Kalouv – Pluvero

Όταν τα μέσα δεν αγιάζουν το σκοπό

Δεδομένου ότι μία από τις ασφαλέστερες οδούς προς την αναγνώριση είναι η πρωτοτυπία, η εξόχως δύσκολη επίτευξη αυτής σήμερα έχει ωθήσει πολλούς καλλιτέχνες σε εναλλακτικούς παραδρόμους. Ένας από αυτούς είναι η κατάθεση άποψης και η θέση επί παγιωμένων νοοτροπιών, η μίξη στοιχείων με αμιγώς προσωπικούς όρους και το φιλτράρισμα της έμπνευσης από ένα κανάλι πειραματισμού. Αυτό χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τη μουσική των Kalouv από το Recife της πολιτείας Pernambuco, στο ανατολικότερο σημείο της Βραζιλίας που χώνεται μέσα στον Ατλαντικό.

Η δεύτερη δισκογραφική δουλειά της μπάντας μετά το “Sky Swimmer” [2011] είναι το αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας τριών ετών για το κουιντέτο, που εδώ ανέβασε τον πήχη σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Το φετινό “Pluvero” (σημαίνει «στάλα βροχής» στη γλώσσα Esperanto) είναι ένα ορχηστρικό concept album σχετικό με τον μετασχηματισμό, τη μόνιμη μεταβολή και την αρχή της παροδικότητας ως έννοιες επηρεασμένες από τη φιλοσοφία του Nietzsche, αλλά και ως στοιχεία δημιουργίας αυτά καθεαυτά.

Οι μετασχηματισμοί, λοιπόν, που πραγματοποιούνται από την (μάλλον αδιάφορη) εισαγωγή “Areno” μέχρι το μελωδικότατο κλασικότροπο outro “Es muß Sein” (πιάνο και βιόλα) είναι το θέμα μας. Η ελευθερία δε, που δίνουν οι Kalouv στους ακροατές καλώντας τους να ορίσουν υποκειμενικά ιδίοις ωσί αυτές τις μεταστοιχειώσεις, κάνει το “Pluvero” ακόμα πιο ενδιαφέρον. Το progressive post-rock των Kalouv είναι φανερά προϊόν jamming και ομαδικότητας, χωρίς ωστόσο να μένουν αόριστα σημεία στα κομμάτια. Το βάρος έχει μεταφερθεί εμφανώς στη σύνθεση, τις μελωδίες και το ηχητικό περιβάλλον παρά σε αφαιρετικά μοτίβα, αν και ο μινιμαλισμός είναι κυρίαρχος. Σε αυτό βοηθούν οι επιρροές από την Floyd-ίζουσα περίοδο των πρώιμων Porcupine Tree κυρίως εποχής “The Sky Moves Sideways”, αλλά και από το βρετανικό συμφωνικό progressive rock, ενώ σε σημεία (κυρίως στα πιο μικρά κομμάτια) υπάρχουν στοιχεία εγκρατούς πειραματισμού. Αν και οι περισσότερες μελωδίες χτίζονται από το πολύ καλό κιθαριστικό δίδυμο των Mesquita και Albuquerque, το πιο όμορφο στοιχείο στην ενορχήστρωση των Kalouv είναι νομίζω το πιάνο του Bruno Saraiva.

Η μίξη στοιχείων από τους Βραζιλιάνους είναι άκρως ενδιαφέρουσα, προσδίδοντας την πολυπόθητη ποικιλία, κυρίως στον μελωδικό τομέα. Αυτή, όμως, η αυστηρότητα των δομών και η «ακαμψία» που επιτάσσει το καθαρό post-rock,  το οποίο ακολουθούν πιστά οι Kalouv, δρουν μάλλον περιοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα και στο στόχο των ίδιων αρχικά. Αν και το στοιχείο της περιπέτειας δεν απουσιάζει, οι δομές αρκετών κομματιών είναι (τουλάχιστον) σε κάποιο βαθμό προβλέψιμες και, μοιραία, το προσωπικό στοιχείο των Kalouv ταπεινώνεται άδικα.

Το “Pluvero” είναι απολαυστικό στο σύνολό του ως ροή, διατηρώντας μία γλυκιά ατμόσφαιρα που σε ωθεί να το ακούσεις ξανά, προσφέροντας αρκετές υπέροχες στιγμές. Από αυτές ξεχωρίζουν το “Boa Sorte, Santiago”, η πιο groovy και latin στιγμή στο album και το μοναδικό κομμάτι στο οποίο ακούγεται τρομπέτα, το “Durango” (κυρίως το πρώτο του μισό) και φυσικά το “Algul Siento II”, το οποίο ξεκινά από εκεί που σταματά το πρώτο μέρος καταλήγοντας σε μία πανέμορφη κορύφωση.     

Οι Kalouv αξίζουν την προσοχή όσων αρέσκονται σε ατμοσφαιρική, ορχηστρική rock μουσική. Το “Pluvero” αποτελεί μία σαφή ένδειξη ότι το επόμενο album της μπάντας θα είναι πιθανότατα ακόμα καλύτερο, αν δοθεί η δέουσα βαρύτητα στον προσωπικό χαρακτήρα ο οποίος είναι φανερά υπό διαμόρφωση σήμερα. Εξάλλου, αν η πρωτοτυπία δεν είναι αυτοσκοπός, η ευελιξία είναι εκτός απροόπτου αναγκαία.

6.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

Φρέσκο, ειλικρινές και ουσιαστικό post rock

Στο δεύτερο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο “Pluvero”, οι Βραζιλιάνοι Kalouv φιλοδοξούν να παρουσιάσουν ορχηστρική post-rock μουσική που ξεφεύγει από τις πλέον στενές οριοθετήσεις του είδους και ακούγεται φρέσκια και ενδιαφέρουσα. Ως ένα μεγάλο βαθμό πετυχαίνουν τον σκοπό τους, καθώς η πηγαία τους έμπνευση μορφοποιείται με ευρηματικότητα, εγκεφαλικότητα και μεράκι.

Βέβαια υπολογίσιμη προϋπόθεση για μια τέτοια όσμωση αποτελεί η τεχνική κατάρτιση των μουσικών, οι οποίοι δεν αναλώνονται σε άνευ νοήματος επιδείξεις εντυπωσιασμού. Από τη μια πλευρά οι Kalouv ακολουθούν τις αρχές του post-rock για την πρωτοκαθεδρία της απλότητας και του μινιμαλισμού, από την άλλη όμως προικίζουν τη μουσική τους με τη συνθετότητα και το βάθος του progressive rock. Η επιρροή από τους Porcupine Tree αναμφισβήτητα κυριαρχεί, παράλληλα όμως διακρίνουμε και ιδέες που πρωτακούσαμε σε καλλιτέχνες όπως οι Pink Floyd ή ακόμα και οι Genesis, ενταγμένες βέβαια σε έναν ήχο προσωπικό και σύγχρονο.

Δίπλα στη δεσπόζουσα παρουσία του progressive rock, συναντάμε στοιχεία από contemporary classical, jazz ακόμα και latin. Και δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως αυτή πολύχρωμη παλέτα επιρροών αποδίδεται με δεξιοτεχνία και φαντασία από το πιάνο του Bruno Saraiva. Βέβαια και η συνεισφορά των υπόλοιπων μελών του γκρουπ δεν είναι καθόλου αμελητέα, ειδικά για τη σύλληψη και την απόδοση μεγαλόπνοων και πολυεπίπεδων συνθέσεων, όπως το “Durango”, όπου η ενορχήστρωση εμπλουτίζεται με τρομπέτα ή το “Boa Sorte Santiago”, το οποίο κλείνει με αινιγματικά και ονειρικά γυναικεία φωνητικά.

Γενικότερα, η  κατεύθυνση του νέου άλμπουμ των Kalouv είναι εσωστρεφής, ουσιαστική και ώριμη. Τα συναισθήματα έντασης και οργής δε λησμονιούνται, αντίθετα αποτυπώνονται δυναμικά, όπως για παράδειγμα στα κιθαριστικά ξεσπάσματα και των δύο μερών της σύνθεσης “Algul Siento”. Παράλληλα, μια σκοτεινή θεατρική ατμόσφαιρα ρίχνει συχνά τη σκιά της, ενώ το κλασικό στο post-rock ψυχολογικό μοτίβο της ανάτασης και της νοσταλγίας δίνει ισχυρό παρόν. Αλλά, μαζί με όλα τα παραπάνω, η μπάντα από τη Βραζιλία σκιαγραφεί κι ένα συναίσθημα λυρισμού και ήπιας αισιοδοξίας. Για παράδειγμα ακούστε το σύντομο ακουστικό “Altro”, που θυμίζει ένα ζεστό, ειλικρινές χαμόγελο χωρίς ίχνος, όχι μόνο θλίψης, αλλά και σαρκασμού.

Το ίδιο ειλικρινής άλλωστε είναι και η νοοτροπία του συγκροτήματος, κάτι που γίνεται εμφανές από το κείμενο που συνοδεύει την κυκλοφορία της νέας του δουλειάς. Εκεί εκφράζεται η επιθυμία ο ακροατής να ακούσει προσεκτικά ολόκληρο το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως συνηθιζόταν πριν το σκηνικό της μουσικής αλλάξει ριζικά με την εισβολή του διαδικτύου. Βέβαια, οι ίδιοι οι Kalouv κυκλοφορούν τη μουσική τους αποκλειστικά μέσω του διαδικτύου και μάλιστα δωρεάν. Αυτή ακριβώς η φαινομενικά αντιφατική στάση, στην ουσία δείχνει τη νοοτροπία καλλιτεχνών που απλώνουν ένα χέρι αλήθειας και εμπιστοσύνης στους δέκτες του έργου τους.

Συνοψίζοντας, στο “Pluvero” oι Kalouv μπορεί να μην καταφέρνουν να αλλάξουν τον ρου της post-rock μουσικής, βάζουν το λιθαράκι τους στην εξέλιξη της. Άλλωστε είναι φανερό πως έχουν ακόμα περιθώρια για πρόοδο και ωρίμανση, συνεπώς πιστεύω πως το επόμενο άλμπουμ τους θα αποτελέσει ένα ενδιαφέρον και κρίσιμο βήμα.

7.5 / 10

Νίκος Φιλιππαίος