Psycrence – A Frail Deception

Μια ευχάριστη εξαπάτηση

Κι εκεί που έχω ρίξει «λευκή πετσέτα» όσον αφορά το παραδοσιακό power / heavy metal, έρχεται αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά από τους Psycrence. Ομολογώ ότι ήμουν προκατειλημμένος πριν ακούσω το εν λόγω άλμπουμ λόγω του “melodic heavy metal” χαρακτηρισμού, ύφος το οποίο μετά τα 90’s γενικά απογοητεύει. Εδώ λοιπόν έχουμε μελωδικό, προσεγμένο και καλοπαιγμένο heavy / power με δυνατή παραγωγή, πραγματικά εξαιρετικά φωνητικά και πινελιές από progressive metal, αρκετές για να δώσουν χαρακτήρα, αρκετές για να ξεφύγει το “A Frail Deception” από αναμασημένες ιδέες. Σίγουρα το άλμπουμ δε χαράζει καινούριες γραμμές στον ήχο, αλλά ταυτόχρονα δεν ακούγεται σαν επανάληψη γνωστών ιδεών.

Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό, αλλά δίνει αρκετούς πόντους σε αυτή τη δουλειά…

Τα πλήκτρα υπάρχουν για να δίνουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και έχουν αποδεχτεί μοιραία το ρόλο του κομπάρσου,  γεγονός που, σε αυτήν την περίπτωση, δουλεύει υπέρ του ήχου που έχουν διαλέξει οι Psycrence. Μέσες ταχύτητες ως επί το πλείστον, πολλή προσοχή στα μεστά και γεμάτα riff, στον ήχο των οποίων είναι φανερή η δουλειά του Jens Bogren. Συνθετικά, ολόκληρο το άλμπουμ στηρίζεται στη δυνατότητα του γκρουπ να παράγει αξιομνημόνευτες μελωδίες και στις κιθαριστικές γραμμές (με σαφές αναφορές στους Iron Maiden). Η τεχνοτροπία θυμίζει τη σουηδική σκηνή και δη In Flames και Soilwork, αλλά ο γενικότερος ήχος παραπέμπει στην ελληνική (βλ. Until Rain) και γενικότερα ευρωπαϊκή power / prog metal σκηνή με ομοιότητες σε Anubis Gate, Vanden Plas και Elegy (από τα τελευταία γκρουπ του καλού power metal). Τα ενοχλητικά κλισέ γενικότερα αποφεύγονται και είναι άλλο ένα στοιχείο που κάνει το άλμπουμ να ακούγεται τόσο ευχάριστα από αρχή μέχρι τέλος.

Λίγο progressive metal λοιπόν, αλλά αρκετό ειλικρινές και επαγγελματικό μελωδικό heavy / power στο οποίο ψάχνεις με μικροσκόπιο να βρεις τις λιγότερο καλές στιγμές (“Moral Decay”) και το κουμπί του repeat έρχεται φυσιολογικά, σε μια απολύτως θετική έκπληξη για τον γράφοντα. Καθώς όμως αυτός ο ήχος έχει όρια και «ταβάνι», το οποίο οι Psycrence ήδη προσέγγισαν με το “A Frail Deception”, αναμένω  περισσότερη «πρόοδο» στην επόμενη δουλειά.

Επιλεγμένα highlights: A Losing Game, Forced Evolution, Reflection

8 / 10

Θάνος Πάτσος

Άθραυστη αλήθεια   

«Εντυπωσιακό εξώφυλλο, έξυπνος τίτλος» ήταν οι πρώτες μου σκέψεις πριν καν ακούσω το άλμπουμ και λίγο μετά, συγκίνηση: η αφιέρωση της εν λόγω δουλειάς (dedicated to the memory of Romina Nikolakaki & Suzana Monfrecola – Zelioti) σε συνδυασμό με τον τίτλο, με προϊδέασαν για τη θεματική του “A Frail Deception”, κάτι που επιβεβαίωσαν εν μέρει οι στίχοι των κομματιών, χωρίς να γνωρίζω αν όντως υπάρχει σύνδεση μεταξύ αυτών των διαπιστώσεων. Παρά όμως τη «βαριά» θεματολογία των στίχων, ο δίσκος ακούγεται πάρα πολύ ευχάριστα, θέτοντας συνάμα κοινωνικούς προβληματισμούς και «ενδοψυχικές» συγκρούσεις. Η μουσική, αντιθέτως, εξιτάρει, ούσα γεμάτη επιθετικότητα και πάθος, που εν τέλει ανακουφίζει. Αυτή η όμορφη αντίφαση στίχων και μουσικής και η καθαρτική τους ενέργεια οδηγούν σε μία ισορροπημένη έκφραση ποικίλων συναισθημάτων που κατακλύζουν τον ακροατή και τα οποία διαφαίνονται και στα χρώματα της φωνής του τραγουδιστή του συγκροτήματος.

