Daydream XI – The Circus of the Tattered and Torn

Intro: Tasos Poimenidis
Translation: Alexandros Mantas
16 / 10 / 2017

Daydream XI are in business since 2009 and they come from Porto Alegre, Brazil. Despite the fact that they have been around the block nearly a decade, their only full-length album up until now is The Grand Disguise which was released in 2014 in digital form exclusively. It stirred some interest in the prog / power metal circles and as a result they landed a contract with Sensory Records. On the occasion of the release of The Circus of The Tattered and Torn they were included in the billing of the famous Prog Power USA which took place the last September in Atlanta of the USA where they gave a fiery performance. This year’s album strikes ambitious and chances are it will put them on the prog metal map.

All the fun of the circus

In this verifiably hell of a year for prog metal, comes the album of a poxy, so far, band from Brazil to make the statement that there is a new ambassador of prog power who not only serves it respectfully (to say the least), but it can also be taken into account as one of its most promising acts.

Listening to The Circus of the Tattered and Torn brings to mind a number of past bands. If we mean to sketch out the music of Daydream XI, we could say that the most recent Angra (minus the fast tempos), the unsung heroes of the 90s Elegy and Royal Hunt, Symphony X (stripped of their pyrotechnics and the classical-like compositions) and to a lesser extent Dream Theater and Shadow Gallery will come to mind. Influences that, on the one hand, are similar – sonically speaking- but on the other hand they are heterogeneous enough to imbue this similarity with diversity.

In this particular album there is a balance between skillful playing and quality songwriting. Nearly throughout the album, high technique is but a vehicle and serves the music and its direction and not the opposite, a phenomenon we have witnessed way too often in the past and it’s the proverbial trap in which many similar bands fall into. Tunes like Painted Smile, A Cup of Agony, Overhauling Wounds and the amazing 15-minute title-track are of high compositional standards which had gone missing for a little while now, as regards prog / power outings.

The voice of the guitarist / singer Tiago Masseti not only possesses the necessary tone and ability to transfix the listener, but it also, in my view, gives them an identity and distinguishes them. Personally speaking, I can’t recall any other singer reminiscent of him. Potent as needed with imaginative and very often catchy vocal lines, killer back-up vocals, eloquent and he really absorbs the listener with his performance. In Overhauling Wounds for instance he tries different approaches showcasing that he has a wide palette to draw from and is astute enough to choose wisely, to boot. Regarding his guitar duties, together with the other axeman Marcelo Pereira they carry out the rhythms parts as they should, not to mention the lead parts. The keyboards and acoustic guitars when called to arms embellish the compositions with added doses of diversity enhancing the final outcome. The amazing and tight rhythm section provides a solid basis for all of the above and shines in its own right in the tunes.

The conclusion is that we have to do with a very remarkable release which illustrates the potential of Daydream XI to address to a wider audience and they can do even better than that. I think there is room to develop further their distinct sound even though they have an identity of their own. Finally, I want to stress that the degree of satisfaction for fans of this kind of music will be higher than the mark below.

8 / 10

Tasos Poimenidis

2^nd opinion

This is the second album from the Brazilian band from Porto Alegre. Their sophomore release is a dark concept progressive metal album with influences that come from symphonic and power metal. They have obviously improved their technical skills and each song here is played with mathematical preciseness. In a way, they remind me of Symphony X, but they are more progressive and more diverse in terms of songwriting. The vocalist, Tiago Masseti, really shines with his wide range and his emotional voice. The vocal harmonies are wonderful through the whole album. Almost all the songs are of the same quality but a big plus goes for Collector of Souls, where gospel and blues blend with prog metal and also the epic title-track: 15 minutes of progressive metal greatness with plenty of odd time signatures and changes in mood. This record is a very enjoyable listening experience and Daydream XI have made a big step forward on their way to the first league of progressive metal.

7.5 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Τάσος Ποιμενίδης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
16 / 10 / 2017

Οι Daydream XI υπάρχουν δισκογραφικά από το 2009 και κατάγονται από το Porto Alegre της Βραζιλίας. Παρότι υπάρχουν κοντά στη μια δεκαετία σαν μπάντα, το μόνο full length τους μέχρι φέτος ήταν το The Grand Disguise του 2014 το οποίο κυκλοφόρησε μόνο σε ψηφιακή μορφή και προκάλεσε ένα μικρό σούσουρο στις τάξεις του prog / power metal με συνέπεια την υπογραφή τους στην Sensory Records. Με αφορμή το φετινό The Circus of The Tattered and Torn παίξανε και στο φημισμένο Prog Power USA που έγινε το περασμένο Σεπτέμβρη στην Atlanta των ΗΠΑ όπου απέδωσαν καταπληκτικά επί σκηνής. Το φετινό τους πόνημα φαντάζει φιλόδοξο και ενδεχομένως θα τους βάλει στο μουσικό χάρτη του prog metal.

All the fun of the circus

Μέσα σε αυτή την κατά τεκμήριο πολύ καλή χρονιά για το prog metal, έρχεται η κυκλοφορία των άσημων μέχρι τώρα Βραζιλιάνων να μας καταδείξει ότι το prog power metal έχει έναν καινούριο εκπρόσωπο που όχι μόνο το υπηρετεί με πολύ παραπάνω από απλά αξιοπρεπή τρόπο, αλλά μπορεί και να λογίζεται ως μια από τις νέες μεγάλες ελπίδες του.

