[InsideOut Music, 2021]
Intro: Christos Minos
The collaboration of well-known musicians from different bands in a supergroup is a priori arrogant in terms of its goals: the best in the genre unite to create something that will reflect the greatness of the participants. In most cases the result is nothing but a failure which would be very easily lost in oblivion if it didn’t bear those names. Few times such an impressive coexistence brought something impressive and one perfect example was the quartet of Liquid Tension Experiment. They were formed by John Petrucci, Mike Portnoy and Jordan Rudess who would soon also joined Dream Theater back then, and with them an incredible musician, Tony Levin. In 1997, when their first album was released, progressive metal was on the rise and this was largely due to Dream Theater, a worldwide leading force at that time. Their first and second album carried the best of a period that today is synonymous with the classic prog metal era.
In the year 2021, after almost twenty years, the third album is released in a very different environment and claims to find the connection with a world that seems, as time passes, to be more and more a memory.
As if not a day had passed
The news of the new album sounded like something impossible to happen. On the one hand, personal disagreements between the musicians that formed the band stood in the way of fulfilling a new collaboration. On the other hand, the time between their first albums tended to validate the impossibility of their continuation. And yet, Liquid Tension Experiment’s third album is here and the duration – as if trying to make up for the long absence – reaches about two hours of music.
Liquid Tension Experiment 3 seems to continue where its predecessors had stopped. Music that tries to break the barriers of conventionality, like a rushing river of skillful acrobatics that’s disciplined by the musicians who play it. Progressive music that refuses to naturalize in specific forms. Autonomous efforts that break down boundaries and together set up musical labyrinths.
There is also an effort to highlight the continuity with the past, the two previous records, and develop new ideas on old ones. Liquid Evolution sounds like a sequel to Osmosis (from the first album) and most obviously Chris & Kevin’s Amazing Odyssey continues the journey from where they had left off in 1997 (Chris and Kevin’s Excellent Adventure).
The album sounds as expected and this is rather ambiguous. On the one hand, the golden age of progressive metal stubbornly parades over time, but on the other hand, what we hear reveals how little the genre has evolved over the years.
As a whole, Liquid Tension Experiment 3 is impressive and despite its very ambitious duration, it manages to create beautiful and different images, but it lacks the element that will surprise and this is its big disadvantage compared to its predecessors. Their first two albums had the privilege of not experiencing the wear of time regarding the ingredients of their creation. The frantic experiments of the ‘00s, however, are not so impressive today. The time that passed left its mark and deprived them of their originality. Besides, the album does not have the impressive moments that tracks like Three Minute Warning and When the Water Breaks created, and this probably confirms the previous statements.
The new album of Liquid Tension Experiment wants to catch the thread from the past as if nothing has changed since then. But Dream Theater are way past their heyday, and especially what modern progressive metal stands for is not as radical as it was back then.
Overall, the record is not bad and in fact it reaches very high levels. It is also certain that the content will delight the band’s fanbase. Another certainty, a personal one, is that in twenty years it will not be mentioned as much as their first two albums…
7.5 / 10
Christos Minos
2nd opinion
The combo of great musicians was finally able to meet and materialize what is known as LTE3. The guys did not lose a lose a gram of chemistry, virtuosity, and genius, and that is all portrayed through this album. Their performance here is of course breathtaking. Petrucci sounds much better than on the recent Dream Theater albums, and the perfect tightness of Levin and Portnoy in the rhythm section is still amazing. Rudess delivers colorful keyboard and synth melodies. The style remains the same as on the previous records but there are plenty of fresh ideas running through the 8 songs, and the quality is of a high standard throughout. The main complaint I have is that for the first time Liquid Tension Experiment has the same problem as Dream Theater: the lack of emotion and feeling in some parts is evident. Certainly, the bar was very high for this highly anticipated third album, and that same pressure to demand excellence is what finally makes me realize that it is a great and entertaining album, but it’s not something that we can call a masterpiece. In any case, we must be grateful to these four guys for giving us what we were all waiting for and showing that this band still has much to offer in the future.
8 / 10
Goran Petrić
[InsideOut Music, 2021]
Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Η σύμπραξη γνωστών μουσικών από διαφορετικά συγκροτήματα σε ένα supergroup είναι a priori υπερφίαλο ως προς τους σκοπούς του: να ενωθούν οι καλύτεροι του είδους για να δημιουργήσουν κάτι που θα αντικατοπτρίζει το μεγαλείο των συμμετεχόντων. Στις περισσότερες των περιπτώσεων το αποτέλεσμα δεν είναι παρά μια παταγώδης αποτυχία που αν δεν έφερε τα γνωστά ονόματα θα χανόταν πολύ εύκολα στη λήθη. Στις λίγες φορές που η εντυπωσιακή συνύπαρξη απέφερε κάτι εντυπωσιακό ήταν το σχήμα των Liquid Tension Experiment. Σχηματίστηκαν από τους John Petrucci, Mike Portnoy και Jordan Rudess που θα εντασσόταν λίγο καιρό μετά στους Dream Theater και μαζί τους ένα απίστευτο μουσικό, τoν Τony Levin. Tο 1997 που έβλεπε το φως ο πρώτος τους δίσκος, το προοδευτικό metal βρισκόταν σε έξαρση και αυτό οφειλόταν εν πολλοίς στην δράση των Dream Theater που με κάθε δίσκο τους επαναχάραζαν τον μουσικό κόσμο της εποχής. Ο πρώτος και ο δεύτερος δίσκος τους κουβαλούσαν τα καλύτερα από μια εποχή που σήμερα είναι ταυτισμένη με τη κλασσική περίοδο του prog metal.
Εν έτει 2021, ο τρίτος δίσκος μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια εμφανίζεται σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον από τους προηγούμενους και διεκδικεί να βρει τη σύνδεση με ένα κόσμο που φαίνεται να εισέρχεται όλο και πιο πολύ στις αναμνήσεις.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα
H είδηση του νέου δίσκου ακουγόταν ως κάτι αδύνατο να συμβεί. Αφενός, οι προσωπικές διαφωνίες ανάμεσα στους μουσικούς που αποτελούσαν τη μπάντα στέκονταν ως εμπόδιο στην εκπλήρωση μιας εκ νέου συνεργασίας του. Αφετέρου, ο χρόνος που μεσολάβησε από τις πρώτες τους δουλειές έτεινε να επικυρώνει το αδύνατο της συνέχειας τους. Και όμως, ο τρίτος δίσκος των Liquid Tension Experiment είναι εδώ και η διάρκεια-σαν να προσπαθεί να καλύψει την μακρόχρονη απουσία-αγγίζει περίπου στις δύο ώρες μουσικής.
Το Liquid Tension Experiment 3 φαίνεται να συνεχίζει εκεί οπού σταμάτησαν οι προκάτοχοι του. Μουσική που προσπαθεί να καταλύσει τους φραγμούς της συμβατικότητας, σαν ορμητικό ποτάμι επιδέξιων ακροβασιών που πειθαρχεί όμως στους μουσικούς που το παράγουν. Προοδευτική μουσική που αρνείται να πολιτογραφηθεί σε συγκεκριμένες φόρμες. Αυτόνομες προσπάθειες που καταλύουν τα όρια και ενωμένες στήνουν μουσικούς λαβυρίνθους.
Υπάρχει επίσης η σπουδή να αναδειχθεί η συνέχεια με το παρελθόν των δυο προηγούμενων δίσκων και πάνω σε παλιές ιδέες να αναπτυχθούν καινούργιες. Το Liquid Evolution ακούγεται σαν συνέχεια του Osmosis (από τον πρώτο δίσκο) και πιο έκδηλα το Chris & Kevin’s Amazing Odyssey συνεχίζει το ταξίδι από εκεί που το άφησαν το 1997 (Chris and Kevin’s Excellent Adventure).
Ο δίσκος ακούγεται όπως ήταν αναμενόμενο να ακούγεται και αυτό είναι μια αμφίσημη πρόταση. Από τη μια πλευρά οι χρυσές εποχές του προοδευτικού metal σε πείσμα του χρόνου παρελαύνουν ατίθασες, αλλά από την άλλη αυτό που ακούμε φανερώνει πόσο λίγο εξελίχθηκε το είδος με την πάροδο των χρόνων.
