Combat Astronomy – Symmetry Through Collapse

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Niki Nikolakaki
09 / 05 / 2017

Combat Astronomy is the experimental project of bassist James Huggett from Oregon who, with the contribution of the British saxophonist Martin Archer, gave a sonic form to his dark music visions. Based on the band itself, influences come from space / krautrock (Hawkwind, Can and Amon Duul), classic rock (Joe Walsh, Queen, ELP) to zheul (Magma, Dun, Zao) Rock (Sonic Youth, Gorguts, Meshuggah) and space jazz (Alice Coltrane, Sun Ra).

From Lunik (2001) with the industrial noise loops, their sound evolved but remained consciously underground and inaccessible to the non-initiated audience. Symmetry Through Collapse comes three years after Time Distort Nine and some important things seem to have changed.

[bandcamp width=650 height=120 album=3781540344 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ritualistic brutal prog

To be honest I did not expect to be so much excited with the new album of Combat Astronomy. Although their experimental approach to their peculiar avant-prog deserves the respect and interest of the fans of this sound, their work so far was based more on the experiment itself and less on each album as a whole.

The noticeable difference between Symmetry Through Collapse and the previous albums is that the industrial element is completely absent, and that it’s not just a non-instrumental album, but it’s mostly based on the vocals of the Italian Dalila Kayros (member of avant-garde metallers SYK). Of course, the experiment with the vocals  -and female in particular- had already been done in Dreams No Longer Hesitate (2008) and Earth Divided by Zero (2010) with the great Elaine DiFalco (Thinking Plague), but perhaps the sound of Combat Astronomy had not matured fully at the time. In the eighth studio album of the band, Huggett gave a lead role to Kayros and the result fully justifies him. The orchestration is simple but intelligently built, with Huggett’s distorted bass giving the command, being in perfect chemistry with Peter Fairclough’s spiritual, energetic but distinctive drumming, while Martin Archer weaves the sonic deconstruction successfully with the paranoid “injections” of sax and keys. Nick Robinson’s guitar and Wesley Ian Booth’s violin act in an ancillary way, but especially in the last two tracks where they coexist, they absolutely justify their presence (and perhaps not their absence from the rest).

But what makes Symmetry Through Collapse a much bigger artistic success than the previous albums of Combat Astronomy is the fact that it flows continuously and despite the melody is not very abundant, Dalila Kayros is enchanting and gives her top vocal performances here. The ritualistic, occult spirit of the album is mainly due to her, and after the most fragile Iroke it gets darker as it goes; especially after the second half of Bhakta (a highlight of the album) the avant-prog of Combat Astronomy is culminating.

The 15-minute title track is the top moment of the album and one of the best brutal prog tracks in general, I think. Allied to the ideal style transition and the psychedelic -almost tribal- closure with Kayros sounding like a satanic mix of Björk and Diamanda Galas in this and its natural sequel, the 10-minute Collapsed, the experimentation of Combat Astronomy is perfected. Kyber and Hik Mahl Hisze close the album with hysterical violin, guitars, aggressive saxophone and Kairos in a climax, especially on the latter. Overall, the symmetry, which is greatly depicted in Kevin Davis’s edited photo on the cover, could be more disturbed by more phrases, themes and melodies that would further raise the bar of the compositions. However, success is certain without a doubt.

Extreme dark avant-prog with clear free-jazz base, noise environment, rhythmic RIO obsession, metal aggression, zeuhl epic ritualism, with a voice that forces occultism and mysticism throughout the listening experience. It is certain that Symmetry Through Collapse is not for everyone, but anyone who dares it, will be rewarded with something he/she probably has never heard before.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

In Symmetry Through Collapse, Combat Astronomy play in a “safe” frame, leaving absolute expressive freedom to Dalila Kayros’s soulful and passionate singing. The band comes fatally to a second place and is committed to providing a compact and homogeneous platform on which the vocals define an ethereal and nightmarish atmosphere with improvised drama. This trend shows the conscious choice as an artistic intention, which is also crowned with absolute success here. However, in order to correctly portray the vision of this project, the nerve and the element of surprise are necessarily absent in order not to overload it and lose its flow and essence. The emotional charge and quality in performance and production remain as a fixed value, just as James Huggett and his company have accustomed us to for so many years. Its peculiar and intense aesthetic matures and unfolds its beautiful but dark aspects in every listening.

8 / 10

Giannis Zavradinos

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη
09 / 05 / 2017

Οι Combat Astronomy είναι το πειραματικό project του μπασίστα James Huggett από το Oregon που με τη συμβολή του Βρετανού σαξοφωνίστα Martin Archer έδωσε ηχητική μορφή στα σκοτεινά μουσικά του οράματα. Με βάση την ίδια την μπάντα οι επιρροές προέρχονται από το space / krautrock (Hawkwind, Can and Amon Duul), το classic rock (Joe Walsh, Queen, ELP) μέχρι το zheul (Magma, Dun, Zao), το avant metal / doom rock (Sonic Youth, Gorguts, Meshuggah) και την space jazz (Alice Coltrane, Sun Ra).

Από το Lunik (2001) με τις industrial noise loops ο ήχος τους εξελίχθηκε αλλά παρέμεινε συνειδητά underground και δυσπρόσιτος από τους μη μυημένους. Το Symmetry Through Collapse έρχεται τρία χρόνια μετά το Time Distort Nine και φαίνεται πως κάποια σημαντικά πράγματα έχουν αλλάξει στο σχήμα. 

[bandcamp width=650 height=120 album=3781540344 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Brutal prog το τελετουργικό

Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να ενθουσιαστώ με το νέο album των Combat Astronomy. Αν και η  πειραματική τους προσέγγιση στο ιδιόμορφο avant-prog τους αξίζει το σεβασμό και το ενδιαφέρον των φίλων του ήχου αυτού, στις μέχρι σήμερα δουλειές τους το βάρος έπεφτε στο πείραμα αυτό καθαυτό και λιγότερο στον εκάστοτε δίσκο ως σύνολο.

Η ειδοποιός διαφορά του Symmetry Through Collapse με τα προηγούμενα είναι ότι απουσιάζει εντελώς το Industrial στοιχείο και ότι όχι απλά δεν είναι ορχηστρικό album, αλλά βασίζεται κυρίως στα φωνητικά της Ιταλίδας Dalila Kayros (μέλος των avant-garde metallers SYK). Βέβαια, το πείραμα με τα φωνητικά -και δη γυναικεία- είχε γίνει και παλιότερα στα Dreams No Longer Hesitate (2008) και Earth Divided by Zero (2010) με την εξαιρετική Elaine DiFalco (Thinking Plague), αλλά ίσως ο ήχος των Combat Astronomy δεν είχε ωριμάσει πλήρως τότε. Στο όγδοο studio album του σχήματος πια, ο Huggett έδωσε φανερά πρωταγωνιστικό ρόλο στην Kayros και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει πλήρως. Η ενορχήστρωση είναι λιτή αλλά ευφυώς χτισμένη, με το παραμορφωμένο μπάσο του Huggett να δίνει το πρόσταγμα,  όντας σε ιδανική χημεία με το εγκεφαλικό, ενεργοβόρο κι όμως διακριτικό drumming του Peter Fairclough, ενώ ο Martin Archer υφαίνει την ηχητική αποδόμηση επιτυχώς με τις παρανοϊκές «ενέσεις» σαξοφώνου και πλήκτρων. Η κιθάρα του Nick Robinson και το βιολί του Wesley Ian Booth δρουν μεν επικουρικά, αλλά ειδικά στα δύο τελευταία κομμάτια που συνυπάρχουν δικαιολογούν απόλυτα την παρουσία τους και ίσως όχι την απουσία τους από τα υπόλοιπα).

Αυτό όμως που κάνει το Symmetry Through Collapse να είναι σαφώς πιο επιτυχημένο και εύστοχο από τα προηγούμενα albums των Combat Astronomy είναι το γεγονός ότι ρέει ακατάπαυστα και παρά το ότι δεν περισσεύει η μελωδία, η Dalila Kayros είναι μαγευτική και δίνει τις κορυφαίες της ερμηνείες της εδώ. Κυρίως σε αυτήν οφείλεται το τελετουργικό και αποκρυφιστικό πνεύμα του δίσκου που μετά το πιο εύθραυστο Iroke όσο προχωρά σκοτεινιάζει και ήδη από το δεύτερο μισό του Bhakta (ένα highlight του album) το avant-prog των Combat Astronomy κορυφώνεται.

Το 15-λεπτο ομώνυμο κομμάτι αποτελεί την κορυφαία στιγμή στον δίσκο και ένα από τα καλύτερα brutal prog κομμάτια γενικά, νομίζω. Με σύμμαχο την ιδανική μετάπτωση ύφους και το ψυχεδελικό -σχεδόν tribal- κλείσιμο με την Kayros να ακούγεται σαν μια σατανική μίξη Björk και Diamanda Galas σε αυτό και τη φυσική του συνέχεια, το 10-λεπτο Collapsed, ο πειραματισμός των Combat Astronomy τελειοποιείται. Τα Kyber και Hik Mahl Hisze κλείνουν το album με υστερικό βιολί, κιθάρες και επιθετικό σαξόφωνο και την Kairos να οργιάζει, ειδικά στο τελευταίο. Συνολικά, η συμμετρία, που αποδίδεται υπέροχα στην επεξεργασμένη φωτογραφία του Kevin Davis στο εξώφυλλο, ίσως θα μπορούσε να διαταραχτεί περισσότερο με πιο πολλές φράσεις, θέματα και μελωδίες που θα ανέβαζαν ακόμα περισσότερο τον συνθετικό πήχη, αλλά η επιτυχία είναι βέβαιη.

Ακραίο σκοτεινό avant-prog με σαφείς free jazz βάσεις, noise περιβάλλον, ρυθμική RIO εμμονή, metal επιθετικότητα, zeuhl επική τελετουργικότητα, με μια φωνή που επιβάλλει τον αποκρυφισμό και τον μυστικισμό καθόλη την ακρόαση. Είναι βέβαιο πως το Symmetry Through Collapse δεν είναι άκουσμα για όλους, αλλά όποιος το τολμήσει θα ανταμειφθεί με κάτι που πιθανότατα δεν έχει ακούσει ξανά.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Στην φετινή τους δουλειά οι Combat Astronomy παίζουν σε ένα «ασφαλές» πλαίσιο, αφήνοντας απόλυτη εκφραστική ελευθερία στην ψυχωμένη και γεμάτη πάθος ερμηνεία της Dalila Kayros. H μπάντα έρχεται μοιραία σε δεύτερη μοίρα και αρκείται στο να παρέχει μια συμπαγή και ομοιογενή πλατφόρμα πάνω στην οποία τα φωνητικά με αυτοσχεδιαστική δραματικότητα ορίζουν μια αιθέρια και εφιαλτική ατμόσφαιρα. Αυτή η τάση δείχνει την συνειδητή επιλογή ως καλλιτεχνική πρόθεση, η οποία στέφεται και εδώ με απόλυτη επιτυχία. Εδώ όμως προκειμένου να αποδοθεί σωστά το όραμα του εν λόγω έργου το νεύρο και το στοιχείο της έκπληξης αναγκαστικά απουσιάζουν προκειμένου να μην υπερφορτωθεί και χάσει τη ροή και την ουσία του. Η συναισθηματική φόρτιση και η ποιότητα στην εκτέλεση και παραγωγή παραμένουν ως  σταθερή αξία, όπως μόνο ο James Huggett και η εκάστοτε παρέα του μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια. Η ιδιόρρυθμη και έντονη αισθητική του ωριμάζει και ξεδιπλώνει τις όμορφες αλλά σκοτεινές του πτυχές σε κάθε ακρόαση.

8 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός