Από τον Λευτέρη Σταθάρα
Νομίζω πως το post rock ως μουσικό ρεύμα διανύει την υγιέστερη περίοδό του μέχρι σήμερα, όχι εξαιτίας ταυτόχρονης μαζικής έμπνευσης από τους μουσικούς (από το 1ο μισό των 90s περιμένουμε κάτι τέτοιο), αλλά κυρίως λόγω του ανοίγματος προς πιο ελεύθερους πειραματισμούς. Την προηγούμενη Τετάρτη στο ΑΝ λάβαμε ακουστικές αποδείξεις για το παραπάνω, μαζί με ελπίδες για το μουσικό μέλλον εντός Ελλάδας.
Η συναυλία ξεκίνησε στις 21:30, όπως ήταν προγραμματισμένο, σε ένα γεμάτο ΑΝ, γεγονός χαρμόσυνο στις απαξιωτικές μέρες μας. Οι we.own.the.sky άρπαξαν από τα μαλλιά την ευκαιρία να μοιραστούν τη σκηνή με τους Caspian. Έπαιξαν περίπου 50 λεπτά και το σετ τους βασίζονταν, όπως ήταν αναμενόμενο, στο πρόσφατο ντεμπούτο EΡ τους, “The Glass/Nails EP”.
Η μουσική τους κινείται στα πλαίσια του τυπικού post rock, αλλά στην πιο σκληρή πλευρά του. Τα post metal σημεία δε λείπουν στα κομμάτια τους, τα οποία χαρακτηρίζονται από αξιοθαύμαστο δέσιμο και μία ροπή προς τον εγκρατή πειραματισμό.
Είναι βέβαιο ότι η συγκεκριμένη μπάντα ξεπερνά κατά πολύ το μέσο επίπεδο τεχνικής και δεσίματος στο αχανές σύνολο των post rock συγκροτημάτων (το 90% των οποίων είναι πανομοιότυπα). Η προσοχή που δίνουν σε κάθε λεπτομέρεια είναι βέβαιο ότι θα αποδώσει καρπούς στο μέλλον. Αξέχαστη στιγμή ήταν το intro με τη γυναικεία απαγγελία του “0096 2251 2110 8105” από το “Even Less” των Porcupine Tree, πριν ακουστεί το επιθετικό riff του “Transmissions Οf Static”.
Χωρίς να έχουν να ζηλέψουν το παραμικρό από τους headliners (τους αξίζει η υπερβολή), οι we.own.the.sky εντυπωσίασαν με την απίστευτη σκηνική τους παρουσία, τον ήχο διαμάντι, μα κυρίως, με τις δεμένες συνθέσεις τους και την υψηλή αισθητική αξία της μουσικής τους στη ζωντανή της απόδοση. Για του λόγου το αληθές, πάρτε μια γεύση:
Μάλιστα, σε κάποιο τομέα οι we.own.the.sky ξεπέρασαν τους Caspian. Όσον αφορά τα φώτα, όσο έπαιζαν οι we.own.the.sky ήταν παρασάγγας καλύτεροι από τους Caspian, οι οποίοι είχαν δώσει ρητή εντολή στον φωτιστή να μην ανάψει καθόλου μπροστινά φώτα, ακόμη και στα crescendos (!!!), μειώνοντας σημαντικά την οπτική απόλαυση της συναυλίας και δυσκολεύοντας αφάνταστα τη δουλειά των φωτογράφων.
Με το παραπάνω σχόλιο, τα αρνητικά για τους Caspian αρχίζουν και τελειώνουν εκεί. Οι Caspian ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:30 και ξεκίνησαν με «γκολ από τα αποδυτήρια», με το “Fire Made Flesh”. Το σετ τους διήρκεσε περίπου μιάμισυ ώρα, παραμένοντας στο ίδιο (υψηλό) επίπεδο. Οι Βοστωνέζοι αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση μπάντας που η μουσική της αποδίδεται πολύ καλύτερα ζωντανά απ’ ότι στην πιο «στεγνή» στουντιακή εκδοχή της. Το βράδυ της Τετάρτης, η μανιαριασμένη επιθετικότητα των Caspian εναλλασσόταν συνεχώς με τις κλασικές (για το ιδίωμα) αντίστοιχες χαοτικές, ταξιδιάρικες και ονειρικές μελωδίες, που δικαιολογημένα ενθουσίασαν το κοινό, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν ολοφάνερα ενθουσιώδεις οπαδοί τους.
Οι Caspian έχουν την ικανότητα να δημιουργούν μια ζεστή ατμόσφαιρα όταν παρασέρνοντας το ακροατήριο με το ενεργοβόρο και ογκώδες παίξιμό τους. Από τα κομμάτια τους ξεχώρισε (μεταξύ ισάξιων) το μελωδικότατο “ASA” και το “Halls of the Summer”, το οποίο έπαιξαν εξαιρετικά:
Η βραδιά έκλεισε όσο όμορφα ξεκίνησε. Αφού το σκότος αποκαταστάθηκε προς την έξοδο, η πρώτη σκέψη ήταν πόσο αντίστοιχα όμορφα θα ήταν στη Θεσσαλονίκη την επόμενη ημέρα, με τους εντυπωσιακούς When Oceans Align να ανοίγουν για τους Caspian. Τους ζητάμε συγγνώμην που κάποιος από εμάς δεν ήταν εκεί. Την επόμενη φορά…
Be the first to comment