Από τους: Κώστα Μπάρμπα και Λίλα Γκατζιούρα
Οι Echo Trails μας απασχόλησαν φέτος με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “Ode to The Familiar Strangers” (οι κριτικές μας εδώ). Η Δήμητρα Τζανακάκη, την υπέροχη φωνή της οποίας απολαύσαμε στο δίσκο, μας εξιστορεί την πορεία της μπάντας, αλλά και τη δική της πορεία ως το Ηνωμένο Βασίλειο και ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία.
Δήμητρα καλησπέρα και συγχαρητήρια για τον δίσκο σας.
Καλησπέρα! Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο!
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Διαβάζουμε στο site σας ότι η καταγωγή σου είναι από τις Λιβανάτες. Πώς βρέθηκες στην Αγγλία;
Ναι. Οι Λιβανάτες είναι μία πολύ γραφική πόλη που έχει και θάλασσα. Αν και η καταγωγή μου είναι από Μάνη και από Κρήτη, οι γονείς μου αποφάσισαν να εγκατασταθούν εκεί μόνιμα και να κάνουν οικογένεια. Εκεί λοιπόν ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική από πολύ μικρή, έχοντας και μέσα στην οικογένειά μου μουσικούς, αφού ο πατέρας μου ασχολούνταν ερασιτεχνικά. Αν και αυτοδίδακτος ξέρει να παίζει 7 όργανα. Βλέποντάς τον να παίζει κληρονόμησα την λατρεία του για τη μουσική.
Οπότε έχεις από μικρή πολλά ακούσματα…
Ναι. Ο πατέρας μου άκουγε ξένη instrumental μουσική, αλλά επηρεάστηκα και από την μητέρα μου που είχε πιο rock ακούσματα, όπως Deep Purple, Led Zeppelin, Joan Baez, Supertramp, αλλά και κλασική μουσική. Γενικά υπήρχε ένα πολύ μεγάλο εύρος μουσικών στο σπίτι. Θεωρώ ότι από εκεί απέκτησα πολλές επιρροές σε αυτά που γράφω τώρα.
…τα οποία έχουν έντονο και το ethnic στοιχείο
Βεβαίως. Είμαι λάτρης και της ethnic μουσικής και το γεγονός ότι είμαι Ελληνίδα σίγουρα βοηθάει πολύ, έχοντας μεγαλώσει και με παραδοσιακά ακούσματα. Πάντως ξεκίνησα από μικρή τις μουσικές σπουδές σε κλασικό ωδείο. Στην Ελλάδα τελείωσα τραγούδι και πιάνο και μετέπειτα επειδή ήθελα από πολύ μικρή ηλικία να συνεχίσω με τη μουσική ως επάγγελμα, θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερο για μένα να φύγω για το εξωτερικό.
Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος στην επιλογή της Αγγλίας;
Απλά ανακάλυψα ότι τα πανεπιστήμια που καλύπτουν όλες αυτές τις πτυχές της μουσικής που ήθελα, είναι στην Αγγλία, συν το ότι είναι η μεγάλη πρωτεύουσα της μουσικής γενικά. Κάπως έτσι κατέληξα στο πανεπιστήμιο Anglia Ruskin του Cambridge.
Στο οποίο σύμφωνα με το βιογραφικό σας γνώρισες τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας…
Στο πρώτο έτος το 2009 γνωριστήκαμε με την βιολίστρια Julia Vaughan και τον ντράμερ Peter Mansfield και συνεχίσαμε να παίζουμε μαζί μέχρι και το τρίτο έτος. Το σχήμα προέκυψε μέσω της σχολής. Μια από τις εξεταστικές μας ήταν η δημιουργία ενός συγκροτήματος και μία συναυλία με αυτό. Με τα παιδιά γράφαμε δικά μας κομμάτια από πριν και κάπου εκεί προσθέσαμε δύο μέλη, τον Ιάκωβο Λουκά στο μπάσο και τον Andrew Hosker στην κιθάρα. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το σχήμα που τότε είχε το όνομα Familiar Strangers, αφού όσο γράφαμε τα κομμάτια ήμασταν στην ουσία τέτοιοι. Από εκεί προέκυψε και ο τίτλος του δίσκου “Ode Τo The Familiar Strangers”. Πλέον βέβαια είμαστε πολύ καλοί φίλοι, αφού ταιριάξαμε και μουσικά και σαν άνθρωποι. Είχαμε μία αποχώρηση του μπασίστα μας Ιάκωβου Λουκά, που ήταν ο δεύτερος Έλληνας στην μπάντα. Έκανε και άλλες σπουδές και δεν προλάβαινε. Μας βοήθησε όμως να βρούμε τον Joe Boyle, ο οποίος ήταν πρωτοετής στο πανεπιστήμιο και τον ξέραμε και οι υπόλοιποι από πριν.
Πως είναι η διαδικασία της σύνθεσης στους Echo Trails;
Μπορεί κάποιος να φέρει μια μεμονωμένη ιδέα, που μπορεί να είναι σχεδόν έτοιμη, αλλά όπως και να ‘χει, όλοι στο τέλος προσθέτουν τα στοιχεία τους. Αυτό είναι που κάνει τη μουσική μας να αντανακλά την προσωπικότητα όλων μας. Στίχους κυρίως γράφω εδώ, αν και συνεργαστήκαμε με τα παιδιά σε κάποιους.
Η στιχουργική θεματολογία πού κυμαίνεται;
Γενικά γράφω τους στίχους πριν τη μουσική. Μπορεί να εμπνέομαι από το οτιδήποτε. Δεν μπορώ να συγκεκριμενοποιήσω την προέλευση της έμπνευσης. Είναι για μένα ένα είδος ψυχοθεραπείας, όπως συμβαίνει και στους περισσότερους μουσικούς.
Έχεις συγκεκριμένες επιρροές από άλλους στιχουργούς ή και συγγραφείς;
Μεγάλη επιρροή, αν και μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, είναι ο Jim Morrison. Έχω επίσης μεγάλη αγάπη για τον Leonard Cohen, ενώ από συγγραφείς τον Oscar Wilde.
Πως ήταν η διαδικασία της ηχογράφησης;
Καταλήξαμε να ηχογραφήσουμε με έναν από τους καθηγητές στο πανεπιστήμιο, τον Bill Campbell. Το όλο εγχείρημα έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του τρίτου έτους σπουδών και με μεγάλη πίεση. Γενικά η όλη διαδικασία, το μιξάρισμα το mastering κ.τ.λ. έγιναν από φοιτητές. Για αυτό και το τελικό αποτέλεσμα είναι κάπως ερασιτεχνικό ή όχι πλήρως επαγγελματικό. Στην αρχή αυτό με προβλημάτισε. Δεν ήμουν τόσο ευχαριστημένη και σίγουρα θα ήθελα να ξαναδουλέψουμε κάποια από τα κομμάτια. Όμως τώρα το βλέπω, αν όχι σαν demo, σαν μια δήλωση ότι «αυτοί είμαστε και τα καλύτερα έρχονται».
Δηλαδή να περιμένουμε σύντομα το επόμενο album;
Δουλεύουμε ήδη σε ένα νέο EP τεσσάρων κομματιών και ένα single με ένα επιπλέον κομμάτι, τα οποία θα κυκλοφορήσουν σίγουρα μέσα στο καινούργιο έτος. Ήταν μια δύσκολη φάση η ηχογράφηση του Ode, αλλά μέσω αυτής της διαδικασίας δεθήκαμε σαν μπάντα και σαν άνθρωποι και ξεκαθαρίσαμε τους στόχους μας και τα βήματα που πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα.
Πώς θα χαρακτήριζες την μουσική σας; Πιστεύεις ότι ανήκει σε κάποιο είδος;
Εδώ υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα, γιατί μας ρωτάνε και δεν μπορούμε να απαντήσουμε (γέλια). Γενικά θα μας περιέγραφα ως πειραματικό εναλλακτικό fusion μουσικών.
Να φανταστώ ότι στην μπάντα έχετε διαφορετικά ακούσματα;
Και ναι και όχι. Σε άλλα μοιάζουμε σε άλλα διαφέρουμε. Ο κιθαρίστας μας ακούει πολύ πειραματική ατμοσφαιρική μουσική. Η βιολίστρια έχει folk και gypsy ακούσματα. Ο ντράμερ είναι της κλασικής μουσικής, αλλά έχει επιρροές και από τους Pink Floyd και τους Led Zeppelin. Και εγώ έχω κλασική παιδεία, αλλά μου αρέσουν οι rock τραγουδιστές. Ακόμα και ο Alice Cooper ή ο Eddie Vedder π.χ. Γενικά μου αρέσει η ενέργεια που βγάζει η rock στη φωνή.
Το πειραματικό στοιχείο που ανέφερες το συναντάμε έντονα στο “Boogie Man”.
Είναι το πιο πειραματικό κομμάτι του δίσκου. Η αρχική ιδέα ήταν να κάνουμε ένα καθαρά τρομακτικό κομμάτι. Είναι μεν παιχνιδιάρικο, αλλά είναι και πολύ σκοτεινό και σαρκαστικό. Κάποια στιγμή μπαίνει και ένα ποίημα του Edgar Allan Poe που ουσιαστικά μιλάει για σχιζοφρένεια. Είναι και το avant-garde μία από τις επιρροές μας.
Ξεχωρίζεις κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι ως αγαπημένο;
Το “All About the Cloudless Skies” είναι σίγουρα μια από τις αδυναμίες μου, γιατί φτιάχτηκε και με πολύ πάθος. Επίσης το “Ode Τo Α Familiar Stranger”. Είναι το πρώτο κομμάτι που παρουσίασα στα παιδιά, όταν με είχαν δει αρχικά σε ένα live που έπαιζα μόνη μου και αποφάσισαν ότι θέλουν να παίξουμε μαζί. Το έγραψα όταν ήμουν δεκατεσσάρων και για αυτό έχει και μία εφηβική μελαγχολία. Τότε άκουγα πάρα πολύ Cranberries και εμπνεύστηκα αρκετά από την Dolores O’Riordan.
Εκτός της Dolores O’Riordan ποιες άλλες τραγουδίστριες, αλλά και τραγουδιστές σε έχουν επηρεάσει;
Όταν ήμουν πολύ μικρή, μια από τις μεγαλύτερες αγάπες μου ήταν η Μαρία Κάλλας (γέλια). Αργότερα η Joan Baez και η Janis Joplin, όπως και ο Ian Gillan και ο Robert Plant.
Τα καινούργια κομμάτια θα κινούνται σε παρόμοιο ύφος με το ντεμπούτο;
Όσο περνάει ο καιρός βρίσκουμε όλο και πιο πολύ τον ήχο μας. Τα κομμάτια του ντεμπούτου ήταν κάπως μεμονωμένα και δεν υπήρχε μεγάλη ομοιογένεια. Για τα καινούργια κομμάτια αν θα μπορούσα να δώσω ένα στοιχείο για το πώς θα ακούγονται, θα έλεγα ότι οι Led Zeppelin, οι Radiohead και οι Massive Attack σίγουρα παίζουν ως επιρροές. Είναι πιο rock και πιο ατμοσφαιρικό, χωρίς όμως να αφήνουμε την αίσθηση του ethnic.
Μαζί με το album κυκλοφορήσατε και δύο videoclip. Πώς ήταν η όλη διαδικασία δημιουργίας τους;
Το πρώτο ήταν το “Hazy Horizons” και γυρίστηκε τον Οκτώβριο του 2013. Ήταν πραγματικά ένα πάρτι σε μια πάρα πολύ ωραία μέρα. Στο video παίζουν και συμφοιτητές μας και νομίζω πέτυχε το σκοπό του, στο να αναδείξει το κομμάτι. Το δεύτερο ήταν το “All About Τhe Cloudless Skies”, που ήταν και αυτό αρκετά ερασιτεχνικό και έγινε με σκοπό το promotion του δίσκου. Η ιδέα ήταν δική μου. Δεν βγήκε όπως ακριβώς το είχα σκεφτεί. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το “Αποκάλυψη Τώρα” και θεώρησα πολύ καλό το να πιω πολύ και να γυρίσουμε ένα videoclip (γέλια).
Φέτος το καλοκαίρι παίξατε ζωντανά στην Ελλάδα. Πώς ήταν η ανταπόκριση του κοινού, συγκρινόμενη και με τις συναυλίες σας στην Αγγλία;
Ήταν καταπληκτική. Και το θέμα ήταν ότι δεν μας παρακολούθησαν μόνο οικογένεια και φίλοι, οπότε πετύχαμε τον στόχο μας. Κάναμε τέσσερις κανονικές συναυλίες σε μαγαζιά και φεστιβάλ, αλλά θέλαμε να παίξουμε και ως μουσικοί δρόμου, το οποίο και πραγματοποιήσαμε στο Ρέθυμνο. Δεν περιμέναμε τόσο καλή ανταπόκριση. Κάποια στιγμή μας παρακολουθούσαν γύρω στα 80 άτομα. Ξεμείναμε και από τραγούδια στο τέλος. Γενικά πάντως ήταν πολύ διαφορετικά από την Αγγλία, οπού το κλίμα εκεί είναι πιο ψυχρό, ενώ στην Ελλάδα το folk στοιχείο ίσως βοήθησε πιο πολύ τον κόσμο να ταυτιστεί.
Έχετε στα άμεσα σχέδιά σας κάποιες επιπλέον εμφανίσεις;
Πλέον έχουμε ως βάση το Λονδίνο, αλλά θα αρχίσουμε να βγαίνουμε και εκτός αυτού. Τώρα έχουμε μειώσει τις εμφανίσεις λόγω της ηχογράφησης του νέου EP. Έχουμε σκοπό να βγάλουμε ένα προϊόν που να ηχεί ακριβώς όπως το θέλουμε εμείς, για να μπορούμε να το σπρώξουμε προς τις κατευθύνσεις που πρέπει να πάει.
Έχεις κάποιο όνειρο για το μέχρι πού θέλεις να φτάσετε;
Στο Τόκυο σαν τους Spinal Tap (γέλια). Σοβαρά, για μένα επιτυχία θα είναι να μπορεί να μας ακούει ο κόσμος, να καταλαβαίνει και να απολαμβάνει αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε. Να δημιουργήσουμε κάτι που να μείνει και μετά από καιρό.
Δείχνεις πάντως να πιστεύεις στις δυνάμεις σας…
Ναι, πιστεύω και θέλω να πιστεύω. Σίγουρος δεν μπορείς να είσαι ποτέ, αλλά από τη στιγμή που είμαστε δεμένοι και έχουμε τους ίδιους στόχους, απλά ελπίζω ότι η πορεία μας θα είναι καλή και σταδιακά θα πάει εκεί που πρέπει να πάει.
Δήμητρα σε ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου. Καλή επιτυχία στα μελλοντικά σας σχέδια!
Χάρηκα πολύ για την κουβέντα. Ευχαριστώ πολύ! Να είστε καλά!
Be the first to comment