Escapethecult – All You Want To

Πανέμορφο εξώφυλλο

Το πρώτο εντυπωσιακό στοιχείο του δίσκου είναι το εξώφυλλό του, τα χρώματά του οι αναφορές σε σύγχρονα κινήματα της τέχνης, όπως ο υπερρεαλισμός (R. Magritte) που δημιουργούν έναν πίνακα που αν και αγνοώ το νόημα του (αν υπάρχει κιόλας), προσωπικά με ξάφνιασε ευχάριστα και δυστυχώς ήταν το μοναδικό στοιχείο στο δίσκο που μου δημιούργησε τέτοια εντύπωση.

Η πρώτη ακρόαση, αν και με κούρασε, μου δημιούργησε την εντύπωση πως βρισκόμουν ενώπιον ενός καλού δίσκου, διαφορετικού, που εξαιτίας της αντισυμβατικής του δομής ήθελε χρόνο για να εκτιμηθεί δεόντως. Έσφαλα πανηγυρικά. Ναι μεν ο δίσκος δεν ακολουθεί την πεπατημένη του προοδευτικού metal, η οποία το έχει καταδικάσει σε μια ανοίκεια τυποποίηση, αλλά προσπαθεί να ακουστεί πρωτότυπος βασιζόμενος σε μια διαφορετική προσέγγιση, πιο ελιτίστικη. Μερικές επιπλέον ακροάσεις υποσκάπτουν την αρχική εντύπωση αφού γίνεται σαφές πως το ιδιαίτερο στοιχείο τους εξαντλείται γρήγορα και δίνει τη θέση του στην απογοήτευση.

Το “All You Want To” μπορεί να επαινεθεί για τα μουσικά χαρίσματα των μουσικών του. Ο Wead είναι απολαυστικός όταν σολάρει όπως στο “Τhis Time Will Come”, το δεσπόζον στο δίσκο μπάσο του Shallmin είναι εξαιρετικό όπως και οι ικανότητες του Alexander στα ντραμς. Το δυστύχημα είναι πως αυτές οι ικανότητες δεν καταφέρνουν να συνυπάρξουν για να δημιουργήσουν ολοκληρωμένα τραγούδια. Περιχαρακωμένοι στο άρτιο παίξιμο οι Escapethecult δεν αντιλήφθηκαν πως η σύνθεση του κάθε τραγουδιού νοσεί. Υπάρχουν καλές ιδέες που δεν αναπτύσσονται όπως θα έπρεπε με αποτέλεσμα να χάνονται στη πορεία. Η εκνευριστικότατη φωνή του Romarin που όσο εκλεπτυσμένη (sophisticated) κι αν νομίζει ότι ακούγεται είναι το πάρθιο βέλος που καταστρέφει το δίσκο ολοσχερώς.

Το όραμα υπάρχει, οι ικανότητες και η εμπειρία επίσης, είμαι πεπεισμένος πως η μπάντα θέλει να χτίσει τη φήμη της με μια καινούργια μουσική πρόταση, μόνο που αυτή η στιγμή δεν είναι τώρα. Στο χρόνο θα φανεί αν το κακό τους ξεκίνημα θα τους πεισμώσει για να πάνε καλύτερα στη συνέχεια. Περιμένοντας μια καλύτερη δουλειά από αυτούς στο μέλλον και με σεβασμό προς τον παρουσιαζόμενο προς κρίση δίσκο, μπαίνω στο πειρασμό να προτείνω μπάντες σαν τους  Last Crack για όσους ψάχνουν πραγματικά πρωτότυπη metal μουσική.

4 / 10

Xρήστος Μήνος

«Ό,τι θες»…δεν θα το βρεις εδώ

Όταν μια κυκλοφορία φλερτάρει έντονα με την κατάταξη «σκουπίδι», ο ακροατής πιθανώς να έχει από πολύ νωρίς αποχωρήσει από την προσπάθεια να αναπτύξει σχέσεις με το υλικό. Σε κάποιες περιπτώσεις, αρκετές θα έλεγα, οι ακροάσεις παραπέμπουν σε μια διελκυστίνδα με αντίπαλο τον εαυτό σου. Δηλαδή μια απόλυτα ισοσκελισμένη εξίσωση ανάμεσα στις θετικές και αρνητικές εντυπώσεις που στο τέλος δεν σου αφήνουν καμία γεύση, παρά μονάχα χαμένο χρόνο. Το ντεμπούτο των Escapethecult είναι μια από αυτές τις φορές που όλες οι ωραίες ιδέες ακυρώνονται από τις παραφωνίες και τις άτυχες επιλογές του γκρουπ. Τα ρούβλια που φαίνεται να διέθεσε ο μπασίστας και ιθύνων νους, Peter Shallmin (Kamlath), για την στελέχωση του γκρουπ και την εξόφθαλμη προώθηση του από το βρετανικό έντυπο Prog Magazine δεν έπιασαν τόπο, μιας και το υλικό του “All You Want To” δεν ξεπερνά σε καμία περίπτωση την minimum βάση που απαιτεί το προοδευτικό κοινό που συμπαθεί το μελωδικό progressive metal.

Στις επτά συνθέσεις που κυμαίνονται χρονικά μεταξύ τεσσερισήμισι και εξήμισι λεπτών, οι Escapethecult ασφυκτιούν. Όχι γιατί δεν μπορούν να χωρέσουν τις ιδέες τους ή γιατί δεν δομούν σωστά τις μελωδίες που έχουν ετοιμάσει. Ασφυκτιούν, γιατί δεν υπάρχει η οποιαδήποτε συνοχή σε αυτό που κάνουν. Για παράδειγμα στο εναρκτήριο “Backfired”, μετράμε πέντε εναλλαγές ενορχήστρωσης στο πρώτο λεπτό και σχεδόν μία σε όλο το υπόλοιπο τραγούδι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το κομμάτι να ακούγεται flat, σχεδόν βαρετό. Εάν συνυπολογίσετε τις αδιάφορες φωνητικές μελωδίες σε συνδυασμό με την άχρωμη φωνή του Matthieu Romarin, πάνε περίπατο και οι όποιες δυναμικές πηγάζουν από τη στιχουργία.

Στο “Clandestine” που ακολουθεί, κάνει αισθητή την παρουσία του το βαρύ χαρτί του γκρουπ: o θρυλικός Mike Wead, κιθαρίστας του King Diamond και προσωπικός φίλος του Shallmin, κάνει δική του μια σύνθεση που ενώ δεν προορίζεται να ξεχωρίσει ακούγοντας το πρώτο μισό της, κατόπιν γίνεται αποκλειστικά guitar oriented και σώζονται τα προσχήματα. Το ενοχλητικό μπάσο, που αφελέστατα προτάσσει ηχητικά ο Shallmin, χαλάει την όποια γεύση πήγαινε να αποκτήσει το “I’m Absolute”, ενώ το “Feel The Flight” ίσως να είναι το μόνο τραγούδι που μπορεί να διασωθεί αυτούσιο, αν και πάλι θα επιθυμούσα διακαώς τα φωνητικά του να είχαν περισσότερη δυναμική.

Κάπως έτσι πορευόμαστε μέχρι και το τέλος. Μια κρύο, μια ζέστη. Χωρίς κορυφώσεις, με παντελή απουσία ατμόσφαιρας και μπερδεύοντας διαφορετικούς κόσμους (metal, prog, funk), χωρίς πλάνο. Tο αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικό από μια ημιτελή προσπάθεια ικανών μουσικών που έμειναν χαμένοι στη μετάφραση.

5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής