Dream The Electric Sleep – Heretics

Νέα πνοή στο crossover prog (ή στο pop rock;;;)

Το άλμπουμ “Heretics” συνοψίζει στα εβδομήντα λεπτά του τη φαντασίωση αρκετών σκεπτόμενων ακροατών για το πώς θα ακούγονταν κάποια από τα σημαντικότερα rock σχήματα του σήμερα, εάν δεν ενδιαφέρονταν για τη διατήρηση της φήμης και λαοφιλίας τους. Οι Dream The Electric Sleep διαθέτουν σε μεγάλο βαθμό τη γνώση της επιτυχημένης pop(ular) rock σύνθεσης και την επιδεικνύουν σε όλο το φάσμα του υλικού τους. Θέτοντας ως ηχητική βάση το post-rock και το σύγχρονο crossover prog rock, το σχήμα δε ρέπει προς την προφανή, χιπστερική επιλογή του shoegaze, αλλά δομεί πραγματικά τραγούδια που λειτουργούν άψογα με την αμεσότητα που τα χαρακτηρίζει.

Αντλώντας αυτούσια στοιχεία από U2, Coldplay, Kings of Leon με σκοπό να “δολώσουν” τις συνθέσεις και δανειζόμενοι τις καλύτερες τεχνικές κλιμάκωσης από Muse, Radiohead, Jeff Buckley, ο ήχος του “Heretics” διαμορφώνεται ως ένα τρισδιάστατο αμάλγαμα εάν συνυπολογίσουμε τις ευθείς αναφορές στους Pink Floyd, Mogwai και Porcupine Tree, ως προς τον τρόπο που χτίζεται ατμόσφαιρα, χωρίς να προκληθούν χασμουρητά. Και αν η παραπάνω περιγραφή, ίσως δημιουργεί υπόνοιες για την αυθεντικότητα της καλλιτεχνικής πρότασης των Dream The Electric Sleep, δεν θα ήταν ανακρίβεια να πούμε ότι το “Heretics” δε θα αλλάξει το ρου της ιστορίας της προοδευτικής ροκ μουσικής. Είναι ένα ολοκληρωμένο έργο, που ενώ δεν παραπέμπει στα κλασικά concept prog άλμπουμ, χαρακτηρίζεται έντονα από την λεπτομερή σχεδίαση της ενσωμάτωσης των επιρροών του. Για παράδειγμα, το “It Must Taste Good” θα μπορούσε κάλλιστα να κοσμεί κάποιο άλμπουμ των U2, εάν οι τελευταίοι επέλεγαν να δώσουν βάθος στο rhythm section τους. Ή ακόμα καλύτερα, το σχεδόν δεκάλεπτο “How Long We Wait”, θα πρωτοστατούσε ως ναυαρχίδα του “Viva La Vida”, εάν οι Coldplay τολμούσαν να ντύσουν τις έξυπνες κιθαριστικές μελωδίες τους με τρίλεπτα solo ή τετράλεπτα post cresendos.

Κάθε σύνθεση του Heretics φέρνει εις πέρας την αποστολή της. Όμως, το τραγούδι που είναι σε θέση να συγκεράσει όλα αυτά που πράττουν οι Αμερικανοί, είναι με διαφορά το “Elizabeth”. Βασισμένο στη σπαρακτική ερμηνεία του Matt Page στο πρώτο τετράλεπτο και την άψογη κλιμάκωση του από ένα μετριοπαθές post / indie άσμα, σε ένα φλοϋδικό αριστούργημα, η εν λόγω σύνθεση προσφέρει το όχημα για την επίτευξη των στόχων που έχει θέσει το γκρουπ. Και το “όραμα” μπορεί στην εποχή μας να φαντάζει μια έννοια ρομαντική, όμως για τους Dream The Electric Sleep φαίνεται να συσχετίζεται άμεσα με την έμπνευση τους.

8 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

(Εξ)αιρετικοί

Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, “Lost And Gone Forever”, οι Dream the Electric Sleep επιστρέφουν με το “Heretics”, ένα άλμπουμ διάρκειας 66 λεπτών, το οποίο βρίθει ιδεών, πληροφοριών και έμπνευσης.

Παρότι πρόκειται για concept album, καταφέρνει αυτό που ελάχιστα αντίστοιχα concepts έχουν κατορθώσει στο παρελθόν: να διατηρήσει συνοχή ως ένα ενιαίο έργο, αλλά να αποτελείται από κομμάτια που μπορούν κάλλιστα να σταθούν επιτυχώς μόνα τους. Η ιστορία που αφηγείται ο δίσκος, διανθισμένη με πάμπολλες ιστορικά ακριβείς αναφορές, είναι αυτή της Elizabeth, μιας κοπέλας που επιθυμεί διακαώς να καταβάλλει προσπάθεια ώστε οι γυναίκες της γενιάς της αλλά και των επόμενων γενιών να ζήσουν σε έναν καλύτερο, δικαιότερο κόσμο. Κατά τη διάρκεια του δίσκου, ο ακροατής γίνεται μάρτυρας αυτής της πορείας της Elizabeth, όπως και των συναισθηματικών αναταράξεων που αυτή βιώνει, καθιστώντας έτσι το “Heretics” έναν δίσκο ασυνήθιστης θεματικής περιπλοκότητας και σπάνιου συναισθηματικού βάθους.

Μουσικά, το crossover prog των Dream the Electric Sleep είναι αποτελεσματικός κοινωνός των προαναφερθέντων συναισθηματικών αναταράξεων, αποφεύγοντας έτσι το κλισέ που θέλει τα συναισθήματα να εκφράζονται ως επί το πλείστον ή κατ’ αποκλειστικότητα από τους στίχους των κομματιών. Εν προκειμένω, η μουσική με τα πάμπολλα ατμοσφαιρικά σημεία της (“Heretics”), τα ακουστικά περάσματά της (“To Love is to Leave” – δώστε προσοχή και στο εξαιρετικό bluesy κιθαριστικό σόλο που φέρνει στο μυαλό τον David Gilmour), τις folk αναφορές της (“Lost Our Faith” – θυμίζει ευχάριστα Decemberists), αλλά και τη ροκ ζωντάνια της (“The Name You Fear”), εξυπηρετεί μεν το concept, αλλά δε θυσιάζει τη μοναδικότητα των κομματιών. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο “How Long We Wait”, ένα απλά καταπληκτικό τραγούδι με μια συγκλονιστική μεταμόρφωση στη μέση του, που οφείλουν να ζηλέψουν πολλές -και πιο γνωστές- μπάντες του prog γενικότερα και όχι μόνο του crossover. Εν γένει, πρόκειται για ένα μουσικό δημιούργημα με πολλές αρετές, οι οποίες ευτυχώς αναδεικνύονται από την εξαίρετη παραγωγή του δίσκου.

Ένα τόσο μεγαλοπρεπές εγχείρημα όπως το “Heretics” προφανώς και θα έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις από τη μπάντα. Και οι Dream the Electric Sleep ανταπεξέρχονται υποδειγματικά. Πέρα από την εκτελεστική δεινότητα όλων των μελών της μπάντας, ο «μπροστάρης» τους, τραγουδιστής, κιθαρίστας και πληκτράς, Matt Page «οφείλει» να γίνει το next big thing στον χώρο των prog φωνών. Εκφραστικός, συναισθηματικός, με καταπληκτική έκταση και τεχνική στη φωνή του, είναι ικανός να προκαλέσει ανατριχίλες με το συναίσθημά του και πτώσεις κάτω γνάθων με το σύνολο των ικανοτήτων του.

Το “Heretics” των Dream the Electric Sleep δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Κάθε άλλο. Ο όγκος των πληροφοριών που δίνει στον ακροατή είναι τέτοιος, που απαιτεί πολλές ακροάσεις πριν γίνει αντιληπτή η μοναδικότητα, η ποιότητα, η ευφυΐα, η έμπνευση και η δεξιοτεχνία που προσφέρει. Και παρότι αυτές οι αρετές είναι αρχικά κρυφές, δε χρειάζεται παρά στοιχειώδης προσοχή και υπομονή από τον ακροατή για να τις ανακαλύψει – και μαζί τους μία μπάντα που θα θέλει να παρακολουθήσει στο μέλλον.

8 / 10

Νίκος Βέβες