Από τον Νίκο Δουλάμη
Η εξέλιξη του ήχου σε όλα τα είδη της μουσικής είναι κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον και μάλιστα ευελπιστώ να ασχοληθώ περισσότερο σε μελλοντικά κείμενα. Τα όργανα εξελίσσονται και μαζί τους κάποιες φορές η χροιά, η άποψη. Κάποιες φορές συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή τα όργανα εξελίσσονται λόγω της άποψης αυτής καθαυτής.
Από τη δεκαετία του ’30 ακόμα υπήρχαν νεωτεριστές οι οποίοι έφτιαχναν καινούργια όργανα όχι τόσο «ορθόδοξα» θα μπορούσαμε να πούμε. Γεννήτριες συχνοτήτων αλλά και μηχανές, τρυπάνια και διάφορα άλλα έπαιζαν το ρόλο μουσικών οργάνων και πήγαν τη μουσική ακόμα παραπέρα. Η ηλεκτρονική μουσική ήταν πάντα ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι του προοδευτικού κινήματος και ίσως μάλιστα ήταν αυτό στο οποίο δοκιμάζονταν τα καινούργια όργανα. Το θέμα είναι ότι καλλιτέχνες όπως ο Eno, ο Fripp και άλλοι πήγαν το όλο θέμα μέσω απλών μινιμαλιστικών ήχων πέρα από τα όρια του rock. Το progressive πήγε κάπου αλλού, αλλά χωρίς να ξεφεύγει από το γενικό χαρακτήρα του. Δε νομίζω να χαρακτηρίζει κανείς τη μουσική τους rock με την κυριολεκτική έννοια και αυτό είναι που μου αρέσει, γιατί καλό είναι το rock να πηγαίνει σε άλλο επίπεδο, να αλλάζει. 
Κάτι τέτοιο βλέπουμε και σήμερα με το post rock. Το χαρακτηρίζουμε progressive? Μεγάλη κουβέντα αυτή, αλλά για άλλη μία φορά αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι οι ήχοι και όχι τόσο οι νότες παιγμένες γρήγορα που φέρνουν τη διαφορά, την πρόοδο. Προσωπική άποψη φυσικά…
Ο αφηρημένος ήχος ήταν πάντα ίδιον του progressive, τουλάχιστον στο κομμάτι που ξέφευγε από τα τετριμμένα, γιατί πολλές φορές τα τετριμμένα ορίζουν και το είδος. Πάντως ο πειραματισμός με τον ήχο ακόμα και σήμερα μας οδηγεί σε αφηρημένα μονοπάτια αν κρίνω από τις εφαρμογές του Jordan Rudess. Καταργούνται τα κλαβιέ, τα πλήκτρα στην κλασσική τους μορφή και η δημιουργία ήχων με τον επηρεασμό συχνοτήτων, αλλά και ψηφιακών πλήκτρων, σου επιτρέπουν να κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Παλιά, για να δημιουργηθεί ένας ήχος έπρεπε να κάνεις μια ολόκληρη κατασκευή με κυκλώματα και χιλιόμετρα καλωδίων, ενώ σήμερα τα πράγματα είναι πιο απλά όσον αφορά στην τεχνολογία. 
Η έμπνευση βέβαια πάντα ήταν η ίδια στους συνθέτες, αλλά η κάθε εποχή έχει τις επιρροές της, οι οποίες πάνε παραπέρα τα άλλοτε προοδευτικά πράγματα, τα οποία με τη σειρά τους δίνουν την θέση τους σε άλλα.
Ένα μεγάλο μέρος της όλης έννοιας του progressive είναι η εξέλιξη του ήχου. Αυτό και μόνο δίνει το έναυσμα για έρευνα και πειραματισμό. Αυτό είναι που ψάχνουμε και εμείς. Από αυτή τη στήλη θα παρουσιάσουμε αρκετά έργα σύνθεσης ήχων και θα δούμε μαζί την εξέλιξη τους. Δείτε πάντως το έργο του Eno και του Fripp στις συνεργασίες τους όσο και χωριστά και τα ξαναλέμε…
Be the first to comment