Από τον Νίκο Δουλάμη
03 / 07 / 2014
Πριν από χρόνια ένας φίλος, μόνιμος κάτοικος Γερμανίας, είχε πάει σε συναυλία του Steven Wilson (ή μήπως Porcupine Tree; Δε θυμάμαι…) και το support group ήταν αυτοί οι κύριοι! Πουλούσαν αυτό το promo στο merch και μου το έφερε! Δύσκολο άκουσμα, αλλά είναι στα δικά μου γούστα. Από την άλλη πλευρά τι θα πει δύσκολο και εύκολο άκουσμα; Μεγάλη κουβέντα… Τέλος πάντων, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τέλειο prog σχήμα, το οποίο ξεφεύγει από τα όρια του rock ήχου όπως τον έχουν ορίσει. Και οι τρεις μουσικοί έχουν παράσημα σε αυτό που λέμε Progressive rock και σίγουρα δε χρειάζονται συστάσεις. Μιλάμε για ένα δίσκο που δεν νοιάζεται κανείς για τις διάρκειες, για το αν ξεφεύγει ο αυτοσχεδιασμός και σίγουρα για το τι στυλ παίζουν! Η fusion jazz είναι ίσως ο πιο κοντινός όρος που θα μπορούσαμε να πούμε για να προσδιορίσουμε το όλο εγχείρημα και μάλιστα εκείνη την εποχή ανθούσαν τέτοια projects τα οποία κάποιοι από εμάς αγοράζαμε μετά μανίας!
Η όλη ατμόσφαιρα παραπέμπει και όχι αδικαιολόγητα στην αφηρημένη τέχνη των King Crimson οι οποίοι έχουν θέσει για εμένα τις βάσεις όλης της ιδιαίτερης αυτής σχολής παιξίματος αλλά και άποψης. Τα δύο sticks όμως είναι άλλη φάση! Το stick είναι ένα ιδιαίτερο όργανο που έχει τον ρόλο του τόσο σολιστικά όσο και ρυθμικά. Το κούρδισμά του είναι ιδιαίτερο και ανήκει στην σχολή κατά μια ευρεία έννοια του extended range bass. 
Όλοι οι ήχοι αυτού του δίσκου εκτός από τα κρουστά προέρχονται από αυτό το περίεργο όργανο που προτιμούν πολλοί prog μπασίστες τα τελευταία χρόνια.
Ο δίσκος αποτελείται από οκτώ συνθέσεις (επτά + μια διασκευή σε σύνθεση του Igor Stravinsky), όλες στο κλίμα της fusion jazz, με δεξιοτεχνία αλλά και άποψη στον ήχο, στο παίξιμο, στα πάντα. Μελωδίες θα ακούσετε, αλλά σε ένα ρόλο συνοδευτικό θα λέγαμε της δεξιοτεχνίας και της ταχύτητας. Το stick είναι δεξιοτεχνικό όργανο από τη φύση του και φυσικά δεν περιμέναμε να παίζει διαφορετικά κανείς, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για αυτούς τους δύο (Levin, Bernier)! Σίγουρα με αυτόν το δίσκο έκαναν ένα ενδιαφέρον project το οποίο για μένα είναι ένα κρυφό διαμαντάκι για όλους τους λάτρεις του προοδευτικού ήχου. Σαν άκουσμα δεν είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά σίγουρα είναι πολύ ενδιαφέρον. Αυτό που με εντυπωσίασε δεν είναι τόσο το απίστευτο παίξιμο όλων των συντελεστών, αλλά η απόδοση των κομματιών και εξηγούμαι: ως απόδοση δεν εννοώ το παίξιμο, αλλά το πώς χτίζουν το κομμάτι, πώς το κάνουν να ακούγεται ως ένα μουσικό έργο. Στο συγκεκριμένο είδος πολλές φορές μπορεί να χαθεί η ουσία και να έχουμε έναν ανελέητο οργασμό από γρήγορο παίξιμο. Εδώ έχουμε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ακόμα και στα σημεία τρελής δεξιοτεχνίας η κάθε νότα έχει τη θέση της και το λόγο της. Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό ψάχνουμε στους δίσκους που ξεχωρίζουμε. Ο Levin κάτι παρόμοιο έκανε και στους Liquid Tension Experiment, μουσική με λόγο ύπαρξης δηλαδή. Τέτοιες δουλειές είναι συνήθως underground, αλλά αυτές είναι που μας αρέσουν και αναζητούμε. Ψάξτε το αν δεν το έχετε ακούσει και θα με θυμηθείτε!
Be the first to comment