Folk Heritage

Από τον Γιώργο Φλωράκη

Μια Αρχαία Folk Συλλογή, Μια Ξεχασμένη Εταιρεία, Δύο Πανάκριβοι Δίσκοι,

Μια Παλαιότερη Και Μια Ολοκαίνουργια Επανέκδοση

Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που αγόρασα τη συλλογή Folk Heritage. Αν και η φωτογραφία του εξωφύλλου μού έκανε περισσότερο folklore παρά folk rock, αν και τα ονόματα ήταν εντελώς άγνωστα, η καλή τιμή της και το laminated (Garrod and Lofthouse) εξώφυλλο, με έπεισαν πολύ γρήγορα.

Πρόκειται για μία συλλογή που κυκλοφόρησε το 1973 και ο στόχος της δεν ήταν να παρουσιάσει νέα σχήματα ή καλλιτέχνες, αλλά να παρουσιάσει μερικά πολύ σημαντικά παραδοσιακά αγγλικά τραγούδια, που ακούγονταν πολύ συχνά στις folk pubs σε ολόκληρη την Αγγλία. Τα συγκροτήματα στην πλειονότητά τους ήταν προσκολλημένα στην παράδοση χωρίς πολύ μεγάλη διάθεση για πειραματισμούς εκτός από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις, όπως οι  Mike Raven And Joan Mills, οι Gallery και οι Folkal Point.

Η συλλογή είχε κυκλοφορήσει από την Windmill Records, μια εταιρεία του Alan Green που ταυτόχρονα έτρεχε κι άλλα labels, όπως την Westwood και κυρίως την Midas Recordings. Ούτε η Windmill είχε να επιδείξει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, ούτε η Westwood. Στην Midas κυκλοφόρησαν όμως δύο δίσκοι της Janet Jones, για την οποία λέγεται ότι παίζει ακόμη μέχρι σήμερα σε διάφορες pubs της κεντρικής Αγγλίας, ο μοναδικός, ομώνυμος, δίσκος των Folkal Point και ο μοναδικός δίσκος των Gallery με τίτλο The Wind That Shakes The Barley.

Οι δίσκοι της Janet Jones είναι αρκετά σπάνιοι και κοστίζουν από 200 έως 500 λίρες, ενώ τα albums των Folkal Point και των Gallery, αν υποθέσουμε ότι βρίσκονται -που είναι μάλλον απίθανο- κοστίζουν περισσότερο από 1000 λίρες το καθένα, με το Folkal Point κάπως πιο ακριβό, καθώς όπως λέει η ιστορία, ο δίσκος πούλησε περίπου 200 αντίτυπα στις συναυλίες του συγκροτήματος και τα υπόλοιπα 300 καταστράφηκαν λόγω πλημμύρας.

Οι Folkal Point και οι Gallery είναι δύο συγκροτήματα της folk με κυρίαρχα τα γυναικεία φωνητικά που φέρνουν στο μυαλό συγκροτήματα όπως οι Spriguns Of Tolgus και οι Tickawinda, δηλαδή έχουν κλασικό folk ήχο με ελάχιστες ψυχεδελικές αιχμές, στο ύφος των πρώιμων Fairport Convention. Μάλιστα, στους Gallery, εκτός από την Barbara Seabourne τραγουδάει και ο Royce Seabourne, του οποίου η φωνή θυμίζει κάπως τη φωνή του Paul Kantner των Jefferson Airplane στις πιο ήρεμες στιγμές του. Η Sherie Musialik των Folkal Point από την άλλη πλευρά είναι πιο κοντά στις πρώιμες στιγμές της Sandy Denny.

Ο δίσκος των Folkal Point επανακυκλοφόρησε πριν από δύο περίπου χρόνια σε cd από την νοτιοκορεάτικη εταιρεία Big Pink, ενώ το The Wind That Shakes The Barley είχε κυκλοφορήσει παλαιότερα από την Kissing Spell -της οποίας οι επανεκδόσεις ήταν συνήθως χωρίς άδεια από τα συγκροτήματα- και πριν από δύο εβδομάδες επανακυκλοφόρησε για πρώτη φορά με το αυθεντικό εξώφυλλο από την ισπανική Guerssen σε βινύλιο και cd και μάλιστα με σημειώσεις του Richard Allen, εκδότη του ιστορικού περιοδικού Freakbeat στη δεκαετία του ’90 και ιδιοκτήτη της φοβερής και τρομερής Delerium Records.