Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
[Gentle Art Of Music, 2015]
Εισαγωγή: Λίλα Γκατζιούρα
02 / 06 / 2015
Ήταν Άνοιξη του 1990 όταν ο κιθαρίστας Kay Söhl και οι πληκτράδες Volker Söhl και Matthias Harder ίδρυσαν το συγκρότημα Temporal Temptation για να το μετονομάσουν λίγους μήνες αργότερα σε Chameleon. To 1991 o Marko Heisig μπήκε στην μπάντα (φωνητικά και μπάσο) και εν έτει 1992 κυκλοφόρησε το πρώτο official demo, ενώ το δεύτερο που ηχογραφήθηκε, με τον Matthias Koops πλέον στα φωνητικά, έφερε τον τίτλο “Slaves”. Η σημαντικότερη όμως προσθήκη στη μπάντα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, έγινε με τον Marco Glühmann, βασικό τραγουδιστή έως σήμερα, ο οποίος με την ιδιαίτερη φωνή του και τον χαρακτηριστικό τρόπο που τραγουδά, κέρδισε τις εντυπώσεις. Το όνομα Sylvan προέκυψε το 1998 -εκ του Sylvanus, τον θεό των δασών- και το 1999 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος της μπάντας με τον τίτλο “Deliverance”. Η δισκογραφία των Γερμανών Sylvan μετρά πλέον οκτώ albums με πολύ καλές στιγμές τα “Artificial Paradise” (2002), “Presets” (2007) και “Sceneries” (2012), ενώ κορυφαία στιγμή, κατά μάλλον γενική ομολογία, αποτελεί το “Posthumous Silence” (2006). Η μπάντα φαίνεται ότι έχει αδυναμία στα concept albums και αποφάσισε φέτος να επιστρέψει με άλλο ένα τέτοιο, αυτή τη φορά με την υπογραφή της Gentle Art Of Music, της δισκογραφικής εταιρίας που ίδρυσαν οι Yogi Lang και Kalle Wallner των RPWL. Το “Home” καταπιάνεται με το θέμα της αέναης αναζήτησης του ανθρώπου για το «σπίτι» του, το ιδιαίτερο αυτό μέρος όπου νιώθει κανείς το αίσθημα της απόλυτης ασφάλειας και βρίσκουμε την πρωταγωνίστρια του μουσικού αυτού έργου να παλεύει ανάμεσα στις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας και στην πραγματικότητα του παρόντος.
Υπερβάλλων ζήλος Τρία χρόνια μετά το “Sceneries” οι Γερμανοί Sylvan επιστρέφουν με το “Home”. Ακολουθώντας την συνταγή του “Posthumous Silence” το “Home” είναι ένας concept δίσκος που αφορά όλες εκείνες τις ιδέες και καταστάσεις που κάνουν τον άνθρωπο να νιώθει πιο οικεία. Αυτό που προκαλεί ένα παραπάνω ενδιαφέρον είναι ότι δεν υπάρχει βασικός κιθαρίστας στη μπάντα και ο 19χρονος Jonathan Beck αναφέρεται ως guest. Θα επηρεάσει αυτό τον ήχο του δίσκου; Ευτυχώς όχι. Ο συμφωνικός / neo-prog ήχος που χαρακτηρίζει το γκρουπ δεν έχει αλλάξει. Όπως και στις προηγούμενες κυκλοφορίες υπάρχει έμφαση στη μελωδία και τον συναισθηματισμό, με αρκετές εναλλαγές και ποικιλία. Ακόμα, υπάρχουν όλα τα στοιχεία ενός concept δίσκου με κοινές ιδέες, αλληλεπικαλυπτόμενες μελωδίες και επαναλήψεις μοτίβων που δημιουργούν ένα κοινό κλίμα στο δίσκο. Η ροή που υπάρχει στο δίσκο δίνει την αίσθηση ενός συνεχόμενου έργου παρά μιας συλλογής κομματιών. Δεν γνωρίζω αν ο Beck είχε ενεργή συμμετοχή στην συγγραφή του δίσκου, πάντως κάνει πολύ γρήγορα την εμφάνιση του και δείχνει να ταιριάζει ακριβώς στο ύφος που έχουν οι Sylvan. Το solo του στο “Shaped out of Clouds” σε πιάνει απότομα και σε βάζει στο μελαγχολικό ύφος του κομματιού. Ακόμα, οι Sylvan έχουν την τύχη να έχουν ένα χαρισματικό και πολύ εκφραστικό τραγουδιστή. Ο Marco Gluehmann και σε αυτό το δίσκο είναι εξαιρετικός όχι μόνο στα ήρεμα αλλά και στα πιο δυνατά σημεία του δίσκου. Γιατί υπάρχουν και τέτοια. Το “In Between” έχει ωραία κοφτά riffs και δυνατό rhythm section. Το “The Sound of Her World” είναι ίσως το κομμάτι που περιέχει όλα τα στοιχεία των Sylvan. Ξεκινάει δυνατά με εξαιρετικά ντραμς και εν συνεχεία ρίχνει τον ρυθμό με τον Gluehmann συνοδευόμενο από τα πλήκτρα να δημιουργούν μια ωραία ατμόσφαιρα. Έπειτα κλιμακωτά φτάνει στο κρεσέντο για να υπάρξει άλλη μια εναλλαγή και να καταλήξει στο sample musical box. Το μεγάλο μειονέκτημα του δίσκου είναι η διάρκεια του. Εβδομήντα επτά λεπτά μουσικής κάνουν το εγχείρημα τολμηρό αλλά δύσκολο στην ακρόαση. Μπορείς εύκολα να χαθείς στο γενικότερο χάος που επικρατεί. Ίσως είχαν κάτι πιο μεγάλο στο μυαλό τους γιατί σε αρκετά σημεία έλειπε το οπτικό ερέθισμα που θα έκανε το σύνολο λίγο πιο εύπεπτο. Βέβαια με τις επανειλημμένες ακροάσεις κάποια πράγματα ξεδιαλύνονται και μένουν περισσότερα κομμάτια όπως το “All These Years” και το πολύ καλό “Black and White”. Η μεγάλη διάρκεια του “Home” δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Και το “Posthumous Silence” διαρκεί 70 λεπτά με την διαφορά ότι υπάρχουν περισσότερα κομμάτια, με μικρότερη διάρκεια χωρίς να υπάρχει η αίσθηση του πλατιάσματος πουθενά. Στο καινούριο δίσκο υπάρχουν στιγμές με αρκετά αργή εξέλιξη που κουράζουν. Οι Sylvan φαίνεται να κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο με όλη την καλή διάθεση και πρόθεση για κάτι μεγάλο. Δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο δίσκο δεν υπάρχουν οι λαμπρές στιγμές που έχουν κάνει τους Sylvan αγαπητούς.
6.5 / 10 Λευτέρης Σταθάρας | Μπορούσαν και καλύτερα… Με μια soundtrack-ική εισαγωγή οι Sylvan ξεκινούν την αφήγηση του “Home” και είναι εδώ παρόντα όλα τα γνώριμα στοιχεία τους. Η νέα δουλειά τους δε φέρνει κάτι το καινούριο και σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά παραμένει πιστή στο ύφος της μπάντας, κινούμενη στα πλαίσια του παρελθόντος. To σημερινό line-up αποτελείται από τους Marco Glühmann (φωνητικά), Matthias Harder (drums), Sebastian Harnack (μπάσο) και Volker Söhl (πλήκτρα). Καλά καταλάβατε: οι Sylvan δεν έχουν τη δεδομένη χρονική στιγμή κιθαρίστα, αλλά στο album εμφανίζεται ως guest ο Jonathan Beck που έχει ήδη παίξει μαζί τους live επί σκηνής και ο οποίος υπηρετεί αξιοπρεπώς το ρόλο του. Ο χρόνος θα δείξει λοιπόν εάν θα γίνει κάποτε μόνιμο μέλος ή όχι. Ας πάμε να δούμε όμως το περιεχόμενο του δίσκου. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το δίσκο παίζουν αδιαμφισβήτητα τα πλήκτρα του Volker Söhl, ενώ όπως πάντα ο Marco Glühmann βρίσκεται για ακόμα μία φορά σε εξαιρετική φόρμα αποδίδοντας επάξια όλα τα κομμάτια. Οι συνθέσεις είναι καλές, όχι όμως κάτι το ιδιαίτερο, και αν και έχουν σχετικά μικρή έως κανονική διάρκεια η καθεμία τους, η διάρκεια του δίσκου στην ολότητά του κάνει την ακρόασή του κάπως κουραστική. Χρειάστηκαν αρκετά ακούσματα για να καταλήξω στο εάν μου αρέσει τελικά αυτή η κυκλοφορία κι αυτό γιατί με το πέρας κάθε ακρόασης συγκρατούσα ελάχιστα πράγματα. Διαπιστώνω εκ των υστέρων ότι η επιλογή του “Shine” ως single ήταν άκρως επιτυχημένη, καθώς αποτελεί μία από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου με ρυθμό που σου μένει, ενώ από τις πιο ποιοτικές στιγμές αποτελούν και το συγκινητικό “With the Eyes of a Child” με την έντονη μελαγχολία του, καθώς και το άκρως ενδιαφέρον “In Between” με δυναμικότητα που σε ενθουσιάζει. Τα “Black & White”, “The Sound of Her World” και “Sleep Tight” καθρεφτίζουν ακριβώς το στυλ της μπάντας, ενώ το ομώνυμο τελευταίο κομμάτι θα μπορούσε και να απουσιάζει… Τα κομμάτια λειτουργούν πολλές φορές ως πέρασμα για το επόμενο, τη στιγμή που είναι εμφανής η θυμική αντίφαση με τις αλλεπάλληλες εναλλαγές στον τόνο. Κατανοώ την προσπάθεια προσέλκυσης του ενδιαφέροντος του ακροατή, αλλά εδώ είναι πραγματικά άνευ ουσίας, ή έστω στο βαθμό που γίνεται. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα περισσότερα από τους γερμανούς neo-proggers, δεδομένου και της πείρας τους, ή τουλάχιστον απαιτούσα περισσότερη έμπνευση μουσικά. Ήτοι η φωνή του Glühmann δεν αρκεί για να γεμίσει όλες τις κενές στιγμές του δίσκου και μολονότι η μελωδικότητα είναι σε υψηλό επίπεδο -κυρίως λόγω του πιάνου-, το αποτέλεσμα είναι μάλλον μέτριο. Οι Sylvan έχουν βρει τη συνταγή που τους ταιριάζει: γλυκιά μελαγχολία, εύθραυστα φωνητικά, heavy περάσματα, ιντερλούδια κλασσικής μουσικής, progressive στοιχεία, ρομαντικές ενορχηστρώσεις, συμφωνική ατμόσφαιρα, όλα σε συνδυασμό με την παικτική ικανότητα των μελών του. Τα παραπάνω όμως θέλουν κάπως διαφορετικό «μαγείρεμα» για να ξεπεράσουν τα μέχρι τώρα δεδομένα τους. Ωστόσο, εξακολουθούν να συγκαταλέγονται στα κορυφαία ονόματα της neo-progressive σκηνής και μπορεί οι οπαδοί τους να μην ξετρελαθούν μεν, δεν θα απογοητευτούν δε. Όπως και να ’χει, το “Home” αξίζει να ακουστεί, αλλά δεν είναι ο δίσκος που θα πρότεινα να ακούσει κάποιος που δεν είναι γνώστης προηγούμενων δουλειών του γκρουπ. Εξάλλου, όπως έχει πει και ο ποιητής “Home is where the heart lies, – but if the heart lies, where is home?- ” ε; Έπρεπε να το είχαν αναρωτηθεί.
6.5 / 10 Λίλα Γκατζιούρα |
Be the first to comment