Progrocks.gr: the best albums of 2020[:EL]2020: οι επιλογές των συντακτών του Progrocks.gr

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

In a few days 2020 will be over and the time has come to present the albums that made the cut for each and every one of us and of course the list of the 20 top albums of 2020 according to Progrocks.gr, a moment that we ourselves have been waiting for impatiently. The situation with the covid-19 pandemic has been hard for all of us, but at least we had the chance to listen to much more music, and be more optimistic under these difficult conditions.

Just like 2019, 2018, 2017, 2016, 2015 and 2014, the whole process turned out to be extremely interesting. Apart from the value of the lists (whichever it may be) and the sorting of albums from most to least favourite, their importance, for all it’s worth, lies in the numerous different albums chosen, regardless of their ranking. Here you can find 102 listening suggestions, which are not limited to prog, but come largely from the undreground music scene of various genres.

This year there was no derby, and the best album of the year according to our editors came from an artist who amazed us with her first solo album.

Let the countdown begin…

20. Haken – Virus

Virus continues from where Vector had ended and as we expected, these are essentially albums with great conceptual and musical relevance. Even though the recipe is quite similar with small variations in detail, I think this time the British were overall more successful. The heaviness in many of the riffs remains, but at the same time there is more variety and its duration and the absence of a fully instrumental song shows details that the band distinguished and corrected. Haken continue their quality album series with a record that may replace The Mountain and Affinity as a listening preference, while there is no significant compositional weakness. An excellent album by a great thinking group of musicians, a reference point for modern progressive metal.

– Tasos Poimenidis

–. Guillaume Perret – A Certain Trip

This is heavy, multidiverse music. In essence, it’s a seamless, ever-going exploration of an abundance of musical styles ranging from electronic music, to pop, to jazz, to Middle Eastern, you name it. To put the record into perspective, it appears to be in the Bugge Wesseltoft, Donny McCaslin, Now vs. Now spectrum. The band is in top form and progresses throughout the album as a single vessel, displaying high competence, intricate interlocking grooves, clear, thought-out arrangements and improvisation skills that serve the music, while the production is great. But Guillaume Perret is the real deal here. The guy is a master saxophonist and the way he employs his effects is pure genius – just listen to the opener to acquire a taste. His music is transcendent, to say the least. This is the future that the term Future Jazz referred to in the late 90s, and it’s here. It’s been here all along.

– Vangelis Christodoulou

19. Enslaved – Utgard

I think that the compositional ease of the Norwegians between pagan, viking, black metal, and prog rock is unprecedented. And if they still seem to have settled into a style (100% their own), it is the small new touches that are scattered and the – once again – excellent songwriting that will impress the listener. Ivar Bjørnson seems tireless and is once again the indestructible machine for the production of compositions to which his precious and valuable companions give flesh and blood. Amazing lead and rhythm guitars, elaborate rhythm section and instrumentations are exactly in the ideal spot and the result is an album with a black metal soul and an unquestionable progressive aura. Enslaved are the undisputed leaders of the extreme prog sound and their consistency can only be compared to a metal band from a different music planet. Their name? Fates Warning.

– Tasos Poimenidis

–. Ak’chamel, The Giver of Illness – The Totemist

Before the virus spread all over the world, some mysterious figures with human souls but not human bodies, roam wearing masks in an empty hinterland. Their movements are accompanied by sad narratives from the lives of those who are drowning in pain in their daily lives. Narratives that flow and are captured in a shocking way, releasing mystical lyricism and pulling the listener’s imagination to the limit. Psychedelic occult shapes unfold through creepy rituals that act as bridges between the American folk rock legacy and oriental scales and motifs. The noises melt into the melodies with the conversation of mystical vocals, resembling chants, guitar, synthesizer, violin, accordion, sitar, flute, hand drums and various other percussions, to build a dusty, trembling atmosphere. Throughout this journey, primitive instincts emerge, redemptively delivering a socio-political manifesto for the people of the Fourth World.

– Panagiotis Stathopoulos

18. Pain of Salvation – Panther

In Accelarator and Keen to a Fault the electronic sound is grafted with their well-known aggressive tone, while in Restless Boy the a la Air / Daft Punk vocals coexist with rapping style. The album’s title track has strong Linkin Park influences, while Unfuture and Species continue in the style of the two Road Salt albums. In the beautiful Wait the keys’ repetitive rhythm brings to mind the composition style of The Perfect Element era. Icon continues the tradition of songs that close their albums: dramatic and heartbreaking at the same time.

The emotional weight of In the Passing Light of Day seems to have worked purifyingly for Daniel Gildenlöw. Panther seems like a point of redefinition for the band, but at the same time it also manages to carry all the experiences during their long career.

– Petros Papadogiannis

17. Derek Sherinian – The Phoenix

Anyone who invests in The Phoenix will discover a brilliant album that requires a few more spins to reward richly, and will find moments that curve space-time. He/she will also discover that the album is not just one of the best releases of the year, but also one of the best guitar albums of 2020, in which the talent of each guitarist (and musician in general) “breathes” independently.

While listening to the album I wondered if one would be able to listen to it and surrender to its colors, without relating to the musicians involved (and their own history). Anyway, if you seek pure musicality in these difficult times, this is the right album for you.

– Dimitris Anastasiadis

16. Tom Misch & Yussef Dayes – What Kinda Music

One of the most exciting collaborations of the past year is that between singer / music producer Tom Misch and drummer / producer Yussef Dayes, who released this killer album that redefines jazz-funk, respecting its influences. The polished production and the bright sound of Misch are overturned by Dayes’s nostalgia, creating an explosive union that fits psychedelia with the decisive drum sound and the coloring phrases by the keys.

The album goes beyond categorizations, since it uses hip hop as a vehicle for its compositions and then colorful and lively pop, always having jazz in the background. A new wave of jazz has sprung up some years ago from Britain that absorbs elements from everywhere and uses them to its advantage, and ours.

– Giorgos Zoukas

15. Black Crown Initiate – Violent Portraits of Doomed Escape

Component 1: double vocals, clean and brutal, with the noticeable difference that the clean vocals are better than in most other bands. Component 2: successful atmosphere changes with the great example of Invitation, and the excellent – probably the best song of the album –Holy Silence, a composition that would make Åkerfeldt proud. Component 3: sharp and heavy riffs that construct the album. This is perhaps the strongest point of Black Crown Initiate.

With Violent Portraits of Doomed Escape, Black Crown Initiate make a big statement that they’ve come to stay, and this statement translates into the most remarkable extreme progressive album, and one of the most interesting so far this year. This is an album that makes all those of us who miss the death prog of Opeth happy.

– Meletis Doulgeroglou

14. Zopp – Zopp

The Canterbury sound with its peculiarities and its phlegmatic idiosyncrasy is even to this day an inexhaustible source with deep roots in the past and, fortunately, with its gaze towards the future. Applying and adapting it to modern forms is paramount and it is deemed as successful so far and this is what the fans of the genre desire. Stevenson seems to possess the tools, the enthusiasm and the zeal and its musical DNA bears the school we speak of. It is a remarkable album and one of the best of 2020 up to now. If we must point out some songs, then V and Being and Time are probably the summits. My view is that multiple listens will result in getting under the skin of the average prog rock fan and it will be revisited time and time again for further listens, appreciation and love. We look forward to just as good releases of similar mindset and sensibility from Ryan and his bandmates.

– Giannis Zavradinos

–. Panzerballett – Planet Z

The album is somehow different from the band’s previous work X-Mas Death Jazz, and somehow not. There are death metal growls this time, but again it’s an insane performance of avant-garde, metal, and jazz fusion style with Zappaesque elements. The album offers an ambitious material filled with nasty fusion riffs and saxophone passages. With the addition of guest drummers, Marco Minnemann, Vorgil Donati, Gergo Borlai, Morgan Ågren, Hannes Grossmann, and Andy Lind, there is a bit of a new angle in some of the songs. The musicianship is simply on another plane of existence. The tone is hard for a lot of people to get into, but if you’re familiar with a good array of contemporary classical, metal, and jazz, this will prove a fun album to listen to. Jan Zehrfeld’s idea of recording songs by different composers by different lineups, and trying to create an homogeneous album worked just perfectly. Planet Z‘s material is tight, complex and impeccably played instrumental music. Professional music school.

– Goran Petrić

13. Tigran Hamasyan – The Call Within

Hamasyan’s new album is a return to the spirit of Red Hail (2009) and Mockroot (2015), in other words to the more avant-prog creative side of the supertalented Armenian pianist. The well-known jazz fusion and Armenian folk ingredients are ever present here as well, as is the introspective, complex, mysterious, energetic character, i.e. Hamasyan’s signature, with emphasis once again on the rhythm section. In this context, the new element added for the first time in Hamasyan’s music is djent, most typically in Vortex, where Tosin Abasi (Animals as Leaders).

Musically, The Call Within is undoubtedly one of the most impressive albums of the year, probably the best album in Tigran Hamasyan’s career so far, which also leaves an expectation of trying different orchestrations in the future, potentially towards more rock or even metal pattern.

– Dimitris Kaltsas

12. Lunatic Soul – Through Shaded Woοds

When it comes to Lunatic Soul and Mariusz Duda, the result is not only interesting but also evocative. The story of life and death he wants to say in the span of 8 albums makes for a more active listening of the records rather than the passive, “something to play in the background” listening of a record. Through Shaded Woods is the 7th album of Lunatic soul in the 8 album story that Duda planned to narrate.

what always elevated these compositions by Duda is the effortless flow from one facet to the other. The 28-minute epic Transition II by itself could make this release worthy of purchase. The normal version finishes with the feeling of something missing which is then delivered in the deluxe version.

– Lefteris Statharas

11. Arild Hammerø – Lerret

Hammerø expresses his / our generation and our troubled times, offering a musical canvas (Lerret), in which alternative rock, Scandinavian folk, progressive rock without retro illusions, and rough touches of wonderful pop melodies coexist harmoniously. Drømte du var her has a seemingly simple structure, under which a jazz / fusion experimentation boils, in the instrumental L’Imperatrise, Arild’s acoustic guitar fills our sonic and imaginary space, I Natt is an introverted, psychedelic, almost pagan ballad, Sekken is at the same time an underground and ethereal bluesy song, with a political meaning.

In general, the lyrics in Lerret express this unbridled passion of Arild’s music. Where positivity struggles with frustration in an uncertain existential game. Who will be the winner? Nobody knows. In any case, it is definitely worth playing.

– Nikos Filippaios

10. The Ocean Collective – Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic

With the theme continuing to draw inspiration from geology, the second part of Phanerozoic unveils a further evolution of the Ocean phenomenon. As geological ages change, so do the moods and speeds. The element that impresses once again is the quality of all compositions and the band’s unstoppable evolutionary course, knowing how capable they are of creating great albums. The change in the atmospheric direction of Phanerozoic II is also an element that takes its flow to the next level. From the impressive Jurassic | Cretaceous to Pleistocene the “geological distance” is a few tens of millions of years, and from Precambrian to Phanerozoic I-II a decade or so; The Ocean manage to present a consistent continuum with the know-how of a band that seems determined not to stop surprising.

– Panos Papazoglou

09. Psychotic Waltz – The God Shaped Void

Psychotic Waltz returned to continue their ambitious efforts that, then in the underground scene, but at the same time to escape these levels, taking advantage of the new forms of communicating their music.

When the shocking references to the magic of Into the Everflow meet the directeness of Bleeding, the new era of the great Psychotic Waltz opens up new paths that converge (or diverge…) on the amazing cover. The excellent production highlights the compositions and balances the multidimensional sound. In conclusion, a return that justifies the reunion, with the prospect to become a milestone album and an equal continuity of the four fisrt.

– Panos Papazoglou

08. Ulcerate – Stare Into Death and Be Still

This is the sixth release of the New Zealanders Ulcerate, which shows that their unorthodox death metal has many listeners out there. The Gorguts influence is present, as is the super-technical drumming, the labyrinthine rhythmic guitar parts maintain their mid tempo style, and the thick bass sound fills the gaps, making a perfectly compact sound. The music in Stare Into Death and Be Still is based on disharmony, complex parts, alternating rhythms and a stifling atmosphere, while it is impressive how they manage to sound so progressive without having any progressive element in their music. All of this is evident in tracks such as Visceral Ends, Exhale the Ash, the title track and the INCREDIBLE Dissolved Orders. Stare Into Death and Be Still is a monumental record for death metal and an album that every listener who likes progressive music should listen to.

– Giannis Voulgaris

07. Mildlife – Automatic

The flawless mix of funk mood, synths that draw their melody from the krautrock scene, and the surgical jazz playing at every step, are enough to impress. But beyond that, Mildlife compose really nice songs. And ultimately that’s what’s most significant. In Automatic, they do not follow the path of impressing with new elements, but essentially make a kind of introspection on what they created in Phase, and once again prove they can compose very remarkable songs.

With Automatic succeeding in all the areas you expect to matter on such a record, it’s natural to ask whether they have outdone themselves. And you can easily say that they have released an equally great album, because they had already achieved perfection. Time and especially the twofold of choices and circumstances will offer them what they deserve and it’s called global recognition. Automatic is Random Access Memories of rock music, if you ask me today.

– Alexandros Topintzis

06. Once and Future Band – Deleted Scenes

After multiple spins, Deleted Scenes resembles a rainbow of sweet timbres. With so much study and reference to great bands and composers of the past, the result impresses and pleasantly surprises. At a time when progressive rock has been identified with long epics, demonstrations of technique, pompous passages, and dramatized concepts, Once and Future Band tell us that all these characteristics are not obligatory for this genre. Their direction contains all prog qualities, but none of the exaggerations. It covers many gaps in the puzzle of this genre, which needs extensions like these in order to increase its audience. Extensions that range beyond the obvious, classic influences of the genre, which seem to be worn out and tiring. We need more bands like Once and Future Band.

– Giannis Zavradinos

05. Jargon – The Fading Thought

Jargon, the creative mind behind Verbal Delirium, has drifted away to a solo path with his first effort coming in the form of The Fading Thought. The characteristic introspective style of Jargon’s music acquires a special beauty and weight here, as the creator reveals Giannis Kosmidis (his real name) more than ever in the notes and lyrics of The Fading Thought. The album is dedicated to the memory of his mother and is an exquisitely personal testimony.

The Fading Thought contains everything that Jargon needed to express and could not do so through Verbal Delirium. This explains the variety of styles and moods. A diversity that ultimately proves to be his ally. The result lacks nothing compared to Verbal Delirium’s discography, but explores new aspects of Jargon as a composer and musician.

– Kostas Barbas

04. Fates Warning – Long Day Good Night

It is certain that various opinions will be heard about this album, as was the case for the band’s previous records. But I’m sure as these lines are written that we will all agree on one thing. The aesthetics, art and songwriting on this record fulfill the musical requirements and the artistic weight that an album bearing the Fates Warning logo must have a priori and this in itself is a triumph.

Fates Warning are like that old friend whom you may haven’t seen for years, but when the meeting happens not only is there no bitterness, but it always is as if not a day has passed and it will be a matter of some minutes when introspectively you begin to perceive each other’s psyche once again. It’s that unbreakable bond.

– Tasos Poimenidis

03. Motorpsycho – The All Is One

The All Is One is an album that will enrich any record collection, that of a Motorpsycho fan or someone who listens to the band’s music for the first time. Truth is the album offers a complete package that transforms the thirty years of existence of the Norwegians into 85 minutes, but also shows new paths in their creative course. There are more traditional forms in eight compositions, but also experimentation and jazz passages, cinematic and atmospheric direction with pure Norwegian prog know-how in N.O.X. ∞. Motorpsycho continues to impress, evolve, and offers albums that prove the band is at the highest point of creativity. One only has to listen to the The Tower and The Crucible that preceded to realize the magnitude of their influence. A really huge band.

– Panos Papazoglou

02. Arabs in Aspic – Madness and Magic

Madness and Magic: a title that directly refers to Philip Dossick’s book about the famous Dutch painter Vincent Van Gogh. Based on the titles of their last two albums, Arabs in Aspic address the issue of insanity and magic seen through the prism of human social evolution. Lyrically, Madness and Magic highlights issues such as childhood innocence, technological determinism and how technology absorbs man from childhood to the end of his life.

This is the second in a row amazing album by Arabs in Aspic, but this one captures even more elegant and up-to-date vintage prog. The Norwegians have deviated from the norm, glancing to other versions of prog rock. Indulge in Madness and Magic. It’s an album that balances perfectly between the exciting and the essential.

– Thomas Sarakintsis

01. Hedvig Mollestad – Ekhidna

Half snake, half human, all Hedvig. What a trip this has been! Ekhidna is arguably one of the most intense statements of 2020, both in terms of musicianship and songwriting. There’s no more points to be made here, just go for it and play it loud, as it deserves.

– Vangelis Christodoulou

The magnificent instrumentation is the perfect environment for Mollestad’s guitar genius to unfold, in a frame that’s grander, more epic, more adventurous, more interactive, and certainly more narrative than ever before. Ekhidna is a jazz / heavy / prog orgy that does not follow rules but sets its own, it has its own aesthetic niche, and that’s why it’s not just an album one may like or love. It is important.

– Dimitris Kaltsas

Dimitris Anastasiadis

01. Hedvig Mollestad – Ekhidna
02. Nubya Garcia – Source
03. Irreversible Entanglements – Who Sent You?
04. Arabs in Aspic – Madness and Magic
05. Pat Metheny – From This Place
06. Motorpsycho – The All Is One
07. OVRFWRD – StarStuff
08. Neptunian Maximalism – Éons
09. AC/DC – Power Up
10. Derek Sherinian – The Phoenix

Kostas Barbas

01. Hedvig Mollestad – Ekhidna
02. Jargon – The Fading Thought
03. Arabs in Aspic – Madness and Magic
04. Motorpsycho – The All Is One
05. Once and Future Band – Deleted Scenes
06. John Zorn – Baphomet
07. Arild Hammerø – Lerret
08. Mildlife – Automatic
09. Guillaume Perret – A Certain Trip
10. Pixie Ninja – Colours out of Space

Meletis Doulgeroglou

01. Black Crown Initiate – Violent Portraits of Doomed Escape
02. Hedvig Mollestad – Ekhidna
03. The Reticent – The Oubliette
04. Lunatic Soul – Through Shaded Woοds
05. Orbit Culture – Nija
06. Caligula’s Horse – Rise Radiant
07. Fates Warning – Long Day Good Night
08. George Constantine Kratsas – The First Alchemist
09. Intercepting Pattern – The Encounter
10. Trivium – What the Dead Men Say

Nikos Filippaios

01. Liberato – Ultras
02. Tom Misch, Yussef Dayes – What Kinda Music
03. Domus – Lucid Dreaming
04. Islandman – Kaybola
05. Okysho – Kamala’s Danz
06. Soft Power – Brink Of Extinction
07. Bon Voyage Organization – La Course
08. Ak’chamel, The Giver of Illness – The Totemist
09. Kruder & Dorfmeister – 1995
10. The Cappuccino Wizards – 1883 Juncture Bound

Paris Gravouniotis

01. Hedvig Mollestad – Ekhidna
02. Arabs in Aspic – Madness and Magic
03. Jargon – The Fading Thought
04. Motorpsycho – The All Is One
05. Once and Future Band – Deleted Scenes
06. Fates Warning – Long Day Good Night
07. Ozric Tentacles – Space For the Earth
08. Mildlife – Automatic
09. Psychotic Waltz – The God-Shaped Void
10. Kings of the Valley – Kings of the Valley

Dimitris Kaltsas

01. Hedvig Mollestad – Ekhidna
02. Arabs in Aspic – Madness and Magic
03. Jargon – The Fading Thought
04. Mildlife – Automatic
05. Arild Hammerø – Lerret
06. Fates Warning – Long Day Good Night
07. Once and Future Band – Deleted Scenes
08. Tigran Hamasyan – The Call Within
09. Guillaume Perret – A Certain Trip
10. Motorpsycho – The All Is One

Vasilis Korolis

01. Ulcerate – Stare Into Death and Be Still
02. Fates Warning – Long Day Good Night
03. Fluisteraars – Bloem
04. Dark Tranquillity – Moment
05. Conception – State of Deception
06. Spectral Lore / Mare Cognitum – Wanderers: Astrology οf the Nine
07. Paysage d’Hiver – Im Wald
08. Ulver – Flowers of Evil
09. Caligula’s Horse – Rise Radiant
10. Old Nick – The Night of the Ambush and The Pillage By The Queen Ann Styl’d Furniture, Animated By One Of The Dozen Or So Spells That Thee Eastern Vampyre Has Studied

Christos Minos

01. Oranssi Pazuzu – Mestarin Κynsi
02. Armored Saint – Punching the Sky
03. Pain of Salvation – Panther
04. The Ocean Collective – Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic
05. Mekong Delta – Tales of a Future Past
06. Ulcerate – Stare Into Death and Be Still
07. Conception – State of Deception
08. Fates Warning – Long Day Good Night
09. Psychotic Waltz – The God-Shaped Void
10. Intercepting Pattern – The Encounter

Eleni Panayiotou

01. Lunatic Soul – Through Shaded Woοds
02. Jargon – The Fading Thought
03. Gazpacho – Fireworker
04. The Pineapple Thief – Versions of the Truth
05. Pain of Salvation – Panther
06. Pure Reason Revolution – Eupnea
07. Airbag – A Day at the Beach
08. Vespero – The Fous Zoas
09. Vultress – Hypnopompia
10. Armed Cloud – Torque

Petros Papadogiannis

01. Motorpsycho – The All Is One
02. Once and Future Band – Deleted Scenes
03. Ulver – Flowers of Evil
04. Sólstafir – Twilight of Codependent Love
05. Fates Warning – Long Day Good Night
06. Arild Hammerø – Lerret
07. Zopp – Zopp
08. Hedvig Mollestad – Ekhidna
09. Pain of Salvation – Panther
10. Hexvessel – Kindred

Panos Papazoglou

01. Psychotic Waltz – The God-Shaped Void
02. The Ocean Collective – Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic
03. Motorpsycho – The All Is One
04. Fates Warning – Long Day Good Night
05. Hedvig Mollestad – Ekhidna
06. Pure Reason Revolution – Eupnea
07. Vulkan – Technatura
08. Fontaines DC – A Hero’s Death
09. Mr. Bungle – The Raging Wrath of Easter Bunny Demo
10. Paradise Lost – Obsidian

Goran Petrić

01. Fates Warning – Long Day Good Night
02. Derek Sherinian – The Phoenix
03. Zopp – Zopp
04. Panzerballett – Planet Z
05. Elds Mark – Elds Mark
06. Ozric Tentacles – Space for the Earth
07. John Petrucci – Terminal Velocity
08. Psychotic Waltz – The God-Shaped Void
09. Haken – Virus
10. Vulkan – Technatura

Tasos Poimenidis

01. Fates Warning – Long Day Good Night
02. Enslaved – Utgard
03. Black Crown Initiate – Violent Portraits of Doomed Escape
04. Haken – Virus
05. Psychotic Waltz – The God Shaped Void
06. Hail Spirit Noir – Eden in Reverse
07. The Ocean Collective – Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic
08. Motorpsycho – The All Is One
09. Mekong Delta – Tales of a Future Past
10. Oceans of Slumber – Oceans of Slumber

Kostas Rokas

01. Arabs in Aspic – Madness and Magic
02. Samsara Blues Experiment – End of Forever
03. Hedvig Mollestad – Ekhidna
04. Motorpsycho – The All Is One
05. Lonker See – Hamza
06. Wobbler – Dwellers of the Deep
07. Jargon – The Fading Thought
08. Lunatic Soul – Through Shaded Woοds
09. Haken – Virus
10. Slift – Ummon

Thomas Sarakintsis

01. Arabs in Aspic – Madness and Magic
02. Hedvig Mollestad – Ekhidna
03. Panzerballett – Planet Z
04. Pixie Ninja – Colours out of Space
05. Once and Future Band – Deleted Scenes
06. Tigran Hamasyan – The Call Within
07. Jargon – The Fading Thought
08. Spell – Opulent Decay
09. Jaga Jazzist – Pyramid
10. Psychotic Waltz – The God-Shaped Void

Lefteris Statharas

01. Hedvig Mollestad – Ekhidna
02. Zopp – Zopp
03. Arild Hammerø – Lerret
04. Guillaume Perret – A Certain Trip
05. Jargon – The Fading Thought
06. Tigran Hamasyan – The Call Within
07. Arabs in Aspic – Madness and Magic
08. Motorpsycho – The All Is One
09. Lunatic Soul – Through Shaded Woοds
10. The Reticent – The Oubliette

Panagiotis Stathopoulos

01. Ak’chamel, The Giver Of Illness – Totemist
02. Protomartyr – Ultimate Success Story
03. Keeley Forsyth – Debris
04. Polymorphie – Claire Venus
05. Necks – Three
06. Coriky – Coriky
07. Autechre – Sign/Plus
08. Once and Future Band – Deleted Scenes
09. Constantine – In Memory Of A Summer Day
10. Hedvig Mollestad – Ekhidna

Alexandros Topintzis

01. Mildlife – Automatic
02. Ulcerate – Stare Into Death and Be Still
03. Once and Future Band – Deleted Scenes
04. Mammock – Itch
05. Motorpsycho – The All Is One
06. Hedvig Mollestad – Ekhidna
07. Moses Boyd – Dark Matter
08. Trees Speak – Ohms
09. Melt Yourself Down – 100% Yes
10. Jargon – The Fading Thought

Giannis Voulgaris

01. Ulcerate – Stare Into Death and Be Still
02. Hedvig Mollestad – Ekhidna
03. Arabs in Aspic – Madness and Magic
04. Mildlife – Automatic
05. The Ocean Collective – Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic
06. Psychotic Waltz – The God-Shaped Void
07. Night – High Tide – Distant Sky
08. Derek Sherinian – The Phoenix
09. Fates Warning – Long Day Good Night
10. Jargon – The Fading Thought

Giannis Zavradinos

01. Antoine Fafard & Gavin Harrison – Chemical Reactions
02. Mildlife – Automatic
03. Tigran Hamasyan – The Call Within
04. Once and Future Band – Deleted Scenes
05. Panzerballettt – Planet Z
06. James Dean Bradfield – Even in Exile
07. Enslaved – Utgard
08. Derek Sherinian – Phoenix
09. Soft Power – Brink of Extinction
10. Jaga Jazzist – Pyramid

Giorgos Zoukas

01. Mitsogusto – Far Out
02. Sven Wunder – Wabi Sabi
03. Tom Misch & Yussef Dayes – What Kind Music
04. Group Modular – Time Masters
05. Soulwax – EMS Synthi 100
06. Nightports w/ Betamax – Nightports w/ Betamax
07. Janko Nilovic & The Soul Surfers – Maze Of Sound
08. The Gaslamp Killer – Heart Math
09. Autechre – Sign/Plus
10. Little Barrie & Malcom Catto – Quattermas Seven

Το 2020 σε λίγες ημέρες θα είναι παρελθόν και ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε τα albums που ξεχωρίσαμε ο καθένας από εμάς χωριστά και φυσικά τη συνολική λίστα των 20 κορυφαίων albums του 2020 για το Progrocks.gr, κάτι που κι εμείς περιμένουμε ανυπόμονα κάθε χρόνο. Η δύσκολη κατάσταση για όλους μας στο lockdown λόγω της πανδημίας ευνόησε την ακρόαση ακόμα περισσότερης μουσικής και αυτό σίγουρα μας έκανε και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Όπως το 2019, τo 2018, το 2017, το 2016, το 2015 και το 2014, η όλη διαδικασία αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Πέρα από την όποια σημασία των λιστών και της ιεραρχική ταξινόμησης των δίσκων, η αξία αυτής της σύνοψης βρίσκεται και στα πολλά και διαφορετικά albums που επιλέχτηκαν, ανεξάρτητα της θέσης τους. Εδώ μπορεί κανείς να βρει 102 αξιόλογες προτάσεις για ακρόαση, που εκτείνονται και αρκετά εκτός prog βεβαίως και έχουν ως κοινό παρονομαστή ότι προέρχονται σε μεγάλο ποσοστό από τον underground χώρο.

Αυτή τη χρονιά η κορυφαία θέση ανήκει (με μεγάλη διαφορά από τη δεύτερη θέση) σε μία καλλιτέχνιδα που μας κατέπληξε με το πρώτο της προσωπικό album.

Ας αρχίσει λοιπόν η αντίστροφη μέτρηση…

20. Haken – Virus

Το Virus συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το Vector και όπως αναμέναμε πρόκειται ουσιαστικά για δίσκους με μεγάλη συνάφεια, θεματική και μουσική. Ενώ, όμως, πρόκειται για παρόμοια συνταγή με μικρές παραλλαγές στις λεπτομέρειες, θεωρώ ότι αυτή τη φορά οι Βρετανοί πέτυχαν περισσότερο στο τελικό αποτέλεσμα. To βάρος σε πολλά από τα riffs παραμένει, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία ενώ και η διάρκεια του και η απουσία ενός εξολοκλήρου instrumental κομματιού δείχνει λεπτομέρειες που το συγκρότημα διέκρινε και διόρθωσε. Οι Haken συνεχίζουν το ποιοτικό τους σερί με έναν δίσκο στον οποίο πολλές φορές στο μέλλον θα πάει το χέρι του ακροατή αντί του The Mountain και του Affinity, ενώ δεν υπάρχει καμία σημαντική συνθετική αδυναμία. Εξαιρετικός δίσκος από μια σπουδαία και σκεπτόμενη παρέα μουσικών που αποτελεί σημείο αναφοράς στο σύγχρονο progressive metal.

– Τάσος Ποιμενίδης

–. Guillaume Perret – A Certain Trip

Εδώ έχουμε δυνατή, πολύπλευρη μουσική. Βασικά, είναι μία αδιάκοπη εξερεύνηση πολλών μουσικών στυλ, όπως ηλεκτρονική (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), pop, jazz, μεσανατολικές αναφορές κ.α. Για να δώσω μια εικόνα, ανήκει ίσως κάπου εκεί με τους Bugge Wesseltoft, Donny McCaslin και Now vs. Now. Η μπάντα είναι σε τρελή φόρμα και πορεύεται αδιαίρετα καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, επιδεικνύοντας εξαιρετική ευχέρεια, περίτεχνα grooves, ξεκάθαρες, καλοδουλεμένες ενορχηστρώσεις και αυτοσχεδιαστικές δεξιότητες οι οποίες υπηρετούν τις συνθέσεις, ενώ η παραγωγή είναι άψογη. Αλλά η περιπτωσάρα εδώ είναι ο Guillaume Perret. Ο τύπος είναι μαέστρος σαξοφωνίστας, και ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται τα εφέ του είναι ιδιοφυής – απλά άκου το πρώτο κομμάτι για να πάρεις μια γεύση. Η μουσική του είναι το λιγότερο υπερβατική. Αυτό είναι το μέλλον στο οποίο ο όρος Future Jazz αναφερόταν στα τέλη του ‘90, και είναι εδώ. Ήταν πάντα εδώ.

– Βαγγέλης Χριστοδούλου

19. Enslaved – Utgard

Η συνθετική ευχέρεια των Νορβηγών ανάμεσα σε pagan, viking, black metal, prog rock φρονώ πως δεν έχει προηγούμενο. Και αν ακόμη δείχνουν να έχουν κατασταλάξει πλέον σε ένα στυλ (100% δικό τους) είναι οι μικρές καινούριες πινελιές που υπάρχουν διάσπαρτες και η άριστη, για μια ακόμη φορά, τραγουδοποιία που επιδεικνύουν που θα κερδίσουν τον ακροατή. Ο Ivar Bjørnson φαίνεται ακούραστος και είναι για μια ακόμη φορά η άφθαρτη μηχανή παραγωγής συνθέσεων στις οποίες οι πολύτιμοι και πανάξιοι συνοδοιπόροι του δίνουν σάρκα και οστά. Καταπληκτικές lead και ρυθμικές κιθάρες, περίτεχνο rhythm section, ενορχηστρώσεις είναι ακριβώς στο ιδανικό σημείο και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα έργο με black metal ψυχή και αδιαμφισβήτητη progressive αύρα. Οι Enslaved είναι οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες του extreme prog ήχου και η συνέπεια τους μπορεί να παρομοιαστεί στο δικό μου μυαλό μόνο με μια metal μπάντα από έναν άλλο μουσικό πλανήτη. Το όνομα αυτών; Fates Warning.

– Τάσος Ποιμενίδης

–. Ak’chamel, The Giver of Illness – The Totemist

Μυστηριώδεις φιγούρες περιφέρονται φορώντας μάσκες σε μια άδεια ενδοχώρα, όχι από ανθρώπινα σώματα, αλλά μονάχα από ανθρώπινες ψυχές. Οι κινήσεις τους συνοδεύονται από αφηγήσεις που κουβαλούν λυπηρές εκφάνσεις από τις ζωές εκείνων που βουλιάζουν από τον πόνο σε κάθε γύρο της καθημερινότητάς τους. Αφηγήσεις που κυλούν και αποτυπώνονται με τρόπο συγκλονιστικό, εκλύοντας μυστικιστικό λυρισμό και τραβώντας τη φαντασία του δέκτη στα άκρα. Ψυχεδελικά σχήματα ξεδιπλώνονται αποκρυφιστικά μέσα από ανατριχιαστικές τελετουργίες που λειτουργούν σαν γέφυρες μεταξύ της αμερικανικής folk rock παρακαταθήκης και ανατολίτικων κλιμάκων και μοτίβων. Οι θόρυβοι λιώνουν στις μελωδίες με τη συνομιλία μυσταγωγικών φωνητικών, που μοιάζουν με ψαλμωδίες, κιθάρας, συνθεσάιζερ, βιολιού, ακορντεόν, σιτάρ, φλάουτου, hand drums και διάφορων άλλων κρουστών, να οικοδομούν μια σκονισμένη και τρεμάμενη ατμόσφαιρα. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, αρχέγονα ένστικτα αναδύονται στην επιφάνεια, εκφέροντας λυτρωτικά ένα κοινωνικοπολιτικό μανιφέστο για τους λαούς του Τέταρτου Κόσμου.

– Παναγιώτης Σταθόπουλος

18. Pain of Salvation – Panther

Στα Accelarator και Keen to a Fault αυτό μπολιάζεται ο ηλεκτρονικός ήχος με τη γνωστή επιθετική τους χροιά, ενώ στο Restless Boy τα α λα Air / Daft Punk φωνητικά συνυπάρχουν με ραπαρίσματα. To ομώνυμο τραγούδι κραυγάζει τις Linkin Park επιρροές του και τα Unfuture και Species συνεχίζουν στο ύφος των δύο Road Salt. Στο πανέμορφο Wait ο επαναλαμβανόμενος ρυθμός των πλήκτρων μου έφερε στο μυαλό την τεχνοτροπία σύνθεσης εποχής The Perfect Element. To Icon συνεχίζει την παράδοση των τραγουδιών που κλείνουν τα άλμπουμ τους: δραματικό και σπαραχτικό συνάμα.

Το συναισθηματικό βάρος του In the Passing Light of Day φαίνεται ότι λειτούργησε εξαγνιστικά για τον Daniel Gildenlöw. Το Panther από τη μία φαντάζει σαν ένα σημείο επαναπροσδιορισμού της μπάντας, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να κουβαλάει και όλα τα βιώματα της πολύχρονης πορείας τους.

– Πέτρος Παπαδογιάννης

17. Derek Sherinian – The Phoenix

Όποιος επενδύσει στο The Phoenix θα ανακαλύψει έναν άρτιο δίσκο, που θέλει κάποιες ακροάσεις παραπάνω για να ανταμείψει πλουσιοπάροχα και θα βρει στιγμές που καμπυλώνουν τον χωροχρόνο. Επίσης, θα ανακαλύψει ότι ο δίσκος δεν είναι απλά μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες, είναι και ένας από τους καλύτερους φετινούς κιθαριστικούς δίσκους, στον οποίο «αναπνέει» το ταλέντο του εκάστοτε κιθαρίστα (και μουσικού γενικότερα) ξεχωριστά.

Ακούγοντας τον δίσκο αναρωτιόμουν αν θα μπορέσει να τον ακούσει, αν θα μπορέσει να αφεθεί στα ηχοχρώματά του κάποιος που δεν σχετίζεται με τους μουσικούς που συμμετέχουν (και την ιστορικότητα τους) σε αυτόν. Όπως και να έχει, όποιος αποζητά σε μια δύσκολη για ποικίλους λόγους χρονιά λίγη ανόθευτη – χωρίς κανένα φρένο – μουσικότητα, αυτός είναι ο δίσκος που θα την βρει.

– Δημήτρης Αναστασιάδης

16. Tom Misch + Yussef Dayes – What Kinda Music

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεργασίες της χρονιάς που φεύγει, είναι αυτή μεταξύ του τραγουδιστή / μουσικού παραγωγού Tom Misch και του drummer / παραγωγού Yussef Dayes, οι οποίοi κυκλοφορούν τον δίσκο που σαρώνει τα πάντα και ξαναοριοθετεί την jazz-funk, σεβόμενο τις επιρροές του. Την καλογυαλισμένη παραγωγή και τον λαμπερό ήχο του Misch έρχεται να ανατρέψει η νοσταλγικότητα του Dayes, δημιουργώντας μια εκρητική ένωση που μέσα της χωράει η ψυχεδέλεια με τον καθοριστικό ήχο στα drums και τους καίριους χρωματισμούς των πλήκτρων.

Ο δίσκος ξεπερνάει καλούπια κατηγοριοποίησης, αφού πότε χρησιμοποιεί την hip hop σαν όχημα για τις συνθέσεις του και πότε την χρωματιστή και ζωηρή pop, πάντα έχοντας στο παρασκήνιο όμως την jazz. Ένα νέο κύμα jazz έχει ξεπηδήσει εδώ και κάποια χρόνια από την Βρετανία που απορροφά στοιχεία από παντού και τα χρησιμοποιεί προς όφελος δικό της και δικό μας.

– Γιώργος Ζούκας

15. Black Crown Initiate – Violent Portraits of Doomed Escape

Συστατικό 1: διπλά φωνητικά, με καθαρά και brutal, με την ειδοποιό διαφορά πως τα καθαρά είναι ποιοτικά εν αντιθέσει με πολλά σχήματα του χώρου. Συστατικό 2: επιτυχημένες εναλλαγές ατμόσφαιρας με τρανό παράδειγμα το Invitation αλλά και το εξαιρετικό και αποκορύφωμα του δίσκου, Holy Silence, μια σύνθεση που θα έκανε περήφανο τον Åkerfeldt. Συστατικό 3: riffs κοφτερά και βαριά που δομούν ως επί το πλείστον το δίσκο. Αυτό ίσως είναι και το δυνατό σημείο των Black Crown Initiate.

Με το Violent Portraits of Doomed Escape, οι Black Crown Initiate κάνουν μια βαρύγδουπη δήλωση πως ήρθαν για να μείνουν και αυτή η δήλωση μεταφράζεται στον πιο αξιόλογο ως τώρα ακραίο προοδευτικό δίσκο και έναν από τους πιο ενδιαφέροντες στην παρούσα χρονιά. Ένα album που προκαλεί μειδίαμα σε όσους από εμάς λησμονούμε το death prog των Opeth.

– Μελέτης Δουλγκέρογλου

14. Zopp – Zopp

Ο ήχος του Canterbury με τις ιδιαιτερότητες και την φλεγματική του ιδιοσυγκρασία αποτελεί μέχρι και σήμερα μια αστείρευτη πηγή με ρίζες στο παρελθόν και, ευτυχώς, βλέμμα στο μέλλον. Η εφαρμογή και προσαρμογή του σε μοντέρνες φόρμες κρίνεται απαραίτητη και μέχρι στιγμής επιτυχημένη και αυτό επιθυμούν οι φίλοι του είδους. Ο Stevenson δείχνει πως διαθέτει τα εργαλεία, τον ενθουσιασμό και την θέρμη έχοντας στο μουσικό του DNA την εν λόγω σχολή. Πρόκειται για μια αξιοπρόσεκτη δουλειά και μια από τις σημαντικότερες της χρονιάς μέχρι τώρα. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε στιγμές, τότε τα κομμάτια V και Βeing and Time ίσως να είναι οι κορυφαίες του. Θεωρώ πως με πολλαπλές ακροάσεις θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο μέσα στο μουσικό αισθητήριο και τη συνείδηση του μέσου λάτρη του προοδευτικού rock και θα αποτελέσει συχνή επιλογή για περαιτέρω ακρόαση, εκτίμηση και αγάπη. Ευελπιστούμε σε παρόμοιες κυκλοφορίες ανάλογης λογικής και ευαισθησίας από τον Ryan και την παρέα του.

– Γιάννης Ζαβραδινός

–. Panzerballett – Planet Z

Το άλμπουμ είναι κάπως διαφορετικό από το προηγούμενο (X-Mas Death Jazz) και κατά κάποιον τρόπο κάπως όμοιο. Υπάρχουν death metal growls αυτή τη φορά, αλλά και πάλι είναι μια απίστευτη απόδοση avant-garde, metal και jazz fusion με Zappa στοιχεία. Το άλμπουμ προσφέρει φιλόδοξο υλικό γεμάτο με φοβερά fusion riffs και περάσματα με σαξόφωνο. Με την προσθήκη των ντράμερ, Marco Minnemann, Vorgil Donati, Gergo Borlai, Morgan Ågren, Hannes Grossmann και Andy Lind, υπάρχει κάποια νέα οπτική σε μερικά από τα τραγούδια. Η τεχνική βρίσκεται απλά σε ένα άλλο επίπεδο. Το ύφος μπορεί είναι δύσκολο για πολλούς ακροατές, αλλά αν είναι κανείς εξοικειωμένος με σύγχρονη κλασική, metal και jazz, αυτό θα αποδειχθεί ένα διασκεδαστικό άλμπουμ. Η ιδέα του Jan Zehrfeld να ηχογραφεί τραγούδια από διαφορετικούς συνθέτες από διαφορετικά μουσικά είδη και να προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ομοιογενές άλμπουμ λειτούργησε τέλεια. Το υλικό του Planet Z είναι σφιχτοδεμένη, περίπλοκη και άψογα παιγμένη ορχηστρική μουσική.

– Goran Petrić

13. Tigran Hamasyan – The Call Within

Το νέο album του Hamasyan είναι μια επιστροφή στο πνεύμα των Red Hail (2009) και Mockroot (2015), με άλλα λόγια στην πιο avant-prog δημιουργική πλευρά του Αρμένιου υπερταλαντούχου πιανίστα. Τα γνωστά jazz fusion και Armenian folk συστατικά πρωταγωνιστούν και εδώ, όπως και ο εσωτερικός, περίπλοκος, μυστηριώδης, ενεργητικός χαρακτήρας που αποτελεί την υπογραφή του Hamasyan, με έμφαση για άλλη μία φορά στο ρυθμικό κομμάτι. Σε αυτό το πλαίσιο, το νέο στοιχείο που προστίθεται για πρώτη φορά σε δίσκο του Hamasyan είναι το djent, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Vortex, όπου συμμετέχει ο Tosin Abasi (Animals as Leaders).

Μουσικά, το The Call Within είναι αναμφισβήτητα ένας από τα εντυπωσιακότερους δίσκους της χρονιάς, πιθανότατα ο καλύτερος δίσκος στην μέχρι σήμερα καριέρα του Tigran Hamasyan και αφήνει μία προσδοκία δοκιμής διαφορετικών ενορχηστρώσεων μελλοντικά προς πιο rock ή και metal δομές.

– Δημήτρης Καλτσάς

12. Lunatic Soul – Through Shaded Woοds

Όταν πρόκειται για τους Lunatic Soul και τον Mariusz Duda το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ενδιαφέρον, αλλά και υποβλητικό. Η ιστορία της ζωής και του θανάτου που θέλει να πει στη διάρκεια των 8 άλμπουμ προσκαλεί για μια πιο ενεργητική ακρόαση της μουσικής παρά μιας φάσης «κάτι να παίζει για background». Το Through Shaded Woods είναι το έβδομο άλμπουμ των Lunatic soul στην ιστορία των οκτώ άλμπουμ που σχεδίασε να διηγηθεί ο Duda.

Αυτό που ανέβαζε πάντα αυτές τις συνθέσεις από τον Duda είναι η αβίαστη ροή από την μια πλευρά του ήχου στην άλλη. Το 28-λεπτο έπος Transition II από μόνο του θα μπορούσε να κάνει αυτήν την κυκλοφορία άξια αγοράς. Η κανονική έκδοση τελειώνει αφήνοντας την αίσθηση πως λείπει κάτι που ευτυχώς υπάρχει και παρουσιάζεται στην deluxe έκδοση.

– Λευτέρης Σταθάρας

11. Arild Hammerø – Lerret

Ο Hammerø εκφράζει τη γενιά του/μας και ευρύτερα την ταραγμένη εποχή μας, προσφέροντας ένα μουσικό καμβά (Lerret), στον οποίο συνυπάρχουν αρμονικά το alternative rock, ένα folk σκανδιναβικής απόχρωσης, progressive rock χωρίς ρετρό ψευδαισθήσεις, μα και αδρές πινελιές από υπέροχες pop μελωδίες. Το εναρκτήριο Drømte du var her έχει μια φαινομενικά στρωτή δομή, κάτω από την οποία όμως βράζει ένας jazz fusion πειραματισμός. Στο ορχηστρικό L’ Imperatrise, η ακουστική κιθάρα του Arild γεμίζει πληθωρικά τον ηχητικό, μα και φαντασιακό μας χώρο, η σύνθεση I Natt αποτελεί μια εσωστρεφή, ψυχεδελική, σχεδόν παγανιστική μπαλάντα, το Sekken είναι ένα ταυτόχρονα υποχθόνιο και αιθέριο bluesy τραγούδι, με πολιτικό νόημα.

Γενικότερα, οι στίχοι του Lerret βγάζουν αυτό το ασίγαστο πάθος της μουσικής του Arild. Εκεί που η θετικότητα παλεύει με την απογοήτευση σε ένα αβέβαιο υπαρξιακό παιχνίδι. Ποιος θα βγει νικητής; Κανείς δεν ξέρει. Πάντως, σίγουρα αξίζει να παίξεις.

– Νίκος Φιλιππαίος

10. The Ocean Collective – Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic

Με τη θεματολογία να συνεχίζει να αντλεί έμπνευση από τη γεωλογία και να παραπέμπει στην ορολογία της, το δεύτερο μέρος συνεχίζει με εντυπωσιακό ρυθμό την εξέλιξη του φαινομένου των Ocean. Με τις εποχές να εναλλάσσονται, οι διαθέσεις και οι ταχύτητες ακολουθούν παράλληλα. Το στοιχείο που εντυπωσιάζει ξανά είναι η ποιότητα στο σύνολο των συνθέσεων και η ασταμάτητη εξελικτική πορεία στην οποία καθοδηγούνται, με την ασφάλεια του να γνωρίζουν οι ίδιοι πόσο μεγαλεπήβολα έργα είναι ικανοί να δημιουργήσουν. Και η εναλλαγή στην ατμοσφαιρική κατεύθυνση του Phanerozoic II είναι ξανά ένα στοιχείο που απογειώνει τη ροή του. Από το εντυπωσιακό Jurassic | Cretaceous, στο Pleistocene η «γεωλογική απόσταση» είναι μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια και από το Precambrian στα Phanerozoic I-II μια δεκαετία και βάλε. Οι Ocean καταφέρνουν να παρουσιάσουν μια συνεπή συνέχεια με την τεχνογνωσία ενός συγκροτήματος που δείχνει αποφασισμένο να μη σταματήσει να εκπλήσσει.

– Πάνος Παπάζογλου

09. Psychotic Waltz – The God Shaped Void

Οι Psychotic Waltz επέστρεψαν, κυρίως για να μην αφήσουν ανολοκλήρωτες τις φιλόδοξες προσπάθειες που τους ανέδειξαν σε αυτό το μοναδικό συγκρότημα που έμεινε σε underground επίπεδα, αλλά ταυτόχρονα για να ξεφύγουν από αυτά τα επίπεδα, εκμεταλλευόμενοι και τις νέες μορφές επικοινωνίας και διάθεσης της μουσικής τους.

Όταν σε σημεία οι συγκλονιστικές παραπομπές στη μαγεία του Into the Everflow συναντούν την αμεσότητα του Bleeding, η νέα εποχή των μεγάλων Psychotic Waltz ανοίγει νέες ατραπούς που συγκλίνουν (ή αποκλίνουν…) στο εκπληκτικό εξώφυλλο. Εξαιρετική επίσης η παραγωγή, αναδεικνύει τις συνθέσεις και ισορροπεί τον πολυδιάστατο ήχο. Εν κατακλείδι, μια επιστροφή που δικαιολογεί την επανασύνδεση, με προοπτικές να αποτελέσει δίσκο – ορόσημο και μία ισάξια συνέχεια της τετράδας.

– Πάνος Παπάζογλου

08. Ulcerate – Stare Into Death and Be Still

Αυτή είναι η έκτη κυκλοφορία των Νεοζηλανδών Ulcerate, κάτι που δείχνει πως το ανορθόδοξο death metal τους έχει ανταπόκριση. Η Gorguts επιρροή είναι παρούσα, τα υπερτεχνικά τύμπανα το ίδιο, τα δαιδαλώδη ρυθμικά μέρη στη κιθάρα διατηρούν το mid tempo ύφος τους και το ογκώδες μπάσο γεμίζει τα κενά βγάζοντας ένα τέλει συμπαγή ήχο. Στο Stare Into Death and Be Still η μπάντα στηρίζει τη μουσική της στη δυσαρμονία, τα πολύπλοκα μουσικά μέρη, την εναλλαγή του ρυθμού και την πνιγηρή ατμόσφαιρα, ενώ είναι εντυπωσιακό το πώς καταφέρνουν να ακούγονται τόσο προοδευτικοί χωρίς να έχουν καθόλου progressive στοιχείο στη μουσική τους. Όλα αυτά να είναι έκδηλα σε κομμάτια όπως τα Visceral Ends, Exhale the Ash, το ομώνυμο ή το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ Dissolved Orders. Το Stare Into Death and Be Still είναι ένας δίσκος μνημείο για το death metal και ένας δίσκος που κάθε ακροατής που αρέσκεται στην προοδευτική μουσική θα πρέπει να ακούσει.

– Γιάννης Βούλγαρης

07. Mildlife – Automatic

Η αψεγάδιαστη μίξη της funk διάθεσης, των synths που αντλούν την μελωδικότητά τους από την krautrock σκηνή και ταυτόχρονα τα χειρουργικά jazz παιξίματα σε κάθε βήμα, είναι αρκετά για να εντυπωσιάσουν. Όμως πέρα από αυτά, οι Mildlife συνθέτουν ωραία τραγούδια. Αυτό που τελικά έχει και την μοναδική σημασία. Στο Automatic ουσιαστικά κάνουν ένα είδος ενδοσκόπησης σε αυτό που δημιούργησαν στο Phase και δίνουν εκ νέου τα διαπιστευτήριά τους στη σύνθεση πολύ αξιόλογων κομματιών.

Με το Automatic να επιτυγχάνει σε όλους τους τομείς που αναμένεις να έχουν σημασία σε έναν τέτοιο δίσκο, είναι φυσικό να μπαίνει στην συζήτηση για το αν ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Και εύκολα μπορείς να πεις ότι τον ισοφάρισαν, γιατί ήδη είχαν καταφέρει το τέλειο. Ο χρόνος και κυρίως το δίπτυχο των επιλογών και συγκυριών θα τους προσφέρουν αυτό που τους αξίζει και λέγεται παγκόσμια αναγνώριση. Το Automatic είναι το Random Access Memories του rock, αν με ρωτάτε σήμερα.

– Αλέξανδρος Τοπιντζής

06. Once and Future Band – Deleted Scenes

Το Deleted Scenes με πολλαπλές ακροάσεις άνετα παρομοιάζεται σαν ένα ουράνιο τόξο γλυκών ηχοχρωμάτων. Με τόση σπουδή και αναφορά σε σπουδαίες μπάντες και συνθέτες του παρελθόντος, το αποτέλεσμα μοιραία εντυπωσιάζει και ξαφνιάζει ευχάριστα. Σε μια εποχή όπου το progressive rock έχει ταυτιστεί με μεγάλης διάρκειας εμπνεύσεις, επίδειξη τεχνικής, πομπώδη περάσματα και δραματοποιημένα concepts, οι Once and Future Band μας λένε πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αποτελούν θέσφατο για το εν λόγω ιδίωμα. Η κατεύθυνσή τους περιέχει όλες τις ποιότητες του, αλλά καμία από τις υπερβολές. Καλύπτει πολλά κενά του puzzle της μουσικής που μάθαμε να αγαπάμε και μόνο με επεκτάσεις σαν κι αυτές θα συντηρηθεί και θα αυξήσει το κοινό της. Επεκτάσεις που κυμαίνονται πέρα από τα προφανή και τις κλασσικές επιρροές του είδους, που δείχνουν σιγά σιγά να εξαντλούνται από την πολυχρησία και να κουράζουν. Χρειαζόμαστε περισσότερες μπάντες σαν τους Once and Future Band.

– Γιάννης Ζαβραδινός

05. Jargon – The Fading Thought

Το δημιουργικό μυαλό πίσω από τους Verbal Delirium ξεκινάει το προσωπικό του μονοπάτι με την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, το The Fading Thought. Η χαρακτηριστική εσωτερικότητα της μουσικής του Jargon εδώ αποκτά ιδιαίτερη ομορφιά και βαρύτητα, καθώς στις νότες και τους στίχους του The Fading Thought ο δημιουργός αποκαλύπτει περισσότερο από ποτέ τον Γιάννη Κοσμίδη (το πραγματικό του όνομα). Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στη μνήμη της μητέρας του και αποτελεί μία εξόχως προσωπική κατάθεση.

Το The Fading Thought περιέχει όλα αυτά που ο Jargon έπρεπε να βγάλει από μέσα του και δεν μπορούσε μέσω των Verbal Delirium. Έτσι εξηγείται η ποικιλομορφία ύφους και διαθέσεων. Μια ποικιλομορφία που εν τέλει αποδεικνύεται σύμμαχος του τελικού αποτελέσματος, που δεν υστερεί σε τίποτα από τις δουλειές των Verbal Delirium και επιπρόσθετα εξερευνά νέες πτυχές του συνθέτη και μουσικού Jargon.

– Κώστας Μπάρμπας

04. Fates Warning – Long Day Good Night

Είναι σίγουρο ότι ποικίλες γνώμες θα ακουστούν για αυτό τον δίσκο, όπως και για πολλούς από τους προηγούμενους τους. Είμαι σίγουρος όμως καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές πως όλοι θα συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Η αισθητική, η καλλιτεχνία και η τραγουδοποιία της δουλειάς αυτής είναι στη σφαίρα των μουσικών απαιτήσεων και του καλλιτεχνικού βάρους που a priori οφείλει να έχει ένας δίσκος που φέρει το λογότυπο των Fates Warning και αυτό από μόνο του συνιστά θρίαμβο.

Οι Fates Warning μοιάζουν με εκείνο τον παλιό φίλο που όσα χρόνια και αν περάσουν που δεν έχουμε ιδωθεί, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποια πικρία ή ψυχρότητα, αλλά όταν η συνάντηση συμβεί και πάλι θα είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα και θα είναι θέμα μερικών λεπτών η στιγμή που ενδοσκοπικά και στωικά θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε και να αφουγκραζόμαστε ο ένας τον ψυχισμό του άλλου για μια ακόμη φορά. Είναι ένας δεσμός άρρηκτος.

– Τάσος Ποιμενίδης

03. Motorpsycho – The All Is One

Το The All Is One αποτελεί ένα άλμπουμ που θα εμπλουτίσει κάθε δισκοθήκη, είτε του οπαδού των Motorpsycho, μύστη της σημαντικότητάς τους, είτε εκείνη του ακροατή που θέλει μια πρώτη άποψη των πεπραγμένων τους. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι το άλμπουμ προσφέρει ένα πλήρες πακέτο που μετουσιώνει τη τριακονταετή ύπαρξη των Νορβηγών σε 85 λεπτά, αλλά και δείχνει νέους δρόμους στην αεικίνητη δημιουργική τους πορεία. Πιο παραδοσιακές φόρμες σε οκτώ συνθέσεις, αλλά και πειραματισμός και jazz περάσματα, κινηματογραφική και ατμοσφαιρική κατεύθυνση με μια άκρως Νορβηγική prog τεχνογνωσία στο N.O.X. ∞. Οι Motorpsycho συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν, να εξελίσσονται, αλλά και να προσφέρουν ολοκληρωμένα μουσικά έργα που τους αναδεικνύουν σε ένα συγκρότημα που εξακολουθεί να βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της δημιουργικότητάς του. Αρκεί κανείς να στραφεί στο The Tower και το The Crucible που προηγήθηκαν για να αντιληφθεί το μέγεθος της επιρροής τους. Ένα πραγματικά τεράστιο γκρουπ.

– Πάνος Παπάζογλου

02. Arabs in Aspic – Madness and Magic

Madness and Magic: τίτλος που παραπέμπει ευθέως στο ομότιτλο πονηματίδιο του Philip Dossick για τον περιώνυμο Ολλανδό ζωγράφο Vincent Van Gogh. Βάσει τίτλων των δύο τελευταίων τους δίσκων, οι Arabs in Aspic πραγματεύονται το θέμα της παραφροσύνης και της μαγείας ιδωμένο μέσα από το πρίσμα του ανθρώπινου γίγνεσθαι, δίχως να περιεργάζονται υπό μία κοινή συνισταμένη το θέμα. Στιχουργικά, το Madness and Magic αναδεικνύει θέματα όπως η παιδική αθωότητα και ο τεχνολογικός ντετερμινισμός και στο πώς η τεχνολογία απορροφά πλέον τον άνθρωπο παιδιόθεν έως τη δύση του βίου του.

Δεύτερο στη σειρά εκπληκτικό album, μόνο που το καινούριο απαθανατίζει το προσωπείο ενός ακόμη πιο καλαίσθητου και επικαιροποιημένου vintage prog. Οι Νορβηγοί εξετράπησαν από την πεπατημένη, λοξοκοιτώντας και προς άλλες εκδοχές του prog rock. Αφεθείτε στο Madness and Magic. Είναι ένας δίσκος που ακροβατεί ανάμεσα στο συναρπαστικό και στο ουσιώδες.

– Θωμάς Σαρακίντσης

01. Hedvig Mollestad – Ekhidna

Μισό φίδι, μισός άνθρωπος, μία μοναδική Hedvig. Και τι ταξίδι ήταν αυτό! Το Ekhidna είναι αναμφισβήτητα μία από τις πιο ηχηρές και δυνατές δηλώσεις για το 2020, τόσο ως προς τη μουσικότητα, όσο και τις συνθέσεις. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, απλά αφεθείτε και βάλτε το να παίζει δυνατά, όπως του αξίζει.

– Βαγγέλης Χριστοδούλου

Η αριστουργηματική ενορχήστρωση επενδύει στην κιθαριστική ιδιοφυΐα της Μollestad ιδανικά, σε ένα ηχητικό πλαίσιο πιο ογκώδες, πιο επικό, πιο περιπετειώδες, πιο διαδραστικό και σίγουρα πιο αφηγηματικό απ’ ό,τι είχαμε συνηθίσει. Το Ekhidna είναι ένα jazz / heavy / prog όργιο που θέτει και δεν ακολουθεί κανόνες, έχει ξεκάθαρα τον δικό του αισθητικό θώκο και για αυτό δεν είναι απλά ένα album που μπορεί να αρέσει ή να συναρπάσει. Είναι σημαντικό.

– Δημήτρης Καλτσάς

Δημήτρης Αναστασιάδης

Γιάννης Βούλγαρης

Πάρης Γραβουνιώτης

Μελέτης Δουλγκέρογλου

Γιάννης Ζαβραδινός

Γιώργος Ζούκας

Δημήτρης Καλτσάς

Βασίλης Κορολής

Χρήστος Μήνος

Κώστας Μπάρμπας

Ελένη Παναγιώτου

Πέτρος Παπαδογιάννης

Πάνος Παπάζογλου

Goran Petrić

Τάσος Ποιμενίδης

Κώστας Ρόκας

Θωμάς Σαρακίντσης

Λευτέρης Σταθάρας

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Νίκος Φιλιππαίος

Related Articles

Fates Warning – Long Day Good Night

New video and cd release of Jargon’s ‘The Fading Thought’Νέο video από τον Jargon και κυκλοφορία του ‘The Fading Thought’ σε cd

Tigran Hamasyan – The Call Within