September Code – III

Intro: Dimitris Kaltsas
07 / 07 / 2016

Since their formation in 2002, September Code have sought for their personal sound and began composing their material reflected in their debut album entitled 2 Smiles Ago (2006) and much more in the ambitious concept album Remembering Mirrors (2012). This earned them their appearance at the festival HRH Prog 2 in North Wales in 2014, and soon after they began recording their third album, in which the mastering was taken over by John Astley (Porcupine Tree, Tori Amos and others).

III was released this year, finding the band more determined than ever to earn recognition at home and abroad.

Good intentions, yet a mediocre outcome

The music in the third release of the Athenians September Code can be described by using just the general term “progressive rock”. The paradox lies in the finding that the main influences of the band clearly lean towards the lyrical version of progressive metal as it was formed in the 90s, but having in mind how Pain of Salvation handled this lyricism in their first releases. The main reason of putting a label to the release under progressive rock is the low profile and a general softness in the expression of musical ideas. As a result, several of the compositions can be described as ballads or even have striking features of a ballad, a fact that partly tires the listener.

Nevertheless, III opens with the quite dynamic Self Crisis which probably constitutes the highlight of the album, with its alternative –à la Last Crack- mood. Unfortunately, during the album, the band doesn’t seem to be able to maintain the same compositional consistency, although their main objective is to create autonomous tracks that will remain in the memory of the listeners. The orchestration and playing -though quite safe in general- work mostly with the main purpose to illustrate the compositions, while there are certainly good ideas scattered throughout. However, the main bridle that keeps the album in shallow waters is that while it is mainly based on vocals, the singer, Dimitris Koskinas, proves to be inferior to the circumstances. His voice and timbre can in no way be described as moderate at least. The biggest disadvantage is the trivial vocal lines and interpretative choices. The way he chooses to be dramatic is certainly not flattering, while the moments he is trying to imitate Daniel Gildenlöw are quite awkward. However, at times he controls himself, as in Where Lies the Truth, he is quite decent.

In conclusion, III could be a very good album. However, some key problems with the singing part mainly, keep the final result unfortunately below its real potential.

5.5 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion 

September Code are back with their best work so far, as the level of songwriting has risen sharply. Various influences embellish the tracks, which, without having great coherence between them, they sound pleasantly with catchy refrains. The result has not only to do with progressive metal, but it also includes experimental features, oriental sounds and traditional acoustic parts rendering the album much more interesting. All of them are excellent musicians, with the bass standing out, while the work on the keys is quite good. It seems that in III the biggest drawback of the band remains the accent on vocals (which I like in all other respects). It is however worth hearing. Recommended tracks: Skeptic, Pitch Is Theme, The Mode.

7 / 10

Lila Gatzioura

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
07 / 07 / 2016

Οι September Code από την ίδρυσή τους το 2002 αναζήτησαν τον προσωπικό τους ήχο και ξεκίνησαν τη σύνθεση του δικού τους υλικού που αποτυπώθηκε στο ντεμπούτο τους με τίτλο 2 Smiles Ago (2006) και πολύ περισσότερο στο φιλόδοξο concept album Remembering Mirrors (2012). Ακολούθησε η εμφάνισή τους στο φεστιβάλ HRH Prog 2 στη Β. Ουαλία το 2014 και αμέσως μετά ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις του τρίτου τους album, όπου το mastering ανέλαβε ο John Astley (Porcupine Tree, Tori Amos κ.ά.).

Το III κυκλοφόρησε φέτος βρίσκοντας την μπάντα πιο αποφασιμένη από ποτέ για καταξίωση εντός και εκτός συνόρων.

Καλές προθέσεις, μέτριο αποτέλεσμα

Η μουσική στην τρίτη κυκλοφορία των Αθηναίων September Code μπορεί να περιγραφεί χρησιμοποιώντας απλώς τον γενικό όρο “progressive rock”. Το παράδοξο έγκειται στη διαπίστωση πως οι βασικές επιρροές της μπάντας κλίνουν σαφέστατα προς τη λυρική εκδοχή του progressive metal όπως αυτή σχηματοποιήθηκε τη δεκαετία του 90, έχοντας όμως στο νου το πώς διαχειρίστηκαν αυτή τη λυρικότητα οι Pain of Salvation στις πρώτες τους κυκλοφορίες. Ο βασικός λόγος της ταμπελοποίησης της κυκλοφορίας υπό το progressive rock είναι οι χαμηλοί τόνοι και μια γενικότερη ηπιότητα στην εκφορά των μουσικών ιδεών. Ως αποτέλεσμα αυτού, αρκετές από τις συνθέσεις μπορούν να χαρακτηριστούν ως μπαλάντες ή έστω έχουν έντονα στοιχεία μπαλάντας, γεγονός που εν μέρει κουράζει τον ακροατή.

Το III πάντως ανοίγει με το αρκετά δυναμικό Self Crisis το οποίο αποτελεί πιθανότατα και την κορυφαία του στιγμή του album, με τον alternative -αλα Last Crack- αέρα του. Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια του δίσκου η μπάντα δεν μπορεί να διατηρήσει την ίδια συνθετική συνέπεια, παρόλο που προς τιμή της ο βασικός της στόχος είναι η δημιουργία αυτόνομων κομματιών που θα μείνουν στη μνήμη των ακροατών. Η ενορχήστρωση και το παίξιμο -αν και αρκετά safe γενικά- λειτουργούν ως επί το πλείστον με βασικό σκοπό την ανάδειξη των συνθέσεων, ενώ καλές ιδέες υπάρχουν σίγουρα διάσπαρτες στο σύνολο. Το βασικότερο όμως χαλινάρι που κρατάει το δίσκο στα ρηχά είναι το ότι ενώ βασίζεται κυρίως στα φωνητικά, ο τραγουδιστής Δημήτρης Κοσκινάς αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. Η φωνή του και η χροιά του δεν μπορούν επ’ ουδενί να χαρακτηριστούν ούτε καν μέτριες. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά του είναι οι τετριμμένες φωνητικές γραμμές και οι ερμηνευτικές του επιλογές. Ο τρόπος που επιλέγει να είναι δραματικός σίγουρα δεν τον κολακεύει, ενώ οι στιγμές που προσπαθεί να μιμηθεί τον Daniel Gildenlöw είναι αρκετά άβολες. Πάντως σε κάποιες στιγμές που συγκρατείται, όπως στο Where Lies the Truth, είναι αξιοπρεπέστατος.

Εν κατακλείδι, το III θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Κάποια όμως καίρια προβλήματα με βασικότερο αυτών το τραγουδιστικό του κομμάτι, κρατούν δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα κάτω από τις πραγματικές του δυνατότητες.

5.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη 

Οι September Code επέστρεψαν με την καλύτερη έως τώρα δουλειά τους, καθώς το επίπεδο σύνθεσης έχει ανέβει αισθητά. Ποικίλες επιρροές διανθίζουν τα κομμάτια, τα οποία, χωρίς να έχουν μεγάλη συνοχή μεταξύ τους, ακούγονται ωστόσο ευχάριστα με πιασάρικα refrain. Το αποτέλεσμα δεν έχει να κάνει μόνο με το progressive metal, αλλά συμπεριλαμβάνει και πειραματικά στοιχεία, ανατολίτικους ήχους και παραδοσιακά ακουστικά σημεία που καθιστούν το άλμπουμ πιο ενδιαφέρον. Άριστοι μουσικοί όλοι τους με το μπάσο να ξεχωρίζει, ενώ πολύ καλή είναι και η δουλειά στα πλήκτρα. Φαίνεται πως και στο ΙΙΙ το μεγαλύτερο μειονέκτημα της μπάντας παραμένει η προφορά στα φωνητικά (τα οποία κατά τα λοιπά μου αρέσουν). Αξίζει πάντως την ακρόαση. Προτεινόμενα κομμάτια: Skeptic, Pitch Is Theme, The Mode.

7 / 10

Λίλα Γκατζιούρα