Gravitysays_i – Quantum Unknown

Intro: Thomas Sarakitsis
23 / 11 / 2016

Gravitysays_i is a sextet from Piraeus and it is the brainchild of Manos Paterakis (vocals, guitar, dulcimer) and Nick Renzos (drums, keyboards), which debuted in 2007 with the concept album The Roughest Sea where the group’s progressive inclination blended with more commercial, almost pop, moments and with the addition of traditional instruments, they created a unique and interesting sound. They came back to the forth four years later with the album The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud which signified a different musical direction, where the purely electric moments were mixed with more atmospheric ones, while flaunting at the same time their Mediterranean-eastern influences.

[bandcamp width=650 height=120 album=63328893 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Musical repository

The third album of Gravitysays_i certifies the crystallization of the already demonstrated traditional / Mediterranean influences and, on the other hand, showcases the band’s ambition for watering down their electric and heavy moments. Simultaneously, the progressive element is ever present but in the way that the band perceives it, that is, atmospheric and artistic as it gets. Prog, after all, regardless if it is enveloped in rock or metal coating, conveys its musical singularity to whom it may concern. There is no standard approach which based upon that, we can come to the conclusion that a certain band is prog or not. Especially in the past, the complex compositions combined with the impeccable technical skills of the musicians, were enough to lead, mistakenly, to the conclusion that a band delivers progressive music (a mentality that reigned ad nauseam during 90’s, most notably among the critics and the genre’s partisans – fortunately in the current decade this very “necessity” is on the wane). On the contrary, Gravitysays_i, an indeed technical band minus the disposition to flaunt gratuitous bits, deliver a well-imagined 40-minute soundtrack mosaic of contradictory sounds and influences. The usage of wind and traditional instruments (dulcimer, trumpets) combined with the imposing arrangements, extol the dominating but simultaneously misty “Mediterranean” atmosphere and the evident feeling of nostalgia. Simultaneously, the Floyd-ish benchmarks along with their references to the later Dead Can Dance (Paterakis’ voice is very similar to Brendan Perry’s) the hints to the mid 70’s via King Crimson and The Alan Parsons Project, the most recent Riverside version, the mid and hither Porcupine Tree phase, the neo-modern prog trends, Tiamat of A Deeper Kind of Slumber, all of them result into an impressive work, ranking this very release as one of the finest of the Greek rock scene in the current year. Moreover, the human-centered lyrics deal with social and personal concerns, escalating the existing melancholy, without winding up to martyr’s or dark paths, instead hope glimmers and awaits.

To recapitulate briefly, it is an extraordinary release, one of the most innovative and diverse prog ones in toto in the current year. The group strikes out progressively with regard to its sound, certifying on the one hand the progressive mentality that evidently bears, on the other hand revealing its musical proposition, which is appealing and convincing. It is recommended not only to the adventurous listeners and die-hard prog collectors, but also to a wider audience that longs to spot groups with diverse and unique sound. In Gravitysays_i all of the above prerequisites are met to make the blip into the radar of this wider audience and reveal their musical elegy.

8 / 10

Thomas Sarakitsis

2^nd opinion 

Almost five years later after their demanding second album, Gravitysays_i strike back splitting this time the record’s running time into six pieces. Post-rock is the basis of their sound, enriched with progressive, alternative but also a few electronic touches, while their more traditional or even “Hadjidakian” side is more homogenously and discreetly adapted to their style. Extra attention should be paid to the details of the compositions, the dynamics and the arrangements, while still the few more psychedelic moments seem to be carefully taken care of. The flow of this work is flawless, whereas the only knock that someone could have are the vocals, which are not detrimental to the whole project, yet if slightly improved could take it off. In a few words, Gravitysays_i gave us an album that appeals to all the fans of quality art-rock and to those who listen to music looking past the genre labels.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Θωμάς Σαρακίντσης
23 / 11 / 2016

Οι Πειραιώτες Gravitysays_i, δημιούργημα των Μάνου Πατεράκη (φωνητικά, κιθάρα, σαντούρι) και Νικόλαου Ρέτσου (τύμπανα, πλήκτρα), είναι μία εξαμελής μπάντα, η οποία γνωστοποίησε για πρώτη φορά την παρουσία τους το 2007 με το ενιαίο θεματολογικά album “The Roughest Sea”, όπου η προοδευτική διάθεση του συγκροτήματος ταυτιζόταν με εμπορικότερες, σχεδόν pop, στιγμές και σε συνάρτηση με τη χρήση πιο παραδοσιακών οργάνων, είχαν δημιουργήσει ένα καθ’ όλα ιδιαίτερο και ενδιαφέρον ηχητικό αποτέλεσμα. Έκτοτε, επανήλθαν τέσσερα έτη αργότερα με το “The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud”, το οποίο σηματοδότησε την αφετηρία μίας διαφορετικής προσέγγισης στον ήχο της μπάντας, όπου τα αμιγώς ηλεκτρικά σημεία αναμειγνύονταν με πιο ατμοσφαιρικές στιγμές, ενώ ταυτόχρονα φανέρωναν έκδηλα και τις μεσογειακές – ανατολίζουσες επιρροές τους.

[bandcamp width=650 height=120 album=63328893 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μουσικό αποθετήριο

Το τρίτο καλλιτεχνικό πόνημα των Gravitysays_i πιστοποιεί αφενός τη σταθεροποίηση των ήδη αναδειχθέντων παραδοσιακών / μεσογειακών επιρροών και αφετέρου, φανερώνει την επιδίωξη της μπάντας για άμβλυνση των ηλεκτρικών και heavy στιγμών. Παράλληλα, το προοδευτικό στοιχείο είναι πανταχού παρών, αλλά με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται η μπάντα, τελείως ατμοσφαιρικό και έντεχνο. Εξάλλου, ο prog ήχος, ανεξάρτητα αν είναι ενδεδυμένος με rock ή metal επικάλυψη, κομίζει τη μουσική του ετερότητα επί παντός επιστητού. Δεν υφίσταται δηλαδή μία συγκεκριμένη μεθοδολογική προσέγγιση, όπου με βάση αυτήν οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι η εκάστοτε μπάντα απηχεί έναν prog ήχο: ιδιαίτερα κατά το παρελθόν, οι τυχόν δαιδαλώδεις συνθέσεις σε συνδυασμό με την αψεγάδιαστη τεχνική κατάρτιση των μελών μίας μπάντας, οδηγούσε, λανθασμένα, στο επιχείρημα ότι η εκάστοτε μπάντα απέδιδε progressive μουσική (νοοτροπία που κυριάρχησε κατά κόρον στα 90’s, κυρίως σε κριτικούς και φιλικά διακείμενους προς το εν λόγω είδος – ευτυχώς την τελευταία δεκαετία φαίνεται να έχει απολέσει η εν λόγω “αναγκαιότητα”). Αντίθετα, οι Gravitysays_i, διαθέτοντας την απαιτούμενη τεχνική κατάρτιση δίχως την φανέρωση ανάγκης για κάποια ηχητική υπερβολή, δημιουργούν ένα ευφάνταστο 40-λεπτό soundtrack-ικό μωσαϊκό ετερόκλητων ήχων και επιρροών. Η χρήση των πνευστών και των παραδοσιακών μουσικών οργάνων (σαντούρι, τρομπέτες) σε συνάρτηση με την επιβλητική ενορχήστρωση, υπερεξαίρουν την κυριαρχούσα “μεσογειακή” αλλά συνάμα ομιχλώδη ατμόσφαιρα και το συναίσθημα νοσταλγίας που τόσο έντονα επικρατεί. Παράλληλα, τα Floyd-ικά σημεία αναφοράς τους σε συνάρτηση με τις παραπομπές σε μεταγενέστερους Dead Can Dance (η φωνή του Πατεράκη ομοιάζει με την αντίστοιχη του Brendan Perry), η αναγωγή στο mid 70’s παρελθόν, τόσο μέσω των King Crimson, όσο και μέσω των The Alan Parsons Project, η πιο πρόσφατη εκδοχή των Riverside, η μέση και ύστερη φάση των Porcupine Tree, οι (μετα)νεοτερικές prog εκφάνσεις, οι Tiamat του “A Deeper Kind of Slumber”, όλα συντελούν σε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, κατατάσσοντας τον εν λόγω δίσκο σε ένα εκ των ποιοτικότερων φετινών κυκλοφοριών της ελληνικής rock σκηνής. Επιπλέον, ο άξονας των στίχων, όντας ανθρωποκεντρικός, περιστρέφεται γύρω από κοινωνικούς αλλά και πιο προσωπικούς προβληματισμούς οξύνοντας ακόμα περισσότερο τη μελαγχολική ατμόσφαιρα που πάλλεται, δίχως να απολήγει σε μαρτυρικές οδούς και σκοτεινές ατραπούς, αλλά με την ελπίδα να αχνοφαίνεται και να προσμένει.

Ανακεφαλαιωτικά, πρόκειται για μία εξαιρετική κυκλοφορία, από τις πιο πρωτότυπες και ποικιλόμορφες στον εν γένει προοδευτικό ήχο του τρέχοντος έτους. Το συγκρότημα βαδίζει εξελικτικά ως προς τον ήχο του πιστοποιώντας αφενός την progressive νοοτροπία που σαφέστατα κατέχει, αφετέρου αποκαλύπτοντας την επιμέρους ηχητική του πρόταση η οποία θέλγει και πείθει. Δε συνίσταται μονάχα για τολμηρούς ακροατές και εμβριθείς prog εκλέκτορες, αλλά για το σύνολο των ακροατών της σκληρής μουσικής που επιθυμούν να ανακαλύπτουν συγκροτήματα με πολυποίκιλο και ιδιαίτερο ήχο. Στους Gravitysays_i. ενυπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να απασχολήσουν ένα ευρύτερο κοινό και κατ’ επέκταση να αποκαλύψουν σε μία πλειάδα ακροατών τη μουσική τους ελεγεία.

8 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη 

Πέντε σχεδόν χρόνια μετά το απαιτητικότατο δεύτερο album τους, οι gravitysays_i επιστρέφουν μοιράζοντας τον χρόνο του δίσκου σε 6 κομμάτια αυτή τη φορά. Το post-rock είναι η βάση του ήχου τους, εμπλουτισμένο με progressive, alternative αλλά και κάποιες ηλεκτρονικές πινελιές, ενώ η παραδοσιακή ή και «χατζιδακική» πλευρά τους είναι πιο ομοιόμορφα και διακριτικά προσαρμοσμένη στο ύφος τους. Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στις λεπτομέρειες των συνθέσεων, στις δυναμικές και στην ενορχήστρωση, ενώ ακόμα και οι λίγες πιο ψυχεδελικές στιγμές μοιάζουν τέλεια μελετημένες. Η ροή του όλου μουσικού εγχειρήματος είναι άψογη, ενώ το μόνο μικρό παράπονο που μπορεί να έχει κάποιος είναι τα για τα φωνητικά, το οποία δεν ρίχνουν μεν το τελικό αποτέλεσμα, αλλά με λίγη βελτίωση θα μπορούσαν να το απογειώσουν. Εν τέλει, οι gravitysays_i μας έδωσαν έναν δίσκο που απευθύνεται σε όλους τους λάτρεις του καλού art-rock και σε όσους ακούν μουσική πέρα από τις ταμπέλες.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας