Συνέντευξη: Θεοχάρης (Hail Spirit Noir), 24/01/2014

Από τους Κώστα Μπάρμπα & Δημήτρη Καλτσά

Το 2014 ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για την εν Ελλάδι προοδευτική μουσική. Οι Hail Spirit Noir συνέβαλαν σημαντικά σε αυτό με το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “Oi Magoi” (η κριτική του ProgRocks.gr εδώ) και τα ιδιαίτερα στοιχεία της μουσικής, των στίχων και συνολικά της καλλιτεχνικής οντότητας της psych-prog / avant-garde metal μπάντας προκαλούν ενδιαφέρον, το δίχως άλλο.

Με αφορμή τα παραπάνω, μιλήσαμε με το Θεοχάρη (κιθάρα, φωνητικά) σχετικά με τη νέα κυκλοφορία, το παρόν και το μέλλον των Hail Spirit Noir, το progressive εντός και εκτός Ελλάδας, την εξέλιξη του ακραίου ήχου, την ανθρώπινη ιδιοτέλεια, την εξαπάτηση του χρόνου και το «πνεύμα σκοτεινό». Στο τέλος, οι αναφορές με απόσταση λίγων λεπτών σε Marillion, Μάνο Χατζιδάκι, Satyricon, Dario Argento, Danny Elfman και τα φαντάσματα του Dickens δε φάνταζαν παράλογες.

Γεια σου Θεοχάρη. Συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ. Μας άρεσε πολύ εδώ στο progrocks.gr και για διαφορετικούς λόγους. Ποια είναι μέχρι στιγμής η ανταπόκριση εντός και εκτός Ελλάδας;

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, ειλικρινά! Η ανταπόκριση στο δίσκο είναι πολύ καλή μέχρι τώρα. Έχει φτάσει σε περισσότερο κόσμο σε σχέση με το ντεμπούτο και αυτός είναι και ο σκοπός: με κάθε καινούργιο δίσκο να αποκτούμε και  νέους ακροατές. Οι κριτικές είναι και αυτές πολύ ενθαρρυντικές. Στις περισσότερες αναφέρεται ότι είναι καλύτερο, πιο δουλεμένο και πιο δομημένο από το “Pneuma”. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι στους οποίους δεν άρεσε.

Νομίζω ότι ένα βασικό στοιχείο προόδου και διαφοροποίησης από το Pneuma είναι η καταπληκτική παραγωγή. Πόσο επίπονη ήταν η διαδικασία μέχρι το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα;

Βασικά, το πολύ επίπονο ήταν η ηχογράφηση και μετά η μίξη. Γιατί στην ηχογράφηση έγιναν όλα πάλι αναλογικά, στο βαθμό που μπορούσαμε. Βάζαμε δηλαδή το μικρόφωνο στον ενισχυτή και γράφαμε, χωρίς ψηφιακές πεταλιέρες κ.τ.λ., πράγμα αρκετά δύσκολο λόγω και της παραμόρφωσης στις κιθάρες. Πρέπει να είσαι σίγουρος 100% για ό,τι παίζεις, γιατί το παραμικρό λάθος ακούγεται με τους λαμπάτους ενισχυτές, σε αντίθεση με τους ψηφιακούς που πολλά πράγματα καλύπτονται. Και η ηχογράφηση των τυμπάνων ήταν επίπονη, ώστε να πετύχουμε καλό ήχο στην εγγραφή.

Την τελική ισορροπία στον ήχο πως την πετύχατε;

Την πετύχαμε στη μίξη. Το γράψαμε στα Lunatech Studios εκεί που είχαμε γράψει το “Pneuma”, αλλά και με τους Trancending Bizzare? και Rex Mundi. Να είναι καλά ο Δημήτρης Ντούβρας που έκανε τρομερή δουλειά, ο οποίος έχει δουλέψει και το “Aealo” των Rotting Christ όπως και δίσκους των Siva Six. Ειδικά στις φωνές και κυρίως στα backing vocals που επικρατούσε χάος, βοήθησε πολύ στο τελικό αποτέλεσμα. Το mastering έγινε στη Σουηδία από τον Jens Bogren, ο οποίος κράτησε τη μίξη όπως την είχαμε και μας άρεσε, την ανέβασε σε ένταση χωρίς να ενοχλεί και έδωσε ζωντάνια στον ήχο. Γενικά, πιστεύω ότι η παραγωγή είναι πολύ καλύτερη σε σχέση με το “Pneuma”.

Σε μια πιο γενική σύγκριση με το ντεμπούτο σας, τι προτιμάς από το κάθε album ξεχωριστά; Θα άλλαζες κάτι;

Το κάθε άλμπουμ είναι κάτι ξεχωριστό και δε μπορώ να τα φανταστώ διαφορετικά. Οι “Μάγοι” πιστεύω ότι είναι ένα σκαλί παραπάνω σε όλα τα επίπεδα, αλλά δε θα ήθελα να αλλάξω κάτι στο “Pneuma”. Έχει το δικό του χαρακτήρα και του ταιριάζει ακόμα και η «θολούρα» στην παραγωγή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους “Μάγους” όπου π.χ. είχαμε διαφορετικό εξώφυλλο αρχικά στο μυαλό μας, αλλά δε μπορώ να το φανταστώ πλέον αλλιώς.

Ένα εντυπωσιακό στοιχείο του νέου album είναι η ισορροπία των συνθέσεων και η πυκνότητα στο παίξιμο κυρίως το δικό σου στην κιθάρα. Πως ακριβώς έγινε η σύνθεση των κομματιών;

Βασικός συνθέτης είναι ο Χάρης και γενικά η αρχική ιδέα όταν το φτιάχναμε όλο αυτό ήταν δική του. Ο Χάρης φέρνει ένα σκελετό και τα δουλεύουμε όλοι μαζί. Υπάρχουν και σημεία που έχουμε γράψει και οι άλλοι δύο. Εκεί πάνω λοιπόν δουλεύουμε και γίνεται το «σώσε» (γέλια). Αλλάζει και η δομή, προστίθεται έξτρα μουσική και μέσω αυτής της διαδικασίας βγαίνει και το σύνολο των επιρροών μας και τα διαφορετικά πράγματα που ακούει ο καθένας. Η πυκνότητα εξαρτάται καθαρά από το κάθε σημείο. Υπάρχουν σημεία όπου η κιθάρα δεν παίζει τίποτα ή έστω μισή νότα, ενώ σε άλλα σημεία όπως στο “Mermaid” υπάρχουν μέχρι και τρεις ή τέσσερις κιθάρες. Ακόμα πιο χαοτικό είναι το “Satyriko orgio”, όπου γενικά υπάρχει ένα «μπάχαλο» από όργανα. Αυτά τα σημεία είναι αποτελέσματα πειραματισμών πάνω στη βασική δομή. Εκεί μπορείς να προσθέσεις, να πειράξεις, να παίξεις με ήχους, εφέ ή ακόμα να αλλάξεις και το παίξιμο. Έτσι, αντί για μια απλή μελωδία μπορείς να βάλεις αρμονικές, όπως π.χ. στο “Mermaid” πριν το τελικό σόλο, που παίζει ο Δημήτρης, που είναι αρκετά «γηπεδικό» (γέλια), μπήκε μια κιθαριστική μελωδία λίγο πιο παράξενη. Ένα ακόμα, ανάποδο όμως, παράδειγμα είναι το μεσαίο σημείο του “Blood Guru” που έχει μόνο το ξυλόφωνο και μερικές φωνές, ενώ αρχικά υπήρχαν και στρώσεις πλήκτρων και κιθάρας. Έτσι όπως βγήκε είναι πιο διεστραμμένο νομίζω (γέλια).

Το ξυλόφωνο πώς σας ήρθε σαν ιδέα;

Mας άρεσε σαν ιδέα και σαν ήχος. Προσωπικά για μένα είναι επιρροή από τους Oingo Boingo του Danny Elfman.

Αφού πιάσαμε της επιρροές, στο δίσκο ακούμε και ελληνικό στοιχείο και κυρίως Χατζιδάκι, σωστά;

Ο Χάρης θαυμάζει απεριόριστα τον Χατζιδάκι και έχει επηρεαστεί πάρα πολύ. Το “Reflections” το θεωρεί top-10 δίσκο όλων των εποχών. Αν βγήκε αυτό στη μουσική μας, το θεωρώ πολύ θετικό. Επίσης, μίξη ακραίου ήχου με παραδοσιακή μουσική έγινε και στο “Aealo” των Rotting Christ, που ανεξάρτητα αν σου αρέσουν οι συνθέσεις, σαν άποψη είναι τρομερό.

Ας πάμε τώρα και στις ευρύτερες μουσικές σας επιρροές, οι οποίες εκτείνονται από το progressive και την ψυχεδέλεια των 60s και 70s, μέχρι το ακραίο metal. Πέρα από τους προαναφερθέντες, ποιοι άλλοι μουσικοί σας έχουν επηρεάσει μουσικά αλλά και αισθητικά;

Γενικά σαν μπάντα είμαστε πολύ κοντά στο παλιό progressive rock. Ο Χάρης ακούει πολύ King Crimson και Eloy, Rush γενικά ακούμε όλοι μας πολύ, εγώ ακούω και Kansas και από τους πιο μετά, Marillion. Είμαι μέγας οπαδός τους.

Εντύπωση μου κάνουν οι Kansas που είναι πιο «φωτεινοί» και ματζόρε.

Ναι, είναι το λεγόμενο εμπορικό progressive, αλλά αν έχεις μια φωνή σαν του Walsh και γράφεις αυτές τις μελωδίες που έγραφαν, αν δεν κάνεις εμπορική επιτυχία κάτι πάει λάθος στον κόσμο. Και σκέψου, μου αρέσει ακόμα και το “Freaks of Nature” που γενικά θεωρείται μέτριο. Πέρα από τα 70s υπάρχει και το metal και ειδικά το black metal. Αγαπημένες μπάντες εδώ είναι οι Dødheimsgard, οι Abigor και οι Emperor, ενώ σαν άποψη και στήσιμο τα “Into the Pandemonium” και “To Megatherion” των Celtic Frost. Από πιο σύγχρονα πράγματα οι Virus, αν και δεν είναι ακριβώς black metal.

Πάντως το extreme metal και ειδικά το black metal σήμερα έχει αλλάξει πρόσωπο, απέχοντας από το γραφικό image και τον ποιοτικά κακό ήχο.

Όπως το καθετί, εξελίσσεται. Και γενικά το black metal έχει εξελιχθεί περισσότερο απ’ όλα σχεδόν τα metal παρακλάδια, με απαρχή δίσκους όπως το “666 international” και το “Thorns”. Προσωπικά είναι κάτι που το βρίσκω πολύ θετικό. Το αγαπημένο μου άλμπουμ των Satyricon είναι το “Rebel Extravaganza” για να καταλάβεις. Βέβαια μετά το χάλασαν λίγο με το black ‘n’ roll που προσπάθησαν να παίξουν. Οι Craft το κάνουν καλύτερα αυτό νομίζω.

Ποιες ελληνικές μπάντες ξεχωρίζεις σήμερα;

Από τις black metal τους Thy Darkened Shade. Ο δίσκος τους είναι φανταστικός, ενώ από ό,τι έχω ακούσει ο δεύτερος θα είναι ακόμα καλύτερος. Οι Vacantfield επίσης, όπως και οι Disolvo Animus, αλλά και οι Acherontas που έχουν ένα δικό τους στυλ. Φανταστικοί είναι και οι δίσκοι των Spectral Lore. Και τέλος, φυσικά οι Aenaon.

…στο δίσκο των οποίων παίζει ο Χάρης και είστε και στην ίδια εταιρεία.

…ο οποίος δίσκος πιστεύω ότι έχει όλα τα φόντα να μείνει κλασικός. Έχει πάρα πολύ καλή παραγωγή που είναι και αρκετά ζωντανή και του ταιριάζει, όπως επίσης και πολύ καλά παιξίματα. Δεν είναι τετριμμένο και έχει το δικό του χαρακτήρα. Το ακούς και λες ότι αυτή η μπάντα ξέρει ακριβώς τι κάνει.

Για να συνεχίσω όμως, από progressive μου αρέσουν οι Agnosia, ο δίσκος των Mother Turtle που άκουσα πρόσφατα, ο δεύτερος δίσκος των Verbal Delirium μου άρεσε πάρα πολύ, ο τελευταίος δίσκος των Until Rain που είναι και φίλοι μου. Επίσης, σε πιο κλασικό metal, οι Wardrum που τους θεωρώ από τις καλύτερες μπάντες στο είδος στην Ελλάδα. Μου άρεσε και το τελευταίο των Suicidal Angels, ενώ γενικά δεν ήμουν fan μέχρι τώρα. Μπράβο στα παιδιά που βγήκαν έξω και το πήραν ζεστά.

Ας μιλήσουμε για τους στίχους: ποιος είναι ο βασικός στιχουργός και ποια η θεματολογία τους;

Κατά κύριο λόγο στίχους γράφω εγώ, αλλά έχει γράψει και ο Χάρης αρκετούς. Εκ πρώτης όψης μοιάζουν με μικρές ιστορίες τρόμου με σκοπό να ταιριάζουν και με την ατμόσφαιρα της μουσικής. Εδώ έχουμε επηρεαστεί από τον τρόπο που το έκαναν αυτό οι Goblin. Ο (Dario) Argento ήταν πολύ τυχερός που τους είχε. Τα soundtracks των ταινιών του ήταν εξίσου σημαντικά με την εικόνα, αλλά έστεκαν και ως ξεχωριστά έργα.

Να φανταστώ  ότι τον λατρεύεις σαν σκηνοθέτη;

Βεβαίως, αλλά μόνο την καλή του περίοδο. Ειδικά το “Inferno”, όπου έχει γράψει μουσική ο Keith Emerson και έχει την κομματάρα, το “Mater Tenebrarum”. Μετά δυστυχώς έκανε πολλές μέτριες ως απαράδεκτες ταινίες.

Συνεχίζοντας για τους στίχους, όπως είπαμε αποτελούν ιστορίες τρόμου, αλλά δοσμένες μέσα από ένα περιπαικτικό μαύρο χιούμορ, το “tongue in cheek” που λένε και οι Άγγλοι, το οποίο υπάρχει γενικά στο χαρακτήρα της μπάντας, ακόμα και μουσικά. Αν πάρουμε τους δίσκους ξεχωριστά, στο “Pneuma”, οι στίχοι είχαν να κάνουν με το σκοτεινό πνεύμα. Παρουσιάζαμε το τι είναι αυτό στο μυαλό μας. Υπάρχει η ιδέα ότι ο άνθρωπος γενικά είναι εγωιστής. Τα κίνητρα του είναι, όπως και να το κάνουμε, σχεδόν πάντα ιδιοτελή, έστω και αν δεν το αντιλαμβάνεται πάντα και πάει να κάνει κάτι καλό. Εν τέλει θα χρησιμοποιήσει σχεδόν όποιον τρόπο μπορεί για να πετύχει αυτό που θέλει. Σε κάθε κομμάτι του δίσκου υπήρχε μια ξεχωριστή ιστορία πάνω σε αυτό. Μια επίκληση ενός ανθρώπου σε κάποιο πνεύμα ή δαίμονα. Αυτό που εμείς λέμε “πνεύμα σκοτεινό”. Όταν όμως εκπληρωνόταν η επιθυμία αυτού που το επικαλέστηκε, χάνει τα πάντα και μοναδικός νικητής στο τέλος αναδεικνύεται η εγωιστική φύση του ανθρώπου. Το κομμάτι στο οποίο το βλέπουμε αυτό πιο ξεκάθαρα είναι το “Into the Gates of Time”, όπου ένας υπερήλικας επικαλείται το σκοτεινό πνεύμα, γιατί ποθούσε την εικοσάχρονη υπηρέτριά του, αλλά όσο αυτός  κερδίζει τη νεότητά του αυτή μεγαλώνει και στο τέλος πεθαίνει. Στους “Μάγους”, εξ ου και ο τίτλος, ασχολούμαστε πιο πολύ με την έννοια της εξαπάτησης και το στοιχείο του ανθρώπινου ψυχισμού που πιστεύει ότι είναι αυτός και άλλος κανένας και αυτό που κάνει θα μείνει για πάντα. Στο “Satan is Time”, που είναι από τα πιο σαφή κομμάτια, υπάρχει η ιδέα ότι αφού γεννιόμαστε νομίζουμε ότι έχουμε άπειρο χρόνο μπροστά και δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με τη δεδομένη στιγμή, αλλά να κανονίζουμε το μέλλον μας. Όμως όταν φτάσουμε κοντά στο τέλος του χρόνου που είχαμε, συνειδητοποιούμε ότι όσα έχουμε κάνει δεν είναι καθόλου σημαντικά και ο χρόνος γελάει μαζί μας. Όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε υποπέσει στην εξαπάτηση του να θεωρούμε σημαντικό τον εαυτό μας και τις πράξεις μας, αλλά και να θεωρούμε τον χρόνο ως σύμμαχο, ενώ στην ουσία είναι ο μεγαλύτερος μας αντίπαλος.

Δηλαδή μπορούμε να πούμε ότι οι στίχοι έχουν ένα σκληρό ρεαλισμό;

Ναι και μάλιστα αντιθρησκευτικό. Πάντως δεν έχουμε καμία σχέση με το occult ή τον αποκρυφισμό, αφού εκεί ο Σατανάς είναι το αντίθετο από αυτό που περιγράφουμε στο “Satan is Time”. Γενικά θεωρώ τον εαυτό μου αγνωστικιστή ή αν θες, άθεο.

Στιχουργικά το ομώνυμο κομμάτι των “Mάγων” με τι ασχολείται; Υπάρχει σχέση με το concept του videoclip;

Να πω πρώτα ότι το video το σκηνοθέτησε ο Μάνος των Universe217, ο οποίος βοήθησε στην υλοποίηση της αρχικής μας σκέψης για το concept, αφού δεν έχουμε και τόση εμπειρία. Επίσης πίσω από τα ντραμς στο βίντεο έχουμε τον Κωνσταντίνο Γαλιμή των Agnosia και Wastefall.

Γενικά, το video clip έχει άμεση σχέση με τους στίχους. Οι μάγοι μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μπορεί να είναι κάτι σαν τα φαντάσματα του Dickens. Είναι αυτά που έρχονται για να σου δείξουν το λάθος της σκέψης σου. «Τα παιδιά που θα σκοτώσουνε» μπορεί να είναι οι αναμνήσεις σου, μπορεί να είναι οι προσπάθειές σου, μπορεί να είναι και τα κανονικά σου παιδιά, μπορεί να είναι το οτιδήποτε δικό σου που πιστεύεις ότι άφησες πίσω στη ζωή σου και στην ουσία δε σημαίνει τίποτα μετά τον θάνατό σου. Γι’ αυτό είναι και το μοναδικό κομμάτι που θα μπορούσε να κλείσει τον δίσκο.

Μετά την κυκλοφορία του δίσκου έφτασε επιτέλους η ώρα να απολαύσουμε ζωντανά τους Hail Spirit Noir;

Αυτό είναι που δουλεύουμε αυτή την περίοδο. Προσπαθούμε να στήσουμε το πράγμα. Έχουμε αρχίσει τις πρόβες σιγά-σιγά για τα live. Πιθανόν θα χρειαστούμε και έναν δεύτερο κιθαρίστα και πρέπει να δούμε και ποιος θα τραγουδήσει τα καθαρά φωνητικά, αλλά μέχρι τότε προβάρουμε οι υπόλοιποι, ώστε να είμαστε έτοιμοι. Επίσης, πρέπει να φτιάξουμε και ένα show, για να μη βλέπει ο κόσμος απλά κάποιους μαντράχαλους να παίζουν (γέλια).

Τι θέλετε να πετύχετε ως Hail Spirit Noir; Η μπάντα είναι απλώς ένα όχημα έκφρασης ή βλέπετε και μια επαγγελματική προοπτική, όσο δύσκολο και αν είναι σήμερα κάτι τέτοιο;

Να ζήσουμε από αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Ο βασικός στόχος είναι ο προηγούμενος δίσκος να χρηματοδοτεί τον επόμενο. Να μπορεί να τον υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο: για το εξώφυλλο, την παραγωγή, για μια περιοδεία, ακόμα και για να βγούνε t-shirts  για παράδειγμα. Να μη χρειάζεται να βάζουμε κάθε φορά λεφτά από την τσέπη μας. Αν φτάσουμε κάποια στιγμή να βγάζουμε και κάποια λεφτά, ok, αλλά αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως και από το πόσο θα το κυνηγήσουμε και εμείς και τι αποφάσεις θα πάρουμε.

Σας ευχόμαστε ολόψυχα ό,τι καλύτερο. Τους χαιρετισμούς μας στο Χάρη και το Δημήτρη. Κλείσε τη συνέντευξη όπως θέλεις.

Να είστε καλά παιδιά. Ειλικρινά σας ευχαριστούμε πολύ για την υποστήριξη και ιδιαίτερα για τις ενδελεχείς σας κριτικές. Σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στη συνέχεια στο ProgRocks.gr!