Animals As Leaders – The Joy Of Motion

Η θεωρία της εξέλιξης

“The Joy Of Motion” λοιπόν είναι ο τίτλος του καινούριου πονήματος των Animals As Leaders και αυτή τη χαρά του να κινείσαι απ’ ό,τι φαίνεται την απολαμβάνει το συγκρότημα και με το παραπάνω. Για ακόμα μια φορά ο Tosin Abasi και η παρέα του αποδεικνύουν ότι μόνο στάσιμοι δεν είναι.

Ο χαρακτηριστικός progressive – djent ήχος των Animals As Leaders υπάρχει, αλλά τα σημάδια εξέλιξης είναι περισσότερο από προφανή. Οι αυξημένες jazz επιρροές, σε συνδυασμό με την προσθήκη ατμοσφαιρικών πλήκτρων σε αρκετά σημεία συνθέτουν μια διακριτική αλλαγή στον ήχο του συγκροτήματος. Αυτό που έχει γίνει όμως με πολλή μαεστρία και επιδεξιότητα είναι οι εναλλαγές διάθεσης που πολλές φορές είναι το μυστικό της επιτυχίας για ένα album. Το “The Joy Of Motion” καταφέρνει με έναν πολύ ωραίο τρόπο να είναι ταξιδιάρικο, αλλά ταυτόχρονα και πολύ δυναμικό (ίσως και σκληρό σε σημεία), χωρίς να κουράζει.

Ο Abasi έχει ανοίξει το κουτί με τις συγχορδίες που δεν υπάρχουν, χωρίς να ξεχνάει και τις υπερμπάσες παραμορφωμένες κιθάρες με νότες τόσο χαμηλά που σέρνονται στο πάτωμα. Υπάρχει επίσης αρκετή ποσότητα shredαρίσματος αλλά με μέτρο.  Η καινούρια προσθήκη στο συγκρότημα είναι ο drummer Matt Garstka που κινείται σε πάρα πολύ καλά επίπεδα. Κάποια από τα τραγούδια δε, ο μύθος λέει ότι αν προσπαθήσεις να τα μετρήσεις χρονικά, πεθαίνεις. Σε αυτό το σημείο να προσθέσουμε ότι την παραγωγή έχει αναλάβει ο κύριος Misha Mansoor των Periphery, ο οποίος έχει παίξει και τις εφτάχορδες κιθάρες που ακούγονται (οι υπόλοιποι, ως γνωστόν, παίζουν με μία χορδή παραπάνω). Επίσης, ο bandmate του, Adam  Getgood, έχει αναλάβει τη μίξη και το μπάσο.

Οι Animals As Leaders για ακόμη μια φορά μας δείχνουν πόσο αστείρευτοι είναι. Η συνθετική εφευρετικότητα είναι χαρακτηριστικό και κλειδί στο “The Joy Of Motion”. Εκτός από τα κομμάτια που κινούνται αρκετά κοντά στο γνωστό ύφος της μπάντας, υπάρχουν πολλά περισσότερο μελωδικά και ήρεμα όπως το “Another Year”, κομμάτια που θυμίζουν αρκετά τους συναδέλφους Tesseract, όπως το “Physical Education”, αλλά και κομμάτια-εκπλήξεις, όπως το “Para Mexer”, το οποίο κινείται στα πλαίσια του …εμμμμ…latin djent!

Για να συνοψίσουμε, το “The Joy Of Motion” είναι ένα πολύ όμορφο album, που συνδυάζει αρμονικά μελωδία, πειραματισμό και δυναμισμό και θα αρέσει πολύ σε όσους προτιμούν ακουστική ποικιλία. Όσοι προτιμούν πιο συμβατικά μονοπάτια και οι φανατικοί του πιο σκληρού ήχου ίσως απογοητευτούν. Οι υπόλοιποι όμως μην παραλείψετε να το τσεκάρετε!

8 / 10

Tρύφωνας Κακλαμάνος

Ηγέτες του jazz-metal fusion

Η πρώτη μου επαφή με την μπάντα είχε ως εξής: καθόμουν στο pc και άκουγα το τελευταίο “Protest The Hero” στο YouTube και μου βγάζει δεξιά μια μπάντα με το όνομα Animals As Leaders. Κλικάρω στο link και βλέπω έναν τύπο με καπέλο και σακάκι να παίζει τις κάλτσες του. Χμ…δεν ήξερα ότι κατά την ποτοαπαγόρευση στο Σικάγο είχε ανακαλυφθεί το jazz-metal fusion, μονολογώ, και συνεχίζω να απολαμβάνω το φοβερό παίξιμό του στην 8χορδη κιθάρα. Να μην τα πολυλογώ, τα δύο πρώτα albums τους έκαναν κατάληψη για καιρό στο mp3 player μου.

Το “The Joy Of Motion” είναι το τρίτο τους πόνημα και κινείται στα βήματα του καταπληκτικού “Weightless”, χωρίς να το αντιγράφει, αντιθέτως μάλιστα. Τώρα τα τραγούδια είναι πιο συγκεκριμένα και λιγότερο χαοτικά. Έχουν καλύτερη δομή, λειτουργούν ως μία οντότητα και στο άμαθο αφτί δεν ακούγονται ως ένα συνονθύλευμα από riffs και solos. Την παραγωγή στο album την έχει κάνει ο Misha Mansoor και ακούγονται όλα ιδανικά χωρίς να δίνεται βαρύτητα κάπου, ενώ μπάσο παίζει ο Adam Getgood (επίσης) των Periphery, μιας και οι Animals Αs Leaders, όπως έχει προειπωθεί, αποτελούνται από δύο κιθαρίστες και έναν ντράμερ.

Ο δίσκος στην πλειονότητά του αποτελείται από κομμάτια με βαριά riffs, υποβόσκουσες μελωδίες από πλήκτρα, ενδιαφέροντες διαλόγους μεταξύ των κιθαριστών και solos με μια 80s metal διάθεση. Όλα αυτά γίνονται αντιληπτά ακούγοντας για παράδειγμα τα “Lippincott, Tooth And Claw” και “Mind=Spun”. Οι συνθέσεις όμως δε γυρνούν συνεχώς γύρω από αυτά τα χαρακτηριστικά, αντιθέτως η «μονοτονία» σπάει από τραγούδια όπως τα ”Air Chrysalis”, “Another Year” και “The Future That Awaited Me” (το κορυφαίο κατ’ εμέ) που ελάχιστη σχέση έχουν με metal, μιας και χρησιμοποιούν καθαρές mid tempo κιθάρες, πολλά αρπίσματα και σχεδόν καθόλου τις μπάσες χορδές. Περισσότερο θυμίζουν jazz trios, όπως οι Vital Tech Tones ή μπάντες όπως οι Planet X. Τέλος, αν ήθελα με ένα τραγούδι να εξηγήσω σε κάποιον τι ισχύει με αυτούς, θα του έβαζα να ακούσει το “Ka$cade”, ενώ για να του δείξω πόσο διαφορετικοί μπορούν να γίνουν θα του έβαζα το “Para Mexer” με τον υπέροχο χορευτικό latin jazz ρυθμό του.

Ένας ακόμα υπέροχος δίσκος από αυτό το jazz-metal fusion trio από τη Washington D.C, που φαίνεται να βρίσκει το βηματισμό του, να δημιουργεί τραγούδια για τους λάτρεις του ακραίου progressive, που δε βρίσκουν νόημα σε συγκροτήματα όπως οι Blotted Science, Spastic Ink, Behold…TheArctopus, Dysrhythmia και άλλα δύσπεπτα (και εξαιρετικά φυσικά). Ένας δίσκος που ξεχειλίζει έμπνευση καθ’ όλη τη διάρκεια και που ακούγεται ευχάριστα τόσο από λάτρεις της jazz που δεν τους αρέσει το metal, όσο και από μεταλάδες που δε βρίσκουν απαραίτητα τα «γκάζια» στο εν γένει prog.

Το μόνο που πιστεύω ότι μπορεί να βάλει φρένο σε αυτή την καταπληκτική μπάντα είναι να πάει ο Tosin Abasi για casting στο Boardwalk Empire και να πάρει το ρόλο (απόδειξη).

8.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης