Neurosis, Universe217, Agnes Vein @ Fuzz Club, 03-07-2014

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

Από τον Λευτέρη Σταθάρα

Ήρθε η ώρα για το αθηναϊκό κοινό να δει για πρώτη φορά ζωντανά μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες του σκληρού ήχου. Οι Neurosis κοντεύουν τα 30 χρόνια στη δισκογραφία και αποτελούσαν εδώ και πολλά χρόνια μεγάλο συναυλιακό απωθημένο για πολύ κόσμο, όπως αυτό τελικά αποδείχθηκε και από την αυξημένη προσέλευση.

Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα με τις πόρτες να ανοίγουν στις 20:00 και το τρίο των Agnes Vein να ανεβαίνει στη σκηνή στις 20:30. Οι Θεσσαλονικείς για τα επόμενα 35 λεπτά ζέσταναν τον κόσμο με τα βαριά riffs τους. Ο ήχος τους κινείται σε doom / sludge μονοπάτια, με πολύ ωραίο rhythm section. Φάνηκαν αρκετά δεμένοι επί σκηνής  και εισέπραξαν ένα ζεστό χειροκρότημα από τον κόσμο, ο οποίος, όσο περνούσε η ώρα γέμιζε το Fuzz.

Ένα τέταρτο μετά της εννέα οι Universe217 ανέβαιναν στη σκηνή του Fuzz. Ο κάτω όροφος ήταν ήδη σχεδόν γεμάτος και όσο περνούσε η ώρα ερχόταν ακόμα περισσότερος κόσμος. Οι Universe217 με άλλη μια φανταστική εμφάνιση έδειξαν ότι δε συγκαταλέγονται τυχαία στις καλύτερες εγχώριες μπάντες. Μέχρι τις δέκα κράτησαν το ενδιαφέρον του κόσμου, ο οποίος παρακολουθούσε με προσοχή. Ο ήχος ήταν φανταστικός (ο καλύτερος της βραδιάς) και η απόδοση των τεσσάρων μελών επίσης. Πέρα από τα “Mouth”, “Rest Here”, “She” και “Never” που ακούστηκαν  καλύτερα από ποτέ, είναι και οι αυτοσχεδιασμοί της μπάντας που κρατάνε το ενδιαφέρον του κοινού στα live της μπάντας και κάνουν κάθε εμφάνισή τους τόσο ενδιαφέρουσα.

Μετά το τέλος του set των Universe217 αποφασίστηκε να ανοίξει και ο πάνω όροφος του μαγαζιού, κάτι που ίσως θα έπρεπε να γίνει νωρίτερα μιας και η ατμόσφαιρα κάτω όσο περνούσε η ώρα γινόταν αποπνικτική. Έτσι, ο κάτω όροφος του Fuzz ήταν γεμάτος και ο πάνω όροφος ήταν “πυκνοκατοικημένος” όταν στις 22:30 τα φώτα έσβησαν και όλοι ήταν έτοιμοι για ένα μουσικό ταξίδι από το σκοτάδι στο φως και πίσω πάλι…

Και τί πιο ιδανικό για την αρχή του ταξιδιού από το “A Sun That Never Sets”…; Τα πέντε μέλη των Neurosis ανέβηκαν στη σκηνή και χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα (ίσως ούτε καν ματιά) όλο το βράδυ με το κοινό εκπλήρωσαν όλες τις προσδοκίες. Ο ήχος ήταν καλός, αν και είχε κάποιες διακυμάνσεις, που όμως δεν ήταν αρκετές για να προκαλέσουν σοβαρή ενόχληση ή να χαλάσουν τις εντυπώσεις από την εμφάνιση της μπάντας από το Oakland της California.

Αξιοσημείωτο είναι ότι από τις 22:30 μέχρι τις 00:15 όταν οι Αμερικανοί κατέβηκαν από τη σκηνή, η μουσική δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο. Ακόμα και ανάμεσα στα κομμάτια, όταν υπήρχε κενό, πάντα υπήρχε κάποιο feedback που οδηγούσε στο επόμενο κομμάτι. Από το δυναμικό “Distill (Watching The Swarm)” του “Given To The Rising” στο ατμοσφαιρικό “The Tide” με την ζεστή φωνή του Von Till και πίσω στο άγριο “Water Is Not Enough”.

Οι Neurosis έδειξαν πως οι πολλαπλές εναλλαγές στον ήχο και η διαδοχή των σημείων έντασης και των συμπληρωματικών τους είναι αυτό που μπορεί να κάνει μια σύνθεση να ξεχωρίσει και συνεπώς να κερδίσει τον κόσμο.

Ακολούθησε ένα πέρασμα από “Honor Found In Decay”, από το οποίο ακούστηκαν τα “My Heart For Deliverance” και “Bleeding The Pigs”, με τους Scott Kelly και Steve Von Till να δείχνουν συγκεντρωμένοι και έτοιμοι να συνεχίσουν να παίζουν μέχρι να αλλάξει η μέρα.

Το τέλος ήρθε με το “Stones From The Sky” (τελευταίο κομμάτι από το “A Sun That Never Sets”) στο οποίο ο keyboardίστας Noah Landis σχεδόν κατέστρεψε το keyboard του, αφού έπαιζε με μπουνιές και το ταρακουνούσε δίχως αύριο. Και μετά από αυτό… τέλος. Ούτε καληνύχτα, ούτε encore, ούτε τίποτα.

Δεν θα έλεγε κανείς όχι σε κάτι παραπάνω, είμαι βέβαιος. Αλλά για 1 ώρα και τρία τέταρτα οι Neurosis παρέδωσαν ψυχή και μελαγχολία με αποτέλεσμα ένα από τα live που θα συζητούνται για πολύ καιρό.