Lavalanche – Poverty Of The Stimulus

Η μαγεία του απρόβλεπτου

Όση αγωνία και ενθουσιασμό έχει το να κάνεις κριτική σε αγαπημένο συγκρότημα, τόση πλάκα και ίντριγκα έχει το να γράφεις για κάτι που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ. Σε αυτή τη φάση είμαι με τους Lavalanche, ένα νέο ελληνικό group, που αν δεν ήταν το ProgRocks.gr, δύσκολα θα ερχόμουν σε επαφή μαζί του. Το κουαρτέτο από την Αθήνα απέκτησε οντότητα, το 2005, όμως μετά από αλλαγές μελών, ονόματος (ορισμένοι ίσως τους γνωρίζετε ως Lady Vanishes, guys ευτυχώς το αλλάξατε) και έναν χαμένο χρόνο λόγω της μαμάς Πατρίδας κατάφεραν το 2014 να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο.

Από την πρώτη στιγμή, αυτό που ξεχωρίζει είναι οι φοβερές ιδέες στις κιθάρες, είτε μιλάμε για riffs, είτε για τα ρυθμικά είτε για τα μικρά leads που χρησιμοποιούνται συνδετικά, μιας και δεν υπάρχουν solos. Δεν θα ακούσεις βιρτουόζικο παίξιμο, αν και είμαι σίγουρος πως μπορούν, αλλά πραγματικά έχω πολλά χρόνια να ακούσω τέτοιες ιδέες από ελληνικό συγκρότημα. Δυστυχώς όμως οι κιθάρες με το παίξιμό τους και το κούρδισμά τους ψιλοθάβουν το μπάσο και όταν παίζεις post θες το μπάσο να ακούγεται καλά. Μη φανταστείτε όμως ότι το rhythm section είναι ανύπαρκτο, αντιθέτως. Τα τύμπανα είναι  καταπληκτικά, δυναμικά με πολλά tribal στοιχεία στο στυλ των Tool. Εκεί που έχω ένσταση όμως είναι στα φωνητικά, που ίσως έπρεπε να είναι λίγο πιο μπροστά στην παραγωγή ή να είναι πιο «δυνατά» γιατί η μουσική της μπάντας το σηκώνει και οι μελωδίες καλλιεργούν αυτή την ένταση. Στα live, ειδικά αν ο κόσμος τραγουδά, τα κομμάτια θα απογειώνονται.

Τα κομμάτια του δίσκου αποτελούν δύο κατηγορίες, τα μικρής διάρκειας “Singularity”, “Stare In the Mirror”, “Poverty Of The Stimulus” που έχουν μια μυσταγωγική μελωδία σε όλη τη διάρκεια και επιρροές από Tool (κυρίως στα τύμπανα) και τα μεγάλης διάρκειας “The Rise”, “Into The Drainage”, “Mutation”, “Utøya”, στα οποία παρατηρείται το εξής πρότυπο: ξεκίνημα με επαναλαμβανόμενη μελωδία από την κιθάρα ή το μπάσο, που χτίζει την ατμόσφαιρα, μετά μπαίνει το βασικό μέρος του τραγουδιού που είναι κατά βάση alt-prog ή “grungy” και τελείωμα που παραπέμπει σε prog metal. Αυτό δείχνει ότι η μπάντα ξέρει τι θέλει να παίξει, δημιουργώντας μια ταυτότητα, με ευτυχή κατάληξη ότι δε μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους τα τραγούδια.

Οι Lavalanche με το ντεμπούτο τους, μας συστήνονται ως μια μπάντα που κινείται κυρίως στο χώρο του post metal, που όμως εμπλουτίζει τον ήχο της με στοιχεία από prog metal και desert rock, θυμίζοντας άλλοτε Tool και άλλοτε τους Έλληνες Wastefall. Η αλήθεια είναι ότι τα συνδυάζουν αρμονικά χωρίς να ξενίζει ο ήχος τους και αν προσθέσεις και κάποιες διάσπαρτες «ελληνικές» μελωδίες στην κιθάρα, τότε το αποτέλεσμα είναι αρκετά πρωτότυπο και υποσχόμενο. Προσωπικά θα μου άρεσε να περιορίσουν τα stoner στοιχεία και να δώσουν βάρος στην alt-prog πλευρά τους, όμως αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσουν οι ίδιοι, αφού μοιραστούν τη μουσική τους με τον κόσμο και αναλύσουν το feedback που παίρνουν από τα live.

7 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

Ατμόσφαιρα, εγκεφαλικές αναζητήσεις και μια πρέζα καφρίλας

Όταν κυκλοφόρησε το πόνημα των Αθηναίων Lavalanche δεν υπέπεσε στην προσοχή μου και είναι αλήθεια πως ο Τύπος το υποδέχτηκε πολύ θετικά, οπότε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ακρόαση και η κριτική της δουλειάς τους. Μουσικά οι Lavalanche συνθέτουν πάνω στο σχετικά μοντέρνο προοδευτικό metal (που αγαπούν οι τωρινές γενιές) με τις ατμοσφαιρικές δομές, το συνδυασμό καθαρών και τραχιών φωνητικών, την εγκεφαλική προσέγγιση και συναίσθημα, ασορτί με βαριές κιθάρες. Υπάρχει ο όρος post progressive metal που θα μπορούσε να περιγράψει τα όσα λαμβάνουν χώρα στο “Poverty Of The Stimulus”, όρο τον οποίο θεωρώ όμως λίγο γενικό. Αν και δεν είμαι οπαδός αυτού του ιδιώματος οφείλω να πω πως ακούμε καλές ιδέες με την απαραίτητη τεχνική και μουσικότητα, εξαιρετικά drums και μια μελαγχολική σε σημεία ατμόσφαιρα, αλλά και δυναμική όπου αυτό χρειαστεί.

Μετά το intro του δίσκου, η σύνθεση “Singularity” αποδεικνύει το παραπάνω. Δυνατά riffs που θα χωρούσαν και σε My Dying Bride δίσκο, ατμόσφαιρα και εξαιρετικός ήχος.  Ακούγοντας προσεκτικά όλο το album των Lavalanche ξεχώρισα τα εξής κομμάτια: το “Into The Drainage”  για την Tool αίσθηση και το εξαιρετικό τελείωμα, το “Mutation” που είναι μακράν η καλύτερη σύνθεση του δίσκου και η πιο προοδευτική με συχνές εναλλαγές και αποκορύφωμα το ορχηστικό κρεσέντο από το τέταρτο λεπτό ως το τέλος του, καθώς και το “Reconstruct” με την πιο άμεση και επιθετική προσέγγιση που δε στερείται όμορφων μελωδιών. Στα υπόλοιπα κομμάτια συναντάμε την ατμόσφαιρα που περιρρέει το δίσκο και κάποιες καλές ιδέες, αλλά σε συνθέσεις σε κάποια σημεία που επαναλαμβάνονται και ενώ είναι καλές, δε φέρουν το ειδικό βάρος των προαναφερθέντων. Οφείλω βέβαια να τονίσω πως οι Lavalanche σε όλα τα κομμάτια τους, τελειώνουν εξαιρετικά την εκάστοτε σύνθεση είτε με πολύ πιασάρικα riffs είτε με αλλαγές, είτε με επιθετικότητα. 

Στιχουργικά, θίγεται μια ποικιλία θεμάτων, από εσωτερικά θέματα και την προσωπική αντίδραση-εξέγερση  που ακούμε στο “Stare In The Mirror”, θέματα  επαναστατικά όπως στο “Rise”, αλλά και πραγματικά κοινωνικά δράματα, συγκεκριμένα σχετικά με την ομαδική δολοφονία των παιδιών στο νορβηγικό νησί Utøya (ομώνυμο κομμάτι) στην περιβόητη αυτή υπόθεση του 2011. Είναι σημαντικό η μουσική να έχει  περιεχόμενο και να αποτελεί τροφή προς σκέψη όντας φορέας τέχνης και μηνυμάτων. Σε αυτό οι Lavalanche χαίρουν της εκτίμησης μου. 

Μοναδική τρανταχτή παραφωνία του “Poverty Of The Stimulus” είναι η φωνή η οποία ούτε στα καθαρά ούτε στα τραχιά σημεία εντυπωσιάζει. Βέβαια, σε τέτοιου είδους συγκροτήματα η φωνή έχει συχνά διεκπεραιωτικό ρόλο και συνήθως δεν αποτελεί το δυνατό χαρτί και δε βρίσκεται στο επίκεντρο.

Συμπερασματικά, για το είδος και ύφος τους οι Lavalanche μας έδωσαν μία πολύ αξιόλογη κυκλοφορία, πόσο μάλλον για ντεμπούτο. Ένας δίσκος τον οποίο όσο ακούς τόσο αυτός μεγαλώνει μέσα σου και ανακαλύπτεις τις πινελιές της ιδιαιτερότητάς του. Όσοι είστε φίλοι των Tool, Isis, αλλά και των οργισμένων Deadsoul Tribe θα βρείτε σίγουρα σημεία αναφοράς οπότε επενδύστε άφοβα.

7.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου