Khadavra – Hypnagogia

Intro: Thomas Sarakintsis
Translation: Vangelis Christodoulou

Quite many bands around the globe prove to be shooting stars in the age of information overload. We assume that Khadavra’s case, who hail from Gothenburg in Sweden, will not have the same fate. A True Image of the Infinite Mind, their 2014 debut album, went probably unnoticed if not for a bunch of enthusiasts from the deeper underground, who might as well have become aware of it untimely. That album definitely had its moments, but the result was deemed uneven. Five years afterwards, the Swedes with the somewhat unexceptional name are back with Hypnagogia.

[bandcamp width=100% height=120 album=3924720310 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Mental hallucinations

It is not rare that the album art will portray the album’s contents to the point and that’s what ensues hereto. The logo, the coloring, as well as the rails that make one wonder whether they will lead to exiting the matrix or depict an introspect towards the “basement” of the unconscious mind – fall in line with the band’s aesthetic stature. That an artist is competent in instilling a connection between the music and the related image, is a positive first sign.

The band can be described as the ambient version of a psychedelic prog / post-rock act combined with a few metal bits that fuse the old with the new. Concerning their influences, it doesn’t look as if they revolve around a specific axis of reference, although they plead allegiance to the Floyd spirit, molding it with doses by Opeth, Tool, obvious post-rock tendencies, Scandinavian and Swedish prog. And that’s how it more or less is.

Ethereal-clad songs that are pleasingly transcendent, prog-aligned and wrapped in a psychedelic cloak. The band has adopted an astral / psychedelic aesthetic as if inducted by some alien sect on distant planets. That’s the vibe emanating through the tracks, starting with the prelude Horisontens Himlavalv and the very good Down the Rabbithole (nice title!) following next, with one of the songs being graced by vocals. It’s worthy of mention that three out of four members share vocal duties and while sweet-voiced singing is not abundant, the band’s chants and mystical proses fit in. Lyricism, post-rock and psychedelia alternate harmoniously on Dissolve, while on Mordängel, the tone is set by the french horn which passes on the torch to the mellotron and the bass, all foreshadowing the guitar solo that will leave its mark on the composition. Tryptophan is the next track featuring vocals, and it constitutes a notable moment that does not deviate from the album’s character.

Special allusion has to be made about Kollektiv. Time stops here and the listen summarizes all that’s Khadavra’s essence: it’s a 28-minute-long lyrical / cosmic hymn attempting to take the audience through astral highways that have not yet been made known. A masterpiece that is categorically efficient in alluring and reinvigorating the human spirit. The band should capitalize on and set this as the leading light for its journey henceforward.

Compared to their debut, Khadavra showcase here the remarkable tenacity and dedication to create something distinct. This is accomplished both along the fewer songs as well the instrumental tracks. Besides the evident quality of the compositions, the band succeeds in sounding as a collective entity focusing in creating music as a whole and not as an expansion of each member’s skillset. It is a particularly interesting musical statement that, after it has been absorbed, leaves its listener with the taste of something honest, while being fresh – an element often missing in the underground. This is a group worthwhile of attention and I look forward to commensurable – if not enhanced – continuation.

7.5 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

The Swedes Khadavra balance between progressive rock and psych, reminding a rather less folky version of Agusa. While still faithful to their 70s influences, they introduce some more “modern” song development methods on their sophomore Hypnagogia (check, for instance, the notable Dissolve). It is nevertheless on Mordängel that they do an excellent job, which is a composition that – besides the expected complexity – features uncharacteristic arrangements and, more importantly, a lurking dark atmosphere that’s constructed feverishly by alternating psychedelic layers provided by the keyboards and drums. On the contrary, on the closing and almost-half-hour-long Kollektiv, the group does not succeed in overcoming the obstacles of the long duration. A fairly weak composition that leaves a bittersweet aftertaste to an interesting album.

6 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Θωμάς Σαρακίντσης
Μετάφραση: Βαγγέλης Χριστοδούλου

Στην περίοδο της υπερπληροφόρησης αρκετά είναι τα συγκροτήματα ανά την υφήλιο που εμφανίζονται ως διάττοντες αστέρες. Υποθέτουμε πως η περίπτωση των Khadavra από το Gothenburg της Σουηδίας δεν θα καταστεί τέτοια. Το ντεμπούτο τους A True Image of the Infinite Mind κυκλοφόρησε το 2014 και αν εξαιρεθεί μία συγκεγκριμένη αρμαθιά ακόλουθων του βαθέος underground που ίσως και να το προσέγγισαν σε ύστερο χρόνο μάλλον πέρασε εν πολλοίς απαρατήρητο ακόμη και στο πιο εμβριθές ακροατήριο. Εκείνος ο δίσκος είχε σίγουρα τις στιγμές του αλλά το αποτέλεσμα κρινόταν εν πολλοίς ως άνισο. Οι Σουηδοί λοιπόν, το όνομα των οποίων δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, μετά από μία πενταετία επανεμφανίζονται στη δισκογραφία με το Hypnagogia.

[bandcamp width=100% height=120 album=3924720310 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Mental hallucinations

Τα εξώφυλλα που κατοπτρίζουν άμεσα το μουσικό περιεχόμενο δεν είναι φαινόμενο με απόλυτη συνάφεια, αλλά εμφανίζεται κατά καιρούς. Εν προκειμένω, το εικαστικό σκέλος συναντάται και στα της μουσικής. Το λογότυπο, τα χρώματα και οι ράγες που διερωτόμαστε αν οδηγούν στην αναζήτηση διεξόδου από το μάτριξ της γιγνώμενης πραγματικότητας ή απλώς αν πρόκειται για μία εσωτερική ενδοσκόπηση προς το «υπόγειο» του ασυνειδήτου, προσιδιάζουν με το αισθητικό εκτόπισμα της μπάντας. Είναι μία θετική πρώτη γενική αποτίμηση, το να μπορεί ο καλλιτέχνης να δημιουργεί στον ακροατή μία αλυσιδωτή σχέση εικόνας και τέχνης.

Το συγκρότημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ambient εκδοχή μίας ψυχεδελίζουσας prog / post-rock μπάντας με λίγα metal ψήγματα που συγκερνάει το παλαιό με το νέο. Αναφορικά με τις επιρροές τους φαίνεται πως δεν έχουν κάποιον άξονα αναφοράς, αλλά οι ίδιοι δηλώνουν ότι εμφορούνται από ένα πρώιμο Floyd-ικό πνεύμα όπου και το αναμειγνύουν με δόσεις από Opeth, Tool, εμφανείς post-rock τάσεις, σκανδιναβικό prog και σουηδικό prog. Τα πράγματα είναι λίγο πολύ έτσι.

Τραγούδια με αιθέρια περιβολή, αρκούντως μυστικιστικά, με prog πρόσημο και ψυχεδελικό μανδύα. Το σχήμα έχει εγκολπωθεί μία αστρική / ψυχεδελική αισθητική ωσάν να έχουν μυηθεί σε κάποια εξωγήινη σέκτα σε πλανήτες που απέχουν παρασάγγας από τη γη. Αυτή η ατμόσφαιρα εμποτίζει τις συνθέσεις, αρχής γενομένης από το πρελούδιο Horisontens Himlavalv και του πολύ καλού Down the Rabbithole (ωραίος τίτλος!) που ακολουθεί, το ένα εκ των δύο κομματιών με στίχους. Να σημειωθεί πως τα φωνητικά διαμοιράζονται τα τρία από τα τέσσερα συνολικά μέλη και μπορεί να μην έχουμε το φαινόμενο κάποιων αηδονολάλητων τραγουδιστών, αλλά αυτό το εν είδει ψαλμωδίας και μυστηριακής απαγγελίας στυλ τους αρμόζει με το ύφος της μπάντας. Στο Dissolve λυρισμός, post-rock και ψυχεδέλεια εντάσσονται και εναλλάσσονται αρμονικά, ενώ στο Mordängel το french horn δίνει το έναυσμα παραδίδοντας τη σκυτάλη στο mellotron και στο μπάσο, για να επέλθει εν τέλει ένα κιθαριστικό σόλο και να στιγματίσει τη σύνθεση. Το Tryptophan είναι το επόμενο κομμάτι με φωνητικά, αξιόλογη σύνθεση η οποία δεν ξεφεύγει από το κλίμα του δίσκου.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο Kollektiv. Εδώ ο χρόνος σταματά και η ακρόαση συνοψίζει αυτό που καταρχήν χαρακτηρίζει τους Khadavra: ένας 28λεπτος λυρικός / κοσμικός παιάνας με στόχο να σε ταξιδέψει σε αστρικές οδούς που ακόμη και η αστροφυσική αδυνατεί να προσδιορίσει. Αριστουργηματική σύνθεση απόλυτα ικανή να θέλξει και να ζωογονήσει το ανθρώπινο πνεύμα. Το Kollektiv συγκεφαλαιώνει επί της ουσίας όλη την ουσία της μουσικής των Khadavra. Το σχήμα θα πρέπει να επενδύσει σε αυτό και να συνεχίσει την πορεία του έχοντας ως δρομοδείκτη το συγκεκριμένο τραγούδι.

Με βάση τα πεπραγμένα του ντεμπούτου τους, οι Khadavra στο υπό κρίση album εμφανίζουν μία ζηλευτή επιμονή ώστε να παραγάγουν με στοχοπροσήλωση κάτι ξεκάθαρο. Αυτό επιτυγχάνεται τόσο στις συνθέσεις με στιχουργική επικάλυψη, όσο και στις καθαρά ορχηστρικές οι οποίες είναι και οι περισσότερες. Πέρα από την καθαυτό ποιότητα των συνθέσεων, η μπάντα καταφέρνει να ακουστεί ως μία δρώσα κολεκτίβα ανάγοντας τη μουσική ως γεγονός κοινωνίας και όχι ως προέκταση των ατομικών ικανοτήτων του κάθε μέλους. Επί του συνόλου, πρόκειται για μία άκρως ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση που στο τέλος και αφού αφομοιωθούν όλες οι πτυχές του δίσκου, έχεις την αίσθηση ότι το ακρόαμα εκτός από τίμιο έχει τη φρεσκάδα που σε αρκετές περιπτώσεις απουσιάζει από το underground. Συγκρότημα που αξίζει να παρακολουθείς την πορεία του. Προσδοκούμε σε ανάλογη και ει δυνατόν σε καλύτερη συνέχεια.

7.5 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη

Το σουηδικό σχήμα των Khadavra, ακροβατεί ανάμεσα στο progressive rock και την psych τεχνική, θυμίζοντας αρκετά μια αρκετά λιγότερο folk εκδοχή των Agusa. Αν και παραμένουν πιστοί στις 70s επιρροές του ήχου τους, στο δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Hypnagogia, εισάγουν στον ήχο τους και κάποιες πιο «σύγχρονες» post-rock πρακτικές στην ανάπτυξη των τραγουδιών (όπως στο πολύ αξιόλογο Dissolve). Εκεί που όμως τα καταφέρνουν εξαιρετικά είναι στο Mordängel, μια σύνθεση που διαθέτει πέρα από την αναμενόμενη πολυπλοκότητα του είδους και μη τυπικές ενορχηστρώσεις αλλά κυρίως μια υποβόσκουσα σκοτεινή ατμόσφαιρα που χτίζεται από συνεχώς μεταβαλλόμενα ψυχεδελικά layers από πλήκτρα και drums. Αντίθετα, στο σχεδόν μισάωρο Kollektiv που κλείνει τον δίσκο, το group δεν καταφέρνει να υπερπηδήσει τα εμπόδια που θέτει η χρονική διάρκεια. Αρκετά πλαδαρή σύνθεση, που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, σε ένα ενδιαφέρον album.

6 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής