E.Y.E. (Empty Yard Experiment) – Kallisti

To περσικό κόλπο

Ας ξεκινήσουμε με μία παραδοχή. Το ροκ περνάει δύσκολες στιγμές, τόσο ως είδος αλλά και ως νοοτροπία. Ελάχιστα τα συγκροτήματα, κατ’ εμέ, που αποδίδουν ισορροπημένα τα πάγια και αναλλοίωτα ροκ χαρακτηριστικά δίχως να πέφτουν σε επίκαιρες τάσεις ή παγίδες. Επειδή όμως ως γνωστόν «ποτέ μη λες ποτέ», ή για να γίνουμε πιο λόγιοι «η ελπίδα είναι μέγεθος διαλεκτικό», έφτασε στα χέρια μου προ καιρού το ντεμπούτο των Empty Yard Experiment (E.Y.E.) το οποίο ονομάζεται “Kallisti”.

Οι μουσικοί από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έπειτα από την κυκλοφορία ενός EP και ενός single έρχονται στο προσκήνιο παρουσιάζοντας μας την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, δείχνοντας αποφασισμένοι να υπενθυμίσουν αρκετές «90s τακτικές» που τείνουν να χαθούν, έχοντας ωστόσο άξονα το αρκετά διαφορετικά «παρόν». Το “Kallisti” είναι ένας δίσκος που προσπαθεί να αγκαλιάσει μια πραγματικά μεγάλη παράδοση μπολιάζοντας αρκετά νέα στοιχεία στον rock ήχο.

Πιο συγκεκριμένα, η παρουσία των Alice In Chains και τον Tool είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη στον οποιονδήποτε, παρουσία η οποία αυτομάτως οριοθετεί και τον νέο δίσκο των Ε.Υ.Ε. και η οποία διακόπτεται από ευγενικές και σύντομες δόσεις πειραματισμού ανάμεσα στα κομμάτια με  ευλαβική σχεδόν προσοχή. Έτσι, αν και το ξεκίνημα με το “Sunyata” μπορεί να σκιαγραφεί κατευθύνσεις αρκετά γνώριμες, το “Greenflash” έρχεται απλά για να μην αφήσει περιθώρια… παρερμηνειών! Δυναμικό και ογκώδες, όπως ακριβώς οφείλει να είναι, αξιοποιεί εναργέστερα την παράδοση του μεγαλύτερου rock group της 20αετίας (όλοι ξέρουμε πώς ονομάζονται) χωρίς μουσικό φαφλατισμό και περιττές κουβέντες.

Σχηματοποιώντας τον δίσκο θα κάνω την απόπειρα να πω πως από τη μία έχουμε κομμάτια με έντονη τη διάθεση του πειραματισμού (βλέπε ambient στοιχεία) και σαφή σημάδια της περιρρέουσας κατάστασης (post), με το βάρος όμως να δίνεται από την άλλη πλευρά σε καθαρά προοδευτικές ροκ φόρμες που αποτυπώνονται με διαύγεια στις συνθέσεις. Κομμάτια όπως το “Entropy” θα μπορούσαν να είχαν κλαπεί από το στούντιο των Alice In Chains, ενώ οι ερμηνείες του Bojan Preradovic φέρνουν από μόνες τους στον νου τον Maynard James Keenan, πολλώ δε μάλλον όταν τις συναντάμε σε κομμάτια όπως το “Anomie” και το “God Has His Reasons”.

Τα μόνα αρνητικά στοιχεία προσωπικά τα εντόπισα στο “There Will Never Be” επειδή εκεί ήταν η μόνη μεγάλη σύνθεση όπου απουσίαζαν όλα εκείνα τα στοιχεία που με έπιασαν από τον λαιμό κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου δίσκου. Κοντολογίς, νομίζω ότι βγήκε πολύ post δοσολογία στο μείγμα, πράγμα που δεν χρειάζεται μιας και το συγκρότημα φαίνεται να το «έχει» μια χαρά με το σύγχρονο rock attitude.

Κλείνοντας, το τελευταίο κομμάτι, ονόματι The Call, αποκρυσταλλώνει όλες τις τάσεις αυτής της κυκλοφορίας ισόποσα δημιουργώντας ώρες ώρες την εντύπωση ότι ακούς κάτι πραγματικά σπουδαίο. Και ίσως να ‘ναι και αλήθεια.

Οι E.Y.E. κυκλοφόρησαν ένα εμφατικό ντεμπούτο που δημιουργεί τεράστιες προσδοκίες για το μέλλον. Ευχή και ερώτημα συνάμα δικό μου είναι να διατηρηθεί αυτή η κατεύθυνση στον ήχο τους.

Υπάρχει ανάγκη να εκφραστεί δυναμικά (και) αυτού του είδους το rock και ας είναι από τον Περσικό Κόλπο. Δώστε μια ευκαιρία!

8.5 / 10

Δημήτρης Καστρίτης

Πλαστές ταυτότητες

Όσο περνούν τα χρόνια και συρρικνώνεται η μουσική βιομηχανία, οι μέθοδοι διάκρισης στρέφονται -λογικά και αναμενόμενα- σε πιο καλλιτεχνικούς δρόμους. Αυτό φυσικά δυσκολεύει αντικειμενικά το να ξεχωρίσει ένα σχήμα, όχι τόσο λόγω της δυσκολίας προσέγγισης μεγάλου ακροατηρίου, αλλά κυρίως γιατί οι πρωτότυπες προτάσεις σπανίζουν. Οι Empty Yard Experiment (E.Y.E.) διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και λογικά εκπλήσσουν με το επίπεδό τους, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς την καταγωγή τους.

Το “Kallisti” είναι ένας καλοδουλεμένος δίσκος στις λεπτομέρειές του, με πολύ ισχυρή δομή και εξαιρετική παραγωγή. Η εκτελεστική ικανότητα της μπάντας και το δεμένο παίξιμο παραπέμπουν σε μεγάλες σύγχρονες μπάντες και αυτό δεν είναι καθόλου αναμενόμενο για συγκρότημα από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στυλιστικά, η μπάντα κάνει ένα μεγάλο βήμα από το ντεμπούτο της. Το μοντέρνο alternative prog εναλλάσσεται με το post-rock στην πρωτοκαθεδρία, ενώ υπάρχουν στιγμές όπου επιστρατεύονται επιρροές από post-metal και ηλεκτρονική μουσική, προσδίδοντας εκφραστικό πλούτο, που οι E.Y.E. υποστηρίζουν πειστικά. Η υφολογική ποικιλία των κομματιών εξισορροπείται με μικρά ορχηστρικά περάσματα που εξασφαλίζουν την ομαλή μετάβαση και την πολύ καλή ροή στο album. Ωστόσο, όλα αυτά τα θετικά στοιχεία τελικά (περιέργως ίσως) δεν είναι αρκετά, ακόμα κι αν υπάρχουν κομμάτια που να δικαιολογούν την επανάληψη ακροάσεων. Το δυναμικό “Greenflash”, το μπαλαντοειδές “Untitled” και το μελωδικό “God Has His Reasons” αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, αν και σε αυτά, όπως και στον υπόλοιπο δίσκο, είναι φανερές οι αδυναμίες των E.Y.E. Όσο καλά κι αν δόμησαν το “Kallisti” και όσο κι αν πρόσεξαν τον ήχο και την ενορχήστρωση, το προσωπικό ύφος που περιμέναμε εξαντλήθηκε σε «δάνεια» που σε σημεία προκαλούν αυθόρμητα χαμόγελα (δυσάρεστης) έκπληξης. Αντί μιας ταυτότητας, οι  E.Y.E. επιστρατεύουν κάμποσες, αλλά όχι δικές τους. Οι επιρροές τους δεν ακούγονται αφομοιωμένες, ειδικά οι δύο κυρίαρχες. Οι Tool και οι Alice In Chains είναι σχεδόν παντού στο “Kallisti” και σε ενοχλητικό βαθμό (ειδικά για τους πρώτους αυτό, που δεν είναι καθόλου αναπαράξιμοι ατμοσφαιρικά). Εκτός των παραπάνω, οι επιρροές από Porcupine Tree και τη σύγχρονη σκηνή της Αυστραλίας (κυρίως τους εξαιρετικούς, αλλά εσχάτως επιεικώς μπερδεμένους Karnivool) είναι πιο ήπιες, αλλά η υπερβολή σε post-rock στη δοσολογία μπορεί μεν να αυξάνει την αφηγηματικότητα, αλλά ουσιαστικά αφαιρεί την «πλοκή» από πολλά κομμάτια, λειτουργώντας ως ατέρμονες εισαγωγές, πρόλογοι επί προλόγων και ουσιαστικά ένα συνθετικό άλλοθι με αχρείαστα, χιλιοακουσμένα cliché που παραπέμπουν σε Mogwai (γνωστή κακιά κατάρα δηλαδή).

Το δεύτερο album των Empty Yard Experiment είναι συνολικά καλό και κερδίζει θετικό πρόσημο, περνώντας όμως κάτω από τον πήχη που έθεσε η ίδια η μπάντα (δικαιολογημένα ψηλά). Η αίσθηση του στημένου, προμελετημένου και σε αρκετά σημεία -σαν déjà vu- προβλέψιμου δρουν αναδραστικά στην απόλαυση της ατμοφαιρικότητας του “Kallisti” και την ένδοση των ενστάσεων σχετικά με την έλλειψη βασικών στοιχείων προσωπικότητας. Προσωπικά δε θέλω να ακούω τους Alice In Chains από τους E.Y.E., ούτε τους Tool από τους Soen και επίσης οι επιτηδευμένες «τσάμπα» ενέσεις post-rock με προφάσεις πειραματισμού το μόνο που κατορθώνουν είναι να δημιουργούν απρόκλητα αδιέξοδα. Κάθε καλλιτεχνική πρόταση κρίνεται πρωτίστως σε επίπεδο πειθούς, κι εδώ οι E.Y.E. πυροβόλησαν τα πόδια τους. Κρίμα.

6 / 10

Δημήτρης Καλτσάς