Kenn Nardi – Trauma

Intro: Christos Minos

Kenn Nardi, founding member of the great and unjustly ignored Anacrusis, returns after the amazing Dancing With the Past (2014) with an equally great album, Trauma. Although the efforts for an Anacrusis reunion never succeeded, Kenn Nardi, following an autonomous course, proves how necessary it was for their vision to continue. The ambitious duration of his work also shows that he has a lot to convey to the audience. A sound that explores the perspectives of merging different genres of the past, but also of the present.

Something new form the past

Dancing With the Past was a big surprise and left its mark on the year it was released. Aimed at reviving Anacrusis, Kenn Nardi has been creating material for years that would make their return as impressive as possible. The preparations, however, did not end up on an album under the name of the legendary band, but in the end on his own – and rightly so, since he is the exclusive protagonist. The music of Dancing With the Past can be called progressive in the broadest sense of the term as it has the mood to start from the thrash metal memories of the past to reach the new wave and even power metal. This mood for exploration without barriers and at the same time without sophistication is all over in this year’s long-awaited Trauma.

The fact that Kenn Nardi continues to play all the instruments remains impressive. The fact that he is a great musician is reinforced by the belief that he is an equally great composer. The music in Trauma sounds harsher than that in its predecessor and the impression it creates is that it tries to catch the thread from the lost future of Anacrusis in the 90’s, that is, the paths that were never walked during the turbulent years of perhaps the most experimental decade for heavy music. The re-recorded tracks of Anacrusis in the second part of the release are the moments that clearly symbolize this sequel. Trauma is also less epic in its duration, and this definitely makes it more accessible.

The album – and this becomes apparent after some listens – has many levels that are always there, waiting to be discovered every time you listen to it. Kenn Nardi’s voice is also present to capture the changing emotions of the songs; angry but also melancholic, melodic and yet rough with a common component of maturity.

The springboard is thrash metal but it remains a fluid material susceptible to modifications depending on Nardi’s dispositions to fit it into different contexts. Clarion Call and Shed My Skin clearly present metal aspects that keep their peaks intact. In Absence of Presence we witness the emotion penetrate a metal composition to acquire a melancholy imprint. We also hear ballads on the album such as Quiet Wars which represents the first official video off the album.

But the main thing is that we hear progressive metal pieces with each component binding harmoniously with the other, such as Masquerade and Orphan which definitely stands out. The eleven-minute track is perhaps the epitome of Kenn Nardi’s musical personality and certainly the most ambitious track he has attempted to date in his solo career. Intense riffs coexist with symphonic melodies. The former may sound commonplace in their various variations, but the magic lies in the way the musician combines them. Not a single note is sacrificed on the altar of impression in its cleverly structured body.

The album has many moods which express only one purpose: progressive metal purified from the expected forms and submission to specific recipes. Its materials are not original but the final form turns them into something special. Kenn Nardi once again submitted great, coherent and rich music in peculiarities. The result absolutely justifies him. His name and albums should finally be more popular. I think trying to evaluate contemporary progressive music without reference to records like Trauma makes this endeavor unfinished.

8 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

The mastermind of Anacrusis is back with  his second solo album Trauma. Compared to the previous Dancing With the Past, the new material is much more similar to the Screams and Whispers era. This highly anticipated album literally gave me everything I wanted and surpassed my overhyped expectations. Ken  putting  his heart and emotions to music and making it amazing.He continued to push the progressive thrash  elements with more experimentation, more atmosphere and an overall more adventurous soundscape. The album is depressing and bitter, as intended it to be. Ken perfectly captured the feeling he envisioned in a masterful way. His distinctive riffing style is all over this thing and the heavy songs are all brilliant while the majority of the mid tempo prog/avant-garde songs are simply a joy to listen. Despite having retro background, Trauma is full of originality and surprises, especially in terms of instrumentalisation. The best example is The Orphan, an epic length track which is among best things he done in his long career. Highly recommend  this album not only to old school lovers but to fans of prog / avant-garde sound in general.

8.5 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος

O Kenn Nardi, ιδρυτικό μέλος των σπουδαίων και αδίκως παραγνωρισμένων Anacrusis, επιστρέφει μετά από το εκπληκτικό Dancing With the Past του 2014 με ένα εξίσου εξαιρετικό δίσκο, το Trauma. Αν και οι προσπάθειες επανασύνδεσης των Anacrusis δεν ευδοκίμησαν ποτέ, ο Kenn Nardi ακολουθώντας μια αυτόνομη πορεία αποδεικνύει πόσο αναγκαίο ήταν το όραμα τους να συνεχιστεί. Η μεγαλεπήβολη διάρκεια των δουλειών του καταδεικνύει επίσης πως έχει πολλά να μεταφέρει στο κοινό. Ένας ήχος που εξερευνά τις προοπτικές σύμπλευσης διαφορετικών ειδών του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος.

Κάτι νέο από το παρελθόν

Το Dancing With the Past συνιστούσε μια μεγάλη έκπληξη και άφησε το στίγμα του τη χρονιά που κυκλοφόρησε. Ο Kenn Nardi προσανατολισμένος προς την αναβίωση των Anacrusis δημιουργούσε για χρόνια υλικό που θα έκανε την επιστροφή τους εντυπωσιακή. Οι προεργασίες όμως δεν κατέληξαν σε ένα δίσκο υπό τη σκέπτη του ονόματος του θρυλικού συγκροτήματος αλλά εν τέλει στο δικό του-και δικαίως μιας και είναι ο αποκλειστικός πρωτεργάτης της μουσικής. Η μουσική του Dancing With the Past μπορεί να αποκληθεί προοδευτική με την ευρύτερη έννοια του όρου καθώς εμφορείται από τη διάθεση να ξεκινήσει από τις thrash αναμνήσεις του παρελθόντος για να φθάσει μέχρι το new wave και μέχρι και το power metal. Αυτή η διάθεση εξερεύνησης, χωρίς φραγμούς και ταυτόχρονα χωρίς επιτήδευση, ακούμε και στο φετινό και πολυαναμενόμενο Trauma.

Το γεγονός πως ο Kenn Nardi συνεχίζει να βρίσκεται πίσω από όλα τα όργανα παραμένει εντυπωσιακό. Το γεγονός πως είναι σπουδαίος μουσικός ενισχύεται από την πεποίθηση πως είναι εξίσου σπουδαίος συνθέτης. Η μουσική του φετινού Trauma ακούγεται πιο σκληρή από εκείνη του προκατόχου του και η εντύπωση που δημιουργεί είναι πως προσπαθεί να πιάσει το νήμα από το χαμένο μέλλον των Αnacrusis τη δεκαετία του ‘90, δηλαδή τους δρόμους που δεν περπατήθηκαν ποτέ στα αναβράζοντα χρόνια της ίσως πιο πειραματικής δεκαετίας της σκληρής μουσικής. Τα επαναηχογραφημένα κομμάτια των Anacrusis στο δεύτερο μέρος της κυκλοφορίας είναι οι στιγμές που συμβολίζουν ξεκάθαρα αυτή τη συνέχεια. Το Trauma είναι επίσης λιγότερο επικό στη διάρκεια του και αυτό σίγουρα το καθιστά πιο εύκολα προσβάσιμο.

O δίσκος – και αυτό καθίσταται πρόδηλο μετά από κάποιες ακροάσεις – διαθέτει πολλά επίπεδα που κάθε φορά βρίσκονται εκεί παρόντα αλλά περιμένουν να τα ανακαλύψεις κάθε φορά που τον ακούς. Η φωνή του Kenn Nardi είναι επίσης παρούσα για να αποτυπώσει τις εναλλαγές των συναισθημάτων των τραγουδιών. Είναι οργισμένη αλλά και μελαγχολική, μελωδική αλλά και τραχιά με κοινή συνισταμένη την ωριμότητα.

Το εφαλτήριο είναι το thrash που όμως παραμένει ένα ρευστό υλικό ευεπίφορο σε τροποποιήσεις αναλόγως με τις διαθέσεις του Nardi να το εντάσσει σε διαφορετικά πλαίσια. Τα  Clarion Call και Shed Μy Skin παρουσιάζουν ακραιφνώς metal πτυχές που διατηρούν ανέπαφες τις αιχμές τους. Στο Absence of Presence ακούμε το συναίσθημα να εισχωρεί στη metal σύνθεση για να αποκτήσει ένα μελαγχολικό αποτύπωμα. Ακούμε επίσης μπαλάντες στο δίσκο, όπως το Quiet Wars που εκπροσωπεί το πρώτο επίσημο βίντεο της κυκλοφορίας.

Το κυριότερο όμως είναι ότι ακούμε προοδευτικά metal κομμάτια που το ένα συστατικό τους συμβαδίζει αρμονικά με το άλλο, όπως το Masquerade και το Orphan σίγουρα ξεχωρίζει. To εντεκάλεπτο κομμάτι είναι ίσως η επιτομή της μουσικής προσωπικότητας του Kenn Nardi και σίγουρα το πιο φιλόδοξο κομμάτι που έχει μέχρι και σήμερα επιχειρήσει στην αυτόνομη καριέρα του. Έντονα riffs συνυπάρχουν με συμφωνικές μελωδίες. Ενδεχομένως τα προηγούμενα να ακούγονται κοινότοπα στις διάφορες παραλλαγές τους, όμως η μαγεία έγκειται στο τρόπο που τα συνδυάζει ο μουσικός. Ούτε μια νότα δεν θυσιάζεται στο βωμό του εντυπωσιασμού στο πανέξυπνα δομημένο του κορμό.

Ο δίσκος έχει πολλές διαθέσεις που όμως εκφράζουν ένα και μόνο σκοπό: προοδευτικό metal αποκαθαρμένο από τις αναμενόμενες φόρμες και την υποταγή σε συγκεκριμένες πεπατημένες. Τα υλικά του δεν είναι πρωτότυπα αλλά η τελική μορφή, μέσω του χέρι που τα διαπλάθει, τα μετατρέπει σε κάτι ξεχωριστό. O Kenn Nardi και φέτος επωμίζεται ένα μεγάλο καθήκον να καταθέσει μια συνεκτική και πλούσια σε ιδιαιτερότητες μουσική. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. Το όνομα του και οι δουλειές πρέπει επιτέλους να απεκτήσουν μεγαλύτερη απήχηση. Νομίζω πως να προσπαθούμε να αξιολογήσουμε τη σύγχρονη προοδευτική μουσική χωρίς αναφορά σε δίσκους όπως το Trauma καθιστά την προσπάθεια μας ημιτελή.

8 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Ο ιθύνον νους των Anacrusis επιστρέφει με το δεύτερο σόλο άλμπουμ του, Trauma. Σε σύγκριση με το Dancing With the Past, το νέο υλικό μοιάζει πολύ περισσότερο με την εποχή του Screams and Whispers. Αυτό το πολυαναμενόμενο άλμπουμ μου έδωσε κυριολεκτικά όλα όσα ήθελα και ξεπέρασε τις υψηλές προσδοκίες μου. Ο Ken βάζει την καρδιά και τα συναισθήματά του στη μουσική και το κάνει καταπληκτικά. Συνέχισε να εμπλουτίζει τα progressive thrash στοιχεία με περισσότερο πειραματισμό, εντονότερη ατμόσφαιρα και ένα συνολικά πιο περιπετειώδες ηχητικό τοπίο. Το άλμπουμ είναι καταθλιπτικό και πικρό, όπως έπρεπε να είναι. Ο Ken αποτύπωσε τέλεια το συναίσθημα που οραματιζόταν με έναν αριστοτεχνικό τρόπο. Το χαρακτηριστικό του riffing στυλ είναι παντού και τα heavy τραγούδια είναι όλα υπέροχα, ενώ τα περισσότερα από τα mid tempo prog / avant-garde κομμάτια είναι απλά απολαυστικά. Παρά το ρετρό υπόβαθρο, το Trauma είναι γεμάτο πρωτοτυπία και εκπλήξεις, ειδικά όσον αφορά την ενορχήστρωση. Το καλύτερο παράδειγμα είναι το The Orphan, ένα επικό κομμάτι που είναι από τα καλύτερα πράγματα που έκανε στη μεγάλη καριέρα του. Συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτό το άλμπουμ όχι μόνο στους λάτρεις του old school ήχου, αλλά και στους ακροατές του prog / avant-garde ήχου γενικά.

8.5 / 10

Goran Petrić