Circle – Terminal

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
14 / 09 / 2017

Circle from Finland are a very interesting group. In a career that spans over 25 years, they have released (if I got it right) 33 albums and the multi-instrumentalist Jussi Lehtisalo is the only remaining founding member, flanked by Mika Rättö, Janne Westerlund and Tomi Leppänen who joined the band at the dawn of the 00s. Their strong experimental and unconventional disposition and how they blend in their own unique way the psychedelic sound with pure krautrock with occasional touches of noise, prog and post-rock thrown in, makes the appointment of their best albums a hard task. Personally, I have indulged more into Prospekt (2000), Taantumus (2001), Sunrise (2002) and Hollywood (2008). But the most important is, regardless of personal views about their back catalogue, that anyone who is into Circle, Terminal will make the cut in their best-of list.

[bandcamp width=650 height=120 album=1306385433 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Unsettling Finnish obscurity

The Finnish band continues to mix influences of electronic, metal, krautrock, cinematic, progressive and adventurous psychedelic rock in its latest release. I find no reason to try to describe the band’s style as their idiosyncrasy justifies their music and by extension, their style. Eccentric and intense diversified rhythms are filled up with strong compositional weight and inherent groove is expressed through plenty of guitar and keyboard improvised sections. All the aforementioned are aligned with nostalgic moments back from the late 60s / early 70s psych-prog feeling.

More specifically, the opening Rakkauta Al Dente is an eleven-minute heavy, atmospheric and pompous psych song with screeching vocals that change to whispering and then to theatrical. The vocal oscillation is messed up with hard rock guitar playing under the hypnotic rhythms and heavy riffing. With an opener like this, the listener’s expectations are becoming more demanding for what comes next.

The title track, Terminal, is based on a well-known guitar riff by The Stooges that is repeated, featuring challenging playing and space-rock vocals that remind of Hawkwind.  

The speed decreases and things become smoother with more mundane parts to complete the third track, Saxo, which due to the addition of chanting vocals could be described as mantric Japanese avant post-rock, offering mysticism and a melodramatic tone.

Imperiumi starts absolutely ruthlessly. It could easily be Saxo’s outburst, since the groovy playing is combined with some otherworldly vocals that stun the listener in a trippy experimental outbreak. The Japanese-like vocal melody gives way to an oustanding space-rock riff, a wonderful surprise and probably the best moment in the album which develops magnificently till the end.

In Kill City synths and guitars are combined in an explosive metal recipe, quite aggressive and bold that also becomes melodic in parts. Another highlight and one more display of psychedelic mysticism.

The album ends with the slow psychedelic Sick Child, where the melodic and hypnotic vocals are coherent until a noisy alchemistic outbreak that closes in the most unexpected way this excellent album.

Terminal is a brilliant, condradictory album that can satisfy every listener’s musical taste through professional playing, unsettling ideas and heaps of groove rock. In the end, we are overwhelmed with a dark, obscure, edgy psychedelic delight like nowhere else in the long catalogue of the Finnish band.

8.5 / 10

Dina Dede

2^nd opinion

Going through the third decade of their frenetic course and many ups-and-downs because of the hustle with members coming and going all these years, Circle broke back into the scene with Terminal. I have no idea whatsoever if the title heralds anything, but I hear a technically improved band, impossible to stop. They leave an impression of a 70s pilgrimage (consider Hawkwind), with drilling guitars (consider The Stooges), vocals that nod clearly to pure metal (consider Judas Priest) and bone-breaking rhythms right from the get-go. The terms space-rock, krautrock and psych, when mixed together take on a new life. In this chaos, the very heavy and lengthy Rakkautta al Dente that has everything, the guitar-oriented title-track and the secret gem Kill City stand out.

Being on a creative run by putting your influences up front is not a mean thing. Circle are at a creative stage in their long-winding career where they can bring out the best of them through Terminal.

8.5 / 10

Kostas Rokas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
14 / 09 / 2017

Οι Circle από την Φινλανδία αποτελούν μία άκρως ιδιάζουσα περίπτωση μπάντας. Στα 26 χρόνια ζωής τους έχουν κυκλοφορήσει (αν μέτρησα σωστά) 33 δίσκους, με τον πολυοργανίστα Jussi Lehtisalo να είναι το μόνο εναπομείναν μέλος από το ξεκίνημά τους και τους Mika Rättö, Janne Westerlund και Tomi Leppänen συνοδοιπόρους του από τις αρχές των 00s. Ο έντονα πειραματικός και ασυμβίβαστος χαρακτήρας τους και η δική τους μίξη του ψυχεδελικού ήχου με το καθαρό krautrock, πότε-πότε το noise, το post-rock και το prog κάνει τη διάκριση των καλύτερων δίσκων τους πραγματικά δύσκολο έργο. Προσωπικά έχω ακούσει πειρσσότερο τα Prospekt (2000), Taantumus (2001), Sunrise (2002) και Hollywood (2008). Το σημαντικότερο, όμως είναι ότι, ανεξάρτητα προσωπικής άποψης για το παρελθόν, όσοι αρέσκονται στον ήχο των Circle θα προσθέσουν σίγουρα το Terminal στη λίστα τους.

[bandcamp width=650 height=120 album=1306385433 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ασυμβίβαστη φινλανδική οbscure-ίλα

Οι Φινλανδοί Circle συνεχίζουν να αναμειγνύουν επιρροές από ηλεκτρονική, metal, krautrock, κινηματογραφική, progressive και περιπετειώδη ψυχεδελική rock μουσική στην τελευταία τους κυκλοφορία. Δεν βρίσκω κάποιο ιδιαίτερο λόγο ώστε να περιγράψω το ύφος τους, καθώς η ιδιοσυγκρασία τους δικαιολογεί τη μουσική και κατ’επέκταση το στυλ τους. Εκκεντρικοί και έντονα ποικιλόμορφοι ρυθμοί ολοκληρώνονται με εύλογο συνθετικό βάρος και η εγγενής γκρούβα τους εκφράζεται δια μέσου μιας πληθώρας αυτοσχεδιασμών στη κιθάρα και τα πλήκτρα. Όλα τα παραπάνω ευθυγραμμίζονται με νοσταλγικές στιγμές psych-prog συναισθήματος από τα τέλη της δεκαετίας του 60/αρχές 70.

Πιο συγκεκριμένα, το εναρκτήριο Rakkauta Al Dente είναι μια εντεκάλεπτη βαριά, ατμοσφαιρική και πομπώδης psych σύνθεση με υψίφωνα φωνητικά που μεταλλάσσονται σε ψιθύρους και μετατρέπονται και πάλι σε θεατρικά. Η φωνητική μετάπτωση μπλέκεται με το σκληρό rock κιθαριστικό παίξιμο υπό υπνωτικούς ρυθμούς και βαριά riffs. Με τέτοια εισαγωγή, οι προσδοκίες του ακροατή αυξάνονται για ότι έπεται.

Το ομότιτλο κομμάτι είναι βασισμένο σε πασίγνωστο riff των Stooges το οποίο επαναλαμβάνεται και περιέχει απαιτητικό κιθαριστικό παίξιμο και space-rock φωνητικά που θυμίζουν Hawkwind.

Οι ταχύτητες μειώνονται και τα πράγματα στρώνουν με πιο εγκόσμια μέρη να γεμίζουν το τρίτο τραγούδι του album με τίτλο Saxo, όπου ο συνδυασμός των χορωδιακών φωνητικών με τα παραπάνω μπορεί να περιγραφεί και ως μια μάντρα Γιαπωνέζικου avant post-rock που προσφέρει ένα μυστικιστικό και μελοδραματικό τόνο.

Το Imperiumi ξεκινά ανηλεώς. Θα μπορούσε εύκολα να είναι το ξέσπασμα του Saxo αφού και το γκρουβάτο παίξιμο συνδυάζεται με απόκοσμα φωνητικά που αφήνουν άναυδο τον ακροατή σε αυτή την τριπαριστή, πειραματική έξαρση. Η έντονα γιαπωνέζικη φωνητική μελωδία δίνει τη θέση της σε ένα εξαίσιο space-rock riff, μια έξοχη έκπληξη και πιθανότατα η καλύτερη στιγμή του δίσκου που αναπτύσσεται μέχρι να τελειώσει το τραγούδι.

Στο Kill City τα synths και οι κιθάρες συνδυάζονται σε μια εκρητική metal συνταγή, πολύ επιθετική και τολμηρή που γίνεται επίσης μελωδική κατά σημεία. Επίσης ένα από τα κορυφαία του δίσκου και άλλη μια επίδειξη ψυχεδελικού μυστικισμού.

Το album τελειώνει με το αργό και ψυχεδελικό Sick Child όπου τα μελωδικά φωνητικά που υπνωτίζουν έχουν συνοχή μέχρι το σημείο που ένα αλχημιστικό θορυβώδες ξέσπασμα κάνει την εμφάνισή του και κλείνει με τον πιο απρόσμενο τρόπο αυτή την εξαιρετική κυκλοφορία.

Το Terminal είναι ένας έξοχος, αντιφατικός δίσκος που καλύπτει το μουσικό γούστο του κάθε ακροατή με το επαγγελματικό του παίξιμο, ιδέες που αναστατώνουν και γερές δόσεις γκρουβάτου rock. Όταν φτάσει κανείς στο τέλος του είναι πλήρης με ένα συναίσθημα σκοτεινής, περίεργης και ακραίας ψυχεδελικής ευχαρίστησης, όπως κανένα άλλο album από την μακροσκελή δισκογραφία της Φινλανδικής μπάντας δεν έχει καταφέρει να πετύχει.

8.5 / 10

Ντίνα Δέδε

2^η γνώμη

Διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ξέφρενης πορείας τους και έχοντας περάσει από χίλια κύματα με αποχωρήσεις και προσθήκες μελών όλα αυτά τα χρόνια, οι Circle επανήλθαν με το Terminal. Δεν γνωρίζω αν έχει κάποιο συμβολισμό ο τίτλος, αλλά διαπιστώνω ότι η μπάντα παρουσιάζεται βελτιωμένη τεχνικά και ασταμάτητη. Μας δίνουν την εντύπωση ενός  ιερού προσκυνήματος στα 70s (βλ. Hawkwind), με κιθάρες που σκίζουν (βλ. The Stooges), φωνητικά που παραπέμπουν σε παρθένο metal (βλ. Judas Priest) και ρυθμούς που σπάνε κόκκαλα με το πρώτο άκουσμα. Οι όροι space-rock, krautrock, psych, ενωμένοι μεταξύ τους παίρνουν σάρκα και οστά. Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό ξεχωρίζουν το πολύ βαρύ και μεγάλης διάρκειας Rakkautta al Dente που τα έχει όλα, το ομώνυμο που είναι άκρως κιθαριστικό και το κρυφό διαμάντι Kill City.

Το να δημιουργείς βάζοντας μπροστά όλες τις επιρροές σου δεν είναι κακό. Οι Circle έχουν βρεθεί σε αυτή την δημιουργική χρονική στιγμή της πολύχρονης πορείας τους, να αναδεικνύουν μέσα από το  Terminal τον καλύτερο τους εαυτό!

8.5 / 10

Κώστας Ρόκας