Το Liquid Tension Experiment 3 είναι εντυπωσιακό στο σύνολό του και παρά την πολύ φιλόδοξη διάρκειά του, καταφέρνει να δημιουργεί όμορφες και διαφορετικές εικόνες, αλλά του λείπει το στοιχείο που θα εκπλήξει και αυτό είναι το μεγάλο του μειονέκτημα σε σχέση με τους προκατόχους του. Οι πρώτοι τους δύο δίσκοι είχαν το προνόμιο να μην γνωρίσουν τη φθορά του χρόνου αναφορικά με τα συστατικά της δημιουργίας τους. Οι ξέφρενοι πειραματισμοί των ‘00s δεν είναι όμως τόσο εντυπωσιακοί σήμερα. Ο χρόνος που μεσολάβησε τους έσφιξε στην αγκαλιά του για να τους στερήσει την αρχική τους πρωτοτυπία. Επίσης, ο δίσκος δεν έχει τις εντυπωσιακές στιγμές που δημιουργούσαν κομμάτια όπως το Three Minute Warning και When the Water Breaks και αυτό μάλλον επιβεβαιώνει τα προηγούμενα.
Ο νέος δίσκος των Liquid Tension Experiment θέλει να πιάσει το νήμα από το παρελθόν σαν μην άλλαξε τίποτα από τότε. Ούτε όμως οι Dream Theater διάγουν την εποχή της ακμής τους και κυρίως αυτό που πρεσβεύει το σύγχρονο προοδευτικό metal δεν είναι τόσο ριζοσπαστικό όσο τότε.
Εν τέλει ο δίσκος δεν είναι κακός και μάλιστα κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Είναι επίσης σίγουρο πως το περιεχόμενο θα χαροποιήσει το πολυάριθμο κοινό της μπάντας. Άλλη μια βεβαιότητα, προσωπική, είναι πως σε είκοσι χρόνια δεν θα μνημονεύεται όπως τα πρώτα τους…
7.5 / 10
Χρήστος Μήνος
2η γνώμη
Η μπάντα των μεγάλων μουσικών κατάφερε τελικά να επανενωθεί και να υλοποιήσει αυτό που είναι γνωστό ως LTE3. Οι τέσσερίς τους δεν έχασαν ένα γραμμάριο χημείας, δεξιοτεχνίας και ιδιοφυΐας και όλα αυτά απεικονίζονται μέσα από αυτό το άλμπουμ. Η απόδοσή τους εδώ είναι φυσικά εκπληκτική. Ο Petrucci ακούγεται πολύ καλύτερος από ό,τι στα πρόσφατα άλμπουμ των Dream Theater και τo τέλειο δέσιμο των Levin και Portnoy παραμένει καταπληκτική. Ο Rudess προσφέρει πολύχρωμες μελωδίες με τα πλήκτρα και τα synths του. Το στυλ παραμένει το ίδιο όπως και στους προηγούμενους δίσκους, αλλά υπάρχουν πολλές νέες ιδέες που διατρέχουν τα 8 τραγούδια και η ποιότητα είναι υψηλού επιπέδου. Το κύριο παράπονο που έχω είναι ότι για πρώτη φορά οι Liquid Tension Experiment έχουν το ίδιο πρόβλημα με τους Dream Theater: η έλλειψη συναισθημάτων σε ορισμένα μέρη είναι εμφανής. Σίγουρα, ο πήχης είχε τεθεί πολύ ψηλά για αυτό το πολυαναμενόμενο τρίτο άλμπουμ και η ίδια πίεση για να απαιτήσω τελειότητα είναι αυτό που με κάνει τελικά να συνειδητοποιήσω ότι είναι ένα υπέροχο και διασκεδαστικό άλμπουμ, αλλά δεν είναι κάτι που μπορούμε να ονομάσουμε αριστούργημα. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε αυτούς τους τέσσερις καλλιτέχνες που μας έδωσαν αυτό που περιμέναμε όλοι, δείχνοντας ότι αυτό το συγκρότημα έχει ακόμα πολλά να προσφέρει στο μέλλον.
8 / 10
Goran Petrić
