vigor and feeling.

Bearing this in mind therefore, TRIPS is not a bad album. It has several good ideas and all the elements that make Long Distance Calling a special band. But this album will be hardly mentioned as a diamond that will accompany the band until their deep old age.

7 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion 

Long Distance Calling with their album Flood Inside tried unsuccessfully though, to become the “mature” Anathema of Germany. Fortunately, they quickly realized how boring indie, pseudo-prog / post-rock can be and radically changed their course and their mood. With the rhythm being an essential component of their compositions (Trauma, Lines) and the voice of Petter Carlsen sculpting the refrains effortlessly, TRIPS automatically acquires a digestible character that does not repel the demanding listener. And this, perhaps because there are pieces that hide more surprises than one would expect in a well-written rock / pop album. Τhe solos in Flux and the riffs in Plans are enough to convince you that this time, Long Distance Calling found the right recipe for success (artistic and commercial).

7.5 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
26 / 07 / 2016

Από το 2006 όταν πρωτοεμφανίστηκαν, οι Γερμανοί Long Distance Calling υπήρξαν άκρως παραγωγικοί και σε κάθε τους βήμα εξέλισαν τον ήχο τους που κατατάσσεται στο πλέον περιπετειώδες post-rock / progressive rock με ιδιαίτερη προσήλωση και στη metal instrumental φρασεολογία.

Με την πάροδο των ετών, η σταθερή τετράδα των David Jordan (κιθάρα), Florian Füntmann (κιθάρα), Jan Hoffmann (μπάσο) και Janosch Rathmer (ντραμς) κατάφερε να καταξιωθεί στη συνείδηση του κοινού ως ένα ταλαντούχο, εκρηκτικό σχήμα κυρίως με το δεύτερο full-length album, το Avoid The Light (2009). Στο The Flood Inside (2013) ακούσαμε για πρώτη φορά αρκετά φωνητικά και στο φετινό TRIPS υπάρχει πλέον τραγουδιστής (Peter Carlsen) που συμμετείχε και στη σύνθεση αρκετών κομματιών. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την InsideOut, γεγονός που αυτομάτως ανεβάζει τον πήχη και αυξάνει τις προσδοκίες.

Φιλόδοξο διαστρικό ταξίδι

Επιστροφή για τους Long Distance Calling με τον πέμπτο δίσκο τους  και τον πρώτο από την InsideOut. Από τα πρώτα τους βήματα οι Long Distance Calling επικεντρώθηκαν σε instrumental κομμάτια και σποραδικά  είχαν guest φωνητικά σε μερικά κομμάτια. Στο TRIPS  κάνει και το ντεμπούτο του ο τραγουδιστής Peter Carlsen με τον δίσκο να είναι σχεδόν 50% instrumental – 50% με φωνητικά.

Το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει τους Long Distance Calling είναι ότι επαναλαμβάνονται. To TRIPS έχει φρέσκιες ιδέες και ξεφεύγει από τα μεγάλα post-rock κομμάτια του παρελθόντος και η μπάντα φαίνεται να είναι πιο συγκεντρωμένη στην νέα κατεύθυνση που έχει επιλέξει.

Ο δίσκος μπαίνει με το Gateway που είναι βγαλμένο από δίσκο του Alan Parsons. Διαστημικό intro για να δώσει μια εικόνα για το κλίμα που θα επικρατήσει όχι όμως και για τον ήχο. Ο δίσκος δεν έχει πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, όμως τα κομμάτια του δίσκου μοιάζουν σαν να μας ταξιδεύουν στα άστρα.

Σε γενικές γραμμές το ταξίδι αυτό με την πρώτη ακρόαση είναι πολύ ευχάριστο. Τα κομμάτια με τα φωνητικά έχουν πολύ pop στοιχεία αλα Muse με τον Carlsen να δένει ωραία και στα χαλαρά κομμάτια αλλά και στα μέρη που ανεβαίνουν οι στροφές. Τα instrumental κομμάτια φέρνουν στη μνήμη λίγο από τους παλιούς  Long Distance Calling με το Trauma να κινείται γύρω από ένα πολύ δυνατό groovy riff το οποίο δίνει την θέση του σε μια ωραία μελωδική κιθάρα, ενώ το groove στο Momentum το δίνουν τα ντραμς ενώ το κομμάτι καταλήγει ίσως με το πιο ωραίο κιθαριστικό lead στον δίσκο.

Κάτι αξιοσημείωτο είναι πως, όλα τα κομμάτια στο δίσκο κινούνται γύρω στα 5 λεπτά σε διάρκεια, με εξαίρεση το Flux που κλίνει τον δίσκο που διαρκεί 12μιση λεπτά. Στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου προσπαθούν και φτιάχνουν ένα συνονθύλευμα από ωραίες μελωδίες μπερδεύοντας το post-rock με το prog και το metal.

Ενώ η πρώτη ακρόαση είναι πολύ ευχάριστη με την μπάντα να καταφέρνει να έχει πολλές καλές ιδέες διάσπαρτες στο δίσκο, με τις πολλαπλές ακροάσεις δεν υπήρχαν πολλά σημεία στον δίσκο που να ήταν αξιομνημόνευτα. Υπάρχει μια απουσία νεύρου στα κομμάτια που τα κάνει να μοιάζουν πιο διαδικαστικά από ότι είναι. Ανούσια πλήκτρα, ντραμς που θυμίζουν ντίσκο beats ενώ ακόμα όταν οι στροφές ανεβαίνουν δεν υπάρχει κάποιο συναίσθημα που να ανεβάζουν επίπεδο στο κομμάτι.  Κάποια κομμάτια σαν το “Momentum” ίσως να ακούγονται πολύ καλύτερα live ενώ τα Reconnect και Lines έχουν ωραία ρεφραίν που μπορούν να κάνουν το δίσκο πιο εύκολα προσβάσιμο όμως εμπίπτουν στα παραπτώματα του άνευρου.

Έχοντας αυτό υπόψη λοιπόν, το TRIPS δεν είναι κακός δίσκος.  Έχει αρκετές καλές ιδέες και όλα τα στοιχεία που κάνουν τους Long Distance Calling μια ξεχωριστή μπάντα. Αλλά δύσκολα θα μνημονεύεται αυτός ο δίσκος σαν διαμάντι που θα συνοδεύει την μπάντα μέχρι τα βαθιά της γεράματα.

7 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη 

Οι Long Distance Calling με το Flood Inside προσπάθησαν να γίνουν ανεπιτυχώς οι «ώριμοι» Anathema της Γερμανίας. Ευτυχώς αντιλήφθηκαν γρήγορα πόσο βαρετοί μπορούν να γίνουν οι indie, ψευδο-prog ποστιές και άλλαξαν ριζικά την πορεία τους και τη διάθεσή τους. Με τον ρυθμό να αποτελεί βασικό συστατικό των συνθέσεων τους (Trauma, Lines) και τη φωνή του Petter Carlsen να σμιλεύει refrains για πλάκα, το TRIPS αποκτά αυτόματα έναν εύπεπτο χαρακτήρα, που όμως δεν απωθεί τον απαιτητικό ακροατή. Και αυτό, γιατί ίσως υπάρχουν και κομμάτια που κρύβουν περισσότερες εκπλήξεις, απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς σε έναν καλογραμμένο rock/pop δίσκο. Τα solos του Flux και τα riffs του Plans αρκούν για να σας πείσουν ότι αυτή τη φορά, οι Long Distance Calling βρήκαν τη σωστή συνταγή για την επιτυχία (καλλιτεχνική και εμπορική).

7.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής