Chaos Frame – Paths To Exile

Η φιλοδοξία δεν είναι αρκετή

Είναι κοινό μυστικό πως η metal μουσική από καιρού εις καιρόν εμφανίζει σημάδια εξάντλησης σε τέτοιο βαθμό που γίνεται εμφανής ακόμα και στους πιο φανατικούς ακροατές της. Χωρίς αμφιβολία το είδος που παρουσιάζει εδώ και πολύ καιρό τη μεγαλύτερη στασιμότητα είναι το power. Ακόμα και η προοδευτική του συνιστώσα πολλές φορές δίνει την εντύπωση πως πλέει σε ακύμαντα νερά, ενώ λιμνάζει στην αφόρητη κοινοτοπία.

Όπως είναι φυσικό πολλές μπάντες προσπαθούν απομακρυνθούν από το κλασικό μοτίβο σύνθεσης δημιουργώντας καινούργιους δρόμους που θα τις  φέρουν εγγύτερα στη διαμόρφωση της  προσωπικής τους μουσικής ταυτότητας. Οι Chaos Frame στο δεύτερο δίσκο τους προσπαθούν ακριβώς αυτό.

Με διάθεση να συνθέσουν χωρίς περιορισμούς δεν διστάζουν να συγχωνεύσουν πολλά και ετεροειδή μουσικά στύλ: power (αμερικάνικο και αρκετό ευρωπαϊκό), thrash, μελωδικό σουηδικό metal, doom κ.ά.) πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουν να ακουστούν διαφορετικοί. Ίσως αυτό να πετύχαινε πριν μερικά χρόνια, όταν η ύπαρξη παρόμοιων εγχειρημάτων ήταν λιγότερη συχνή. Σήμερα όμως, κάτι τέτοιο μόνο σπάνιο δεν είναι, τουναντίον όλο και πιο πολλοί το επιχειρούν. Το σίγουρο είναι πως η επιθυμία να πειραματιστείς με τις μουσικές φόρμες δεν σε καθιστά πρωτότυπο ή κορυφαίο μουσικό αν δεν διαθέτεις το ανάλογο ταλέντο για να το διαχειριστείς.

Αρχικά, οι Chaos frame στο “Paths To Exile” διαθέτουν ένα πολύ καλό τραγουδιστή. Με φωνή αρμόζουσα στο US power. Διαθέτοντας ωραία χροιά και ένταση ο Dave Brown δίνει στο ομώνυμο τραγούδι τη καλύτερη του ερμηνεία. Το κιθαριστικό δίδυμο είναι επίσης  αξιώσεων και κομμάτια όπως το “Giantkiller” και “Paper Sun” το πιστοποιούν. Κανένα μέλος δεν υστερεί σε παίξιμο και όλοι διαθέτουν υψηλή μουσική παιδεία. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί οι καλοί μουσικοί ενώ διαθέτουν αρκετές καλές ιδέες δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα δίσκο με ομοιογένεια που να έλκει το ακροατή να τον ξανακούσει. Αυτό οφείλεται πρωτίστως στην εσφαλμένη αντίληψή τους πως τα τραγούδια τους πρέπει να είναι υπερφορτωμένα με πολλές εναλλαγές στο στυλ (thrash, power και τόσα άλλα) και στα φωνητικά (το κομμάτι “Derceto” καταστρέφεται από την αχρείαστη brutal φωνή). Επίσης μερικές θεωρούμενες «καινοφανείς» επιλογές που πίστεψαν πως θα διάνθιζαν τις συνθέσεις τους μάλλον τελικά τις υπονομεύουν (το σαξόφωνο στο “Paper Sun” μου ακούγεται αστείο).

Οι Chaos Frame είναι μια καλή μπάντα που καλείται να βαδίσει σε ανηφορικό δρόμο αν επιθυμεί να φτάσει στην αναγνώριση. Το “Paths To Exile” είναι ένα ενθαρρυντικό δείγμα γραφής που τους εντάσσει -μαζί με αρκετούς άλλους- στο προθάλαμο των ελπιδοφόρων. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουν να γίνουν σπουδαίοι, τους το εύχομαι. Μέχρι τότε προτιμώ να ακούω Future Ends προσδοκώντας να επιστρέψουν μετά το εκπληκτικό  “Memoirs Of A Broken Man”.

6 / 10

Χρήστος Μήνος

Καλπάζοντας σθεναρά σε ασφαλή μονοπάτια

Μοντέρνο progressive metal. Ο όρος αυτός αν και ιντριγκάρει το γράφοντα είναι τόσο αυθαίρετος όσο και οι βίλες στις παρυφές της Πεντέλης. Συχνά σχήματα τα οποία συντήκουν δύο ή περισσότερα παρακλάδια του metal στον ήχο τους αυτοαποκαλούνται έτσι, καθώς και σχήματα που απλά εντός των συνθέσεων τους φέρουν μακροσκελή solos, καπηλεύονται την ταμπέλα αυτή. Οι Chaos Frame καλούνται να αποδείξουν πως αντιπροσωπεύουν το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό.

Είναι χαρακτηριστικό κλισέ η πρώτη σύνθεση να είναι από τις ποιοτικότερες του δίσκου ώστε να τραβάει τον επίδοξο ακροατή. Εν προκειμένω, το “Painful Lessons” είναι από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες, παρά το εισαγωγικό κιθαριστικό σόλο. Βέβαια αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τι πρόκειται να εξελιχθεί στο “Paths To Exile”.

Όντως, ο ήχος των Chaos Frame είναι στιβαρός, με κοφτές κιθάρες όπου αυτό χρειαστεί αλλά και αξιομνημόνευτα μελωδικά σημεία και ρεφραίν, ίσως υπερβολικά αξιομνημόνευτα και δη εμπορικά. Θα σταθώ στη φωνητική απόδοση του Dave Brown η οποία με την power / επική χροιά της δίνει ένα ιδιαίτερο τόνο στα τραγούδια. Να σημειωθεί πως ο Dave Brown ζει στο Delaware και όχι στη Minnesota όπως οι υπόλοιποι και στα live δεν συμμετέχει.

Είναι ευτυχές πως το album καθώς εξελίσσεται από κομμάτι σε κομμάτι βελτιώνεται. Τα πιο επιθετικά σημεία (διπέταλο, blastbeats με τα αντίστοιχα γρήγορα επιθετικά riffs) αν και έχουν γίνει μόδα-trademark στο progressive metal τη σήμερον ημέρα, είναι άρτια ενσωματωμένα στον ήχο τους και απογειώνουν τα κομμάτια, δίνοντάς τους τον αέρα που χρειάζονται να αναπνεύσουν. Χαρακτηριστικό σημείο στο επόμενο τραγούδι ‘”Paths To Exile” στη μέση της περίπου 8λεπτης διάρκειάς του.

Θα ήθελα να αναφερθώ και στον ήχο ο οποίος είναι αξιοπρεπέστατος και ως σωστή progressive metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της μπορείς να ακούσεις το μπάσο και όλα τα υπόλοιπα όργανα καθαρά. Ίσως να ταίριαζε λίγος περισσότερος όγκος καθότι η δυναμική των Chaos Frame προκύπτει μέσα από τα πιο επιθετικά σημεία τους.

Οι συνθέσεις είναι άρτιες τεχνικά όπως θα περίμενε κανείς ενώ συναντάμε και πετυχημένα ορχηστρικά σημεία καθώς και ευχάριστες εκπλήξεις όπως το ηλεκτρικό σαξόφωνο στο “Paper Sun” το οποίο αποτελεί μία από τις καλύτερες συνθέσεις, λόγω του ενθουσιασμού του, των διαδοχικών solos αλλά και φυσικά λόγω του σαξοφώνου.

Όπως θα περίμενε κανείς, ακούγοντας τον όρο ‘progressive metal with balls’ που ασπάζονται οι Chaos Frame, υπάρχουν διάσπαρτα σημεία με brutal φωνητικά από τον μπασίστα Aaron Lott. Ταιριάζουν με τον ήχο τους βέβαια. Προσωπικά, μου θυμίζουν Cloudscape (οι οποίοι κυκλοφορούν και αυτοί τις δημιουργίες τους μέσω της Nightmare Records) σε πιο επιθετικά μονοπάτια. Το κιθαριστικό δίδυμο συνδυάζεται αγαστά, ενώ τα κρουστά δίνουν το σάλπισμα, ακολουθούμενα από αρμονικές μπασογραμμές. Μετά τη χλιαρή εισαγωγή είναι αλήθεια πως οι συνθέσεις είναι πιο δεμένες και η ροή του δίσκου είναι απρόσκοπτη. Θα ήθελα να αναφερθώ στα “Derceto”, “Giantkiller” και “Doomed” ως τα πιο ξεχωριστά τραγούδια μαζί με το έξοχο “aper Sun”.

Έπειτα από πολλές ακροάσεις υπάρχει η αίσθηση πως ναι μεν είναι καλοί παίκτες, αλλά πως λείπει μια ποικιλία όσον αφορά στη δομή των τραγουδιών, ενώ τα μελωδικά σημεία γίνονται λίγο cheesy και δεν ταιριάζουν απόλυτα με το υπόλοιπο περιεχόμενο. Επιπροσθέτως, δεν πειραματίζονται όσο θα μπορούσαν. Ως εκ τούτου δεν ακούς κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο αν και στο progressive metal τη σήμερον ημέρα, μάλλον προσδοκάς για κάτι έξυπνα και άρτια δημιουργημένο, παρά για κάτι ολότελα καινούριο σε ένα αγαπημένο, όμως και κορεσμένο ιδίωμα.

Συνοψίζοντας, το “Paths To Exile” είναι ενθουσιώδες και σε παρασέρνει στο ρυθμό του, ειδικά αν σου αρέσουν οι Cloudscape και οι πιο πρόσφατοι Symphony X. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για δουλειά η οποία πρέπει να αγνοηθεί από τη μερίδα των οπαδών του δυναμικού progressive metal, αλλά μπορεί  να κουράσει ενώ η ανάγκη για πιο πιασάρικα και άρα εμπορικά και σχετικά ασφαλή σημεία κηλιδώνει το μουσικό κράμα των Chaos Frame.

7.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου