Fates Warning, Need @ Gagarin 205, 12-02-2017

by Christos Minos

Translation: Alexandros Mantas

Fates Warning had announced their show in Athens in the context of the tour for the promotion of their latest album; an album that signaled their return to higher standards and it was an added enticement for their fans to see once more their favourite band in the flesh. The promising Need opened for them who have enthralled the prog audience with their two latest releases.

When I entered the venue at around 20:20 I was surprised by the high attendance. The fans anticipated Need to storm the stage, a fact that proves the impact they have made. Their latest album that followed up Orvam, an equally good record, has earned international acclaim which testifies that the band is about to consolidate its place. My impatience to hear their material live was in accord with the enthusiasm of the audience which was champing at the bit to witness a band that will surely be written in the glorious future pages of prog regalia.

At 20:20 the female vocals of Rememory signified that the time of Need had come who were punctual to the timetable and let their music sweep the venue like a torrent. Within the limited time allotted for support acts, they did succeed to leave their imprint and impress those that were still flying under their radar. Next was Alltribe which testified how comfortable are Need on stage, with George Tzavaras on the guitar impressing everyone with his skills and also with his exuberant, yet stripped of any pretentiousness performance; he was simply the link between the group’s show and the audience. The enthusiasm reached its peak with their next tune Mother Madness, where the heavy riffs consolidated their momentum in a packed Gagarin where new punters kept coming in. Next, Τilikum provided the opportunity for Mina Giannopoulou’s voice to fill the room with colours. The end came with the lengthy Orvam from their previous album, where the band indulged in a prog bacchanal that showcased the skills of each and every member of them. They reaped a warm applause which sealed a special show. I am absolutely convinced that when Need said goodnight to their fans, they were registered in the conscience of the best part of the attendants as a great band.

The stage was set to welcome main act, Fates Warning. While waiting for the necessary preparations to take place, the crowd seems to thicken even more which resulted in an almost palpable excitement of anticipation for the Americans. The band that for thirty years now is not a jot less influential to listeners who are related on the one hand to their music and on the other to their lyrics, was about to perform once again for the Greek audience, just like a necessary reunion that is mutually desirable with undiminished intensity every time.

At 21:40 well-known faces set foot on the stage. From the Rooftops from the new album (which, naturally, would be in pride of place in the setlist) set the ball rolling. What came next was engaging, with the band delving into its past. Initially it was Life in still in Water which stirred the audience to sing in unison the refrain, then it was the mighty One that raised the mood while A Pleasant Shade Of Gray III bookended the first leg of the retrospection of the past, before the band unleashed new material again. The band honoured its recent past with two cuts from the latest album, Seven Stars and Τhe Light and Shade of Things (that testify the good form Fates Warning are in) One Thousand Fires and Firefly from the previous one and one from FWX, the already classic Handful of Doubt.

Things were off to a flying start. Alder’s voice was in top form, who seemed to be reborn and was also quite cheerful and grateful for the audience’s appreciation. Joey Vera was unbelievably spirited, he savoured every second of the gig and filled in Adler’s shoes when he was absent during the instrumental parts. Mike Abdow was consistent in his role, whereas Jarzombek with his undisputed skills was satisfying at the recent tunes but fell short of the older ones, compared to Zonder’s discreet playing, while he seemed to be somewhat distanced. Jim Matheos, immersed in his humility, seemed to lead the band with his experience. The black spot that made its appearance from the very first songs was the quality of sound, already noticeable during the performance of Need, but when Fates were on stage it became more evident. Quite muddy and at times chaotic, the sound troubled more or less the attendants, depending on the spot they stood. Undoubtedly, the performance of Fates outmaneuvered in many cases the adversities, but truth is the sound proved to be an insurmountable obstacle that undermined the band.

The uniqueness of Fates Warning lies in that, generally speaking, the gig went smoothly and the songs thrilled the fans till the end without losing their edge. Going back to the past for good, we had the opportunity to (re)listen to songs that marked an era. A Pleasant Shade Of Gray enlightened the venue and sent chills down our spine before Acquiescensce took over, which even though was hampered by the aforementioned problems, gave a history lesson for the progressive metal. What came next is a cherished moment for every fan of the band: Eleventh Hour, one of the best songs the group has ever written, a mystical experience that left no other choice to the audience than join in. Point of View, another one from Parallels, offered moments of bliss to the crowd that could not come to terms with the imminent finale.

After a short absence from the stage, Fates came back for two more songs. The legendary Through Different Eyes (the song that converted me to their music) was on the lips of almost every punter. For the end it was Monument, which could sum up the night. Amidst applause the band walked out, permanently this time, leaving beautiful memories behind.

As I was leaving the venue, I was trying to figure out the reason why people like so much their songs after all this time (after a playful line of Adler, that himself posed the question to the audience). I hold the view that the relationship between Fates and their fans lies in the assumption that great artists give a liberating voice to agonies and burning questions of common people. The unmerciful passage of time, the agony before the fatal, the search for a meaning are a bunch of existential questions that Fates tried to approach and set to music. Their agony met the agony of the listener in an interdependent relationship which attempts to find the meaning of life. A relationship like this is bound never to fall apart as long as we remain humans in the waters of time.

Photos: Manolis Vardas

Από τον Χρήστο Μήνο

Οι Fates Warning είχαν προαναγγείλει την Αθηναϊκή τους συναυλία στο Gagarin στα πλαίσια της περιοδείας για την προώθηση του τελευταίου τους δίσκου. Ο δίσκος που σήμανε και την επιστροφή των Fates σε αρκετά υψηλά συνθετικά πρότυπα προσέφερε ένα επιπλέον θέλγητρο για τους φίλους τους για να ξαναδούν την αγαπημένα τους μπάντα. Τη συναυλία θα άνοιγαν οι ελπιδοφόροι Need οι οποίοι με τα δύο τους τελευταία άλμπουμ εντυπωσίασαν το προοδευτικό κοινό.

Γύρω στις 20:20 που μπήκα στο χώρο του Gagarin εξεπλάγην από την προσέλευση του κοινού που είχε ήδη λάβει θέσεις εν αναμονή της εμφάνισης των Need, ενδεικτικό της αυξανόμενης απήχησης της ελληνικής μπάντας. Με το νέο τους δίσκο να έχει λάβει θερμότατες κριτικές από τον διεθνή τύπο διαδεχόμενος ένα εξίσου καλό δίσκο, το Orvam, η μπάντα δείχνει να βρίσκεται στο κατώφλι της καταξίωσης. H ανυπομονησία μου να τους ακούσω να αποδίδουν ζωντανά τα τραγούδια μου συντονιζόταν με τον ενθουσιασμό του κοινού που αδημονούσε να ακούσει μια μπάντα που σίγουρα θα ανήκει στις ευκλεείς σελίδες του προοδευτικού μέλλοντος.

Λίγο γύρω στις 20:40 τα γυναικεία φωνητικά του Rememory προμήνυαν την ώρα των Need οι οποίοι εμφανίστηκαν συνεπείς στο χρονοδιάγραμμα με τη μουσική τους απλώνεται σαν χείμαρρος στο χώρο του Gagarin. Μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια του support act κατάφεραν να δώσουν το στίγμα τους και να εντυπωσιάσουν και όσους δεν ήταν εξοικειωμένοι με τη μουσική τους. Το Alltribe που ακολούθησε αποκάλυψε την άνεση της μπάντας επί σκηνής με τον Γιώργο Τζαβάρα στην κιθάρα να εντυπωσιάζει με την τεχνική του κατάρτιση αλλά και για το υπερβάλλον κέφι του που δεν είχε τίποτα το επιτηδευμένο αλλά κατάφερνε να ενώνει επιτυχημένα την επίδοση του συγκροτήματος με το κοινό. Με το επόμενο κομμάτι, Mother Madness, ο ενθουσιασμός κορυφώθηκε με τα σκληρά riffs να εδραιώνουν την ορμή τους στον κατάμεστο χώρο του Gagarin που δεν σταματούσε να υποδέχεται καινούργιες παρουσίες. Eν συνεχεία το Τilikum έδωσε την ευκαιρία στη φωνή της Μίνας Γιαννοπούλου να χρωματίσει την ατμόσφαιρα. Ο επίλογος δόθηκε με το μακροσκελές Orvam από τον προηγούμενο δίσκο τους, το οποίο έδωσε τη δυνατότητα στην μπάντα να επιδοθεί σε ένα prog όργιο που αποκρυστάλλωσε το μέγεθος των δυνατοτήτων όλων των μελών. Το τέλος της εμφάνισής τους συνοδεύτηκε από θερμά χειροκροτήματα τα οποία επικύρωναν μια ξεχωριστή εμφάνιση. Τις στιγμές που οι Need αποχαιρετούσαν το φίλους τους, είμαι πεπεισμένος πως στο μυαλό πολλών παρευρισκόμενων οι Νeed καταγράφτηκαν ως μεγάλη μπάντα…

Η σκηνή ήταν έτοιμη να υποδεχτεί τους τιμώμενους της βραδιάς, Fates Warning. Περιμένοντας το πέρας των αναγκαίων προετοιμασιών για την εμφάνιση της μπάντας, ο κόσμος έδειχνε να πυκνώνει ακόμα περισσότερο το Gagarin και δημιουργούσε μια ανείπωτη αίσθηση αναμονής για τους σπουδαίους Αμερικανούς. Η μπάντα που εδώ και 30 περίπου χρόνια δεν έχει χάσει διόλου την επιδραστικότητά της σε ακροατές που αφενός ταυτίζονται με την μουσική τους και αφετέρου με τις στιχουργικές ανησυχίες τους, ήταν έτοιμη να ξαναδεί το ελληνικό κοινό σαν μια αναγκαία επανασύνδεση που είναι αμοιβαία επιθυμητή κάθε φορά με την ίδια ένταση.

Γύρω στις 21:40 γνώριμες φιγούρες αρχίζουν να εμφανίζονται επί σκηνής, οι FW είναι έτοιμοι. Η εισαγωγή γίνεται με το From the Rooftops από τον καινούργιο δίσκο, ο οποίος εύλογα θα είχε την πρωτοκαθεδρία στο setlist. H συνέχεια ήταν καθηλωτική με τη μπάντα να επιστρέφει στο παρελθόν. Αρχικά με το Life in still in Water το οποίο ταρακούνησε το κόσμο τραγουδώντας εν χορώ το ρεφραίν, στη συνέχεια το εκρηκτικό One απογείωσε τη διάθεση ενώ το ADSOG III έκλεισε το πρώτο γύρο της ανασκόπησης πριν η μπάντα επανέλθει στο καινούργιο υλικό. Με δύο κομμάτια από το νέο δίσκο, τα Seven Stars και Τhe Light and Shade of Things που αποδεικνύουν την καλή φάση που διάγουν οι Fates, τα One Thousand Fires και Firefly από τον προηγούμενο δίσκο τους και ένα από FWX, το ήδη κλασικό Handful of Doubt, η μπάντα τίμησε το πρόσφατο παρελθόν της.

Τα πρώτα δείγματα γραφής ήταν θετικά. Πρωτίστως από την φωνή του Αlder o οποίος ακούστηκε αναγεννημένος και παρουσιάστηκε αρκετά ευδιάθετος και ευγνώμων από την εκτίμηση του κοινού. Ο Joey Vera απίστευτα κινητικός απολάμβανε κάθε στιγμή του live και αναπλήρωνε με ιδιαίτερο ζήλο την απουσία του Alder από την σκηνή στα instrumental σημεία. Ο Μike Abdow ήταν συνεπής στο ρόλο του, ενώ ο Jarzombek με την εγνωσμένη αξία του ήταν ικανοποιητικός στα πρόσφατα κομμάτια όχι όμως και στα παλαιότερα στα οποία υστερούσε από το διακριτικό παίξιμο του Zonder, ενώ σκηνικά επίσης έδειχνε αρκετά αποστασιοποιημένος από τα δρώμενα. Ο Jim Matheos, βουτηγμένος στη σεμνότητα του, έδειχνε να καθοδηγεί τη μπάντα με την εμπειρία του. Το μελανό σημείο που έκανε την εμφάνισή του από τα πρώτα τραγούδια ήταν η ποιότητα του ήχου, κάτι που είχε γίνει εμφανές από τους Need, στους Fates ήταν μάλλον πιο έντονο. Αρκετά «μπουκωμένος» και ενίοτε χαοτικός, ο ήχος προβλημάτισε με διαφορετικές διαβαθμίσεις τους παρευρεθέντες ανάλογα και με τη θέση τους στο χώρο. Η παρουσία των Fates αναμφίβολα υπερκέρασε σε πολλές φορές τις αντιξοότητες, στην πραγματικότητα όμως ο ήχος αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο που υπονόμευσε την μπάντα.

Η μοναδικότητα των Fates έγκειται πως σε γενικές γραμμές η συναυλία κύλησε ομαλά και τα τραγούδια χωρίς να χάνουν την αιχμή τους ξεσήκωσαν τους φίλους της μπάντας μέχρι το τέλος. Επιστρέφοντας ολοκληρωτικά στο παρελθόν είχαμε την ευκαιρία να (ξανα-)ακούσουμε τραγούδια που σημάδεψαν μια εποχή. Το APSOG κατάφερε να φωτίσει την αίθουσα και να προκαλέσει συγκίνηση πριν εμφανιστεί το Acquiescensce του Ivory Gate of Dreams, το οποίο αν και προσέκρουσε στα ηχητικά προβλήματα που προαναφέραμε, παρέδωσε ένα μάθημα ιστορίας για το προοδευτικό metal. Η στιγμή που ακολούθησε είναι αγαπημένη για κάθε φίλο της μπάντας: τo Eleventh Hour, μια μυσταγωγική εμπειρία που προκαλεί το κόσμο να ενώσει τη φωνή του σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα. Το Point of View, άλλο ένα κομμάτι από το Parallels, θα προσφέρει στιγμές ευδαιμονίας στο κοινό που δεν μπορούσε να συμφιλιωθεί με το επικείμενο τέλος της βραδιάς.

Μετά από ολιγόλεπτη απουσία από τη σκηνή οι Fates επέστρεψαν για δυο κομμάτια. Το θρυλικό Through Different Eyes (το πρώτο τραγούδι τους που άκουσα) να τραγουδιέται σχεδόν από το σύνολο του κόσμου. Για τελευταίο έμεινε το Monument το οποίο θα μπορούσε να συνοψίσει και την εμπειρία της βραδιάς. Εν μέσω χειροκροτημάτων η μπάντα αποχώρησε, αυτή τη φορά οριστικά αφήνοντας όμορφες αναμνήσεις.

Αποχωρώντας από το Gagarin το μυαλό μου προσπαθούσε να συλλάβει το λόγο που οι Fates Warning είναι μετά από τόσα χρόνια το ίδιο αγαπητοί (σε μια παιγνιώδη ατάκα του ο Alder έθεσε το ίδιο ερώτημα στο κοινό). Η σχέση με τους Fates νομίζω πως βασίζεται στη παραδοχή πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες δίνουν τη λυτρωτική φωνή στις αγωνίες και στις ανησυχίες ενός ενήλικα ανθρώπου. Το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου, η αγωνία μπροστά στο μοιραίο, η αναζήτηση νοήματος είναι μια σειρά υπαρξιακών ερωτημάτων που οι Fates προσπάθησαν να εξετάσουν και να μελοποιήσουν. Η αγωνία τους συνάντησε την αγωνία του ακροατή σε μια σχέση αλληλένδετη που επιχειρεί να ανακαλύψει το μεγαλείο της ζωής. Μια τέτοια σχέση είναι μοιραίο να μην παραβιασθεί όσο εμείς παραμένουμε άνθρωποι στο μεγάλο ποτάμι του χρόνου.

Φωτογραφίες: Μανώλης Βάρδας