Ακούγοντας το The Circus of the Tattered and Torn θα έρθουν πολλά ονόματα του παρελθόντος συνειρμικά στο μυαλό. Αν θέλαμε κάπως να σκιαγραφήσουμε κάπως τη μουσική των Daydream XI θα λέγαμε ότι οι Angra των τελευταίων δίσκων (χωρίς τα υψηλά tempo), oι αφανείς ήρωες των 90s Elegy και Royal Hunt, οι Symphony X (χωρίς την άκρατη virtuosité και τις κλασικότροπες ενορχηστρώσεις) και λιγότερο οι Dream Theater και Shadow Gallery θα έρθουν αρκετές φορές στο μυαλό του ακροατή. Επιρροές κοντινές ηχητικά, αλλά ταυτόχρονα αρκετά ετερόκλητες οι οποίες δίνουν ηχητική ποικιλία στις συνθέσεις τους.

Στο εν λόγω album ισορροπεί άριστα η υψηλή τεχνική κατάρτιση και το άρτιο και ποιοτικό songwriting. Η τεχνική σχεδόν στο σύνολο του δίσκου λειτουργεί ως όχημα και υπηρετεί τις συνθέσεις και την κατεύθυνση αυτών και όχι το αντίθετο, το οποίο έχουμε δει πάμπολλες φορές να συμβαίνει στο παρελθόν και είναι η συνήθης παγίδα στην οποία πέφτουν μπάντες του χώρου. Συνθέσεις σαν τα Painted Smile, A Cup of Agony, Overhauling Wounds και το εκπληκτικό 15λεπτο ομώνυμο κινούνται σε υψηλά συνθετικά επίπεδα τα οποία νομίζω είχαμε αρκετά χρόνια να ακούσουμε σε prog / power δίσκο.

Η φωνή του κιθαρίστα / τραγουδιστή Tiago Masseti όχι μόνο διαθέτει τη χροιά και την ικανότητα να καθηλώσει τον ακροατή, αλλά νομίζω ότι τους δίνει και ταυτότητα και αναγνωσιμότητα. Προσωπικά δε θυμάμαι κάποιον άλλον τραγουδιστή να ηχεί σαν και αυτόν. Δυναμικός όταν χρειάζεται, με ευφάνταστες και πάρα πολλές φορές πιασάρικες φωνητικές γραμμές, εξαιρετικά δεύτερα φωνητικά, εκφραστικός και πραγματικά απορροφά τον ακροατή με τις ερμηνείες του. Στο Overhauling Wounds λόγου χάρη αλλάζει αρκετά πρόσωπα και προσεγγίσεις, δείχνει ότι όχι μόνο διαθέτει πολλά χρώματα στην παλέτα του, αλλά ξέρει και πως και πότε να τα χρησιμοποιεί. Στις κιθάρες μαζί με τον Marcelo Pereira, αποδίδουν ιδανικά τόσο τον ρυθμικό χαρακτήρα που πολλές φορές πρέπει να έχουν τα κομμάτια, όσο την αξιόλογη lead κιθαριστική δουλειά. Τα πλήκτρα και οι ακουστικές κιθάρες όποτε επιστρατεύονται δίνουν χρώμα στις συνθέσεις και ακόμη περισσότερη ποικιλία και εμπλουτίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Το εξαιρετικό και δεμένο rhythm section υποστηρίζει τέλεια όλα τα παραπάνω και λάμπει και το ίδιο μέσα στις συνθέσεις.

Το τελικό πόρισμα έχει να κάνει με μια πάρα πολύ αξιόλογη κυκλοφορία, η οποία δείχνει ότι οι Daydream XI μπορούν να απευθυνθούν σε μεγαλύτερο κοινό και έχουν υψηλό ταβάνι, ίσως και υψηλότερο από του δίσκου. Νομίζω ότι χώρος να ξεδιπλωθεί ακόμη περισσότερο η δικιά τους προσωπικότητα υπάρχει, αλλά ήδη έχουν δικιά τους μουσική ταυτότητα. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να εξελιχθούν και να προσέχουν τις διάρκειες των κομματιών, που ίσως έχουν ξεφύγει σε αυτό το δίσκο σε σημεία. Τονίζω για το τέλος ότι ο βαθμός ευχαρίστησης για τους φίλους του είδους θα είναι πάρα πολύ μεγάλος. Σίγουρα μεγαλύτερος αυτού που ακολουθεί.

8 / 10

Τάσος Ποιμενίδης

2^η γνώμη

Πρόκειται για την δεύτερη κυκλοφορία της βραζιλιάνικης μπάντας από το Πόρτο Αλέγκρε, ένα σκοτεινό progressive metal album με πολλές επιρροές από τη συμφωνική και power metal σκηνή. Είναι φανερό πως έχουν βελτιώσει την τεχνική τους κατάρτιση και κάθε τραγούδι εδώ έχει αποδοθεί με μαθηματική ακρίβεια. Κατά κάποιον τρόπο μου θυμίζουν τους Symphony X, με τη διαφορά πως είναι πιο progressive και έχουν μεγαλύτερη ποικιλία όσο αφορά τη σύνθεση τραγουδιών. Ο τραγουδιστής Tiago Masseti πραγματικά κάνει αισθητή την παρουσία του με το εύρος των φωνητικών του ικανοτήτων και το συναίσθημα που βγάζει η φωνή του. Σχεδόν όλα τα τραγούδια στέκονται στο ίδιο καλό επίπεδο αλλά ένα μεγάλο «συν» πάει στο Collector of Souls όπου εκκλησιαστική μουσική και blues σμίγουν με το progressive metal και επίσης στο επικό ομώνυμο. Eδώ έχουμε να κάνουμε με 15 λεπτά progressive metal μεγαλείου με μπόλικα μονά μέτρα και αλλαγές στη διάθεση. Αυτό το album αποτελεί μια ευχάριστη ακουστική εμπειρία και οι Daydream XI έκαναν ένα μεγάλο βήμα για να ανέβουν στην πρώτη κατηγορία του progressive metal.

7.5 / 10

Goran Petrić