Tuber – Desert Overcrowded

   [Self-released, 2013]

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
31 / 01 / 2014

Οι Tuber είναι εξαιρετική περίπτωση μπάντας, από εκείνες που εμφανίζονται όλο και συχνότερα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αν και οι συγκεκριμένοι διατηρούν ορισμένα μοναδικά χαρακτηριστικά.

Ερχόμενοι από τις Σέρρες, οι Tuber είναι αποκλειστικά instrumental μπάντα και παίζουν μια μίξη ψυχεδελιασμένου post-rock και stoner rock, καταφέρνοντας να επιτύχουν ένα trippy desert rock αποτέλεσμα, αλλά με εγκρατές παίξιμο. Ένα βασικό στοιχείο της μουσικής τους είναι ο αψεγάδιαστος ογκώδης και μελωδικός ήχος τους, που σπάνια συναντάται σε underground επίπεδο, καθώς και η ροή της μουσικής τους που κάμπτει κάθε αντίσταση. Τόσο η heavy riff-ολογία τους όσο και τα post-rock μονομανή σημεία και οι δροσερές μελωδίες είναι ενσωματωμένα άψογα και επιτυγχάνουν να πείσουν ακολουθώντας την οδό της εμπνευσμένης -και σε σημεία ρομαντικής- απλότητας. Με βάση την αλάνθαστη και συμπαγή ρυθμική section, οι κιθάρες χτίζουν υπομονετικά τα κομμάτια, με τα πλήκτρα να προσθέτουν τις τελευταίες πινελιές και τελικά το μόνο στοιχείο που με βεβαιότητα απουσιάζει από τη μουσική τους είναι το άγχος.

Οι Tuber εμφανίστηκαν στις αρχές του καλοκαιριού του 2012 με το 12’’ ομώνυμο βινύλιο προκαλώντας το θαυμασμό και την ευχάριστη έκπληξη όλων όσων τους άκουσαν τότε. Το Δεκέμβριο του 2013 κυκλοφόρησαν το “Desert Overcrowded” και επιβεβαίωσαν, ευτυχώς σε πολύ περισσότερους πια, αυτό που είχε φανεί από την αρχή: η μουσική τους μπορεί να παίζει σε αδιάλειπτη επανάληψη για ημέρες.

Ο Δημήτρης Αναστασιάδης και ο Ηλίας Γουμάγιας είναι δικαιολογημένα ενθουσιασμένοι.

Long distance road trip

Με το δεύτερο δισκογραφικό τους πόνημα (μετά το 12ιντσο του 2012), οι Tuber επανέρχονται και προσφέρουν ένα μοναδικό ταξίδι στα άδυτα της φαντασίας. Η μουσική γεννά εικόνες, που σχηματίζονται με διαφορετική ορμή και ένταση στον κάθε ακροατή. Το συγκρότημα κατορθώνει να απελευθερώσει αυτήν την υπερβατική και ποιητική διάστασή της, κάτι που ευνοεί η φύση τους ως ορχηστρικό σχήμα, αλλά και η αντίληψη και η προσέγγιση τους στη δομή των συνθέσεων. Το “Desert Overcrowded” είναι μια βόλτα με το αυτοκίνητο σε μια παντέρημη λεωφόρο, με μόνη συντροφιά τον μυρωμένο καλοκαιρινό αέρα και τα παιχνιδίσματα του ήλιου πριν βυθιστεί στην αγκαλιά του μακρινού ορίζοντα. Είναι όμως ταυτόχρονα και ένας ανέμελος περίπατος στα σταροχώραφα με το ζεστό ήλιο να θολώνει γλυκά το βλέμμα (κοντά στην εικόνα του εκπληκτικού εξωφύλλου!).

Ο δίσκος ακούγεται και ως σύνολο, ως ένα ενιαίο κομμάτι και εδώ έγκειται η λεπτή ισορροπία που κράτησε η μπάντα. Ενώ οι συνθέσεις είναι μεγάλης διάρκειας και ομοιόμορφες (χωρίς αρνητική συνδήλωση), δεν κουράζουν και κατά έναν ιδιόμορφο τρόπο δεν είναι καθόλου άχρωμες. Οι Tuber (από τις Σέρρες) τιθασεύουν εντέχνως το χρόνο. Δεν βιάζονται, δε θέλουν να μπλέξουν πολλά στοιχεία μαζί, αλλά το απολαμβάνουν, σαν να αφηγούνται μια ιστορία που εκτυλίσσεται στα 43 λεπτά της διάρκειας του δίσκου.

Είναι λίγο αδόκιμο και περιοριστικό να τοποθετηθούν ταμπέλες στην μουσική τους, αλλά για χάρη της λειτουργικότητας ας σημειωθεί ότι έχει στοιχεία από post / desert rock, περιλαμβάνοντας και αποστάγματα ψυχεδέλειας. Κάθε τραγούδι χτίζεται με ευλαβική βραδύτητα, για να οδηγηθεί σε μια εξιλεωτική κορύφωση με σύμπλευση όλων των οργάνων σε έναν οργισμένο ρυθμό. Την αριστοτεχνική χρήση των κιθαριστικών εφέ (delay, drive-fuzz, phaser κ.ά.) συνδράμουν οι ογκώδεις και εμφατικές μπασογραμμές που δένουν αρμονικά όλο το οικοδόμημα.

Η παραγωγή του μπασίστα Πάρη Φράγκου είναι εξαιρετική, αναδεικνύοντας το ρόλο του κάθε οργάνου και υπηρετώντας πιστά το ύφος. Το συγκρότημα συναπαρτίζουν οι Γιάννης και Νίκος Γεροστάθης (κιθάρες και drums αντίστοιχα) και ο Γιάννης Αρτζογλου (κιθάρες). Από το αριστουργηματικό ομώνυμο κομμάτι, στο μοναδικό “Sucker Punch” με το οργιαστικό slide στο τέλος, ως το δυναμικό “Firebird”, το “Desert Overcrowded” (πολυπληθής έρημος – φράση του Κορνήλιου Καστοριάδη όπως επισημαίνουν οι ίδιοι σε διαδικτυακή συνέντευξη) είναι ένα διαμαντάκι και ένα κάλεσμα: αρκεί να το αφουγκραστείς για να ταξιδέψεις.

9 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης

Meanwhile In Serres

Το να ανακαλύπτει κανείς τόσο καλή μουσική που προέρχεται από τις Σέρρες είναι τόσο συγκλονιστικά εξωτικό, όσο το να βλέπεις βίντεο με αρκούδες, μεθυσμένους οδηγούς και ιπτάμενους δονητές στη Ρωσία.

Για όσους δεν πείσθηκαν, ακολουθεί η παρακάτω κριτική.

Οι Tuber είναι η μπάντα, η οποία είχε εντυπωσιάσει πριν από δύο χρόνια με την κυκλοφορία του πρώτου της EP, δημιουργώντας ταυτόχρονα μεγάλες προσδοκίες. Στο τέλος του 2013 κυκλοφόρησε το πολυαναμενόμενο (για κάποιους) πρώτο ολοκληρωμένο LP των Tuber με τίτλο “Desert Overcrowded”.

Ο καιρός που μεσολάβησε από την κυκλοφορία του εξαιρετικού τους ντεμπούτου, συνετέλεσε ώστε η παρέα του Γιάννη και Νίκου Γεροστάθου (κιθάρες και ντραμς αντίστοιχα), του Πάρη Φράγκου (μπάσο, παραγωγή) να ωριμάσουν συνθετικά και να βελτιωθούν παικτικά (ναι, παικτικά) και ταυτόχρονα με την προσθήκη του Γιάννη Αρτζόγλου (πλήκτρα) να ακούγονται σαν ένα πραγματικά δεμένο μουσικό σύνολο.

Ο δίσκος των Tuber πίνεται “μονορούφι”. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα γίνεται σαφές ότι πρόκειται για ένα ταξίδι, εθιστικό και απολαυστικό, το οποίο καταδικάζει τον ακροατή σε απανωτά repeat. H μπάντα παίζει ένα αμάλγαμα post-stoner metal και, με όπλο την εξαιρετική παραγωγή, καταφέρνει να δημιουργήσει το δικό της, μοναδικό ήχο, πράγμα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα.

Το σχεδόν χορευτικό, groovy παίξιμο των Tuber ξεφεύγει κατά πολύ από τις συνήθεις “τετραπληγικές” νόρμες  του post rock / metal. Το δε stoner στοιχείο, είναι αυτό ακριβώς που πρέπει: αρσενικό, ευλαβές και μυαλωμένο, χωρίς ούτε μία στιγμή καθίζησης, βρίσκεται πολλά επίπεδα παραπάνω από ελληνικές stoner μπάντες, ιδιαίτερα δημοφιλείς, που κάνουν καριέρα με δυόμισι riff.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο “Last Drop”, το τέταρτο κομμάτι του δίσκου, μία αμιγώς ψυχεδελική σύνθεση, με ευφυέστατη χρήση των πλήκτρων και με ένα κιθαριστικό solo – φόρο τιμής  στο Μεγάλο Σκοτεινό Άρχοντα.

Το γεγονός ότι στα παραπάνω γραφόμενα δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη “έρημος”, αποτελεί από μόνο του μία παράλειψη.

‘Ερημος λοιπόν.

8.5 / 10

Ηλίας Γουμάγιας