Από τον Δημήτρη Καστρίτη
Κάθε εμφάνιση επί σκηνής των Verbal Delirium αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός για τους λάτρεις της καλής μουσικής γενικά. Έτσι, η ανακοίνωση πως θα εμφανιστούν στην σκηνή της Αρχιτεκτονικής στην Αθήνα ενθουσίασε τον υποφαινόμενο, όσο φαντάζομαι και τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά επ’ αυτού αργότερα.
Η προηγούμενη φορά που είχα την ευκαιρία να δω το συγκρότημα επί τω έργω ήταν μεσούσης της καλοκαιρινής περιόδου, σε έναν χώρο όχι και πολύ μακριά από το μαγαζί που έπαιξαν τώρα. Έτσι, θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Verbal Delirium σε κλειστό χώρο, μέσα σε ένα τοπίο όπου το παρατεταμένα ήπιο φθινοπωρινό κλίμα δείχνει να μετατρέπεται, δειλά-δειλά, σε ένα συμπαγές αλλά και πρόωρο χειμερινό σκηνικό. 
Με λίγα λόγια, οι οιωνοί ήταν οι καλύτεροι δυνατοί και δεν έμενε τίποτα άλλο παρά μόνο το άκουσμα της πρώτης νότας για να επαληθευτούν και ταυτόχρονα να επιβεβαιωθούν στο μυαλό μας, ενισχύοντας την πεποίθηση πως η μουσική είναι μία ευρύτερη συναισθηματική και νοητική πράξη.
Το προγραμματισμένο για τις 21:00 live με έκανε να κατηφορίσω προς την Πειραιώς λίγο μετά της 20:30, ενώ ήδη είχε γίνει το σχετικό ξεκαθάρισμα από πλευράς συγκροτήματος πως η λήξη της συναυλίας θα έρθει περίπου στις 23:00 έτσι ώστε να εξυπηρετηθεί ο κόσμος με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δύο ώρες λοιπόν, σκέφτηκα πριν την έναρξη, εγγυημένης απόλαυσης από ένα εκ των κορυφαίων συγκροτημάτων στον ελληνικό χώρο. Ο οιωνός ήδη άρχισε να μετουσιώνεται σε πειραματικά επαληθεύσιμη πραγματικότητα.
Λίγα λεπτά μετά τις εννέα το πολυμελές σχήμα άρχισε να καταλαμβάνει τις θέσεις του πάνω στην σκηνή. Είναι σίγουρα μία πάγια απορία, για όποιον τους συναντά πρώτη φορά, το κατά πόσο το στήσιμο υπηρετεί την λειτουργικότητα της ζωντανής εμφάνισης. Βλέπετε, όταν στην σκηνή παρατάσσονται από τα κλασσικά τύμπανα και την κιθάρα έως διάφορα κλαβιέ, φλάουτο και σαξόφωνο, τότε από την μία αντιλαμβάνεσαι την αναγκαιότητα απόδοσης της μουσικής του στούντιο στην σκηνή ενώ από την άλλη εγείρεται ο προβληματισμός που θίξαμε.
Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή όμως. Όταν μετά τα τυπικά «καλησπέρα» οι πρώτες νότες του “Ervelet” έσκασαν στον αέρα για να τις διαδεχθούν εκείνες του “So Close And Yet So Far Away” ο κάθε προβληματισμός διαλύεται οριστικά και αμετάκλητα. Αν κάτι έχει κάνει τους Verbal Delirium μία σπουδαία μπάντα είναι και το γεγονός πως έχουν την ικανότητα απόδοσης των κομματιών με έντονη σκηνική παρουσία που κάθε άλλο παρά στατική είναι. 
Σίγουρα τα εύσημα εδώ πηγαίνουν εν πρώτοις στον τραγουδιστή Jargon, ωστόσο είναι ακριβώς το όλο δέσιμο του γκρουπ και η ενορχηστρωτική του ακρίβεια που δημιουργούν αυτό το αίσθημα της «δυναμικής παρουσίας». Αυτό είναι κάτι έτρεχε παράλληλα σε όλη την διάρκεια του live που, όπως ήταν αναμενόμενο, το setlist πήγαζε από τις μέχρι τώρα δισκογραφικές κυκλοφορίες του συγκροτήματος.
Συνεπώς στους θεατές δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουν ένα πολύπλευρο έργο, που από την μία διακατέχεται από έντονη μελωδικότητα και επιρροές των 70s θηρίων και από την άλλη εισάγει κάποια πιο alternative στοιχεία με έξυπνο και διακριτό τρόπο. Για να πω την αλήθεια δεν είχα κάποια ιδιαίτερη αγωνία για να δω την επίδοση του συγκροτήματος επί σκηνής, ούτε νομίζω και το υπόλοιπο κοινό. Αυτά τα πράγματα είναι σχεδόν δεδομένα για όσους έχουν επαφή με το γκρουπ. Το rhythm section με τον Γιώργο Παγίδα στο μπάσο και τον Στέλιο Παύλου στα τύμπανα είναι στυλοβάτης, καμβάς και λευκή επιταγή για το πιάνο του Νίκου Τερζή και την κιθάρα του Γιώργου Κυριακίδη. O Jargon στην φωνή αλλά και στα keyboards δίνει νομίζω, πέρα από πολύ καλές ερμηνείες, και τον απαραίτητο σύγχρονο αλλά και συναισθηματικό τόνο, ενώ τέλος, ο Νικόλας Νικολόπουλος στο φλάουτο, σαξόφωνο αλλά και mellotron είναι για μένα το κερασάκι στην τούρτα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν εκπλήξεις στην βραδιά. Κάθε άλλο. Κατ’αρχάς είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε το “Ο.Κ.” από τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος, πράγμα που γίνεται “once in a blue moon” που λένε και οι Αγγλοσάξωνες. Έπειτα είχαμε και ένα μικρό happening, καθώς ο Στέλιος Παύλου είχε διπλή εορτή, όπερ μεθερμηνευόμενον γενέθλια και ονομαστική εορτή, με τα κεράκια να σβήνονται επί σκηνής και τον κόσμο να τραγουδάει από κάτω το γνωστό τραγουδάκι.
Η πιο σημαντική έκπληξη ωστόσο ήταν τα νέα που αφορούν τον νέο δίσκο που έχουν στα σκαριά. Σύμφωνα με τον Jargon θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2016, και δεν μας άφησαν με το παράπονο μιας και έπαιξαν νέες ακυκλοφόρητες συνθέσεις κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους. Πέρα από αυτά, τα highlight νομίζω ήταν οι σταθερές αξίες που ακούν στα ονόματα “Sudden Winter” και “Aeons” που συγκίνησαν και δόνησαν τον κόσμο που είχε κάνει τον κόπο και είχε έρθει στην Αρχιτεκτονική.
Φτάνοντας έτσι στο κλείσιμο της βραδιάς δεν ακούσαμε -όπως συνηθίζεται- μία διασκευή, αλλά ένα νέο κομμάτι (το 2ο της βραδιάς) από τον επερχόμενο δίσκο, που ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλό, δίνοντας την έμφαση στα μακροσκελή περάσματα από σαξόφωνο και σε οργιώδες γενικότερα παίξιμο, κατεύθυνση που ομολογουμένως με κερδίζει σαν ακροατή και περιμένω μετά χαράς να ακούσω και στο νέο δίσκο από τους Verbal Delirium.
Κλείνοντας, αυτό που άφησα για το τέλος είναι ένα μικρό σχολιάκι για τα 75 περίπου άτομα που πήγαμε στην Αρχιτεκτονική. Πέρα από τις διάφορες αυταπάτες και τα γούστα του καθενός, νομίζω ότι με εισιτήριο μόλις 6 ευρώ (με μπύρα) θα μπορούσε να είχε έρθει πολύ παραπάνω κόσμος. Δεν θα μπω σε αναζήτηση των αιτιών, όμως όσοι ξέρουν τι εστί Verbal Delirium και τι προσφέρουν στην ελληνική σκηνή (όπως και άλλα συγκροτήματα προφανώς) θα πρέπει να είναι πιο δυναμικοί στην παρουσία τους. Είναι ειλικρινά από τα παιδιά που το αξίζουν και προσφέρουν ποιότητα ακόμα και σε άτομα εκτός του progressive rock χώρου, πράγμα σπάνιο.
Ωστόσο αυτό που μένει είναι κάτι άλλο. Μας άφησαν (και πάλι) με τις καλύτερες εντυπώσεις και με μεγάλη όρεξη για το νέο πόνημά τους!
Κάντε το πρώτο σχόλιο