Η μελωδικότητα και ο δυναμισμός διατρέχουν όλο το άλμπουμ, ενώ σε όλα τα κομμάτια τόσο τα πιο ήρεμα, melodic σημεία, όσο και τα έντονα ξεσπάσματα heavy, power ήχου, βρίσκονται στη σωστή αναλογία με ταιριαστά φωνητικά. Είναι από τις λίγες φορές που δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, καθώς στην κυριολεξία είναι όλα καταπληκτικά, ενώ ταυτόχρονα τα κομμάτια εντυπώνονται στο μυαλό και σε κάνουν να τα σιγοτραγουδάς. Περιττό να αναφέρω την εκτελεστική ικανότητα των μουσικών της μπάντας, η οποία βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Απίστευτα riffs και solos (υπέροχοι Κίμων Ζελιώτης και Μιχάλης Άγγελος Κουρόπουλος στις κιθάρες), σωστή στήριξη και όμορφα γεμίσματα μπάσου από τον Θωμά Κουρή, ωραίος ρυθμός και στιβαρά σκασίματα από τον Τιμολέοντα Βαλσαμάκη και φανταστικά φωνητικά από τον Τάκη Νικολακάκη. Οι συνθέσεις, αν και δεν έχουν ιδιαίτερη πρωτοτυπία, με εμφανείς επιρροές από το χώρο του κλασσικού progressive metal και όχι μόνο, είναι προσιτές, με δυναμική δημοτικότητας, έχοντας όλα τα απαραίτητα μουσικά στοιχεία και προσωπικά δε με χαλάει καθόλου που ακούω σε αυτές ό,τι αγαπώ στο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Παρά την κάποια σχετική ηχητική ομοιομορφία, ο δίσκος δεν κουράζει, αλλά αντιθέτως μπορεί κανείς να τον ακούει σε συνεχές repeat!

Ένα εκ των προτέρων χαμένο παιχνίδι (“Α Losing Game”), μια τέλεια εισαγωγή στον κόσμο του “A Frail Deception” και στο τέλος η ελπίδα και το κουράγιο, με την προτροπή του “Hold Close The Flame”. Στο ενδιάμεσο παρακολουθούμε τη σύγκλιση δύο κόσμων (“Convergence”), την κατακραυγή για την ανεξέλεγκτη εξέλιξη της τεχνολογίας, η οποία οδήγησε σε ηθική παρακμή, καθώς και την αδυναμία σωτηρίας των ανθρώπων παρόλη την τεχνολογική πρόοδο (“Forced Evolution” & “Moral Decay”), αλλά και την περιπλάνηση της ψυχής μέσα από το υποσυνείδητο (“Subconscious Eyes”), το πεπρωμένο μιας αναπόφευκτα προδιαγεγραμμένης πορείας –“Incised Path”-, την απομόνωση και λήθη που προκαλεί το πέρασμα του χρόνου (“Distance”) και την αντανάκλαση ενός ψυχρού βλέμματος και ενός άχρονου παρηκμασμένου κόσμου  (“Reflection”). Πολύ καλή η δουλειά στους στίχους, αλλά ομολογώ ότι πάνω απ’όλα με κέρδισε η μουσική.  Έξυπνη κίνηση και η πολύ πετυχημένη διασκευή του “Lights” της Ellie Goulding, ενός τραγουδιού ευρείας εμπορικής επιτυχίας και δείγματος καλής pop, το οποίο αποδίδεται ιδανικά. Το συγκεκριμένο κομμάτι όμως προσφέρεται ως bonus track μόνο στην ψηφιακή εκδοχή του δίσκου.

Συνολικά πρόκειται για ένα αξιέπαινο ντεμπούτο, το οποίο φανερώνει τη σκληρή δουλειά και προσπάθεια των μελών της μπάντας, με εξαιρετικό αποτέλεσμα σε όλα τα επίπεδα (στιχουργίας, σύνθεσης, παραγωγής, εκτέλεσης), από όλους! Αναμένουμε τις συναυλίες!!!

8.5 / 10

Λίλα Γκατζιούρα