Arcadea – Arcadea

Intro: I. Goumagias & D. Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
07 / 07 / 2017

After a mere three months from Mastodon’s Emperor of Sand (our reviews here), the self-titled album of Arcadea released through Relapse Records intends (sophistically) to bask in its reflected glory. Yet this doesn’t mean that the new outing of Raheem Amlani (keyboards, vocals), Core Atoms (keyboard, vocals, samples) and the very Brann Dailor (drums, vocals) is not self-luminous. Colin Leonard who is behind the production guarantees the sonic perfection, while even the marvelous sci-fi fantasy cover designed by Essy May drops but hints of the prog acid space synth metal sweet madness of the album.

[bandcamp width=650 height=120 album=1980270638 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The element of surprise

If Emperor οf Sand is Mastodon’s most safe release to this day, the unexpected, videogame-ish aesthetic of Arcadea suffice to ensure to bewilder the fans of this genre who were accustomed to having such expectations from the former. And if the style of this record inches too close to the great band from Atlanta, inevitably the actual role (leading, that is) and musical stamp of Brann Dailor on it, are cemented.

With Songs For The Deaf as a signpost and space rock, heavy metal and pop as basic ingredients, Arcadea is probably part of the contemporary revival movement of the synth sound. Yet the band differs, in the sense that they dare to blend heterogeneous elements with such audacity that the result is a far cry from hoary rehashes, instead they break new ground. Truth is, we haven’t listened to anything similar to this meta-dystopian concept that takes place five billion years into the future in a lysergic universe that came into existence by a collision of galaxies after the Final Extinction era.

Among the eleven (ten, actually) compositions of the album, there are tunes like Gas Giant, Infinite End and Through The Eyes οf Pisces that surely belong to the highlights of 2017. Aside them, all of the other songs possess this intangible component that will make the listener connect and became fond of them. Above all, the unstoppable flow and the way the listener becomes addicted to it, is the record’s main advantage. The space element is in such abundance that the listener is likely to feel overdosed after the numerous compelling listens. But when they go back to the album they will realize that is outstanding, a tiny spaceship that wanders around the progressive music galaxy on its own will and it also seems to build its own cult status in the hard post-Bowie era. It is the first amazing side-project of the multitalented Brann Dailor who sprinkles stardust over the concept, in addition to his miraculous playing. At the same time, he introduces to the wide audience two incredibly gifted musicians, Raheem Amlani (guitar at the death metallers Withered) and the main composer and lyricist of the album Core Atoms (Zruda).

A must-have album for the fans of pizza, video-games and the smell of gas, Arcadea is undoubtedly one of the best albums of the year.

9 / 10

Ilias Goumagias

2^nd opinion

Having already achieved artistic and commercial success with Mastodon, Brann Dailor hooks up with his friends from Withered and Zruda (an interesting band which until now flew under my radar, there is limited material about them on the internet) and they committed themselves to creating an album for their personal recreation. The album is characterized by a progressive slant and an obvious thirst for experimentation where the synths, just like the drums, have a leading role with both of them up front in the mix as main instruments. The way they blend together is, admittedly, astonishing. Arcadea is a 39-minute mixture of rock, metal and electronic music with an ever-present space atmosphere. The vocals, shared by the three of them, accompany the music ardently, as well as the apt concept of the lyrics. In a hypothetical future trip for the colonization of space, this record would be an ideal soundtrack.

8.5 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Η. Γουμάγιας & Δ. Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάs
07 / 07 / 2017

Μετά τη φετινή κυκλοφορία των Mastodon (οι κριτικές μας εδώ), o φέρων τον ομώνυμο τίτλο δίσκος των Arcadea έρχεται από τη Relapse Records για να κλέψει (έξυπνα) λίγο από το φως του σπουδαίου Emperor οf Sand (κλικ). Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι το δισκογραφικό πόνημα των Raheem Amlani (πλήκτρα, φωνητικά), Core Atoms (πλήκτρα, φωνητικά, samples) και του πολύ Brann Dailor (ντραμς, φωνητικά) δεν αποτελεί αυτόφωτη δημιουργία. Η παραγωγή του Colin Leonard εγγυάται την ηχητική απόλαυση, ενώ ακόμα και το υπέροχο sci-fi fantasy εξώφυλλο διά χειρός Essy May ελάχιστα προδίδει την prog acid space synth metal γλυκιά παράνοια του περιεχομένου.

[bandcamp width=650 height=120 album=1980270638 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Το στοιχείο της έκπληξης

Αν το Emperor οf Sand αποτελεί την πιο “safe” κυκλοφορία των Mastodon μέχρι σήμερα, η αναπάντεχη, βιντεοπαιχνιδάτη αισθητική των Arcadea αρκεί για να καλύψει την προσδοκία για το στοιχείο της έκπληξης που οι πρώτοι έχουν δημιουργήσει στους φίλους αυτού του ήχου. Κι αν το ύφος εδώ παραπέμπει υπερβολικά στο μεγάλο συγκρότημα από την Ατλάντα, αναπόφευκτα αποκρυσταλλώνεται ο πραγματικός (ηγετικός) ρόλος και το μουσικό στίγμα του Brann Dailor σε αυτό.

Με βάση το Songs For The Deaf και κύρια συστατικά το space rock, το heavy metal και την pop, το Arcadea ενδεχομένως να κινείται στα πλαίσια της αναβίωσης του synth ήχου που λαμβάνει χώρο στην εποχή μας. Με τη διαφορά ότι η τόλμη με την οποία το συγκρότημα μπλέκει μεταξύ τους στοιχεία από ετερόκλητα μουσικά ιδιώματα οδηγεί, όχι σε κάποιο τετριμμένο ρετρό αναμάσημα, αλλά σε ένα μουσικό breakthrough. Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει κάτι παρόμοιο με αυτό του μετα-δυστοπικού concept που εκτυλίσσεται πέντε δισεκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, σε ένα λυσεργικό σύμπαν που έχει προκύψει μετά τη σύγκρουση γαλαξιών, στην εποχή μετά την Τελική Εξαφάνιση.

Ανάμεσα στις έντεκα (δέκα στην πραγματικότητα) συνθέσεις που αποτελούν το άλμπουμ, υπάρχουν κομμάτια όπως το Gas Giant, το Infinite End και το Through The Eyes οf Pisces που ανήκουν στα highlights του 2017. Πέρα από αυτά, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια διαθέτουν αυτό «το κάτι» που θα κάνει τον ακροατή να ταυτιστεί και να τα αγαπήσει. Πάνω από όλα, η ξέφρενη ροή  και ο τρόπος με τον οποίο εθίζεται ο ακροατής σε αυτήν αποτελεί το μεγάλο προτέρημα του δίσκου. Η υπερβολική δόση του space στοιχείου είναι κάτι που πιθανόν να δημιουργήσει ένα αίσθημα “overdose” μετά τις αναπόφευκτα πολλές αρχικές ακροάσεις. Όταν όμως ο ακροατής επιστρέψει, συνειδητοποιεί πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό άλμπουμ, ένα μικρό διαστημοπλοιάκι κινούμενο αυτόνομα στο γαλαξία της προοδευτικής μουσικής το οποίο ήδη φαίνεται να δημιουργεί το δικό του cult status στη δύσκολη post-Bowie εποχή. Συνιστά το πρώτο καταπληκτικό παράπλευρο μουσικό project του πολυτάλαντου Brann Dailor, που μαζί από το απίστευτο παίξιμό του, πασπαλίζει με αστερόσκονη το δημιούργημα. Παράλληλα αποτελεί την αποκάλυψη στο ευρύ κοινό δύο πολύ ταλαντούχων μουσικών, του Raheem Amlani (κιθαρίστας στους death metallers Withered) και του κύριου συνθέτη και στιχουργού στο δίσκο Core Atoms (Zruda).

Απαραίτητο στους λάτρεις της πίτσας, των videogames και της μυρωδιάς της βενζίνης, το Arcadea είναι αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους δίσκους της φετινής χρονιάς.

9 / 10

Ηλίας Γουμάγιας

2^η γνώμη

Έχοντας γνωρίσει ιδιαίτερη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία με τους Mastodon, o Brann Dailor  φωνάζει τους δύο φίλους του από τους Withered και Zruda (ενδιαφέρουσα μπάντα που αγνοούσα – υπάρχει ελάχιστο υλικό αναρτημένο διαδικτυακά) και αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ για την προσωπική τους ευχαρίστηση. Το άλμπουμ διακατέχεται από μία progressive διάθεση, με φανερή την ανάγκη πειραματισμού, όπου  τα synths έχουν τον πρωταρχικό ρόλο στη μουσική. Όπως και τα ντραμς, αμφότερα μιξαρισμένα ως κύρια όργανα. Ο συνδυασμός τους ομολογουμένως πραγματοποιείται με εντυπωσιακό τρόπο. Το Arcadea στα 39 καταιγιστικά λεπτά που διαρκεί αποτελεί μία  μίξη rock, metal και  ηλεκτρονικής μουσικής, με μία παρούσα  space ατμόσφαιρα καθόλη τη διάρκειά του. Τα φωνητικά, που αποτελούν υπόθεση και των τριών, συντροφεύουν παθιασμένα τη μουσική και το ανάλογο διαστημικό στιχουργικό concept. Σε ένα υποτιθέμενο μελλοντικό ταξίδι εποικισμού του διαστήματος, ο δίσκος θα φάνταζε ως ένα από τα  ιδανικά του soundtrack.

8.5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης