Big Big Train – Folklore

Intro: Paris Gravouniotis
21 / 09 / 2016

This year Big Big Train complete 26 years of a steady course which comprises 9 full-length studio albums. Especially, since the leaders of the band Andy Poole and Greg Spawton, took the decision to recruit the multitalented singer David Longdon after three albums with Martin Read and two others with Sean Filkins (all quite good, without giving something extra), their career really took off. The Underfall Yard [2009] and English Electric Part One [2012] are excellent examples of modern symphonic prog and of course highly recommended to all fans of the genre.

Three years after the satisfactory English Electric Part Two, Big Big Train are back with Folklore and of course the expectations are very high, since it is a band that is in the best phase of their career.

[bandcamp width=650 height=120 album=265412301 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The best symphonic prog album of 2016 (?)

One of the most anticipated releases of 2016 is now a reality. The British symphonic progsters Big Big Train after three very good to excellent albums in a row, are seeking to make the “4 out of 4” with this year’s Folklore. The first sign which is given by the title, is reflected at once upon first listen. For the first time in their discography, they graft so strongly their symphonic prog influenced by Genesis, with folk and medieval melodies, and what is more, this specific influence appears in the album themes.

Despite the vintage aesthetic of the album however, they manage to sound completely modern and this is largely due to the excellent production that helps to be readily distinguishable. One can clearly hear the plethora of musical instruments in the album. Indicatively we could mention that apart from the eight-member line up, there are eight additional musicians that contribute through a variety of wind and string instruments (trombone, trumpet, cornets, euphonium, tuba, French horn, violin, viola, cello).

This blend of retro and modern sound is noticed from the title track, where the pompous main theme and the vintage, à la Tony Banks key sound is accompanied by some of the most catchy vocal lines they have written. The sweet acoustic guitar and flute introduction of London Plane combined with the Peter Gabriel voice tone of David Longdon take us to the 1970-1974 era. The change and climax of the track in the middle and the soft closure mark London Plane as one of the album’s highlights. In Along The Ridgeway, another great composition, where beyond the melancholic and lyrical character we meet perhaps the best combination of wind and string instruments and some great rhythmic moments followed by three acoustic guitars.

The mild Salisbury Giant which is next, except for the shortest composition in duration of the album, we could say that it is a breath for the rest. An impressive continuation, starting with the impeccable The Transit Of Venus Across The Sun, where the introduction and closing of the wind instruments, Longdon’s performance accompanied by the piano and excellent guitar solo by Dave Gregory in the finale are harmoniously combined . The central folk melody of Wassail and the beautiful orchestration are unfortunately spoilt by the anthemic vocal chorus that do not fit here as in the opening Folklore. Things are improving again in Winkie, one of the most adventurous moments of the album, with many changes in the atmosphere and the emotions, with Jethro Tull touches and intense film aesthetics to color the whole piece.

Brooklands contains some of the best instrumental moments of the album showing the highest technique level of the band. However, the long duration and some uninteresting points weaken the final outcome. The semi-acoustic Telling The Bees along with the elegant melodies of the dipole guitar / keys and beautiful vocals by Longdon close ideally one of the best symphonic albums of 2016. It is worth mentioning that in the vinyl version of the album two additional tracks are included, Mudlarks and Lost Rivers Of London which are also found in Wassail EP in 2015 and in my opinion they are not something special.

The key weapons in the quiver of Big Big Train are the compositional duo of Andy Poole and Greg Spawton and the rhythm section of Spawton and D’Virgilio. Flawless and exhibiting excellent cooperation between the latter two, they form the backbone of their sound. On the plus side as mentioned above, is the great production that is indeed their own product and of course the technical training that cannot be disputed. The only negative comments that can be made regard some mediocre moments in the duration of the pieces and the lack of many peak moments. If the duration of the album was shorter we would be talking about a flawless result. However, even so, Folklore will certainly be highly acclaimed by symphonic progressive rock fans.

8.5 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion 

Big Big Train are widely recognized for the flawless, perfectly balanced orchestration and mastery with which they “subdue” their skills to the inexhaustible melodiousness and the -not at all retro- lyricism of their symphonic prog, which always refers to Genesis in the ’70s (especially due to the timbre of David Longdon). All of the above are confirmed and are highlighted even more in Folklore thanks to the very good songwriting and excellent production. Through stylistic variations and structure, the flow of the album leads to repeated hearings, although the total duration could be somewhat shorter. However, even the weakest songs here have their beauty (Salisbury Giant, Telling The Bees) and are anything but fillers. The foretaste of Wassail EP can now be considered as poor in terms of the quality of Folklore, which rightfully belongs to the trio of their top albums, (hopefully) introducing Big Big Train in the prog elite.

Favorite tracks: Folklore, London Plane, Brooklands.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης
21 / 09 / 2016

Οι Big Big Train φέτος συμπληρώνουν 26 χρόνια σταθερής πορείας η οποία περιλαμβάνει εννέα full-length studio δίσκους. Από τη στιγμή μάλιστα που οι ηγέτες της μπάντας, Andy Poole και Greg Spawton, πήραν την απόφαση να προσλάβουν στη θέση του τραγουδιστή τον πολυτάλαντο David Longdon μετά από τρεις δίσκους με τον Martin Read και άλλους δύο με τον Sean Filkins (όλοι αρκετά καλοί, χωρίς να δίνουν το κάτι παραπάνω), η καριέρα τους πραγματικά απογειώθηκε. Τα The Underfall Yard [2009] και English Electric Part One [2012] αποτελούν εξαιρετικά δείγματα σύγχρονου symphonic prog και φυσικά προτείνονται ανεπιφύλακτα σε όλους τους fans του είδους.

Τρία χρόνια μετά το ικανοποιητικό English Electric Part Two, οι Big Big Train επιστρέφουν με το φετινό Folklore και φυσικά οι προσδοκίες όλων βρίσκονται πολύ ψηλά, μιας και πρόκειται για ένα σχήμα που βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του.

[bandcamp width=650 height=120 album=265412301 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Το καλύτερο συμφωνικό prog album του 2016 (;)

Μία από τις πλέον πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του 2016 είναι πλέον γεγονός. Οι Βρετανοί symphonic progsters Big Big Train μετά από ένα σερί τριών πολύ καλών έως και εξαιρετικών δίσκων επιδιώκουν να κάνουν το «4 στα 4» με το φετινό Folklore. Το πρώτο σημάδι που δίνεται μέσω του τίτλου αποτυπώνεται μονομιάς και από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Για πρώτη φορά στην δισκογραφία τους, μπολιάζουν τόσο έντονα το εμφανώς επηρεασμένο από Genesis symphonic prog τους με folk και medieval μελωδίες, μάλιστα η συγκεκριμένη επιρροή εμφανίζεται και στην θεματολογία του δίσκου.

Παρόλη τη vintage αισθητική του όμως, καταφέρνουν να ακούγονται εντελώς μοντέρνοι με αυτό να οφείλεται εν πολλοίς στην εξαιρετική παραγωγή που βοηθάει να είναι ευδιάκριτη και να ακούγεται πεντακάθαρα η πληθώρα μουσικών οργάνων που παρελαύνουν στον δίσκο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι πέρα από την οκταμελή σύνθεση της μπάντας, βοηθούν στο τελικό μουσικό αποτέλεσμα άλλοι οκτώ επιπλέον μουσικοί μέσω μιας ποικιλίας πνευστών και εγχόρδων (τρομπόνι, τρομπέτα, κορνέτο, ευφώνιο, τούμπα, French horn, βιολί, βιόλα, τσέλο).

Αυτή η μίξη retro και σύγχρονου ήχου παρατηρείται από το πρώτο κιόλας ομώνυμο κομμάτι, όπου το πομπώδες κύριο θέμα και ο vintage, à la Tony Banks ήχος των πλήκτρων συνοδεύεται από μερικές από τις πιο πιασάρικες φωνητικές γραμμές που έχουν γράψει. Η γλυκιά εισαγωγή ακουστικής κιθάρας και φλάουτου του London Plane που ακολουθεί σε συνδυασμό με την εντελώς Peter Gabriel χροιά του David Longdon μας παραπέμπουν σε εποχές 1970-74. Η αλλαγή και κορύφωση του κομματιού στην μέση και το ήπιο κλείσιμό του, χαρακτηρίζουν το London Plane ως ένα από τα highlights του δίσκου. Συνέχεια με το Along The Ridgeway, μία ακόμη εξαιρετική σύνθεση όπου πέρα από τον μελαγχολικό και λυρικό του χαρακτήρα συναντούμε τον ίσως καλύτερο συνδυασμό πνευστών και εγχόρδων καθώς και μερικές εξαιρετικές ρυθμικές στιγμές ακολουθούμενες από τρεις ακουστικές κιθάρες.

Το ήπιο Salisbury Giant που ακολουθεί, εκτός από μακράν η μικρότερη σε διάρκεια σύνθεση του δίσκου, θα λέγαμε ότι αποτελεί ανάσα για τη συνέχεια. Μία συνέχεια εντυπωσιακή, αρχής γενομένης με το άρτιο The Transit Of Venus Across The Sun, όπου η εισαγωγή και το κλείσιμο των πνευστών, η ερμηνεία του Longdon συνοδεία πιάνου και το εξαιρετικό κιθαριστικό solo του Dave Gregory στο φινάλε συνδυάζονται αρμονικά. Η κεντρική folk μελωδία του Wassail καθώς και η όμορφή του ενορχήστρωση δυστυχώς χαλάνε από τα ανθεμικά φωνητικά του ρεφραίν που εδώ δεν ταιριάζουν τόσο καλά όσο στο εναρκτήριο Folklore. Τα πράγματα βελτιώνονται ξανά στο Winkie, μία από τις πιο περιπετειώδεις στιγμές του δίσκου, με πολλές αλλαγές στην ατμόσφαιρα και στα συναισθήματα, με τις Jethro Tull πινελιές και την έντονη κινηματογραφική αισθητική να χρωματίζουν όλο το κομμάτι.

Το Brooklands που ακολουθεί εμπεριέχει μερικές από τις καλύτερες instrumental στιγμές του album αποδεικνύοντας το υψηλότατο τεχνικό επίπεδο της μπάντας. Ωστόσο, η υπερβολικά μεγάλη του διάρκεια καθώς και μερικά πιο αδιάφορα σημεία μετριάζουν το τελικό αποτέλεσμα. Το ημιακουστικό Telling The Bees με τις κομψές μελωδίες του διπόλου κιθάρας / πλήκτρων και τα όμορφα φωνητικά του Longdon κλείνουν ιδανικά έναν από τους καλύτερους συμφωνικούς δίσκους και όχι μόνο της τρέχουσας χρονιάς. Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι στην βινυλιακή έκδοση του δίσκου εμπεριέχονται δύο επιπλέον κομμάτια, τα Mudlarks και Lost Rivers Of London τα οποία συναντήσαμε στο Wassail EP του 2015 (οι κριτικές μας εδώ) και κατά τη γνώμη μου δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο.

Ένα από τα βασικά όπλα της φαρέτρας των Big Big Train είναι πέρα από το συνθετικό δίδυμο των Andy Poole και Greg Spawton και το rhythm section των Spawton και D’Virgilio. Αψεγάδιαστοι και με άριστη συνεργασία μεταξύ τους αποτελούν την ραχοκοκκαλιά του ήχου τους. Στα θετικά όπως αναφέρθηκε και παραπάνω η εξαιρετική παραγωγή που μάλιστα είναι προϊόν των ιδίων και φυσικά η τεχνική τους κατάρτιση που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Οι μόνοι αρνητικοί παράγοντες που αποτέλεσαν τροχοπέδη ώστε το Folklore να είναι ακόμη καλύτερο είναι μερικές μέτριες στιγμές στην διάρκεια των κομματιών καθώς και η έλλειψη πολλών κορυφώσεων. Αν η διάρκεια του δίσκου ήταν μικρότερη θα μιλούσαμε για ένα αψεγάδιαστο αποτέλεσμα. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι το Folklore με σύμμαχο την ποιότητά του είναι βέβαιο ότι θα πλασαριστεί ψηλά στις προτιμήσεις όλων των φίλων του συμφωνικού progressive rock.

8.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη 

Οι Big Big Train είναι πλέον ευρέως αναγνωρισμένοι για την άψογη, απόλυτα ισορροπημένη ενορχήστρωση και τη μαεστρία με την οποία «υποτάσσουν» την υψηλότατη τεχνική τους κατάρτιση στην αστείρευτη μελωδικότητα και τον -καθόλου retro- λυρισμό του συμφωνικού prog τους, που παραπέμπει πάντα στη χρυσή περίοδο των Genesis (ελέω και της χροιάς του David Longdon). Στο Folklore τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο χάρη στην εξαιρετική σύγχρονη παραγωγή και το πολύ καλό συνθετικό επίπεδο. Μέσα από διακυμάνσεις ύφους και δομής, η ροή του album οδηγεί σε συνεχείς ακροάσεις, αν και η διάρκεια θα μπορούσε να είναι κατά τι μικρότερη. Ωστόσο, ακόμα και τα πιο αδύναμα κομμάτια εδώ έχουν την ομορφιά τους (Salisbury Giant, Telling The Bees) και απέχουν από τον χαρακτηρισμό filler. Η πρόγευση από το Wassail EP (κλικ) κρίνεται πλέον μάλλον ως φτωχή σε σχέση με την ποιότητα του Folklore, που δικαιωματικά ανήκει στην τριάδα των κορυφαίων albums της μπάντας εισάγοντάς την στην prog elite.

Αγαπημένα κομμάτια: Folklore, London Plane, Brooklands.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς