[InsideOut, 2020]
Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: L. Statharas, D. Kaltsas
Long Distance Calling is one of the very few contemporary bands that have kept the core of their line-up unchanged after more than 10 years. Indeed, the four musicians are together since the formation of the band in North Westphalia in 2006. David Jordan (guitar), Florian Füntmann (guitar), Jan Hoffmann (bass) and Janosch Rathmer (drums) continue evolving their very own mix of post-rock with progressive rock and metal elements.
This year’s How Do We Want to Live? is the band’s third album via InsideOut (seventh in total) and probably their most ambitious effort to date.
And now what?
Before the global pandemic was the first thing we would hear in the news, one of the first things that made people worry was artificial intelligence and if the constant evolution of technology reaches a point where AI and robots take over our lives (even more). So kind of like a reminder, Long Distance Calling release How Do We Want to Live? with a 70s sci-fi vibe that is irradiated from the cover art and the first notes of Curiosity, Pt. 1.
The talent that LDC have to create layered music is undeniable and has been documented for years. It is a great talent to manage to convey emotions, ideas and concepts through mostly instrumental music. And the songs in this album are relatively short for a post-rock album, that never go over 8 minutes. The Curiosity songs that open the album introduce you to the slightly more electronic sound that the band decided to explore with this album. A sound inspired from albums like Porcupine Tree’s Voyage 34 and bands such as Tangerine Dream.
The structure of the songs is in the familiar post-rock routine that LDC excel. Hazard is a song that is mainly built on the drum pattern, with guitars and keyboards adding extra layers to the song. Voices is an interesting song heavily influenced by Pink Floyd’s The Wall. Maybe, it’s the guitar pattern that makes this song warm and familiar or the feeling of constant movement that this track has, but it’s a nice reminder of how good LDC are in creating these soundscapes. And speaking of Pink Floyd’s The Wall, the same vibe comes out of Sharing Thoughts until the heavy break at the second half of the song.
Beyond Your Limits is probably one of the best songs in the record, with the band showcasing both their ability to create atmospheric instrumental music and add vocals to their songs. In the past John Bush and Jonas Renske have been enlisted to offer vocals for LDC. This time, the singer of Kyles Tolone, Eric A. Pulverich, was called and he is a pleasant surprise as his vocals fit the style of the band and more specifically the feel of the album. As always, great layered construction of the song with nice hooks.
Topic wise the album falls slightly flat. Hinted (or rather repeatedly hammered) with the narrated parts and with the song lyrics, the concept of the album is made abundantly clear at the last track of the album, Ashes, where the human race and its expansion in the planet, is compared to a virus. Basically, pretty much about everything that has been quite popular since the movie Matrix 20 years ago. In the year 2020 with a global pandemic making everyone ponder about their own mortality and their place in this world, the absence of any suggestion to solve this “virus of human existence” and the fact that the band is hammering this point through in every chance they get, is making the listening process a bit tiring.
Long Distance Calling can create a very interesting album in their bad day. While How Do We Want to Live? is by no means a bad album and it will probably be a great live experience (whenever concerts are allowed again) it offers little in terms of sound exploration for the band and even less in the message.
7 / 10
Lefteris Statharas
2nd opinion
The title and the artwork, which strongly resembles the cover of a 70’s sci-fi novel, predispose positively and raise the bar of expectations. Unfortunately, after the impressive introduction of the two parts of Curiosity, the – in any case – difficult task of an instrumental concept album proves to be only partially successful. The production is impeccable, the band’s performance is great (as always), Eric A. Pulverich shines singing in the very good Beyond Your Limits and both the atmosphere and the escalation of ideas are (once again) successful, but these ideas do not seem to be enough.
Influenced by the Gilmour’s guitar sound in the late 70s and their own sound identity with a dominant rhythmic element, the persistence in post-rock structures greatly increases predictability, especially when ideas are not developed much. Most importantly, after Avoid the Light (2009) and Long Distance Calling (2011) the surprises have been greatly reduced in the music of Long Distance Calling, which is still very enjoyable, but also extremely safe.
6 / 10
Dimitris Kaltsas
[InsideOut, 2020]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Λ. Σταθάρας, Δ. Καλτσάς
Οι Long Distance Calling ανήκουν σε ένα κλειστό club σχημάτων που ειδικά στις μέρες μας μετρά λίγες μόνο μπάντες. Κι αυτό, γιατί από τότε που σχηματίστηκε το σχήμα στη Βόρεια Βεστφαλία το 2006 ο βασικός κορμός της μπάντας έχει μείνει αναλλοίωτος. Οι David Jordan (κιθάρα), Florian Füntmann (κιθάρα), Jan Hoffmann (μπάσο) και Janosch Rathmer (ντραμς) συνεχίζουν μαζί μέχρι σήμερα εξελίσσοντας τη δική τους μίξη post-rock με progressive rock και metal στοιχεία.
Το φετινό How Do We Want to Live? είναι το τρίτο album του συγκροτήματος για την InsideOut (έβδομο συνολικά) και πιθανότατα το πιο φιλόδοξο για την γερμανική μπάντα μέχρι σήμερα.
Και τώρα τι;
Πριν η παγκόσμια πανδημία ήταν το κύριο μέλημα των ειδήσεων των 8, ένα από τα πράγματα που φόβιζαν αρκετό κόσμο ήταν η τεχνητή νοημοσύνη και κατά πόσο η εξέλιξη της τεχνολογίας θα φτάσει στο σημείο όπου τα ρομπότ θα κυριεύσουν (ακόμα περισσότερο) την ζωή μας. Έτσι σαν υπενθύμιση οι Long Distance Calling κυκλοφορούν το How Do We Want to Live? με μία 70s αύρα να ξεχειλίζει από το εξώφυλλο και τις πρώτες νότες του Curiosity Pt. 1.
Το ταλέντο των LDC να δημιουργούν πολυεπίπεδη μουσική είναι αναμφισβήτητο και έχει τεκμηριωθεί εδώ και χρόνια. Είναι ένα μεγάλο ταλέντο της μπάντας να καταφέρει να μεταφέρει συναισθήματα, ιδέες και έννοιες μέσα από κυρίως instrumental μουσική. Και τα τραγούδια σε αυτό το album είναι σχετικά σύντομη για ένα post rock album, που ποτέ δεν ξεπερνούν τα 8 λεπτά. Τα Curiosity που ανοίγουν το album παρουσιάζουν τον ελαφρώς πιο ηλεκτρονικό ήχο που η μπάντα αποφάσισε να εξερευνήσει με αυτό το album. Ήχοι εμπνευσμένοι από album όπως το Voyage 34 των Porcupine Tree και μπάντες όπως οι Tangerine Dream.
Η δομή των τραγουδιών είναι στο γνώριμο post rock μοτίβο που κάνουν τους LDC να ξεχωρίζουν. Το Hazard είναι ένα τραγούδι που είναι κυρίως χτισμένο στα ντραμς με την κιθάρα και τα keyboards να προσθέτουν νέες επικαλύψεις στο κομμάτι. Το Voices είναι ένα ενδιαφέρον τραγούδι που επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από το The Wall των Pink Floyd. Ίσως, είναι το γνωστό μοτίβο της κιθάρας που κάνει αυτό το τραγούδι ζεστό και οικείο ή η αίσθηση της συνεχούς κίνησης που έχει αυτό το κομμάτι, αλλά είναι μια ωραία υπενθύμιση του πόσο καλοί είναι οι LDC στη δημιουργία αυτών των ηχοτοπίων. Και μιλώντας για The Wall των Pink Floyd, το ίδιο vibe βγαίνει και από το Sharing Thoughts, τουλάχιστον μέχρι το heavy break στο δεύτερο μισό του τραγουδιού.
Το Beyond Your Limits είναι ίσως ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, με το συγκρότημα να προβάλλει τόσο την ικανότητά των μελών να δημιουργούν ατμοσφαιρική instrumental μουσική όσο και να προσθέτουν φωνητικά στα τραγούδια τους. Στο παρελθόν, ονόματα όπως ο John Bush και ο Jonas Renske έχουν στρατολογηθεί για να προσφέρουν φωνητικά. Αυτή τη φορά ο τραγουδιστής των Kyles Tolone, Eric A. Pulverich, κάνει την παρουσία του αισθητή και είναι μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς τα φωνητικά του ταιριάζουν στο στυλ του συγκροτήματος και πιο συγκεκριμένα την αίσθηση του album. Όπως πάντα, πολύ καλή και πολυεπίπεδη σύνθεση με πολύ ωραία hooks από τα φωνητικά.
Στα της θεματολογίας του δίσκου τώρα, το αποτέλεσμα είναι… φτερό στον άνεμο. Ο (καθόλου περίτεχνος) υπαινιγμός με την αφήγηση μέρη και με τους στίχους των τραγουδιών, γίνεται απολύτως κατανοητός στο τελευταίο κομμάτι του album, Ashes. Η ανθρώπινη φυλή και η επέκτασή της στον πλανήτη συγκρίνεται με έναν ιό, έναν καρκίνο, μία… πανδημία. Βασικά, αυτό που είχε γίνει δημοφιλές από την ταινία Matrix πριν από 20 χρόνια. Το 2020 με μια παγκόσμια πανδημία που κάνει τον καθένα να συλλογιστεί για τη δική του θνησιμότητα και τη θέση του σε αυτόν τον κόσμο, η απουσία οποιασδήποτε πρότασης για την επίλυση αυτού του «ιού της ανθρώπινης ύπαρξης» και το γεγονός ότι η μπάντα σφυροκοπά αυτό το μήνυμα σε κάθε ευκαιρία, κάνει τη διαδικασία ακρόασης του δίσκου λίγο κουραστική.
Οι Long Distance Calling στην κακή τους μέρα θα φτιάξουν έναν τουλάχιστον ενδιαφέροντα δίσκο. Το How Do We Want to Live? δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός δίσκος και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι μία εξαιρετική live εμπειρία (όταν με το καλό ξεκινήσουν οι συναυλίες πάλι), αλλά προσφέρει λίγα στην εξέλιξη του ήχου της μπάντας και ακόμα λιγότερα ως μήνυμα.
7 / 10
Λευτέρης Σταθάρας
2η γνώμη
Ο τίτλος και το artwork που θυμίζει έντονα εξώφυλλο sci-fi νουβέλας της δεκαετίας του ’70, προδιαθέτουν θετικά και ανεβάζουν τον πήχη των προσδοκιών. Δυστυχώς, μετά την εντυπωσιακή εισαγωγή των δύο μερών του Curiosity, το σε κάθε περίπτωση δύσκολο εγχείρημα ενός instrumental concept album αποδεικνύεται μόνο μερικώς επιτυχημένο. Η παραγωγή είναι άψογη, το παίξιμο της μπάντας είναι εξαιρετικό (όπως πάντα), ο Eric A. Pulverich λάμπει τραγουδώντας στο πολύ καλό Beyond Your Limits και τόσο η ατμόσφαιρα όσο και η κλιμάκωση των ιδεών είναι (για άλλη μία φορά) επιτυχημένες, μόνο που εδώ αυτές δεν φαντάζουν να είναι αρκετές.
Έχοντας ως βασική επιρροή τον ήχο τον κιθαριστικό ήχο του Gilmour στα late 70s και την δική τους ηχητική ταυτότητα με κυρίαρχο το ρυθμικό στοιχείο, η επιμονή στις post-rock δομές αυξάνει κατά πολύ την προβλεψιμότητα, ειδικά όταν οι ιδέες δεν αναπτύσσονται σε μεγάλο βαθμό. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι μετά τα Avoid the Light (2009) και Long Distance Calling (2011) οι εκπλήξεις έχουν μειωθεί κατά πολύ στη μουσική των Long Distance Calling, που είναι μεν πολύ ευχάριστη και απολαυστική, αλλά και υπερβολικά safe.
6 / 10
Δημήτρης Καλτσάς
