Odd Logic – Effigy

Intro: Christos Minos
Translation: Niki Nikolakaki
06 / 04 / 2017

Although Odd Logic have been active since 2003, having released five albums, they have pursued a career interwoven with the underground. O Sean Thompson, founder of the band, was the only creative core of the band for many years, maintaining a personal character in his group. The addition of two permanent members in the line-up dynamic marks the transition to a collective effort capable to withdraw Odd logic off the sweet darkness of the underground.

Effigy is perhaps the most complete attempt of the band that composes music on the borderline between metal and prog rock with a fixed orientation. A very pleasant surprise, able to spread enthusiasm among the fans of the traditional progressive sound.

[bandcamp width=650 height=120 album=2677160235 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Modern tribute to the forgotten prog metal

As a normal band, Sean Thompson’s Odd Logic have been presenting their most ambitious work so far, a concept that follows the informal tradition of the genre with the concept albums. Effigy is a fictional story that may be interpreted as a metaphor for the human tendency for power. In an imaginary landscape where calmness reigns in a village, a lonely man is self-declared as king of an adjacent marsh. The condescending indifference of the people towards him will be replaced by terror before the power suddenly acquired with the help of a supernatural being. The absolute power that magic ensures will lead him to madness, so he dominates the village from a tower, drawing pleasure from people’s pain. Due to the tyranny imposed on them, some villagers will overcome fear and try to resist…

Having a dystopian narrative as their task, Odd Logic move to more metal rhythms and a complicated structure of the tracks than in their previous albums. The title song that opens the album introducing the listener to the adventure story represents the largest composition. The archetypal references to the giants of the 90s are aligned with the influences of neo-prog and bands like Marillion and Haken, creating an attractive blend that exudes a forgotten -for the genre- lyricism. An impressive piece where rhythms changes are being made with great skill and the band unfolds its technical skills without being at odds with the lyric character of the song.

The presence of two more tracks of more than 10 minutes reflects the size of the band’s confidence in their capabilities. Odd Logic seem determined to revive the most subtle moments of the ’90s. Reminding at points bands like late Sieges Even (and Subsignal) and Enchant at a great degree (Thompson’s voice is incredibly similar to that of Ted Leonard) they create a special nostalgia for that time. At this point we should not neglect to mention the permanent reference to 70s bands like Styx and more.

From the rest of the songs we single out The Yearning, an acoustic one radiating a slight melancholy intensified by the melodies of the violin in the last part. Memories of Light is also a song with a nice melody and a refrain easy to remember with a nice sweet solo expressing the hope that the piece wants to transmit. On the other hand, the effort of Odd Logic to adopt a harder “face”, personally leaves me unmoved as I think that these “novelties” change the character of the band and sound completely mismatched. In Mercenary and Witch Runner the hard riffs and thrash / death rhythms and vocals may indeed serve the narrative (hence the most metal sections), perhaps a desire for sound enrichment, but they sound unsuccessful and wherever attempted in the album. Fortunately that doesn’t mar the overall good image of the album, but it would be desirable to be missing.

Generally Effigy brings up memories of an almost forgotten past of progressive metal. This may sound negative for the prog enthusiasts. The truth is that Odd Logic is not ranked in the movement of respectable but trivial revivers; instead they appear as successors of a sound that seems to be far from meeting its deterministic deadlock.

8 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

It is hard to ideally reconcile progressive and heavy metal of the past with modern innovations and expressions. Odd Logic are trying to achieve that and their love for classic prog is evident from the kind of vocals, pompous in some parts and heavy prog throughout the rest of the album. Odd Logic technically are a gifted band like many others in this genre. There are objections though concerning the compositional level. While the album sounds pleasant in a satisfactory duration of slightly longer than one hour, with many beautiful melodies and ideas, however repetition is not one of the strong points of Effigy. Since there are so many albums out there and the genre is overperformed, the issue is the identity that will stand out the inspiration and the particularity from the plethora of similar options. In this case, I think that we are dealing with a release that will not be mentioned for long.

6 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη
06 / 04 / 2017

Οι Odd Logic αν και υπάρχουν από το 2003, έχοντας κυκλοφορήσει πέντε δίσκους, έχουν διαγράψει πορεία συνυφασμένη με το underground. O Sean Thompson, ιδρυτής της μπάντας, υπήρξε ο μοναδικός δημιουργικός πυρήνας του συγκροτήματος διατηρώντας επί σειρά ετών προσωποπαγές χαρακτήρα στο σχήμα του. Η προσθήκη δυο μόνιμων μελών στο δυναμικό της μπάντας σηματοδοτεί την μετάβαση σε μια συλλογική προσπάθεια που είναι ικανή να αποτραβήξει τους Odd logic από τα γλυκά σκοτάδια του underground.

To Effigy είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια της μπάντας η οποία συνθέτει μουσική στο μεταίχμιο ανάμεσα στο metal και το rock με αταλάντευτο prog προσανατολισμό. Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, ικανή να εμφυσήσει ενθουσιασμό στους φίλους του παραδοσιακού προοδευτικού ήχου.

[bandcamp width=650 height=120 album=2677160235 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Σύγχρονος φόρος τιμής στο ξεχασμένο prog metal

Ως κανονική μπάντα πλέον οι Odd Logic του Sean Thompson παρουσιάζουν την πιο φιλόδοξη δουλειά τους μέχρι σήμερα, ένα concept που ακολουθεί την άτυπη παράδοση που έχει ο χώρος με τους θεματικούς δίσκους. Το Effigy είναι μια ιστορία μυθοπλασίας που ενδεχομένως μπορεί να εκληφθεί ως αλληγορία για την ανθρώπινη τάση για δύναμη. Σε ένα φανταστικό τοπίο όπου βασιλεύει η ηρεμία ενός απλοϊκού χωριού, ένας μοναχικός άνθρωπος αυτoανακηρύσσεται βασιλιάς ενός παρακείμενου βάλτου. Η συγκαταβατική αδιαφορία των κατοίκων προς το πρόσωπό του θα αντικατασταθεί από το τρόμο ενώπιον της δύναμης που αίφνης αποκτά χάρη στη βοήθεια ενός υπερφυσικού όντος. Η απόλυτη δύναμη που του εξασφαλίζει η μαγεία θα τον παρακινήσει στη τρέλα να διαφεντεύει το χωριό από έναν πύργο στον οποίο συμβιώνει με την κρίση μεγαλείου του, αντλώντας ευχαρίστηση από το πόνων των ανθρώπων. Στην τυραννία που τους επιβάλλεται, μερικοί χωρικοί θα υπερνικήσουν το φόβο και θα προσπαθήσουν να αντισταθούν…

Επιφορτισμένοι με την δυστοπική τους αφήγηση, οι Odd logic κινούνται σε πιο metal ρυθμούς και σε μια περίπλοκη δομή των κομματιών από τα προηγούμενα τους albums. Το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το δίσκο εισάγοντας το ακροατή στη περιπέτεια της ιστορίας αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη σύνθεση του δίσκου. Οι αρχετυπικές αναφορές στα μεγαθήρια των 90s ευθυγραμμίζονται με τις επιρροές από το neo-prog και μπάντες όπως οι Marillion και Ηaken, συνθέτοντας ένα ελκυστικό μείγμα που αποπνέει έναν ξεχασμένο -για το είδος- λυρισμό. Ένα εντυπωσιακό κομμάτι όπου οι εναλλαγές ρυθμών γίνονται με μεγάλη δεξιοτεχνία και η μπάντα ξεδιπλώνει τα τεχνικά της προσόντα χωρίς αυτό να αντιβαίνει στο λυρικό χαρακτήρα του τραγουδιού.

Η παρουσία δυο ακόμα κομματιών διάρκειας άνω των 10 λεπτών αντικαθρεφτίζει το μέγεθος της αυτοπεποίθησης της μπάντας στις δυνατότητες της. Οι Odd Logic μοιάζουν αποφασισμένοι να αναβιώσουν τις πιο εκλεπτυσμένες στιγμές του ‘90.  Θυμίζοντας σε σημεία μπάντες όπως ύστερους Sieges Even (και οι Subsignal) και πολύ τους Enchant (η φωνή του Thompson είναι απίστευτα όμοια με εκείνη του Ted Leonard) δημιουργούν μια ιδιαίτερη νοσταλγία για εκείνη την εποχή. Στο σημείο αυτό δεν θα έπρεπε να αμελήσουμε να αναφέρουμε και τη μόνιμη αναφορά σε 70s μπάντες όπως οι Styx και όχι μόνο.

Aπό τα υπόλοιπα τραγούδια ξεχωρίζει το ακουστικό Τhe Yearning που αποπνέει μια ελαφρά μελαγχολία που εντείνεται από τις μελωδίες του βιολιού στο τελευταίο του μέρος. Το Memories of Light είναι επίσης ένα κομμάτι με ωραία μελωδία και ευκολομνημόνευτο refrain με ένα ωραίο γλυκό solo που εκφράζει την ελπίδα που θέλει να μεταδώσει το κομμάτι. Στον αντίποδα η προσπάθεια των Odd Logic να υιοθετήσουν ένα πιο σκληρό πρόσωπο, προσωπικά με αφήνει ασυγκίνητο καθώς αυτοί οι «νεωτερισμοί» νομίζω πως απάδουν προς τον χαρακτήρα της μπάντας και ακούγονται τελείως παράταιροι. Στα Mercenary και Witch Runner τα σκληρά riffs και οι thrash/death ρυθμοί και φωνητικά μπορεί μεν να εξυπηρετούν την εξιστόρηση (εξού και οι πιο metal τίτλοι), ίσως και μια επιθυμία εμπλουτισμού του ήχου, ακούγονται όμως ανεπιτυχείς και όπου αλλού επιχειρούνται διάσπαρτα στο δίσκο. Το ευτύχημα είναι πως δεν αμαυρώνουν τη συνολική καλή εικόνα του δίσκου, αλλά το ευκταίο θα ήταν να έλειπαν.

Σε γενικές γραμμές το Effigy ανασύρει αναμνήσεις από ένα σχεδόν ξεχασμένο παρελθόν του προοδευτικού metal. Αυτό ίσως ακούγεται αρνητικό για τους λάτρεις της προόδου. Η αλήθεια είναι πως οι Odd Logic δεν κατατάσσονται στο κίνημα των σεβαστών πλην τετριμμένων αναβιωτών, αντιθέτως εμφανίζονται ως συνεχιστές ενός ήχου που όπως δείχνουν τα πράγματα απέχει πολύ από το συναντήσει το νομοτελειακό του τέλμα.

8 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Είναι δύσκολο να συνδυαστεί αγαστά το προοδευτικό και βαρύ μέταλλο του παρελθόντος με νεωτερισμούς και μοντέρνες εκφάνσεις. Οι Odd Logic προσπαθούν να το επιτύχουν και η αγάπη στο κλασικό προοδευτικό είναι εμφανής από το είδος των φωνητικών, πομπώδη σε ορισμένα σημεία και heavy prog σε όλο το υπόλοιπο ηχητικό εύρος. Οι Odd Logic τεχνικά είναι μια πλήρης μπάντα όπως όμως και πολλές στο χώρο αυτό. Συνθετικά όμως υπάρχουν ενστάσεις, δεδομένου πως ενώ ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα σε μια ικανοποιητική διάρκεια λίγο μεγαλύτερη της ώρας, με αρκετές όμορφες μελωδίες και ιδέες, εντούτοις η επανάληψη της πρότερης ακρόασης δεν είναι ένα από τα στοιχεία του Effigy. Όταν η προσφορά είναι μεγάλη αλλά το ιδίωμα πολυπαιγμένο, το ζητούμενο είναι η ταυτότητα που θα ξεχωρίσει την έμπνευση και την ιδιαιτερότητα από την πληθώρα παρόμοιων επιλογών. Εν προκειμένω, έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία που εκτιμώ πως δε θα μνημονεύεται για καιρό.

6 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου